Teren dookoła domu

Przemierzywszy Drogę Węża, w końcu dotarł na sam jej koniec, a tam czekała na niego zawieszona w powietrzu planetka. Widział na niej zieloną trawkę, gdzieniegdzie rozstawione drzewka pełne jabłek (tych oczywiście nie mógł dostrzec z tej odległości), a także domek i jakby ścieżkę okalającą cały ten glob. Postanowił dostać się tam dzięki technice bukujutsu, więc uniósł się i poszybował.

Leciał i leciał, aż w końcu zbliżył się do powierzchni i zaczął lądować. Nim jednak jego stopy dotknęły ziemi, poczuł coś dziwnego. Jakaś siła ciągnęła go w dół, a po chwili uderzył całym ciałem w grunt, lądując twarzą w trawie. Czuł się wyjątkowo ciężki, choć nie aż tak, by nie mógł się ruszać. Jedną z rzeczy, które od razu zauważył, był padający na niego cień. Gdy uniósł spojrzenie, dostrzegł pochylającą się nad nim małpkę.

- Uuk uuuk uk? - rzuciła pytająco, przekrzywiając łeb na bok. Czyżby to był gospodarz na tej planecie? Ale gdzie jest Kaio?

Upadek był niespodziewany, ale kto mógłby się spodziewać nagłej zmiany przyciągania? Naszemu saiyaninowi jednak tutejsza trawa niekoniecznie zasmakowała, za to chyba polubił małpkę, która stała teraz nad nim, kiwając się lekko. W momencie, gdy mężczyzna wyciągnął ku niej rękę, ta gładko podskoczyła, lądując mu na głowie.

- Uuk uk uuk, uuuk uk! - stwierdziła donośnie w odpowiedzi na zadane pytanie, choć sam brunet nie mógł jej zapewne zrozumieć. Bo kto normalny rozumie mowę zwierząt? No właśnie.

- Bubbles, coś ty znowu wymyślił? - rozległ się po chwili głos z wnętrza położonego nieopodal domku, na dźwięk którego małpka odbiła się od głowy saiyanina i pognała przed siebie. - Co to za hałasy?

Z domostwa wyszedł poznany przez Haricotta bożek w ciemnych okularach. W pierwszej chwili zdawał się on karcić zwierzaka, zaraz jednak dostrzegł stojącego z trudem na ugiętych nogach młodzieńca. Podszedł bliżej, a na jego twarzy wykwitł przyjazny uśmiech.

- Och, wreszcie dotarłeś! - zawołał wesoło. - Długo kazałeś na siebie czekać, ale to nie szkodzi. Najważniejsze, że jesteś, prawda?

Przyjrzał mu się uważnie, marszcząc po chwili brwi. Obszedł go do okoła, potem zawrócił i znów obejrzał go z każdej strony. Ostatecznie stanął tuż przed nim, pochylając się nieco do przodu.

- Widzę, że masz lekki problem z poruszaniem się - zauważył. - Grawitacja tej planety nieco różni się od tej na Ziemi, skąd przybyłeś. Tutaj jesteś cięższy, więc ciężej jest ci chodzić. Bubbles pomoże ci przyzwyczaić się do ciężaru, co ty na to? Zaraz potem możemy zaczynać.

Po raz kolejny się uśmiechnął, a następnie przeszedł kawałek w kierunku domku, usadawiając się na krześle i otwierając jakąś książkę. Zajął się lekturą, a resztę pozostawił brunetowi i małpce.

________

No i się zaczęło. Pierwsza pogadanka z Kaio na jego własnej planetce, która to miała całkiem potężne przyciąganie, i polecenie przyzwyczajenia się do swego nowego ciężaru. Bubbles skakał wesoło dookoła, od czasu do czasu lądując saiyaninowi na głowie podczas tej jakże przyjemnej zabawy. Krok za krokiem szedł śladem małpki, a z każdym kolejnym było ciut łatwiej, ciut lżej. Z czasem zaczął coraz bardziej się prostować, aż w końcu stanął normalnie na nogach. Tak, to była piękna nauka chodzenia. Haricotto mógł być z siebie dumny. To jednak nie znaczyło, że jego zapał zmalał, wręcz przeciwnie. Aż się palił do walki! Tylko że... Kaio gdzieś zniknął.

Wokół tylko trawa, kilka drzewek, droga okalająca planetę, mały domek z przybudówką i stojący obok niego samochód. No i pusty leżak z położoną nań książką o zacnym tytule "Największe dowcipy - jak zawojować świat". Gdzie więc podział się gospodarz? Nigdzie nie było po nim nawet śladu. No, może poza zapachem, który wręcz ciągnął bruneta za nos. Słodka i pobudzająca żołądek woń czegoś pysznego. Z pewnością smaczniejszego i bardziej sycącego od chmur na Drodze Węża.

- Uuk! - zawołał przejęty Bubbles, pędząc w stronę domku, z którego to wydobywał się nęcący aromat. Nie pozostawało nic innego, jak pójść w jego ślady i zajrzeć.

Małpka zawędrowała do kuchni, gdzie Kaio stawiał ostatnią miskę na szerokim stole. Zupa pełna makaronowych klusek, pysznego mięska i mnóstwa dodatków zdawała się na niego czekać.

- Oo, widzę, że już przywykłeś - ucieszył się bożek, zajmując jedno z miejsc. - Siadaj i jedz, zanim wystygnie. Najesz się, to przejdziemy do treningu.

Sam zabrał się za posiłek, obserwując uważnie swego gościa, a gdy wreszcie wszyscy się najedli, wyszedł przed dom i odetchnął głębiej.

- Musimy popracować nad twoimi ruchami, bo tancerką nie będziesz - zachichotał i odchrząknął. - Złap Bubbles-kuna - polecił, a małpka tylko wskoczyła saiyaninowi na głowę, odbiła się i wesoło pobiegła przed siebie. Zaczynamy berka!~~

No i tak oto dzielny wojownik imieniem Haricotto rozpoczął zabawę w berka z małpką. Oczywiście przy obecnej grawitacji nie było to rzeczą prostą, mimo wszystko starał się, jak tylko mógł. Z każdym krokiem coraz bardziej przyzwyczajał się do panujących na planetce warunków, jego ruchy stawały się płynniejsze, aż w końcu na tyle naturalne, że wystarczyły do w miarę swobodnego biegu. Wciąż jednak cała ta sytuacja przypominała bardziej zabawę niż faktyczny trening. Ganiał się z Bubblesem po całym terenie, nieraz mijając go o milimetry, i zabawa zaczynała się od nowa. I tak mijał im czas~~

BUM! twarz zaryła o ziemię, napełniając usta trawą, ale to było mało istotne. Złapał go! Złapał! Hura! Yeeey! Wiwat, Haricotto, łowca małp! Ale wróćmy może do obecnych wydarzeń... Saiyanin pochwycił ogon Bubblesa, tym samym wygrywając grę w berka, a zaraz potem wyskoczył w górę, z radości machając rękoma dookoła. Biedny Bubbles, tarmoszony tak na wszystkie strony o mały włos zwróciłby obiad. Brunet zdawał się nawet tego nie zauważyć, wołając tylko wielkiego Kaio. Co zaś robił Kaio-sama?

Bóg Światów Północnych stał w okolicach swojego domku, ściskając w dłoniach materiał swojego ubrania. Wpatrywał się w jakiś bliżej nieokreślony punkt poza horyzontem, a po jego czole spływała powoli kropla potu.

- Niedobrze... niedobrze... - mamrotał pod nosem przejętym tonem. - Żeby w takim momencie...

Trudno było rozszyfrować, o czym okularnik mruczy, mimo wszystko coś bardzo go zaniepokoiło. Tylko co to było? Z tego wszystkiego Kaio nawet nie zwrócił uwagi na Haricotta trzymającego za ogon wymiotującą małpkę...

Było źle. Bardzo źle. Czułe zmysły Kaio alarmowały go o pojawieniu się na błękitnej planecie potężnej czakry... niewyobrażalnie złej ki, której się obawiał. Wcześniej była ona nieuchwytna, chroniona barierą, choć nikłe iskierki wędrowały po kosmosie. Tymi iskierkami była rasa sakana-jin, której członkowie mieli tylko jednego pana - Upadłego imieniem Belial. Jego poplecznicy odwiedzali planetę za planetą, składając och mieszkańcom czcze obietnice w zamian za ofiarowanie energii do walki z Widmem, co jednak było kłamstwem. Ich jedynym celem było pozyskanie mocy dla swojego pana. A teraz, na Ziemi, pojawił się on we własnej osobie. Ten, który samego siebie nazywa Panem Ciemności i Zbawcą Świata, przybył z zamiarem rozprawienia się ze swoimi wrogami. Wojownicy Ziemi byli w niebezpieczeństwie...

Okularnik drgnął lekko, gdy Haricotto się nad nim pochylił. Zupełnie jakby dopiero go zauważył, a przecież brunet zdążył obejść go dookoła kilka razy.

- Och, stało się! Stało! - zaczął przejętym tonem. - Jak mam się nie przejmować, kiedy niewinni zaraz mogą zginąć?! Biedna dziewczyna, prawie ją udusił...

Znów skupił swoją uwagę na przestrzeni przed sobą, jakby widział o wiele dalej, niż pozwalają mu na to jego oczy. Może rzeczywiście tak było?

Zaiste sytuacja na Ziemi nie należała do najciekawszych. Właściwie ciekawa może i była, ale z pewnością niezbyt przyjemna. Bo przecież jaka to przyjemność, gdy żyjesz sobie w miarę spokojnie i beztrosko i nagle zjawia się przed tobą istny demon, istota siejąca postrach we wszechświecie (albo i dwóch), pragnąc twojej śmierci? No żadna. A Kaio patrzył na to wszystko z boku, nie mogąc nic zrobić. Zupełnie nic...

Haricotto chwycił bożka za ramiona i zaczął nim potrząsać, żądając odpowiedzi. Telepał tak biednym okularnikiem w przód i w tył, aż mu prawie szkiełka z nosa zleciały. Na szczęście nie trwało to długo, bo już po chwili brunet zaprzestał wcześniejszej czynności, patrząc bezradnie na nowego mistrza. Bóg Światów Północnych wygładził swoją szatę i odchrząknął w zaciśniętą pięści. Dopiero potem raczył się odezwać. Po minie wnioskować można było, że dobrych wieści to on nie ma.

- Na Ziemi pojawił się potężny demon, Upadły imieniem Belial - powiedział w końcu, starając się mówić w miarę spokojnym tonem. - Omal nie udusił pewnej czerwonowłosej dziewczyny z ogonem, na szczęście pomógł jej przyjaciel. Teraz walczą z nim wraz z czarnym changelingiem i innymi, chociaż...

Westchnął ciężko. Jak miał mu powiedzieć, że marne mają szanse, skoro Belial przybrał swą prawdziwą demoniczną postać? No nie mógł. Po prostu nie mógł.

Co było lepsze: nie wiedza, czy świadomość, że przyjaciołom grozi niebezpieczeństwo? Obie opcje nie dawały właściwie żadnej możliwości ruchu, gdy było się martwym, w Zaświatach. Mimo wszystko Haricotto musiał wiedzieć, więc się dowiedział.

Czerwonowłosa dziewczyna z ogonem - Aymi, jego mała podopieczna, o której Enma Daio powiedział, że jest (a właściwie będzie, ale na jedno wychodzi) jego córką. Sam uważał się za jej ojca, więc nie widział w tym żadnego problemu. Problemem był w tej chwili fakt, że jego mała Aycia omal nie została uduszona. Według słów Kaio pomógł jej przyjaciel, więc łatwo było się domyślić, że chodziło o jego ucznia Ryu. Czarnego changelinga nikt nie musiał przedstawiać, Hari znał tylko jedną taką gadzinę, liczył więc, że jakoś wesprze pozostałą dwójkę. Czy to jednak cokolwiek dawało w ostatecznym rozrachunku? W końcu walczyli z samym Belialem, a saiyanin miał problemy z jednym z jego generałów, prawda?

Brunet musiał coś zrobić, cokolwiek. Bezczynność po prostu go dobijała. Chwycił zatem Bożka za ramiona i zaczął nim telepać w przód i w tył jeszcze mocniej niż poprzednio, domagając się posłania go na Ziemię. Tylko był w tym mały problem, prawda? W końcu gość był martwy. Zabili go, umarł, zdechł. Został po nim tylko pył na wietrze.

- Przeeeestaaaań mnąąąą taaaaak trząąąąsaaaaaać! - zawołał roztelepany Kaio, a następnie pstryknął palcami. Nad głową Haricotta pojawił się młotek, który zaraz zwinnie przejął Bubbles, wyskakując w górę. Moment później przedmiot spadł z hukiem na saiyański łeb, zwalając właściciela ów twardej czaszki do parteru.

- Uuk! Uuk uk! - ton małpki był nader karcący. Po młotku z pewnością zostanie ślad, to jednak nie było w tej chwili ważne.

- Przypominam, że jesteś martwy! - upomniał mężczyznę mistrz, poprawiając okulary na nosie. - Martwy znaczy, że nie żyjesz, rozumiesz? Nie możesz ot tak wrócić sobie do świata żywych i rozwiązywać ich problemy. Rozumiem, że to twoi przyjaciele i że się o nich martwisz, ale naprawdę... Nie mogę cię tam wysłać.

Odchrząknął w zaciśniętą pięść i znów skupił się na tym, co działo się na Ziemi. A sytuacja wydawała się coraz gorsza. Żaden z wojowników nie był w stanie zadać Belialowi choćby najmniejszych obrażeń, w dodatku nie wszyscy tam obecni brali udział w starciu. Jasne, chcieli go pokonać z tego czy innego powodu, jednak wśród walczących była jedna osoba zbyt przerażona, by zrobić cokolwiek, nawet uciec.

- Biedne dziecko... - szepnął ze smutkiem Bożek, obserwując całe zajście. Jego uwadze nie uszły przeskakujące po ciele dziewczyny wyładowania. - Hm... ta mała... Aymi, tak? Ona ma w sobie... nie wiem, jak to powiedzieć... Tkwi w niej niewyobrażalna potęga, dzięki której mogliby pokonać Beliala, ale... jest zbyt przerażona, by walczyć...

Kaio znów się zadumał. Czuł, że płomiennowłosa skrywa w sobie wielką moc. Moc, z pomocą której mogło im się udać. Dlaczego więc z niej nie skorzystała? Dlaczego siedzi skulona i zapłakana, przerażona potęgą wroga? Musiał to sprawdzić. Nie zmieniało to jednak faktu, że jeśli coś się nie zadzieje, a ogoniasta nie dołączy do walki - wszyscy mogą zginąć.

Młotek był może ciut drastycznym środkiem wyjścia z sytuacji, mimo wszystko skutecznym. Nagły cios, mimo że bolesny, pozwolił brunetowi nieco ochłonąć, a Kaio - nie zostać wytelepanym za wsze czasy. Obaj dobrze wiedzieli, kim był Belial i z czym wiązało się jego pojawienie na Ziemi. Wiedzieli też, że jeśli wojownicy z nim walczący nie zdołają go pokonać, może być naprawdę źle. Poprawka - będzie koszmarnie źle, tak źle, jak jeszcze nigdy nigdzie. Nie tylko to uniwersum ucierpi, ale i pozostałe będą zagrożone.

Kaio poprawił okulary i odchrząknął. Rozumiał zachowanie Haricotta, było ono naturalne. Jego bliscy byli w niebezpieczeństwie, dlatego ciężko mu było siedzieć bezczynnie i czekać, aż wróg ich wszystkich pozabija. Nic jednak nie mógł poradzić, zważywszy fakt, iż był najzwyczajniej w świecie martwy. A skoro nie żył, nie mógł ingerować w wydarzenia mające miejsce w świecie żywych. Chociaż...

- Doskonale to rozumiem, mój drogi, ale naprawdę nie jestem w stanie nic z tym zrobić - tłumaczył dalej, mimo chwilowego wzburzenia wojownika. Wysłuchał również słów dotyczących córki bruneta, zamyślając się na chwilę. Niska samoocena dziewczyny rzeczywiście mogła być problemem, a jeśli dołączyć do tego przykre doświadczenia, to już w ogóle.

- Wysłać cię na Ziemię nie mogę, niestety - odparł, widząc, że saiyanin jest w stanie poświęcić nawet wieczność w piekle, byleby pomóc przyjaciołom. - Zanim dostałbyś przepustkę, wszystko już by się skończyło i byłoby za późno. Ale mogę pomóc ci się skontaktować z dziewczyną, żebyś jakoś ją zmo... - urwał nagle, czując dreszcz niepokoju. Nawet gdy rozmawiał, wciąż obserwował pole bitwy, a teraz dopiero zaczynało się dziać. I to nie byle co. Znaczący wzrost mocy, oddziaływanie na otoczenie, nawet sama transformacja - to wszystko przywodziło bożkowi tylko jedno na myśl. A myśl ta sprawiała, że na jego czole pojawiło się kilka kropel potu, które zaczęły powoli spływać w dół.

- N-Niemożliwe... ta moc... ta furia... - dukał na wpół zrozumiale, cofając się coraz bardziej, jakby miało go to uchronić przed czymś złym. - Przecież... to tylko legenda... Raz na tysiąc lat... Jak ona..?

Kaio potknął się o kępkę trawy, padając na cztery litery, to był jednak tylko nic nieznaczący szczegół. Bardziej w oczy rzucało się przerażenie odmalowujące się na jego obliczu. To, co zobaczył, niemal dosłownie mroziło mu krew w żyłach. Szkoda tylko, że Haricotto nie miał pojęcia, co się właściwie stało.

Chyba doszli do porozumienia. Kaio wytłumaczył, że nie ma władzy w kwestii darowania saiyaninowi przepustki do świata żywych, a i sam saiyanin przestał naciskać, gdy tylko dowiedział się, że istnieje inny sposób. No prawie przestał. Ale nawet okrzyk mężczyzny nie zagłuszył tego wzrostu energii, która wybuchła w osobie tamtej zapłakanej dziewczynki. Dobrze wiedział, co oznacza ta moc, ta transformacja, emanacja czystej furii. Bowiem raz na tysiąc lat rodził się wśród saiyan wojownik o ukrytym potencjale, mocy tak ogromnej, że niemal nieskończonej, nieograniczonej. Nikt nie mógł przypuszczać, że ów legendarny wojownik obudzi się w tej jeszcze chwilę temu zapłakanej dziewczynce. I choć uważał to tylko za legendę, działo się to niemal na jego oczach, musiał zatem uwierzyć.

Skupiony na wydarzeniach mających miejsce na Ziemi, nie zwrócił uwagi na pytanie Haricotta. Dopiero gdy młodzieniec znalazł się przed nim, potrząsając nim delikatnie i nawołując do współpracy, bożek nieco otrzeźwiał.

- Porozmawiać, tak... - wydusił w końcu, odchrząkując w zaciśniętą pięść. Wciąż jednak miał zmartwioną minę, a delikatne krople potu pojawiały się na jego skroni, szybko jednak starł je wyciągniętą z kieszeni tuniki chusteczką. - Może... może jakoś zdołasz do niej dotrzeć w tym stanie... Bo... jakby to powiedzieć... Aymi w tej chwili nie do końca jest sobą...

Nie wiedział, jak łagodnie przekazać tę wieść. Bo przecież nie powie "słuchaj, twoja Aycia aktualnie jest szalejącą furią pozbawioną hamulców moralnych i jest zdolna do wszystkiego, nawet ataku na przyjaciół", prawda? Potrafił wejść w jej umysł i widział wyraźnie tę żądzę mordu, tak drastycznie inną od wcześniejszych myśli płomiennowłosej. Ta jej wersja była jedną wielką (i to nawet dosłownie) maszynką do zabijania. Całe szczęście w tej chwili skupiona była całkowicie na postaci demona i, co zaskakujące, powoli zaczynała przejmować kontrolę nad tym starciem. Kaio wiedział jednak, że ten stan może nie potrwać długo. Gdy tylko Belial przestanie być w centrum uwagi rozwścieczonej dziewczyny, sytuacja może stać się naprawdę niebezpieczna.

- No dobrze... - mruknął pod nosem okularnik, wstając i otrzepując tunikę z trawy. - Połóż dłoń swobodnie na moim ramieniu, zamknij oczy i mów do niej. Ja pokieruję resztą. Mam nadzieję, że to coś da... - dodał już ciszej.

Gdy tylko brunet wykonał polecenie i ostatecznie przymknął powieki, przez chwilę czuł, jakby jego umysł unosił się w pustce. Dopiero po chwili stan ten uległ zmianie, a on ruszył do przodu niczym torpeda, oczywiście w tym metafizycznym sensie. I gdy już niemal był u celu, natrafił na mur w postaci czystej furii. Teraz czół to wyraźnie, tę złość, wściekłość wręcz, żądzę krwi i rosnącą satysfakcję z każdego kolejnego ciosu. Trafił na pogrążony w chaosie walki umysł Aymi, w którego odmętach znaleźć musiał tę małą iskierkę, którą dobrze znał. Czy jednak ją znajdzie? Czy uda mu się dotrzeć do córki? Cóż, zobaczymy.

I wreszcie nastąpił ten moment! Ta wiekopomna chwila, w której ojciec i córka po raz pierwszy mogą się zjednoczyć mimo dzielących ich eonów! Mimo podziału na świat żywych i martwych! Pierwsze wrażenie, wszechobecna furia wywołała zaskoczenie. Każda cząstka bruneta odczuwała ten gniew, który przepełniał jego podopieczną. Tę masę rozwrzeszczanych myśli będących niczym huragan, tajfun. Gdzieś w głębi tej rozszalałej klęski żywiołowej musiał odnaleźć swoją córkę. Zaczął łagodnie, od nawoływania, wypowiedzenia jej imienia. Musiał pozostać skupiony, całkowicie skupiony, jeśli chciał się przebić przez tę nieokiełznaną furię. Przemawiał do niej, zapewniając, że jest od niego silniejsza, wspominając pierwszą przemianę płomiennowłosej. Wiedział, że dziewczyna go przerośnie, co właśnie się działo, musiał tylko przekonać ją, dać jej tę odrobinę wiary w to, że sobie poradzi. Że jest w stanie podołać zadaniu.
"Ta-... ta?" - usłyszał cichy, znajomy głos Aymi, po którym nastąpiła chwila przerwy. - "Tato!"
Jej okrzyk zlał się z tym ostatnim saiyanina, od którego Kaio aż się wzdrygnął. Odsunął się nieco, by po chwili wsadzić sobie mały palec do ucha, gmerając weń kilka sekund.
- Słyszałaby nawet bez krzyków, wiesz? - mruknął z lekko skrzywioną miną. - Żeby tak prosto do ucha ludziom wrzeszczeć...
- Kaio-samaaa! Kaio-sama, gdzie jesteś?!
Nowy głos rozległ się gdzieś od drugiej strony domku, głos zdecydowanie kobiecy. Moment później zza budynku wybiegła kobieta, a jakże! Wysoka, smukła, ubrana w lnianą, zwiewną szatę, na którą narzuconą miała czerwoną tunikę przepasaną czarnym pasem, jednak to, co najbardziej rzucało się w oczy, to długie pasma rudych włosów ciągnące się za nią. Nieznajoma zatrzymała się przed okularnikiem, a po jej twarzy wnioskować można było zdenerwowanie.
- Kaio-sama, co się dzieje? Słyszałam, że Ziemia została zaatakowa-
Urwała nagle, gdy jej wzrok padł na twarz saiyanina. Po prostu zastygła, jakby została zahipnotyzowana.
- Kitsune-san, spokojnie, sytuacja opanowana - zaczął uspokajająco bożek. - Ziemia ma swoich obrońców, którzy właśnie ścierają się z wrogiem. Są bliscy zwycięstwa, zapewniam. Etto... Kitsune-san?
Kobieta dopiero po chwili oprzytomniała, momentalnie się pesząc, co podkreśliły delikatny rumieniec i przepraszający uśmiech.
- Wybacz, Kaio-sama, ja tylko... znaczy... to dobrze - wydukała, znów zerkając w stronę bruneta, tym razem jej uśmiech był nieco szerszy. - Miło cię widzieć, Cotto-kun.
Jedno zdanie, przywitanie. Czy ta kobieta go znała? Czy on znał ją? A może to najzwyklejsza pomyłka? Cóż, zaraz się okaże~~

Udało mu się dotrzeć do córki, tego był pewny. Słyszał jej głos przebijający się przez ogarniającą ją Furię, nie było co do tego wątpliwości. Saiyanin chciał tylko, by dziewczyna uwierzyła w siebie i pokazała, na co naprawdę ją stać.
- Dobrze, już dobrze, dotarło do niej - mruknął pod nosem Kaio, któremu krzyki bruneta aż za bardzo wdarły się w uszy. Zaiste miał do czynienia z wielce nieokrzesanym mężczyzną.
Nie było jednak czasu na przekomarzanki słowne, gdyż pojawiła się nowa postać. Kobieta dobrze znała Kaio, skoro przybyła tu ze świadomością, że jest on w stanie odpowiedzieć niemal z marszu na jej pytania. On też zdawał się ją znać, skoro nawet mówił do niej po imieniu. Sprawa się komplikowała, gdy chodziło o relacje między nią a Haricotto. Ona najwyraźniej go znała, a przynajmniej takie sprawiała wrażenie, on zaś za cholerę nie mógł jej skojarzyć. Samo przywitanie, tak naturalne wśród znajomych, dla niego było... po prostu niezrozumiałe.
- Co? - zdziwiła się lekko na jego słowa i zachowanie, ale zaraz jakby ją olśniło. - Ty jeszcze nie... Przepraszam! Nie chciałam cię urazić! W żadnym wypadku nie miałam w zamiarze cię obrażać. Znaczy... chyba pomyliłam cię z kimś, kogo znałam. Tak, stanowczo pomyliłam, on w sumie był starszy... Etto...
Potok słów i rosnące zakłopotanie, które wręcz czytało się z jej twarzy, były czymś, co nawet samego Kaio zdziwiło. Gdy zaś płomiennowłosa złożyła jedną dłoń w pięść, przyłożyła ją następnie do drugiej, otwartej, wyciągając ramiona na wysokość klatki piersiowej, i skłoniła się przed brunetem, jakby dziękowała mu za pojedynek, już kompletnie nie ogarniał sytuacji.
- Wybacz mi, proszę, moje wcześniejsze zachowanie - ciągnęła pospiesznie kobieta, wciąż lekko pochylona do przodu, w ukłonie. - Nazywam się Kuroyuki Kitsune, jestem wojowniczką z planety Ziemia w Północnej Galaktyce. To zaszczyt poznać walecznego saiyanina. Mam nadzieję na przyjazne relacje z tobą, mimo kiepskiego pierwszego wrażenia.
Dopiero po tych słowach wyprostowała się i uśmiechnęła lekko, tym razem bez rumieńców. Kaio przyglądał się całej tej scenie z boku, nie mogąc zrozumieć zachowania swojej podopiecznej. 
- Hm... to może Kitsune-san pomoże ci w treningu, a ja... upewnię się, że na Ziemi wszystko w porządku - zaproponował mistrz, a kobieta tylko skinęła mu głową na znak, że się zgadza. Zaraz potem spojrzała pytająco na bruneta, w końcu on też powinien wykazać jakąś wolę współpracy, prawda?