Pobojowisko

To miał być kolejny, nudny dzień. Taki, jakich już wiele spędził na tej zapyziałej planecie. Rutynowy patrol. Wraz ze swoimi towarzyszami, albo raczej gówno-kolegami z oddziału, przemierzał właśnie przestrzeń powietrzną Pobojowiska. Saruto i Nasuke - takie imiona nosili Ci właśnie idioci. Nigdy nie uważał ich za szczególnie rozgarniętych. Pierwszy z nich przez większość czasu biadolił o swojej kolekcji świeczek zapachowych, a drugi był seryjnym onanistą, który każdą wolną chwilę poświęcał na ćwiczenie swoich bicepsów na siłowni. Z wyglądu bliżej im było do dwóch wielkich ropuch, aniżeli ideału piękna - za jaki uważał się sam Foku.
- Kończmy to szybko, bo już mnie nosi. Muszę na siłkę. - powiedział Nasuke, zaciskając nerwowo swoje wielkie dłonie, pokryte skórą o buraczkowej barwie. Wielkie barki i ramiona, kontrastowały z nieproporcjonalnie małymi nogami i klatką piersiową. Wyglądało to wręcz komicznie.
- Mi to mówisz? Dziś ma wejść nowa kolekcja świeczek. O zapachu iguany. - odpowiedział Saruto, rozglądając się swoimi wyłupiastymi ślepiami na dwie różne strony jednocześnie - tak, zgadliście, miał ryj kameleona. Jaszczur o smukłej sylwetce i aksamitnie gładkiej skórze postanowił cały bezsensowny dialog przemilczeć. Najchętniej obojgu wsadziłby po zapachowej świeczce w ryj, byleby nie słuchać ich skamlenia. Jak już było mówione, miał to być typowy, niczym nie odbiegający od normy patrol. I tak by zapewne było, gdyby nie to, że nagle rozległ się głośny świst. Cała trójka odruchowo zwróciła spojrzenia w kierunku źródła dźwięku. Tyle, że było już za późno. Jebany, energetyczny mini-grzyb nuklearny właśnie eksplodował w odległości mniej więcej mili - lub, jeśli ktoś nie jest zaznajomiony z angielskim systemem metrycznym, około 1,6 km. Fala uderzeniowa była na tyle potężna, że cisnęła nimi z ogromną siłą w tył. Błysk, huk, zapach spalonej ziemi i uderzenie potylicą o twarde podłoże - tyle pamiętał. Ocknął się po jakiejś godzinie, może dwóch. Trudno było mu stwierdzić, gdyż położenie słońca...
- Jakiego cholera słońca... - prychnął, podnosząc się niemrawo. Wszystko dookoła spowite było gęstym pyłem. Nie widział nikogo, ani niczego w promieniu trzydziestu metrów. Zaczął iść w losowym kierunku, co jakiś czas czując z oddali wstrząsy bliżej nieokreślonego pochodzenia. Wolał trzymać się podłoża, biorąc pod uwagę, że nie wiedział, co tak naprawdę zaszło. Po jakichś dziesięciu minutach natknął się na jednego ze swoich towarzyszy, a raczej to, co po nim zostało. Saruto nie miał zbyt wiele szczęścia. Eksplozja odrzuciła go wprost na wystający sponad spalonej gleby, ostry, żelazny pręt, który teraz wystawał wesoło z jego prawego płuca, a wokół utworzyła się już spora kałuża niebieskiej krwi. Mętne spojrzenie z jednej z wielkiej gałek ocznych skierował się na posturę Foku.
- Foku... Nasuke... to wy? Ratujcie... - słowa wydobywające się z jego ust bardziej przypominały charczenie, a niżeli błaganie o litość. Widać było stróżkę krwi cieknącą po wargach rannego. Jaszczur stał w bezruchu, przyglądając się z nieukrywaną odrazą. Przysłuchując się temu skamleniu jeszcze przez moment. Wcale nie wzruszał go fakt, iż to on mógł teraz być na miejscu swojego "znajomego". Zielonoskóry uznawał tylko dwa rodzaje bólu. Pierwszy, to taki, który pozwala nam stać się silniejszymi. I drugi, bezsensowny, który niczego nie wnosił.
- Szyb.. ko.. pom... - nie było mu dane dokończyć. Na krtani Saruto spoczęła dolna kończyna Changelinga. Foku rozejrzał się wpierw dookoła, by upewnić się, iż nikogo nie ma w pobliżu. Rozległo się ciche chrupnięcie, świadczące o zmiażdżeniu krtani i przełyku, potem chwila cichego bulgotania, jak u topielca, by ostatecznie zaległa wszechobecna cisza.
- Sate, sate, sate... co powinienem teraz zrobić... - westchnął, wycierając swoją stopę w podłoże. Resztki krwi osiadły na piachu. Zmrużył oczy i wlepił wzrok w nieprzeniknioną zasłonę dymną, jakby czekając na coś.

Foku starał się nie pozwolić od samego początku zmniejszyć dystansu, który ich dzielił. Uśmiechał się jedynie prowokująco i z pogardą, wykonując krótkie susy w tył.Wyczekiwał na odpowiedni moment. W obu dłoniach już zawczasu przygotował Ki blast, obserwując ruchy dwójki napastników, ale szczególną uwagę poświęcał trzeciemu. Jeżeli bez większych trudności udało mu się wykonać uniki, zwraca się do śmiecia z mieczem.
- Znikaj! - krzyczy, wymierzając kulą energii w prawej dłoni prosto w jego twarz. W ostatniej jednak chwili usuwa się w bok i celuje w tego, z którym w tym momencie mierzy się Nasuke. Celuję trochę przed lub za niego, w zależności od tego, w którym kierunku się aktualnie porusza - czyt. naciera czy cofa. Drugą kulę energii posyła nieco przed siebie, wprost pod nogi jednego z dwóch oponentów. Najprawdopodobniej tego,  który jest na tyle daleko, by Foku sam nie dostał rykoszetem. Jednocześnie nadal stara się zachowywać odległość.

Przydatne informacje? A to ciekawe. A także zastanawiające jakie to strzępki wiedzy mogłyby się przydać naszemu Changelingowi. I na ile będzie to coś wystarczająco... zadowalającego, by puścić tubylca żywym. Bez rączki lub ogona... ale życie to najwyższa wartość, no nie?
Foku zbliżył się rozmyślnie powolnym, wręcz leniwym krokiem, by zasiać w móżdżku ofiary jeszcze więcej grozy. Wyraz jaszczurzej twarzy miał zrelaksowany i uśmiechał się niemal pogodnie. Już za moment jego niedoszły agresor przekona się jak bardzo sprzeczne są to sygnały w porównaniu z zamiarami.
- No to śpiewaj, ptaszku - kiwnął na niego głową, upewniając się, że Nasuke stoi gdzieś tam w pobliżu, ubezpieczając tyły (ofiary). Nie znosił partolenia roboty, nawet tak prostej jak przesłuchanie obitego, bezbronnego cywila. Gdyby coś poszło nie tak... to kumpel z kompanii będzie musiał przyjąć na siebie nagromadzoną agresję Foku. A historie o tym szmaragdowym pojebie pewnie już znał.
- Co może mieć dla mnie wartość równą twojemu podłemu życiu? Lepiej naprawdę dobrze się zastanów, bo drugi raz już nie zapytam grzecznie.

Foku nie był księgowym by odpłacać za nadobnym, ani nawet w ziarnach kakaowca, albo miską płatków śniadaniowych o posypce czekoladowej. Wiedział jednak, że dostał teraz idealny pretekst, by pozbyć się - bardzo licznej - reszty swojego upośledzonego oddziału. Wszystko wskazywało na to, że nie zostawia mu wyboru. - O ty chuju... - powiedział zaskoczony Foku, łapiąc wreszcie równowagę i stając pewnie na swoich jaszczurzych łapkach. - Matka Cię nie kocha? Czy ojciec w dupę rucha? - zapytał nonszalancko, próbując wyczuć sytuację i nastrój. Niby miał ochotę sprzedać lepę temu onaniście, ale w gruncie rzeczy, to dobry chłopak był. Gdyby jeszcze mył ręce. Zielonooki postanowił ostatecznie utrzymać dystans i sprawdzić, co ciekawego zrobi. Nie widział logicznego powodu, dla którego miałby zostać zaatakowany. No, może nieświeży oddech. Niemniej, wszystko było bardzo dziwne. Trochę tak, jak gdyby jakaś siła, albo... obecność... sterowała jego losem, a on był bezradny wobec swojego przeznaczenia. PS W przypadku kolejnego ataku, stara się zamarkować unik w lewo i odchylić się w prawo, a następnie podciąć drobne nóżki Nasuke swym ogonem, zwisnąwszy w powietrzu i robiąc nagły obrót o 360 stopni.

Z wypowiedzi przełożonego Foku wywnioskował, że całe zajście nie było zwykłym przypadkiem, ani jesienną chandrą, ale celowym działaniem. Trudno było powiedzieć, czy to gorzej, czy lepiej, ale pewnym było, iż równie dobrze to on mógł teraz leżeć tam nieopodal. Czemu zawdzięczał swoje szczęście?  Tego nie wiedział, a szczerze mówiąc, wolałby nie zostawiać swojego życia przypadkowi. Z tego też względu, uważał rozkaz przełożonego, za całkiem fortunny zbieg okoliczności. - Tak jest! - odparł zwięźle i donośnie. Nie oglądając się na swojego przełożonego, bez chwili zwłoki wystrzelił w powietrze, kierując się w stronę Bazy Głównej.

I powrócił na miejsce zbrodni. Pamiętał to wszystko, jakby to było wczoraj. On, stojący tam nieopodal tego metalowego pręta, a jego kole... o dalej był tam nabity. Chyba jeszcze nikt nie przyszedł go zdjąć. Nawet jakiś większy robak zaczął wydłubywać mu gałkę oczną i próbował się zadomowić, w już i tak dosyć pustawej czaszce.
Teraz tylko wystarczyło poczekać na przelatujący patrol i wytropić niecnego złoczyńcę, który mieszał jego kolegom w głowach. Gdy tylko Foku dorwie tego skurwiela to... może się z nim jakoś dogada. Nikt nie powiedział, że musi go zabijać. Zawsze wystarczy mu dosadnie wyperswadować, że pozostawanie tutaj, jeśli ceni sobie swoje życie, to nie jest najlepszy pomysł. Za odpowiednim honorarium, byłby wstanie zapomnieć o niesnaskach i tym, że jego własny członek zespołu próbował go ukatrupić. Miłosierdzie, zawsze było mocną stroną zielonookiego. Zawsze.

Wszystko szło zgodnie z planem genialnego Blizzarda-sama. Przynęta została połknięta, kości rzucone, a szklanka do połowy pełna. Szło wręcz za dobrze. Dlatego Foku najpierw rozejrzał się dookoła, upewniając się, że jako obserwator całego zajścia, sam również nie jest obserwowany. Jeśli w ciągu kilku sekund nie zauważył niczyjej obecności, stara się cichutko i powolutku podlecieć - nie, żeby unoszenie się w powietrzy powodowało jakieś wydawanie dźwięków, o ile nie wpadnie się w stado kaczek, lub coś podobnego - do małego karzełka od tyłu. I gdy ten kręci sobie swoją fujarką, zielonooki jaszczur pewnych ruchem próbuje pochwycić za kijaszek niczego nieświadomego szamana i jednym ruchem wyrwać mu go, nim ten zorientuje się, co właśnie zaszło. A potem poprawia kopniakiem w jego plecy. Elo. Jeśli będzie w pobliżu ktoś inny, to nim zdąży ruszyć mu z pomocą, Foku próbuje odstrzelić Ki blastem głowę karzełka.

Foku nie szczególnie miał ochotę czekać na zakończenie monologu i postanowił z całym impetem przypierdolić w laskę z kolanka, by złamać ją na pół. Jeśli to nie zadziała, to złapie ją jak oszczep i rzuci w kierunku trójki jaszczurów. - Łapcie! - krzyknie. Gdyby ta laska, małego kutaska, miała nagle powiedzmy, na ten przykład, zawisnąć w powietrzu - bo telekineza i chuj - to w takim wypadku, Fokumaster będzie zmuszony zdashować do przodu i przypierdolić znów z kolanka, tym razem w brzuch małego skurwysyna. - Jebał Cię pies. - mówi złowrogo, by dodać sytuacji nieco dramatyzmu.

No i wszystko się zgadzało. Misja zrobiona, świat uratowany, kobiety jego. No... nie do końca. Nigdy nie widział żadnych kobiet. Została tylko trójka mięśniaków, patrząca na niego, jak na prezenty bożonarodzeniowe.
- No i co się gapicie... - syknął, trzymając nadal w rękach dwie części złamanego patyka - bo właśnie taką wartość przedstawiał obecnie kostur - był ino jedynie kawałkiem drewna. Niemniej, należało go dostarczyć do Blizzarda, by ten poddał go dalszym badaniom. Ekspertem od badań mikrobiologicznych nie był, ale na pewno jego zleceniodawca już prędzej.
- Przybyłem tutaj z polecenia Blizzarda-sama. Dobrze się spisaliście. - odpowiedział, gdy zapadła niezręczna cisza. - Dokończcie swój patrol, a potem zdajcie raport. - odparł. Sam zresztą miał w planach zrobić w tym momencie właśnie to drugie. Nie wiedział tylko, jaka będzie reakcja naukowca, gdyż problem nie do końca został rozwiązany. Cóż, plan był dobry, ale wykonanie... nie najgorsze. Ostatecznie mogli się nawzajem powyrzynać, a nie zginął nikt. Tylko, czy ten altruistyczny happy end będzie wystarczający?