Podziemia

Znaleźli się w ciemnym, wilgotnym i bardzo nieprzyjemnym miejscu. W jego umyśle, natychmiast pojawiły się myśli o tym, w jaki sposób mieli cokolwiek tutaj odnaleźć w tych ciemnościach, gdy nagle pojawiło się światło. Wpierw był to maciupki punkt gdzieś daleko, lecz była to wystarczająca obietnica by z niej nie skorzystać. Było w niej również jednak coś złowrogiego. Ktokolwiek zostawił to światło miał nad nimi przewagę, to był jego dom, a oni byli tu po raz pierwszy. A jednak zagłębiali się coraz głębiej i głębiej, aż dotarli do najbardziej niesamowitej konstrukcji z jaką było dane mu się spotkać. Nie było tak piękne jak budynki w jego domu, lecz tunele skrywające się pod ziemią tej planety były dużo potężniejsze i wymagały dużo większego nakładu pracy.
Shisami odpalił scauter, lecz szybko okazało się, że są odcięci. Benorn podążył za jego przykładem i sam odpalił swój, starając się połączyć z pozostałymi członkami załogi, na próżno.
- Mój również odmówił posłuszeństwa – oznajmił spoglądając na ułamek sekundy na swego przełożonego, by następnie skupić swój wzrok na korytarzu. – Nie mamy chyba większego wyboru - zrobił pierwszy krok, nie czekając na swego nauczyciela. Tego co jednak zastał, nie spodziewał się jeszcze bardziej. Benorn zbliżył się do jednej z tysięcy ścian przyglądając się wygrawerowanym na nich napisom.
- Stworzenie takiego kompleksu musiało pochłonąć potężne fundusze…- dotknął grawerowań, przeciągając po niej dłonią. – Lub też oddania setek fanatyków - wychowany w imperium, jaszczur nie potrafił wydedukować innego sposobu powstania tych tuneli. Wszystko kręciło się wokoło niewolniczej pracy, lub też pieniędzy. Z rozważań wyrwało go jednak pojawienie się nowego dźwięku. Głowa jaszczura natychmiast obróciła się, w kierunku skąd dochodził.
- Kroki… - zauważył oczywiste. Shisami nie był głuchy, na pewno musiał słyszeć to co słyszał i on. Changeling zrobił krok do przodu, wychodząc przed byka. Dostrzegał już majaczącą w ciemności postać. Wyszedł jej naprzeciwko, czując narastającą w nim pewność, po ostatnim zwycięstwie.
- Jeśli wiesz co dla ciebie dobre, poprowadzisz nas teraz do swego pana - rozpoczął rozmowę, jednocześnie sięgając do scautera i włączając go by zmierzyć poziom siły stojącego przed nim osobnika.

Changeling zmarszczył brwi w geście niedowierzania, gdy scauter dał swój odczyt. Nie spodziewał się co prawda, by odczyt był duży, ale sama myśl, że ktoś o potencjale zaledwie 5 jednostek, mógł przeżyć na takiej planecie, nie mieściła się Benornowi w głowie. Jego ogon zawirował w powietrzu, uderzając następnie o ziemię w geście irytacji. Wyglądało na to, że byk miał rację i scautery wariowały pod powierzchnią ziemi. Oczekiwanej odpowiedzi również się nie doczekał, co jeszcze tylko bardziej rozeźliło jaszczurowatego. Jego ogon wywijał piruety w powietrzu, a w myślach Changelinga trwała gonitwa myśli, w której zastanawiał się co zrobić z tak gburowatym rozmówcą. Wiedział jedno, gdy już znajdzie się na szczycie, nie pozwoli nikomu by kazał mu czekać. A jednak, Shisami ruszył za upiorem, a Benorn zaraz za nim.
Nowe pomieszczenie nie przyprawiało już tak bardzo o klaustrofobie. Również jakość samego pomieszczenia wrosła,  co wzbudziło w changelingu respekt. Ktokolwiek był właścicielem tego miejsca, byłby świetnym dodatkiem do armi imperium. Można by naprawić kilka rzeczy, jak na przykład fontannę, lecz poza tym było tu widać wprawną rękę. A jednak na samym końcu wędrówki napotkał coś, czego się nie spodziewał. Kamienny posąg, który przemawiał zagadkami, a ta była nadzwyczaj irytująca, a może po prostu wszystko irytowało Benorna.
- Magia - prychnął głośno na słowa upiora o konswekwencjach jeśli podadzą złą odpowiedź. Słyszał o istotach parających się magią. Nawet spotkał się razem z ojcem z jednym. Biedaczek wykrzykiwał jakieś niezrozumiałe słowa a powietrze wokół niego wybuchało, ale zginął z rąk jego ojca nim zdołał pokazać cokolwiek. Teraz również nie wierzył w to, że jakieś mambo jumbo stanowiło zagrożenie. Uniósł swą dłoń i wycelował ją w sfinksa.
- Sam sobie zrobię przejście - W jego dłoni powstała kula energii, nie była dużych rozmiarów, ale był pewien że wystarczyła by zniszczyć posąg i otworzyć dlasze przejście. Wystarczyło wystrzelić, a jednak. Słowa posągu wirowały mu w głowie raz za razem. W pierwszej chwili stek bzdur, z każdym kolejnym powtórzeniem zaczynały świdrować go coraz mocniej i układać się w logiczną całość.
- Pająk - Oznajmił bez emocji, opuszczając dłoń i oczekując na dalszy rozwój wypadków.

Benorn patrzył, z nieskrywanym zadowoleniem, jak figura rozpoczęła swój ruch. Odgadł zagadkę i do tego dla postronnych musiało to wyglądać jak gdyby zrobił to od niechcenia, a jednak tak nie było. Przez cały ten czas, gdy uniósł dłoń, lub też zbierał swą ki, przez cały ten czas gorączkowo myślał nad rozwiązaniem zagadki. Nawet nie z powodu tego, że w ten sposób otworzy wrota, po prostu był ciekaw. Gdy Shisami zwrócił się do niego z pytaniem, Changeling uśmiechnął się pełen triumfu jeszcze bardziej.

- Długo by wyjaśniać… należało myśleć abstrakcyjnie. Pierwsze zdanie mówiło o słowie Pa, druga część mówiła o kobiecie, więc ona, lecz Paona nie brzmi jak żadne stworzenie które znam… więc skupiłem się na trzeciej części. Początek końca, to litera K.- tłumaczył gestykulując przy tym jak małe dziecko. Chciał wytłumaczyć wszystko jak najkrócej, ale tak by byk zrozumiał o czym mówi. Zorientował się jednak, że jego wyjaśnienie przedłużało się i było coraz bardziej zawiłe.

- Miałem więc początek, pa i koniec k, a także wyraz określający kobietę. Pokojarzyłem wiec, że musi chodzić o pająka.- uciął szybko wyjaśnienia, czując, że i tak nie osiągnie tego co chciał. Gdy skończył, ruszył dalej za „upiorem”.

Sądził, że będzie to koniec, że za sfinksem będzie wielka sala, w której znajdą Lorda Coolera, tego całego super nameczanina, odwalą swoje zadanie i będzie po sprawie. Lecz tak wcale nie było. Korytarze ciągnęły się niemiłosiernie, nużąc changelinga coraz mocniej. Miał wrażenie, że ich przewodnik gra na zwłokę i stara się wyprowadzić ich na manowce, a to nie podobało mu się ani trochę. Zatrzymali się jednak niespodziewanie przed kolejną zagadką, choć dla Benorna była to oczywista pułapka. Spojrzał na swego przełożonego i zaczął się zastanawiać, czy by go nie podpuścić i nie puści przodem. Upiór przeleciał co prawda nad pułapką nie aktywując jej, ale jaką mógł mieć pewność Benorn, że nie zawierała jakiegoś specjalnego systemu aktywacji, który by nie potrafił odróżniać swoich od obcych. Przeczesał jednak wpierw okolicę w poszukiwaniu jakiegoś kawałka kamienia, lub betonu, którym mógłby cisnąć w głąb pomieszczenia i sprawdzić czy w taki sposób nie zdoła uruchomić pułapki. Jeśli powiedzie się, wtedy zbierze dwa kolejne i rzuci je w krótkim odstępie czasu od siebie, chcąc sprawdzić czy pułapka ma jakiś czas nim zacznie ponownie działać. Jeśli nie znajdzie, lub pułapka nie zostanie uruchomiona, wtedy.

- Sądzę, że powinieneś ruszyć przodem, jako ten silniejszy… - zaproponował rogaczowi, spokojnym, opanowanym tonem.

Udało się, jednak szczęście sprzyjało mu i jego rogi miały zostać oszczędzone. Szkoda tylko, że czerwony nie zrobił tego wcześniej, chyba jednak nie był zbyt inteligentny, ale to dobrze, takimi łatwiej manipulować. Teraz jednak musiał skupić się na czymś innym, jeszcze jeden pokój z zagadkami i oszaleje. Wtedy też odezwał się Shisami, mówiąc to co Benorn myślał. Kąciki ust changelinga uniosły się bezwiednie. Ruszył dalej w głąb korytarza, mając nadzieję, że zbliżają się do końca.
Oh gdyby tylko wiedział co miało nastąpić zaraz. Wtedy pewnie nie miałby takiej głupiej miny, wtedy pewnie zachowałby się od razu tak jak należało. A jednak, w pierwszym momencie, gdy znaleźli się w tym przepastnym pomieszczeniu, gdy oślepiło go jasne światło, a do uszu dotarł ten niepokojący szum, jego dłoń automatycznie uniosła się do jego oczu chcąc osłonić przed nieistniejącym przeciwnikiem. Gdy jego wzrok przyzwyczaił się do wszystkiego wokół niego, wcale nie zrobiło się lepiej. Wyprostował się nagle, a jego wzrok omiótł okolicę. Usta otworzyły się, w geście zdziwienia, oczy rozszerzyły do granic możliwości. Czuł się osaczony, czuł zagrożenie z każdej strony. Aż, w końcu, jego wzrok padł na miejsce, w którym znajdował się on. Nie było wątpliwości, na wzniesieniu znajdował się changeling, lecz nie był to byle jaki changeling. Lord Cooler, zupełnie jak w podręcznikach z akademii. Stał przed nim żywy i pełen pewności siebie, potężny, samolubny… idealny. Obok niego siedział ktoś jeszcze, wyglądał jak te zielone ludki z namek, a jednak było w nim coś innego. Był lepiej zbudowany, a jego karnacja wydawała się ciemniejsza, ale on się nie liczył.
Benorn klęknął na kolano gdy tylko wróciły mu zmysły. Jego prawa dłoń zacisnęła się w pięść i wylądowała na piersi, w miejscu gdzie miał serce. Tak jak kazano mu salutować już wielokrotnie. Mówili do siebie, nie wiele i było to niezrozumiałe dla tak młodego changelinga jak Benorn. A jednak prowadzili swego rodzaju grę. Grę, w której on i Shisami byli ich pionkami.
- Lordzie Coolerze - uniósł głowę i wstał, jego dłoń wciąż jednak leżała na jego piersi w geście salutu.
- Twój brat wysłał nas tutaj byśmy cię znaleźli… - chciał dorzucić jeszcze powód, dla którego go szukali, ale właściwie nie wiedział po co go szukali. Mieli go sprowadzić przed brata, przekazać jakąś wiadomość, zabić? Jeśli celem było ostatnie… to nie mieli szans.
- Czy mogę błagać cię o wyjaśnienie, być może źle zrozumiałem, lecz brzmiałeś jakbyś oczekiwał nas - ukłonił się lekko i opuścił wzrok w geście służącego, który nie odważył się patrzeć na swego pana nie proszony. Był changelingiem wychowanym w imperium. Znał swoje miejsce, wiedział że przy takich potworach nie mógł sobie pozwolić na choćby jeden błąd.

Bał się popełnić błędu, zdawał sobie doskonale sprawę, że jeden błędny ruch, jedno błędne słowo, a jego głowa przyozdobi jedną z okolicznych ścian. I całe jego starania nie miały najmniejszego zdarzenia, ponieważ człowiek, który miał być jego władcą zastawił na niego pułapkę, na którą nie miał wpływu. Lord Cooler widział go jedynie jako narzędzie dla swojego planu, o którym Benorn nie miał najmniejszego pojęcia. Wszystko działo się tak szybko, a on czuł się jakby minęły dwa miesiące. Zacisnął mocniej zęby, wściekły, zdradzony. Jego wzrok padł na nadbiegające stworzonka, były małe, zatem changeling założył, że będą kruche, ale zapewne zwinne i denerwujące. Był jeszcze jeden problem, było ich wiele, ale tym nie przejmował się ani odrobinę, zaślepiony gniewem, jego mózg przeszedł w tryb „zabić!”.
Jego dłoń wysunęła się do przodu. Wewnętrza strona dłoni, skierowana została przed jaszczurowatego. Palce rozłożyły się, tak że mógł przez nie dostrzec nadbiegające cele. Odczekał jeszcze chwilę, chcąc zminimalizować odległość między nim, a swoimi ofiarami.
- HA! - Przerzucił część swej ki do dłoni, uwalniając ją na zewnątrz w nieokreślonej formie, wzbudzając tym samym wiatr, który miał uderzyć w najbliższego z nadciągających zielonych żabostworów. Nie był to jednak koniec jego planu. Jeśli dotychczas walczył z wykorzystaniem swych niewielkich umiejętności taktycznych i doświadczenia, to teraz pchał go najzwyklejszy instynkt. Rzucił się do przodu, najszybciej jak potrafił. Chciał minąć nadciągające stworzenia, łapiąc jednego z nich ogonem i ciągnąc za sobą. Głównym jednak celem miał być ten trafiony jego Kiai. Benorn chciał wykorzystać to, że stworzenie nie panowało nad swoimi ruchami i chciał nabić go na jeden ze swoich rogów. Dopiero wtedy i tylko wtedy wykona gwałtowny obrót, w kierunku pozostałych przeciwników, wykorzystując powstały w ten sposób pęd do miotnięcia, za pomocą ogona, pochwyconym żabostworem, w kierunku ściany.

Oh, już nie pamiętał gdy ostatni raz czuł taką satysfakcję. Gdy do jego uszu doszedł dźwięk roztrzaskiwanego ciała, uśmiechnął się. Czuł się prawdziwym łowcą, niezwyciężonym geniuszem stojącym na szczycie piramidy. Obrócił się na pięcie, w kierunku areny, skupiając wzrok na krążących wokół niego żabostworach. Shisami był w dokładnie takiej samej sytuacji jak on, lecz problemy byka, były jego problemami. Musiał wymyślić jakiś plan który pozwoli mu wykończyć całą trójkę.
Na jego twarzy wykwitł kolejny uśmiech. Jego instynkt zdawał się wypracowywać kolejne kroki sam, więc skoro jego ciało zadziałało tak świetnie ostatnim razem, to dlaczego by nie zaufać mu kolejny raz. Zlizał część krwi, ze swej twarzy i splunął na ziemię. Jego oczy podążały cały czas za niewielkimi przeciwnikami, choć głowa nie obracała się, skierowana była wciąż w kierunku Shisamiego. Nie polegał jednak jedynie na zmyśle wzroku, jego uszy starały się wychwycić jakąkolwiek oznakę, że któryś z przeciwników zmniejszył dystans, wtedy przeszedłby do obrony. Plan jednak zawierał inne wytyczne. Chwycił za ciało wiszące na jego rogu i ściągnął je. Wziął mocniejszy zamach i bazując na tym, że obserwował już od jakiegoś czasu swych przeciwników i znał tor ich przemieszczania, użył ciała jak worka miotając nim w przeciwnika, który będzie stał akurat między nim, a Shisamim. Miał wybić w ten sposób swego przeciwnika z równowagi i stworzyć wyrwę, w ich formacji. Wtedy też rzuci się w kierunku luki wymijając trafiony cel i pomknie ku grupie byka. Jeśli miał szczęście, to tamte stwory będą zbyt zajęte jego przełożonym by zwrócić na niego uwagę. Tam złapie jednego z żabostworów za głowę i z całej siły rąbnie jego głową o ziemię.
Skoro mieli przewagę, to musieli czuć się pewnie, wystarczyło to wykorzystać.

Ot i mógł doliczyć do swojego konta jeszcze jedną ofiarę. Czuł się niezwykle dobrze, właściwie jak jeszcze nigdy w życiu, jego przeciwnicy pierzchali przed nim, a on sam umazany w krwi swych przeciwników wydawał się samemu sobie uosobieniem bóstwa swej rasy. Shisami chyba czuł to samo gdyż zarzucił całą okolicę liczną ilością pocisków ki. Gdy wzniesiony bombardowaniem kurz opadł, dostrzegł, że walka była skończona, pozostał jeszcze jeden przeciwnik, który wyraźnie szykował się do ucieczki. Benorn zapamiętał doskonale uczucie, jakie opanowało go w tamtym momencie. On też tak chciał!
Czuł mrowienie w podbrzuszu. Doskonale zdawał sobie sprawę skąd pochodzi to uczucie i do czego prowadzi. Ugiął nogi, gotując się do kolejnego skoku. Chciał zasypać swego przeciwnika gradem ciosów, zmusić go do uległości, a następnie poddania. Został jednak wyprzedzony przez starego nameczanina. Ta suszona śliwka zabiła swojego własnego podwładnego i to za pomocą skupionej wiązki ki wystrzelonej z oczu. Benorn zapamiętał co czuł w tamtym momencie. On też tak chciał!
Jego nadzieje zostały podsycone jeszcze bardziej przez pojawienie się kolejnego przeciwnika. Ten był wielki, wręcz ogromny, nawet większy od Shisamiego. Ciekawe czy był również silniejszy. Słowa Shisamiego obeszły go bez mniejsza. Rzucił się na wielkoluda, bez większego planu, chciał po prostu dopaść do niego i zasypać go serią ciosów, która spowodowuje, że ten  zacznie się cofać. Co będzie dalej, zależeć będzie od tego co zrobi Shisami.

Jego pięść zatopiła się w cielsku pomarańczowego przeciwnika, a na twarzy changelinga wykwitł uśmiech kolejnego zwycięstwa. Był to uśmiech pełen pychy, pełen pewności siebie, taki którego używają osoby przeświadczone o swojej wyższości, uśmiechami takimi obdarzało się gorszych od siebie, takich, którym się pobłażało. Uśmiech ten trwał ledwie ułamek sekundy. Spełzł on dokładnie w tym samym momencie, gdy doszło do niego, że jego uderzenie nie doszło do skutku. Spanikował, był to pierwszy raz gdy ktoś nie reagował na jego uderzenia. Zaczął uderzać raz za razem, starając się wywrzeć na wielkoludzie jakieś wrażenie, lecz to nie nastąpiło.
Dłoń jego oponenta wystrzeliła w jego kierunku niespodziewanie i z taką prędkością, że na tak małej odległości, Benorn nie mógł wykonać żadnego uniku. Poczuł jak ogromna pięść zaciska się na jego drobnej szyi, jak ciężkie palce odgniatają się na jego ciele. A potem otworzyła się wielka czarna dziura, a dobywający się z niej smród był niemalże powalający. Nie potrafił dostrzec niczego poza równymi rzędami ostrych jak ostrza zębów i otaczającej je ciemności. Musiał coś zrobić, musiał się jakoś ratować. Nie mógł dostrzec tego, że Shisami chciał go ratować. Zresztą w tym momencie Benorn całkowicie o nim zapomniał. Zaczął się szarpać i miotać coraz bardziej bezradnie. Wyciągnął swoje nogi do przodu i oparł je na dolnej szczęce potwora, wyciągnął też przed siebie dłonie i chwycił górną szczękę tworząc w ten sposób blokadę. Nie miał zamiaru tutaj zginąć! Był changelingiem, był nad rasą, czymś wyższym niż jakikolwiek inny byt i jeśli będzie zmuszony sięgnie w głąb swego ciała i wykrzesa z siebie większą iskrę. Przecież był rasą panów, jego ciało zdolne było do transformacji. Nigdy dotąd nie udało mu się to, lecz teraz był wielokrotnie silniejszy niż ostatnio.
Sięgnął więc w głąb siebie szukając swego rodzinnego daru, tej wewnętrznej blokady, którą mógłby przełamać i odnaleźć ukryte pokłady energii.

Czuł jak ślina pomarańczowoskórego skapuje mu na ramiona. Czuł, jak ostre zębiska naciskają coraz mocniej na jego niewielkie ciało. Shisami krzyczał, żeby w końcu się transformował, lecz łatwiej było powiedzieć, niż zrobić. Nie on tkwił w szczękach stwora, który miał zaraz złamać go jak zapałkę. Benorn nie szarpał się, nie zmieniał taktyki, bojąc się, że jeśli przekaże choć ułamek swej siły na inną czynność to będzie jego koniec. Tkwił w tej patowej sytuacji szukając w sobie większej siły, czegoś co by mogło go uratować. I znalazł. W pierwszej chwili poczuł zdziwienie, zaledwie ułamek sekundy później zainteresowanie. Znalazł bowiem w swojej ki jeden malutki punkcik, z którego emanowała energia tak intensywna, jakiej nigdy wcześniej nie czuł w swoim ciele. Uczepił się tego punkciku, zaczął na niego naciskać swą własną energią, rozciągać, rozszarpywać otaczającą go powłokę, aż nie poczuł jak zaczęła rozlewać się po jego ciele, niczym woda zelwająca okoliczne rejony, gdy pęknie tama.
Nagle ucisk zębów pomarańczowego przestał być tak uciążliwy, ból jaki mu sprawiał okazywał się nieznaczny, a jego ciało...
Otworzył szerzej oczy, czując jak zalewa go gorąca fala, miał wrażenie jakby z jego ciała miała zaraz buchnąć para. Jego mięśnie napięte do granic możliwości napieły się jeszcze mocniej, miał wrażenie, że jeszcze chwila i wybuchną. I właśnie tak się stało. Jego nogi nagle powiększyły się, jakby targnął nimi wybuch. Jego barki i ręce podążyły za nogami. Najgorsza była jednak klatka piersiowa. Zupełnie jakby ktoś łamał i łączył jego mostek, non stop. Organy wewnętrzne również zdawały się większe, wręcz naciskające na zbroje z żeber. Potem, potem była głowa. Szarpnęło nią do tyłu jak gdyby w spaźmie potwornego bólu, choć Benorn już wtedy nie czuł niczego. Czuł jak jego rogi powiększają się i wykrzywiają, jak szyja rozciąga, a mięśnie twarzy przemieszczają i zmieniają kształt.
Upadł na ziemię dysząc ciężko, jak gdyby przeżył najgorszy z możliwych bólów. Z ust kapała mu jeszcze ślina, lecz jego myśli skupione były jedynie na rozpierającej go energii. Wstał powoli, czując, że coś jest nie tak. Spojrzał na swoje dłonie, tors i nogi. Rozejrzał się, wokoło chcąc zobaczyć jak bardzo różni się świat z takiej wysokości. Jego wzrok zatrzymał się na przeciwniku.
- Druga runda dupku - wskazał palcem na niego, a na jego twarzy ponownie wykwitł pewny siebie uśmiech.