Ogród

Po ciężkim treningu Areia leżała na ziemi i patrzyła w niebo podziwiając krajobraz. Jednak jak to bywało w takich chwilach coś musiało przeszkodzić jej w obserwacjach.
-Areia-san? - usłyszała pytanie. Jakieś dwa metry od niej stała niewielka, zgarbiona czerwonoskóra istota z ogonem, która zdawała się wydać zadane piskliwym głosem pytanie.

Leżała na miękkiej zielonej trawie, wpatrując się w czysty błękit nieba. Nadal zastanawiała się, kto i po co stworzył w tym królestwie coś tak... nie wiedziała, jakimi słowami to nazwać. Piękne? A czym właściwie było piękno? Istniało tyle określeń na otaczający ją świat, a każde miało zupełnie inne znaczenie. Każde pojęcie było swoiste i mogło mieć indywidualną interpretację. Coś dla jednego było wyjątkowe, a dla drugiego nie miało właściwie znaczenia.
Dywagacje myślowe przerwał jej głos. Piskliwy głos wymawiający jej imię. Przymknęła powieki, podniosła się do siadu i obróciła twarzą w stronę źródła dźwięku.
- Tak, to ja - odpowiedziała tylko, otwierając oczy. W odległości około dwóch metrów od niej stała istota jej nieznana. Miała długi ogon i czerwoną skórę, co właściwie nie było jakoś specjalnie ekstrawaganckie, zważywszy zielonkawy odcień jej własnej skóry. Zlustrowała przybysza wzrokiem, oczekując odpowiedzi. Skoro ktoś jej szukał, na pewno miał jakąś sprawę.

Istota widocznie ucieszyła się, że znalazła tą właściwą osobę co można było poznać po dziwnym dźwięku który z siebie wydał, a przywodził on na myśl onomatopeje klaksonu tramwaju połączoną z przejeżdżaniem kota. Jednym słowem dźwięk ten dla uszu nie był miły, a nawet wręcz przeciwnie. Imp który przerwał jej rozważania na temat świata i piękna uśmiechnął się szpetnie.
-To bardzo dobrze, szukałem cię, Gomasu mi o tobie mówił. Mamy pewien plan do zrealizowania, a właściwie ja mam. Coś za co nas wynagrodzą, bardzo wynagrodzą. - mówił podniesionym (jakby oberwał tępym narzędziem w okolice krocza) głosem.

Gdy już usiadła na trawie i potwierdziła swoją tożsamość, do jej uszu dotarł dość nieprzyjemny dźwięk, jaki wydała z siebie stojąca przed nią istota. Skrzywiła się lekko, ale zaraz wyraz jej twarzy wrócił do naturalnego u niej chłodu i zobojętnienia. Słuchała.
Imp dowiedział się o jej osobie od Gomasu, co niekoniecznie ją zdziwiło. Makaioshin był wysoko postawioną personą, więc i musiał mieć swoich podwładnych. Czy jednak czerwonoskóry nadawał się do tej roli? Niekoniecznie była skora mu zaufać, o ile kiedykolwiek zaufała komuś z otoczenia. Z natury była ostrożna i starała się omijać zwady.
- Jaki to plan? - spytała tylko, utkwiwszy w rozmówcy wzrok bezdennych otchłani, jakimi były jej oczy. - I co to ma wspólnego ze mną?
Kwestia wynagrodzenia była drugorzędna. Nie obchodziła jej zapłata. Jeśli miała wykonać zadanie z polecenia kogoś wyżej - robiła to. Nie patrzyła na to, co dostanie w zamian. Wykonywała rozkazy, bo tego od niej wymagano. Znała swoje miejsce w szeregu. Czy jednak ta pokraka aby na pewno stała wyżej w hierarchii od niej?

Areia potwierdziła swą tożsamość. Chciała wiedzieć o co chodzi, w jakim planie ma brać udział. Informacje dostała szybko. Podekscytowana istota nie miała zamiaru czekać, czy ukrywać swoich zamiarów.
-Przedstawienie. Zrobimy przedstawienie. Towa się ucieszy, potrzebujemy Cię. Towa się ucieszy. - mówił podekscytowany Imp co chwila podskakując.

Stworek stojący przed nią był bardzo, ale to bardzo podekscytowany. Nie miała pojęcia, o co mu właściwie chodzi. Jakieś dziwne plany, które mają przysłużyć się... czemuś bliżej nieokreślonemu, ale na tyle istotnemu, że przyniesie korzyści współtwórcom. Ale przedstawienie? Co to miało właściwie znaczyć? Najwidoczniej plan Impa był na tyle błyskotliwy, że pani Towa będzie w istnym raju, jak tylko to zobaczy. Ale żeby wszystko było idealne, potrzebna była ona.
- Podaj szczegóły - zażądała chłodno, jak to miała w zwyczaju, oczekując konkretnych odpowiedzi. - Nie wchodzę w niepewne układy.
Od tego, co powie teraz czerwonoskóry, zależał jej udział w całym przedsięwzięciu. Nie zamierzała pakować się w jakieś szemrane sprawy tylko dlatego, że ktoś stwierdzi, iż jej udział jest niezbędny. Miała tylko nadzieję, że stwór przejdzie od razu do konkretów, a nie będzie krążył wokół tematu, próbując zawieźć ją na manowce.

Z każdą kolejną sekundą sprawa nabierała coraz to nowych obrotów. Z jednej strony był Imp, któremu za złamany grosz nie oddałaby choćby kropli swojego zaufania, z drugiej zaś ewentualne powiązania z Tową, która to, bądźmy szczerzy, zajmowała dość wysokie stanowisko w hierarchii. Któż bowiem nie słyszał o Towie i Miirze, dwójce najpotężniejszych Makaioshinów? W tym miejscu chyba tylko świeżak nie miałby o nich bladego pojęcia.
Wstała powoli, prostując się i obrzucając demona lodowatym spojrzeniem. Rolę? Będzie księżniczką? Potrzebna scena? Z każdym kolejnym słowem pokracznego stworzenia nabierała coraz to większego przekonania, że to jakieś chore imaginacje.
- Nie jestem zainteresowana - mruknęła, odwracając się na pięcie i idąc gdzieś przed siebie. Nie miała zamiaru brać udziału w jakiejś farsie, która tylko w teorii miała spodobać się Towie. Zresztą... jeśli czerwonoskóry tak bardzo chce zrobić przedstawienie, niech szuka aktorów z dala od niej.

Świat, w którym przyszło jej żyć, był naprawdę dziwnym miejscem. I nie chodziło tu tylko o otoczenie, a również istoty je zamieszkujące. W ostatnim czasie spotkała to małe stworzonko, które samo siebie nazwało Yatta i było tsufulem. Potem w gnijącym lesie wpadła na jakieś paskudy, które miały na nią chrapkę, a niedługo potem stała się obiektem doświadczeń Gowasu. I jakby tego było mało, teraz uczepił się jej jakiś rogacz, proponując rolę księżniczki w przedstawieniu teatralnym. Jej odpowiedź była prosta i jednoznaczna. Odmówiła, od razu się odwracając, by znaleźć się jak najdalej od demona, który myślał chyba, że rozmawia z idiotką. Daleko jednak nie dane jej było odejść, gdyż imp uczepił się jej nogi, skamląc jak małe, pokrzywdzone dziecko. Stanęła jak wryta, a w jej oczach błysnęły jasne ogniki, które po chwili zgasły. Najbliższą stworzeniu dłoń zacisnęła na jego czaszce, wzrok miała jednak utkwiony w przestrzeni przed sobą.
- Niczego nie muszę, a twój sposób na "awans" jest tak niepewny, że aż nierealny - stwierdziła sucho zobojętniałym głosem, wzmacniając uścisk. - A teraz mnie puścisz, albo zostaniesz bez głowy. Więc jak?
Nie miała zamiaru wpakowywać się w jakieś dziwne gierki. Nie zamierzała też przeciągać niepotrzebnie znajomości z czerwonoskórym. Jeśli jej nie puści... cóż, ki blast powinien załatwić sprawę.

Arei nie uległa łkaniom czerwonoskórej istoty. Nie miała zamiaru, ani ochoty być traktowaną jak idiotka. Chciała odejść jednak piekielna istota uczepiła się jej nogi. Bez chwili zawahania boska istota uchwyciła czaszkę rogacza i w oschły sposób wyraziła swoje zdanie. Dodała do tego kilka gróźb i czekała na efekt. Jednak to co się stało ni jak nie przedstawiało jego stanowiska. Bestia spanikowała, zaczęła wierzgać i wydawać z siebie jakieś dziwne dźwięki. Racice raz za razem wierzgając uderzały w ciało naszej bohaterki.

Dlaczego życie nie może być proste? Dodajesz dwa do dwóch i wychodzi ci cztery, więc dlaczego, do wszystkich diabłów, gdy komuś odmawiasz, nie potrafi on zrozumieć prostego "nie jestem zainteresowana" i po prostu odpuścić? Areia mogłaby się nad tym zastanawiać.
Demon uczepił się jej nogi, nie pozwalając w spokoju odejść, co jej się stanowczo nie spodobało. Chwyciła jego czaszkę, grożąc, że pozbawi go głowy, bo liczyła, że ją puści. /tu znów życie z niej zakpiło, urzeczywistniając kolejną komplikację. Wierzgające w popłochu stworzenie aż nadto ją irytowało, a jego nieskładne ataki zradzały w niej zalążki gniewu. Dalej trzymając rozszalałą istotę za łeb, uniosła ją krótkim szarpnięciem ku górze, by w następnej chwili przerzucić na drugą stronę i z impetem wbyć w ziemię. W otchłaniach jej oczu błyszczały złowrogie ogniki, gdy w drugiej dłoni tworzyła kiko, które w ułamku sekundy znalazło się przy twarzy czerwonoskórego.
- Drgnij, a wpakuję ci tę kulkę w łeb tak, że nie będzie czego zbierać - syknęła ostrzegawczo. Nie miała zamiaru pozwalać rogaczowi na takie szarże. Nawet się nie zawaha, jeśli spróbuje zrobić coś głupiego. W obliczu demonów i makaioshinów nie mogła sobie pozwolić na wahanie.

Arei'a pochłonięta swoimi rozważaniami na temat życia i innych przyziemnych rzeczy cisnęła impem o ziemię. No cóż nawet wśród boskich istot występują uczucia takie jak gniew czy... głód? To chyba też jakieś uczucie. Arei'a wiedziała, że w krainie makaioshinów i demonów nie może ukazać słabości, ani litości. Jej słowa zdradziły zamiar, bestia jednak wydawała się na tyle głupia, że wciąż próbowała się wyrwać. Czy bogini dotrzyma obietnicy?

Odkąd pamiętała, a pamięć miała całkiem dobrą mimo upływu lat, w tym świecie przeżyć mogli tylko najsilniejsi. Zbyt słabi byli eliminowani, bądź przynajmniej mieszani z błotem. Widząc z jaką łatwością wbiła czerwonego demona w ziemię, zastanawiała się, jakim pieprzonym cudem jeszcze nie wyzionął ducha. W porównaniu z nią, która do silnych by się nie zaliczyła - on był chucherkiem, które można przewrócić zwykłym podmuchem. Jego koniec był bliski, a czarnooka miała okazać się katem.
Ostrzegła go. Mogła wpakować mu kulę energii w czaszkę bez choćby słowa, a jednak go ostrzegła. Sęk w tym, że imp najwyraźniej spanikował do tego stopnia, że odbierało mu to jakiekolwiek myślenie. Kompletnie zignorował jej nakaz pozostania w bezruchu pod groźbą śmierci. Co więcej, w dalszym ciągu wierzgał i się wyrywał. Areia przymknęła powieki, a w następnej sekundzie nastąpiła eksplozja. Stworzenie drgnęło gwałtownie po raz ostatni i przestało się ruszać.
- Ostrzegałam - mruknęła pod nosem, wstając. Dłonie miała ubrudzone mieszanką posoki i tego, co zostało z demonicznego mózgu. Na powrót uniosła powieki, patrząc na martwego już impa przepełnionym chłodem i obojętnością spojrzeniem. Ten świat to nie miejsce dla słabych. Słabi nie mają prawa przetrwać w tym otoczeniu. To po prostu niemożliwe. Odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie, choć właściwie nie zwracała uwagi na to, dokąd zmierza. Po prostu szła.

Świat w którym przeżyć mogli jedynie najsilniejsi, więc jakim cudem istota taka jak ten imp mogła przeżyć? No cóż, boska istota była pod tym względem bezwzględna i chociaż nie należała do najsilniejszych tym razem to ona była górą. Arei'a zamknęła oczy, mruknęła pod nosem i ki blastem wysadziła głowę imp'a. Fragmenty czaszki i mózgu poleciały we wszystkie strony, a nasza bohaterka odwróciła się i odeszła hen tam daleko...

Koniec testu \o/