Arena Walki

Wpatrywała się w kulę, próbując wyczuć energię Ranzoku, na nic się to jednak zdawało. Blondyn zdawał się tworzyć wokół własnego ciała jakąś dziwną barierę czyniącą go energetycznie niewykrywalnym, a Ay nie miała pojęcia dlaczego.
- Robot? - powtórzyła za Roshim, patrząc na niego z lekką konsternacją. - Co to jest robot?
Nigdy nie miała do czynienia z maszynami innymi niż pojazdy, ani też nie słyszała o takowych, nic więc dziwnego, że nie znała ani tego pojęcia, ani znaczenia. Dla niej Ranzoku, którego notabene już spotkała przed rokiem, a który wydawał się całkiem normalny, zaiste był normalny. Czy cokolwiek mogła zmienić wiedza, że ma on w sobie jakieś mechaniczne części? Nie bardzo...
Jej uwagę przykuła Arisu, po krótkiej chwili więc wpatrywała się w drugą kulę, próbując dostrzec osobę w jej zwierciadle. Osobę, którą miał okazać się nie Ryu, jak sądziła (a czego się obawiała), a zupełnie obcy, choć dziwnie znajomo wyglądający chłopak z czerwonymi włosami. Aymi przekrzywiła lekko głowę, przyglądając mu się uważnie, wzrok jednak skupiła bezpośrednio na twarzy uwięzionego.
- Ma podobne oczy do mojej mamy... - mruknęła pod nosem i pewnie zastanawiałaby się nad tym dłużej, gdyby nie Erica.
Płomiennowłosa zauważyła smutek na twarzy przyjaciółki, po chwili też dojrzała łzy, a dość silny uścisk na dłoni dał jej wyraźnie do zrozumienia, że z Eri nie jest w porządku. Przygryzła lekko dolną wargę, po czym jednym szybkim ruchem przyciągnęła jasnowłosą ku sobie i zamknęła ją w szczelnym uścisku.
- Wszystko będzie dobrze, obiecuję - zapewniła, gładząc delikatnie siwe kosmyki. - Tym razem dotrzymam obietnicy, znajdę sposób, byśmy obie wróciły do życia. Mój tata już jest żywy, prawda?
Odsunęła się nieco, unosząc podbródek przyjaciółki tak, by na nią spojrzała. Kciukiem starła płynące z jej oczu łzy i uśmiechnęła się lekko, pokrzepiająco. Może i miały tylko jeden dzień, zanim wrócą do zaświatów, ale dzień był długi. A Aymi po raz pierwszy od odnalezienia ojca w końcu miała jakiś cel. Ale żeby go osiągnąć, potrzebowała Ryu. Chłopak w jakiś sposób zdobył komplet kul, wliczając w to tę, która została tam gdzieś po jej śmierci. A skoro Anticalowi skończyła się przepustka, kula musiała trafić w ręce tego drugiego, Gattsa. Może więc jednak istnieją saiyanie, którym można zaufać?
- Szukałaś tego chłopaka i go znalazłaś - zwróciła się po chwili do Arisu. - Umiałabyś znaleźć też innych? Tak jak Baba znalazła Ranzoku? Musimy znaleźć i sprowadzić pozostałych przyjaciół, by być gotowym do walki. Ryu i Jirri-san na pewno pomogą.
Tak, Ryu z pewnością stanie z nimi ramię w ramię, Jaszczur zaś chyba sam należał do tego Patrolu Czasu, o ile dobrze pamiętała, więc na pewno będzie chciał walczyć z Brejkersami. Trzeba ich tylko znaleźć, a potem pokonać tych złoli i uwolnyć porwanych wojowników. Tak, to dobry plan.

Nie miała pojęcia, czym lub kim jest robot, bo i skąd miałaby to wiedzieć? Tu jednak z pomocą przyszła Erica, choć na jej pierwsze słowa Ay przekrzywiła lekko głowę w niezrozumieniu. Maszyna? Komputer? Kolejne nieznane ustrojstwa, z którymi nie miała raczej styczności. Uroki życia w dziczy przez tyle lat. Kiedy zaś jasnowłosa napomknęła coś o częściach i budowaniu, ogoniasta od razu skojarzyła, z czym to się je. Więc te wszystkie sprzęty, a nawet pojazdy nazywały się ogólnie maszynami, tak? Zapamięta.
W sumie nie spodziewała się, że Eri będzie wiedziała na ten temat coś więcej, nie miała przecież pojęcia, że mechanika i majsterkowanie to hobby przyjaciółki. Do tej pory spotkała się tylko z jedną osobą, która znała się na sprzętach i która wytłumaczyła jej, na jakiej zasadzie działają między innymi zawory w rurach doprowadzających wodę do chatki w górach. Na wspomnienie Aiko posmutniała lekko, w końcu tak dawno jej nie widziała. Ostatnio chyba... zimą? Wczesną wiosną? Nawet nie była pewna, jak dawno to było.
- Misja od stwórcy? - powtórzyła za przyjaciółką, chcąc odciągnąć własne myśli od brunetki, skupiając je ponownie na postaci blondyna. - Jak... zemsta na przykład?
Pamiętała, jak przy pierwszym spotkaniu Ranzoku wspominał, że kogoś szuka. Kogoś, kogo zamierzał zabić. To miała być jego zemsta i chociaż zgadzałoby się to z motywem misji, Ay nie mogła połączyć postaci chłopaka z jakąś maszyną. Przecież był on bardziej człowiekiem niż takim tosterem, prawda? Cóż, jak ojciec wróci to trzeba się będzie zorientować w temacie i spytać samego Złotowłoska.
Arisu zapytana o możliwość znalezienia innych stwierdziła, że potrzebuje wyglądu poszukiwanego i ewentualnego miejsca pobytu. Ay nie miała pojęcia, gdzie mógł się udać Ryu po walce z Belialem, ale skoro nie zabrał Eri z wieży Korina to mógł być właściwie wszędzie. Ważniejszy jednak był tu opis wyglądu, bo to na nim skupiała się czarodziejka.
- Jak ostatnio widziałam Ryu, to był strasznie zarośnięty, mówił że to broda... - zaczęła z lekkim zamyśleniem, a potem wdała się w szczegóły. Ciemne włosy aktualnie zapewne wciąż długie i roztrzepane, równie ciemne oczy, no i ten zarost. Płomiennowłosa nie miała pojęcia, czy to twarzowe owłosienie już mu zostanie, wolałaby jednak, żeby go nie miał. Tego jednak nie mówiła głośno, skupiając się na opisie ubioru, wzroście chłopaka i szczegółach, które pamiętała. Od czasu do czasu zerkała na Ericę, szukając u niej wsparcia, bo o ile potrafiła wyjaśnić Ari, co to jest gi (a nie każdy wie, że to się tak nazywa, sama dowiedziała się po czasie), o tyle niekiedy brakowało jej słów, by dokładnie zobrazować jakieś szczegóły.
Wreszcie to blondynka skupiła się na swej kuli, starając się odnaleźć opisanego może nawet zbyt pokrętnie niekiedy chłopaka. Aymi również wpatrzyła się w kryształowe zwierciadło, a to po chwili pokryło się mglistą powłoką, by zaraz potem ukazać obserwatorom obraz. Białe kafelki, tak dziwnie znajome i dość nieprzyjemnie kojarzone były tylko tłem, ważniejsza była postać w białym pokoju. Ryu - tak samo zarośnięty i w tym samym białym gi co zwykle. Był zdrów i cały, dzięki czemu odetchnęła z ulgą, moment później jednak dostrzegła JEGO.
- Kami... - syknęła cicho, a twarz jej momentalnie stężała. Nie miała zbyt przyjemnych wspomnień z ostatniego spotkania z tym zielonym typkiem. Została oszukana i w pewnym sensie wykorzystana przez niego tylko po to, by zdobyła nową moc. Na samo wspomnienie ponownej wizji śmierci ojca zacisnęła dłonie w pięści, a po jej skórze przeskoczyła pojedyncza iskra. Prowadząc ją do tamtego pokoju, Kami wiedział, że dziewczyna nie zdoła ocalić saiyanina przed śmiercią z ręki rybiego generała, a mimo to dał jej nadzieję, pozwolił jej wierzyć, że zapobiegnie tragedii. I z premedytacją jej tę nadzieję odebrał.
Im dłużej wpatrywała się w oblicze zielonego jegomościa, tym większy gniew odczuwała. Zgrzytnęła zębami i odwróciła się gwałtownie, stając plecami do obserwujących. Nie chciała wybuchać, a czuła, że jest na granicy. Dlaczego właściwie Ryu poszedł do Wszechmogącego? Przecież on nie wiedział, gdzie mogą szukać smoczych kul, więc... A może kłamał? Oszukiwał ich od samego początku? Ryu sam przecież nie przeszukałby całego globu, by skompletować siedem kul tym bardziej, że jedna była... w sumie nawet nie wiadomo gdzie - Ay wiedziała jednak z kim. Jedyną osobą, która mogła być w posiadaniu trzygwiezdnej kuli, był tamten saiya-jin, Gattsu. Jakoś wrócił na Ziemię i oddał Ryu kulę, by ten wskrzesił jej ojca. Wiedziała od początku, że nie był on taki jak Antical, ale to dobrze. Im więcej takich wyjątków tym lepiej. To jednak nie zmieniało jej nastawienia względem Kamiego, co to, to nie.
- No to wiem, gdzie jest Ryu - mruknęła z lekkim przekąsem w głosie, rozluźniając dłonie. - I ani trochę mi się to nie podoba...
Wsunęła ręce do kieszeni i przeszła wolnym krokiem w stronę brzegu areny, pogrążając się w smętnych myślach. Cała ta sprawa z obecnością Smoka w Pałacu sprawiła, że Ay nie zarejestrowała zakończenia walki ojca, ani że wraca do miejsca, z którego ruszył. W głowie cały czas miała sceny z Pokoju Czasu i pękającą jak bańka mydlana nadzieję na zapobieżenie śmierci Haricotta. Nie powiedziała mu, co takiego się wydarzyło, że powtórnie przeżywała jego stratę. Może to właśnie wtedy obudziła się w niej ta dziwna moc? Nie drugi poziom super saiyanina, ale coś zupełnie innego, jakby... potężniejszego? Spojrzała na własne dłonie i ponownie je zacisnęła, uświadamiając sobie koszt zdobycia tej potęgi. W złości kopnęła niewidzialny kamień, który nawet nie miał prawa leżeć na białej posadzce, a zaraz potem klapnęła tyłkiem na ziemi, krzyżując ramiona na piersi. Naprawdę nie podobało jej się, że Ryu wylądował akurat tam. Dlaczego? Bo ktoś będzie musiał po niego polecieć i najpewniej padnie na nią. A tego stanowczo wolałaby uniknąć...

Erica przytaknęła, odpowiadając twierdząco na jej przypuszczenie, choć dopiero po chwili. Widać po niej było, że musi tę kwestię przemyśleć. Najwidoczniej zemsta jako misja była czymś, co wymagało głębszego zastanowienia, Ay nie zamierzała oceniać. To i tak nie zmieniało jej poglądów.
Widząc Ryu w towarzystwie Kamiego, poczuła rosnący w niej gniew. Przyjaciółka zdawała się to wyczuć, gdyż w krótkim czasie objęła ogoniastą ramionami w uspokajającym geście. Trudno się dziwić, skoro widziała, do czego jest zdolna rozeźlona wojowniczka. Ay była jej za to wdzięczna, mimo wszystko musiała sama ochłonąć, z dala od reszty. Położyła zatem delikatnie dłoń na przedramieniu jasnowłosej, sygnalizując, by ta ją puściła, a następnie przeszła na brzeg areny, pogrążając się we własnych myślach.
Aymi Half Saiyajin... - usłyszała nagle znajomy głos, który wyrwał ją chwilowo z zamyślenia. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że wyczuwa ki ojca. Obróciła  się przez ramię i przyjrzała blondynowi. Krótkie włosy, nieco sfatygowane ubranie, ale to z pewnością był ten sam...
- Ranzoku - skinęła mu krótko głową. Zarówno on pozostał raczej małomówny, jak i ona w tej chwili nie miała ochoty na wielkie elaboraty. Gdy tylko chłopak skupił swoją uwagę na reszcie towarzystwa, a Haricotto, wylądowawszy przy starszyźnie, zaczął tłumaczyć się z tak długiej nieobecności, Aymi obróciła się na powrót w stronę wody, choć wciąż nasłuchiwała.
Uranai Baba postanowiła przedstawić wszystkim zebranym cel, w jakim zostali sprowadzeni. Chodziło oczywiście o plan Łamaczy Czasu, którzy podczas festiwalu (Ay wciąż nie do końca wiedziała, co to właściwie jest) zamierzali zaatakować i najpewniej przejąć władzę. Biorąc pod uwagę odległość od reszty grupy, płomiennowłosa nie mogła przyjrzeć się pokazanym w kuli przeciwnikom, ale to nie stanowiło większego problemu. Będzie to mogła nadrobić później, ewentualnie poprosi Arisu o powtórkę. Jasnym było, że przyjdzie im się zmierzyć nie tylko z głównym wrogiem, ale także z ich żołnierzami, była jednak kwestia, w którą Ay wolała się nie zagłębiać. Baba stwierdziła, że dla bezpieczeństwa planety będą musieli ich wszystkich zabić...
Późny wieczór, rozpędzona ciężarówka, pocisk ki i wielka czerwona plama pod kołami przewróconego wozu... Ogoniasta przełknęła nerwowo ślinę, gdy wróciło do niej to wspomnienie. Choć nigdy nikomu o tym nie mówiła, przyczyniła się do śmierci tamtych ludzi. Kierowcy i tego drugiego mężczyzny z bronią. Chciała tylko obronić chatkę i wszystkich w niej przed napastnikami, a skończyło się tak, jak się skończyło. Poczuła skurcz żołądka zupełnie jak wtedy, ale nie zwymiotowała. Nie dostała też ataku paniki, który pozbawiłby ją przytomności. Była o rok starsza i rozumiała, że czasem trudno jest przewidzieć skutki własnych działań, ale żeby zabijała z rozmysłem?
Stuk, stuk. Czując dotyk na czubku głowy, drgnęła, sztywniejąc zrazu, i obróciła się gwałtownie w siadzie. Dostrzegając ojca, już w całkiem nowym odzieniu i chyba zadowolonego z siebie, spuściła głowę, unikając jego spojrzenia. Czy dostrzegł niepokój w jej oczach? Zauważył niepewność, może nawet i strach? Przygryzła lekko wargę.
- Arisu poszukała Ryu... - zaczęła trochę niepewnie, wciąż ze wzrokiem wbitym w podłoże. - Jest u Kamiego. Poleciałabym po niego, ale... nie tam... Nie chcę wracać w tamto miejsce...
Wydawała się przybita, może nawet zasmucona. Tęskniła za Ryu, chciała znów go zobaczyć, ale nie mogła. Gdyby znała sposób, by jakoś skontaktować się z nim, nie odwiedzając pałacu, bez wahania skorzystałaby z tej opcji, a tak... Pozostawała chyba jedyną osobą wśród zebranych, która znała położenie tego miejsca. Nie wiedziała, czy Roshi kiedykolwiek odwiedził pałac, nie widziała też, by kiedykolwiek używał bukujutsu, a inaczej chyba nie dało się tam dostać, więc... Westchnęła ciężko. Naprawdę wolała uniknąć spotkania z Wszechmogącym...

Cała ta sytuacja i wszystko, co miało mieć miejsce, chyba trochę ją przerastało. Nigdy nie była typem wojowniczki, choć bardzo się starała sprostać oczekiwaniom ojca. W tym wszystkim jednak zawsze wzbraniała się przed zabijaniem, a teraz... Czy naprawdę nie było innego sposobu na zwycięstwo? Naprawdę musi pozbawiać ludzi życia? Dość już się naoglądała śmierci, i to od najmłodszych lat. Haricotto, choćby i się starał za dziesięciu, nie jest w stanie być dla niej jednocześnie ojcem i matką. To było po prostu nierealne.
Słysząc Arisu proponującą, że poleci po Ryu, zdziwiła się lekko. Nie sądziła, by dziewczyna znała położenie pałacu, ale w sumie skoro znalazła samego Smoka, to i miejsce jego pobytu nie byłoby trudne do odnalezienia. Nim jednak sama zdążyła się odezwać, saiyanin zapewnił, że młodzian da sobie radę i zjawi się w odpowiednim miejscu i czasie. Ay tylko przytaknęła, niejako potwierdzając słowa ojca, ale i też próbując samą siebie przekonać, że tak właśnie będzie. Znów poczuła dotyk dłoni na głowie, tym razem nie było to jednak tradycyjne rozczochranie włosów a ich łagodne gładzenie.
- Wiem, tato... - odszepnęła krótko i zamilkła. Jeszcze nie była gotowa na tę rozmowę. Nie teraz, może nawet nie dziś. Po prostu nie.
Wtedy też odezwała się Erica, pytając, czy też musi lecieć. Ona w szczególności nie była wojownikiem, nic więc dziwnego, że starała się uniknąć wpadnięcia w wir walki, w której byłaby bardziej zagrożona niż pożyteczna. Haricotto oczywiście zapewnił ją, że każda pomoc się przyda, ale też do niczego nie zmuszał. Ogoniasta przytaknęła.
- Tak, tu będziesz bezpie... - zaczęła cicho i momentalnie urwała. Naprawdę będzie? Miała być bezpieczna u Korina, a wylądowała w zaświatach, czy więc Ay mogła zagwarantować jej bezpieczeństwo w tym, jakby nie patrzeć, obcym jej zakątku? Czy istniało gdzieś bezpieczne miejsce? Czy potrafiła kogokolwiek ochronić? Wciąż się zarzekała, że chce ochraniać tych, których kocha, ale w ostatecznym rozrachunku albo są oni zdolni do samodzielnej obrony własnej osoby, jak Ryu czy Haricotto, albo też płomiennowłosa nie jest w stanie ich ochronić, czego przykładem jest właśnie Erica. A skoro nie potrafi zapewnić jej bezpieczeństwa, to czy kiedykolwiek będzie w stanie?
Przygryzła wargę, znów wpatrując się w taflę wody. Wychodzi na to, że marny z niej wojownik i jeszcze gorsza przyjaciółka. I to było najbardziej dołujące. Tak bardzo pochłonęły ją jej własne smętne myśli, że nie zwróciła uwagi na propozycję ojca, tym bardziej na reakcji pozostałych. No, za jednym wyjątkiem. Gdzieś wśród tego natłoku myśli i głosów przebiło się do niej jedno zdanie wypowiadane przez Ericę, a właściwie jego część. "Znam się trochę na majsterkowaniu".
- ...na majsterkowaniu... - wyszeptała bezwiednie, dopiero po dwóch sekundach zdając sobie sprawę, od kogo słyszała już kiedyś tę frazę. Od razu przypomniała jej się chatka w górach i dziewczyna, której z czystej ciekawości pomagała przy wymianie instalacji wodociągowej. Aiko.
Zerwała się z miejsca, sekundę później będąc już przy jasnowłosej. Oczy miała szeroko otwarte, źrenice rozwarte, a spojrzenie tak intensywne, że powaliłoby pewnie nawet drzewo. Jakieś na pewno.
- Czemu nie mówiłaś wcześniej, że znasz się na majsterkowaniu?! - zakrzyknęła przyjaciółce prosto w twarz, chwytając ją za ramiona. Nim jednak Eri zdążyła się choćby odezwać, Ay zalała ją potokiem słów. - Znasz może Aiko?! Brunetka, trochę niższa ode mnie, ma niebieskie oczy. Jest raczej szczupła i w sumie nawet ładna, a tata chyba nie do końca rozumie znaczenie słowa "słodka", bo ślini się na samo wspomnienie jej imienia, odkąd tylko się pojawiła. Nie wspominając już o ciągłym przewracaniu się o wszystko, co tylko możliwe, gdy ona jest w pobliżu. Aiko też zna się na majsterkowaniu, więc pomyślałam, że mogłabyś... em... ją znać...
Zacięła się nagle, jakby dopiero w tym momencie zdała sobie sprawę, że ten nawał informacji może przytłoczyć, nie wspominając już o dezorientacji. Drugą sprawą był fakt, że chyba przekazywała je zbyt... natarczywie. Odchrząknęła, puściła Kazuharę i odstąpiła na krok, uśmiechając się dosyć niezręcznie. Widać jednak po niej było, że naprawdę chce znać odpowiedź, najlepiej twierdzącą. Tak dawno nie widziała brunetki, a w dodatku ta zdawała się po prostu wyparować, zaś płomiennowłosa nie miała pomysłu, gdzie jej szukać. Kojarzyła tylko coś o jakimś mieście na zachodzie, ale z jej rozeznaniem w miejskich aglomeracjach mogłaby szukać wiecznie... I nic nie znaleźć...

Słysząc, że Erica zna się na majsterkowaniu, w krótkim czasie skojarzyła Aiko i naprawdę, naprawdę chciała, żeby obie się znały. Żeby za pośrednictwem jednej mogła odnaleźć drugą, w końcu miały podobne zainteresowania, prawda? Zalała więc przyjaciółkę potokiem słów będących w głównej mierze opisem brunetki przemieszanym z kilkoma spostrzeżeniami, ostatecznie jednak cierpliwie czekała na odpowiedź. Czy się znają? Niestety nie... Aymi posmutniała zrazu, zwieszając głowę. Czyli nie dane jej będzie w najbliższym czasie znaleźć Aiko, trudno.
Tata chciał wyciągnąć od reszty towarzystwa ich techniki i umiejętności, by wspólnie wymyślić jakąś strategię, Ranzoku chyba jednak tego nie załapał, twierdząc, że jego techniki są tylko jego i nikogo ich nie nauczy. Erica średnio nadawała się do walki, za to Arisu przyznała, że podobnie zajmowała się fachem mechanika, teraz jednak bardziej skupia się na magii, co zresztą było widać już przy samym czarowaniu z kulą. Co zatem z Ay? Właściwie nie miała się czym chwalić, więc nawet nie wzięła udziału w dyskusji. Albo raczej w ojcowskich rozmyślaniach, bo zdawał się on zbyt pochłonięty własnymi myślami, by zauważyć cokolwiek dookoła. Przynajmniej do momentu aż nie zaburczało mu w brzuchu.
Jak na zawołanie płomiennowłosa również odczuła głód, zastanawiając się, kiedy ostatnio coś jadła. Czy martwi w ogóle jedzą? Będąc przez tę chwilę w piekle zjadła kawał mięsa z ogniska, które przygotował ktoś inny, więc chyba jednak tak. Mimowolnie poczuła skurcz, gdy przypomniał jej się posiłek w wężowym pałacu, mimo wszystko należałoby czymś zapełnić żołądek. Kaio miał im coś przyrządzić, nie zdążyli jednak tego spróbować przed podróżą na Ziemię. Wybrała się zatem z ojcem do wnętrza pobliskiego budynku, gdzie na spokojnie mogli się posilić, a że zbliżał się wieczór, znalazła sobie miejsce do spania i spróbowała zasnąć.
Sen jednak długo nie chciał jej odwiedzić, głowę zaś zaprzątały jej smętne myśli. Wciąż martwiła się o Ryu i jego wizytę u Kamiego, nadal zastanawiała się nad przyczyną śmierci Eri, no i... rozmyślała też nad własnym losem. Co ją czeka, gdy ten dzień dobiegnie końca i obie z Ericą wrócą do zaświatów? Czy ojciec zbierze kule, by ją wskrzesić? Czy ktokolwiek poza nim właściwie za nią zatęskni? Pytań było wiele, odpowiedzi zaś nie znała. Ostatecznie w końcu zmożył ją sen, choć płytki i średnio relaksujący.
Następnego ranka po śniadaniu wszyscy zebrali się znów na placu z białych płytek. Również Uranai Baba, Roshi, a także Bulma, która wyciągnęła z kieszeni coś małego, co po naciśnięciu rzuciła na fragment wolnej przestrzeni i... BUM! Aymi cofnęła się gwałtownie, przyjmując bojową pozycję na widok dymu, gdy zaś ten opadł, zamrugała oczami. Bo niby skąd tu się wzięła ta wielka maszyna? Niebieskowłosa zaprosiła towarzystwo do środka i większość ruszyła za nią. Wyjątkiem był siedzący na uboczu Ranzoku i... ogoniasta, która zaczęła obchodzić pojazd dookoła, sprawdzając, czy rzeczywiście tu stoi, czy też tylko jej się wydaje. W końcu stanęła przed tylną częścią machiny, tą otwartą dla wsiadających, i po prostu stała, wahając się przed wejściem do środka. Przygryzła lekko wargę.
- Nie wiem, czy to dobry pomysł, żebym leciała... tym czymś... - mruknęła trochę niepewnie. Może i Armia przestała istnieć, ale wrażenie uwięzienia kojarzone przez dziewczynę z każdą furgonetką, czy innym pojazdem nadal pozostało. - Może lepiej... polecę sama, tak. Tak będzie wygodniej...
Zrobiła krok w tył, potem kolejny, by następnie obrócić się na pięcie i odejść jeszcze kilka kroków. Maszyna była spora i zajmowała dużo miejsca, a nie chciała jakoś przeszkadzać przy starcie, więc usunęła się na bok. Gdy tylko statek wystartuje, ona poleci za nim. W bezpiecznej odległości, oczywiście...