Arena Walki

Wszyscy wyrazili swoją gotowość do drogi i... chwycili się za ręce. Aymi w sumie nie wiedziała po co, ale skoro i tak już trzymała Eri, to wystarczyło złapać ojca i łańcuszek rączek był gotowy. A po kilku sekundach...
...cały krajobraz się zmienił. Nie stali już przed wielkim biurkiem Enmy Daio a na czymś w rodzaju areny położonej na środku jeziora. Ogoniasta wpierw zamrugała, potem zaś zaczęła się rozglądać. Z pobliskiego budynku wyszła umazana czymś kobieta o niebieskich włosach oraz człowiek, którego Ay dobrze znała. Jednak ku zdziwieniu dziewczyny staruszek zaczął się dziwnie zachowywać, a nawet krwawić z nosa, w dodatku obchodził Ericę i ją samą z jakimś takim dziwnym wzrokiem. Płomiennowłosa odruchowo schowała przyjaciółkę za siebie, moment zaś później staruszek oberwał od babci wielkim badylem w łeb. Po chwilowym ogłuszeniu przeprosił i już zachowywał się normalnie, więc całe towarzystwo mogło się na spokojnie zapoznać.
Po całym procederze Babcia zaczęła wyjaśniać przyczynę tegoż zebrania, a Aymi poczuła ścisk żołądka na wspomnienie swojego ostatniego kontaktu z Brejkersami. Fakt, że obrali sobie oni za cel planetę będącą jej domem, a na domiar złego porywają i przetrzymują wojowników mogących stanąć w jej obronie, sprawiał, że w dziewczynie aż wrzało, choć wyraźnie starała się nie wybuchnąć. Pamiętała czarnego kocura i jego gadziego pomocnika, z którym walczyła wtedy Tensa. Nie chciała, by w ich łapska trafił Ryu, albo Jirri, o innych, nieznanych jej obrońcach Ziemi nie wspominając. Wtedy jednak padło stwierdzenie, z którego stalowooka nie rozumiała jednego słowa. I najwidoczniej nie tylko ona.
Aymi nigdy nie słyszała słowa festiwal, ciężko jej więc było z czymkolwiek je powiązać. Widząc pytające spojrzenia towarzystwa, Baba pospieszyła z wyjaśnieniami, chociaż nie było to raczej odpowiedzią na pytanie: "co to jest festiwal?". Cała sprawa rozchodziła się wokół pokonania Armii Czerwonej Wstęgi i najpewniej świętowania z tej okazji. Przynajmniej do takiego wniosku doszła, nadal nie rozumiejąc kilku pojęć, o które chciała później zapytać Eri, oczywiście gdzieś na uboczu. Wolała się nie wychylać ze swoją niewiedzą przy pozostałych, przysłuchiwała się zatem wymianie zdań, przy okazji przyglądając się człowieczkowi zamkniętemu w kuli staruszki. Haricotto oczywiście nie zamierzał siedzieć w miejscu i nic nie robić, więc zaproponował zwerbowanie tych, którzy pokonali Armię. "Zwerbowanie" - kolejne słowo do wyjaśnienia na potem.
Uranai Baba po krótkim zastanowieniu nad propozycją wyjścia tym wojownikom naprzeciw pomachała nad kulą i obraz się zmienił, ukazując dwie postaci, które... Aymi znała. Blondyn w prawdzie miał krótsze włosy, ale ona miała pamięć do twarzy. O ile jasnowłosego kojarzyła w miarę pozytywnie, o tyle brunet, którego imienia nawet nie poznała, wzbudzał w niej gniew i niesmak. Według staruszki Ranzoku znajdował się w górach Yunzabit, gdzie postanowił się udać Haricotto, uprzednio prosząc Eri, by zaopiekowała się jego córką. Położenie drugiego z wojowników było nieznane. Po tym, jak ojciec odleciał, Ay pochyliła się raz jeszcze nad kulą, przyglądając obojgu.
- Ten blondyn to Ranzoku, skrócił nieco włosy, ale to na pewno on - stwierdziła po chwili. - Imienia tego drugiego nie znam, ale to morderca. Sam przyznał się do zabicia dziecka, prawda, Erica? Pochodzi z Vegety i jest saiyaninem. Dużo gada, ale nie nazwałabym go wojownikiem. Jest słaby i nierozważny, rzuca się na przeciwnika bez zastanowienia. Baka no saiya-jin.
Tak podsumowała swój wywód, prostując się. Spojrzała jeszcze na Arisu, bo to na jej pytanie poniekąd odpowiedziała.
- Wiem, że chciał walczyć z Armią, bo oni coś mu zrobili, jednak wątpię, że nam pomoże. Nawet z Belialem walczył tylko dla zemsty za zniszczenie ojczyzny. Nie ufam mu.
Postawiła na szczerość, w końcu wszyscy tu chcieli powstrzymać Brejkersów, prawda? Westchnęła po chwili, wzrok kierując w stronę, gdzie zniknął Haricotto. O ile wcześniej czuła jego obecność, o tyle im bardziej się oddalał, tym słabiej go wyczuwała, aż w końcu przestała. Teraz zaś trochę się o niego martwiła. Znów westchnęła i od razu klapnęła na tyłek, krzyżując nogi, by moment później rozczochrać własne włosy. Miała złe przeczucie i nie mogła się go pozbyć. Czuła, że ojcu może coś grozić, a skoro nie czuła jego energii, bo był za daleko, to tym bardziej nie umiała się skupić na czymkolwiek innym. Gdyby tylko istniał sposób, by jakoś go poczuć, upewnić się, że jest bezpieczny... I chyba istnieje.
Wzięła głęboki oddech, starając się uspokoić bicie własnego serca, i przymknęła oczy, dłonie układając swobodnie na kolanach. Rozluźniła napięte mięśnie i skupiła się na energii. Czuła bliską obecność Eri-chan, a także Arisu, Bulmę, Uranai Babę i staruszka Kame. Wszyscy jednak znajdowali się w pobliżu, a ona musiała sięgnąć dalej. Starała się wyczuć to, co znajdowało się na granicy, sięgała swym zmysłem coraz głębiej, stopniowo poszerzając przestrzeń, w której mogła cokolwiek wyczuć. Mimo wszystko wciąż nie odnalazła ki ogoniastego, zarzucała więc sieć coraz bardziej, by w końcu móc do niego dotrzeć...

Podzieliła się swoją wiedzą na temat dwóch wojowników z kryształowej kuli, zwłaszcza na temat bruneta, jednak kwestia zaufania mu zdawała się nieodgrywać aktualnie większej roli. I tak był poza zasięgiem Baby, więc sprawa jakby rozwiązywała się sama. Przynajmniej dla ogoniastej. Zabrała się zatem za coś, co jej zdaniem było w tej chwili bardziej użyteczne - za próbę poszerzenia własnych umiętności wyczuwania energii innych. Konkretniej - próbowała namierzyć ojca, który ruszył na spotkanie z blondynem.
Starała się zajrzeć szóstym zmysłem dalej, wciąż jednak na swej drodze napotykała swoistą barierę przez którą nie mogła się przebić. W skupieniu nie pomagały też toczone w pobliżu rozmowy. W prawdzie dziewczyna miała zamknięte oczy, ale poczuła dreszcz niepokoju na sugestię, że gdzieś w pobliżu ojca znaleźli się Łamacze Czasu. Nawet przekonanie staruszki, że Haricotto i Ranzoku poradzą sobie z nieproszonymi gośćmi, nie osłabiało tego odczucia - wciąż miała wrażenie, że stanie się coś złego. Kame chyba to wyczuł, po poklepał ją w geście pocieszenia po ramieniu i zapewnił, że brunet z pewnością ma coś w zanadrzu. Sęk w tym, że nie rozumiała, jak przy obecnym ubiorze saiyanin miałby chować w rękawie cokolwiek, zwłaszcza jakiegoś asa. Spojrzała zatem na staruszka z dziwnym grymasem, zaraz potem jednak pokręciła głową na boki i znów przymknęła oczy, starając się skupić na poprzedniej czynności. Gdzieś tam jeszcze zdążyła dosłyszeć, jak Baba i Arisu rozmawiają o przyszłości (Mirai'u), zaraz potem jednak wokół niej zapadła cisza, a ona skoncentrowała się już tylko na energii.
W jej głowie automatycznie pojawiło się coś na wzór projekcji przestrzennej, na której migały otoczki ki poszczególnych osób. Potrafiła rozróżnić Ericę, Roshiego, Babę, czy Arisu, a każda z aur była na swój sposób charakterystyczna. Spojrzała głębiej, po chwili dostrzegając kolejne ogniki energii, którym potrafiła nadać konkretne kształty i nazwy. Tu jaszczurka, tam zając, tu znowu jakiś ptak, którego nie mogła rozpoznać. Przyglądała się przez chwilę każdej z osobna, po czym przechodziła dalej, szukając kolejnych i jeszcze następnych. Zdarzało się jej mieć wrażenie, jakby daną energię już znała, choć przecież tej zdolności nie miała jeszcze przed swoją śmiercią. Nieco zdziwiła się, czując silniejszą energię gdzieś bardzo, ale to bardzo wysoko zwłaszcza, że i ta wydawała się znajoma, długo jednak nie zastanawiała się nad tym. Wreszcie się przebiła.
Energia ojca była wyraźna, jasna, a wręcz skrząca, ale - co ważniejsze - o wiele wyższa niż normalnie. Kojarzyła ten stan z sytuacją w wężowym pałacu, a wtedy wokół ciała ojca skakały wyładowania identyczne do tych, które widziała wcześniej podczas jego starcia z generałem sakana. To był super saiyanin drugiego poziomu. A skoro brunet przeszedł na wyższe stadium transformacji, sprawa musiała być poważna. To jednak było trochę dziwne, bo w jego pobliżu wyczuwała tylko dwie, nieco niższe ki, a przecież był z nim jeszcze Ranzoku. Prawda?
Otworzyła gwałtownie oczy i szybko wstała, zaraz podchodząc do staruszki i jej kuli. Musiała wiedzieć, co tam się dzieje.
- Pokaż mi tatę, proszę - rzuciła pospiesznie ze wzrokiem wbitym w sferę. Nic innego jej w tej chwili nie interesowało. Oby tylko Haricotto był cały...

Nieco zaniepokoił ją fakt, że ojciec używa drugiego poziomu super saiyanina przy jednym silniejszym przeciwniku, mając do tego sojusznika, musiała zatem sprawdzić, co się tam w ogóle dzieje. Tam, czyli w tych całych górach Yunzabit, do których udał się Haricotto w celu odnalezienia Ranzoku. Poprosiła zatem Uranai Babę, by pokazała jej tamten teren. Arisu zdawała się być zajęta przy własnej kuli, płomiennowłosa postanowiła więc jej nie przeszkadzać, przynajmniej w tej chwili.
Skupiła wzrok na obrazie z kuli, od razu zauważając ojca u boku blondyna, a także dwójkę przybyszy, z którymi obrońcy Ziemi się mierzyli. W sumie było ich czterech, a wyczuwała tylko trzy silniejsze energie, z czego jedną przypisała ojcu. Do kogo zatem należała ta brakująca ki? Do sprzymierzeńca, czy wroga? Skupiła się przez chwilę na dwóch pozostałych energiach, starając się jakoś je zobrazować. W jej odczuciu były do siebie podobne fakturą, tak jak ki Baby i Arisu, uznała zatem, że obie należą do przeciwników. Co zatem ze złotookim?
- Nie czuję energii Ranzoku... nie wiem, dlaczego... - mruknęła pod nosem, kiedy podszedł do niej Roshi. Przytaknęła na stwierdzenie staruszka, on znał jej ojca równie dobrze. To znaczyło, że saiyanin musiał mieć coś silniejszego od drugiego poziomu, co zamierzał zostawić na potem.
- Tata mówił, że Kaio-sama nauczył go jakiejś specjalnej techniki - przypomniała sobie jeszcze, zastanawiając się nad tym "asem w rękawie". - Ale nie wiem, czy to jest coś ponad super saiyaninem. Sama nie umiem tego drugiego poziomu, ale... też potrafię coś specjalnego.
Uśmiechnęła się delikatnie na wspomnienie reakcji bruneta, gdy widział, co potrafi. Wtedy jednak usłyszała podniesiony ton blondynki, więc automatycznie zwróciła się w jej stronę. Dziewczyna podobno kogoś zobaczyła, w dodatku uwięzionego, chodziło więc zapewne o jednego z porwanych przez Brejkersów wojowników. Sądząc po reakcji Arisu, czarodziejka była w jakiś sposób związana z tym wojownikiem. Na twarzy blondyny zaraz znów pojawiło się skupienie, więc chyba próbowała znów "zobaczyć", gdzie znajduje się jej kolega.
Ay zerknęła na kulę Baby. Tata wciąż walczył, ale miał przewagę, co do tego nie było wątpliwości. Poradzi sobie, prawda? A skoro tak, to można by podpatrzeć, jak tam idzie Arisu. Podeszła zatem do dziewczyny, dając też znak Erice, by się zbliżyła, i skupiła swoje spojrzenie na kuli do niedawna zasnutej cieniem. Była ciekawa, czy tego wojownika też skądś zna. A może... może to Ryu jest tym uprowadzonym wojownikiem?! Po plecach przebiegł jej dreszcz niepokoju, przełknęła nerwowo ślinę. Chcąc dodać sobie otuchy, chwyciła dłoń przyjaciółki (o ile Erica podeszła, oczywiście). Zaraz wszystko miało stać się jasne...