Podziemia

Znacie to uczucie gdy wydaje ci się, że życie jest jedną wielką rozgrywką pokera? Benorn czuł się w tym momencie dokładnie jakby rozpoczął kolejną partyjkę i dostał właśnie same asy. Podziwiał swoją nową formę, to jak bardzo zmieniło się jego ciało, jak daleko mógł teraz sięgać, jak szybko potrafił uderzyć, cholera musiał nawet przyzwyczaić się do nowej perspektywy, gdy musiał patrzeć na świat z odrobinę wyższego pułapu.
Ale świat nie zamierzał na niego czekać. Jego przeciwnik również nie i pędził właśnie w kierunku changelinga ze swoją ogromną prędkością, tylko że w jego oczach nie był już tak szybki. Stanął twarzą do niego, uśmiechając się szeroko, jak dzieciak który włamał się do sklepu ze słodyczami. Ugiął nogi w kolanach, zgarbił się i otworzył szeroko ramiona. Wyglądał teraz jak zapaśnik rozpoczynający swoją walkę. Cel był jeden, obniżyć swój środek ciężkości przez co trudniej będzie go przewrócić. Gdy pomarańczowa galaretka będzie już naprawdę blisko niego, wtedy zaatakuje. Uderzy na niego z całą swoją siłą i potęgą. Nie miało w tym być ani krzty gracji czy finezji, najzwyklejsze mordobicie i okładanie się po pyskach. Dokładnie to co uwielbiają tłumy. Więc dlaczego tłumy zaczęły wyć, dlaczego jego przeciwnik nagle zwolnił i skąd wziął się ten przeciąg?
Benorn oprzytomniał niemalże natychmiast, gdy jego wzrok padł na miejsce z którego ziajała wielka dziura. Czy ona zawsze tam była, a jeśli nie, to jakim cudem nie zauważył gdy powstawała, czyżby aż tak bardzo zatracił się w swojej walce? Changeling zmrużył oczy, ktoś tam był i wyglądało na to, że miał niemały problem. Podążał za nim bowiem sfinks, ten sam który przepuścił tutaj Benorna i Shisamiego. No cóż, jego problemy nie były problemami Changelinga. Zwrócił się więc w kierunku swego oponenta i sprawdzał co też robi. Ostatnim czego potrzebował to atak na jego plecy, gdy nie będzie się tego spodziewał.

Trzask łamanej kości wypełnił jego uszy niczym najsłodsza muzyka. Roznosiła go energia, mógłby teraz nawet roznieść Shisamiego. Hah wesoła myśl, tym razem ich pojedynek mógł potoczyć się inaczej niż ostatnim razem, może powinien wyzwać go na pojedynek ponownie? Wciąż miał jednak pojedynek do dokończenia.
Zderzył swoje pięści przed klatką piersiową, robiąc krok do przodu i gotując się do kolejnego ataku, gdy na trybunach zawrzało. Odwrócił swój wzrok w tamtym kierunku. Było to działanie odruchowe, mogące przynieść mu zgubę, lecz to co dostrzegł wynagrodziło mu wszelkie błędy. Lord Slug, we własnej osobie, pojawiający się na scenie. Wreszcie Benorn mógł poznać choć wierzchołek jego siły i musiał przyznać, nie zawiódł się. Był szybki, szybszy niż changeling, mimo że właśnie osiągnął wierzchołek swojej aktualnej siły. Oto był kolejny kamień milowy na jego drodze, stać się tak szybkim jak on.
Z marzeń wyrwało go uderzenie czegoś ciężkiego o ziemię. Spojrzał pod swoje stopy i dostrzegł pająkopodobnego osobnika. Slug zażądał by go zmiażdżyć. Pf, nic prostszego, ale…
Skrzyżował ręce na klatce piersiowej, kierując swój wzrok to na pajęczarza, to na lorda Sluga. Nie planował wykonywać jego poleceń, nie mógł pozwolić sobie na służenie jakiejś pośledniejszej istocie. Jedyną osobą, która mogła wydać mu rozkazy był lord Cooler. Chociaż przyznać musiał, że jego „cel” był niesamowicie wręcz irytujący. Aż korciło go by mu przywalić.
Pajęczy chłoptaś wstał i nie przestawał mówić. A każde wypowiedziane przez niego słowo było niczym bzyczenie komara w jego uchu. Nie dość, że był irytujący, to jeszcze bezczelny. Benorn odetchnął mieszanką irytacji i zmęczenia. Nie wierzył w to, że osobnik ten był silniejszy od niego. Nie mógł być, nie teraz gdy osiągnął nową wielkość. Rozplótł więc swoje dłonie, powoli, bez pośpiechu. Skupił swój wzrok na Sinie, by po chwili wystrzelić w jego kierunku. Chciał złapać go za szyję, przydusić go, unieść nad ziemię i wykorzystać przewagę wzrostu. Liczył na to, że jego nowe ogromne ciało, spowoduje, że nie będzie mógł sięgnąć jego twarzy. A dalej? Dalej wszystko będzie zależało od Lorca Coolera, ponieważ to na niego zamierzał przenieść swój wzrok Benorn.

- Nie wierzgaj za dużo- skarcił pajęczego jegomościa. Lepiej byłoby dla niego gdyby nie wykonywał gwałtownych ruchów. Nikt przecież nie chciał by Benornowi ścierpła ręka i upuścił swoją ofiarę, na przykład na najbliższą ścianę. Sluga całkowicie olał. Mógł co prawda go posłuchać, lecz jak by przyjął to Lord Cooler? Dlatego też nawet nie spojrzał na super nameczanina, gdy ten zwracał się do niego. Dopiero przy drugiej reprymendzie jego oczy uciekły od Lorda Coolera ku kroczącemu ku niemu nameczaninowi. Nie podobała mu się ta sytuacja, nic a nic. Nie był pewien czy dałby sobie radę z tym staruchem, nawet jeśli był w tej nowej formie. Na jego czoło wystąpił pot. Jeszcze chwila i Slug rzuci się na niego.
Stało się coś wyjątkowego. Lord Cooler zjawił się między nimi i za pomocą jedynie swego głosu zatrzymał rozszalałą bestię. To było wręcz magiczne i właśnie tego pragnął Benorn. Nieograniczonego posłuchu. Był tak oniemiały, że w pierwszym odruchu nie zrozumiał nawet o co został poproszony. Dopiero dotyk byka spowodował, że oprzytomniał. Jego wzrok podążył ponownie ku pochwyconemu, właściwie sam nie był pewien, czy istota w jego dłoni była mężczyzną, czy kobietą. Puścił go jednak, nie odezwał się do niego nawet słowem, po prostu najzwyczajniej w świecie upuścił go, całkowicie tracąc wszelkie zainteresowanie jego osobą.
Dużo bardziej zainteresowały go nowe twarze. Changeling znał ich, któż by tego nie wiedział. Sauzer i Dore. Elitarni wojownicy Coolera, osobnicy tak silni, że jeden z władców demonów mrozu wybrał ich na swoich strażników, zamiast kogoś ze swej rasy. No cóż, teraz nie pozostało mu nic innego jak udać się za Lordem Coolerem i zobaczyć gdzie to zaprowadzi go dalej.