Taras

Poranek był piękny, rześki, cieplutki, że aż szkoda było nie skorzystać. Dlatego właśnie po lekkim śniadaniu wybrała się z Luną na spacer po lesie. Oczywiście towarzyszył im Shiro, który robił małej za wierzchowca, ale to już był mały szczegół. Aymi pokazywała córce piękno przyrody, ucząc ją, że o naturę należy dbać, należy ją szanować. Każde stworzenie miało prawo do życia i spokoju. Wiadomym było jednak, że w tym świecie rządzi też prawo dziczy, co oznaczało, że jedne zwierzęta zjadały drugie. Luna rozumiała, że czasem jakaś ryba czy dziczek poświęcą się, by ona, rodzice i dziadek mieli co jeść. Były też oczywiście warzywa, owoce i cała masa różnych innych rzeczy, z których nie wszystkie nadawały się do jedzenia, ale młody umysł dziewczynki chłonął właściwie wszystko. Człowiek czasem nawet nie zdążył ugryźć się w język przed wypowiedzeniem jakiegoś słowa, a ona już próbowała jego brzmienie na własnym języku. To było czasem problematyczne zwłaszcza, gdy Shade palnął którymś ze swoich tekstów. A potem płomiennowłosa zastanawiała się, skąd mała zna takie słowa jak "żarło", "piwko", czy ogólnie "alkohol". Nie wspominając o bardziej dosadnych sformułowaniach, za które tatuś obrywał od mamusi po głowie, co Luna nauczyła się jasno interpretować - tego słowa nie wolno mówić, a już na pewno nie przy mamie.
Były akurat w drodze powrotnej, gdy poczuły słodki zapach pieczonego mięska. Mała tylko wyszczerzyła się w uśmiechu, porozumiała wzrokiem z rodzicielką, a po jej skinięciu popędziła Shiro do przodu. Kocur ruszył z kopyta, uważając oczywiście, by dziecko nie spadło z jego grzbietu, a po kilku chwilach wpadł na taras, hamując ostro.
- Dziadzia! Tata! - zawołała, zsuwając się z pantery, i podreptała do tego pierwszego, przytulając się do niego. Sięgała mu akurat głową do żeber, gdy siedział przy stole. - Dziadzia, a mama pokazała mi dziś salenki! I one tak hop hop po polance lobiły, wies?
Choć mała nie umiała jeszcze wymówić takich głosek jak "r", była naprawdę wygadana jak na dwulatkę. To było z jednej strony urocze, z drugiej zaś kłopotliwe, gdy zaczynała salwę pytań wszelakich. A to ponoć w późniejszym rozwoju włącza się etap "miliona pytań na każdą okazję".
- Znajdzie się dla nas coś na przekąskę? - padło pytanie od strony drzwi tarasowych, gdy w progu stanęła płomiennowłosa, poprawiając wiązanie na gęstych włosach. Były już tak długie, że spinała je gumką, a i tak sterczały na wszystkie strony. - Przypilnujecie małej przez chwilę? Zrobię jej mleko do drugiego śniadania.
Poczekała na choćby skinięcie ze strony któregokolwiek z mężczyzn, po czym skierowała swoje kroki do kuchni. A na tarasie została z nimi ta mała, urocza dziewczynka, która próbowała właśnie wspiąć się dziadkowi na kolana~~

Shiro nic sobie nie robił z faktu, że przez niego Shade wylądował w jakimś mazidle. Miał niższą pozycję w tym stadzie, a przynajmniej wedle rozpiski hierarchii kocura. Nad nim stała tylko trójka osób, wliczając w to tego małego dwunoga, któremu robił czasem za wierzchowca. A skoro już o tej małej mowa...
Luna śmiała się do rozpuku podrzucana przez dziadka raz po raz. Bardzo jej się to podobało, za każdym razem zresztą. Wręcz uwielbiała, gdy bawił się z nią w ten sposób.
- Haha, hop, hop! Jesce raz! Yeey! - śmiała się, aż w końcu wylądowała na dziadowskim dziadkowym kolanie, zaraz łapiąc się za trącony nos. - Dziadzia Żuf jest fajny! Umi-Umi tes! Dziadzia, jedz sybciej! - poganiała mężczyznę, siedząc już na jego ramionach.
- Tylko nie za szybko, żeby się nie udławić - wtrąciła z lekkim śmiechem Aymi, która właśnie wyszła na taras z kubkiem mleka w ręku. Podała przy okazji Shade'owi szmatkę, by mógł się wytrzeć z resztek budyniu. - Damy dziadkowi zjeść w spokoju, dobrze? Sama też musisz wypić mleczko, pamiętaj.
- Hai, oka-chan! - zawołała mała, gdy matka ściągała ją z dziadkowych ramion, sadzając na własnym kolanie. Wzięła kubek i przyssała się do niego ze smakiem. - Dziadzia, ale wazywa tes tseba zjeść! Wazywa pomagają urosnąć!
Podsunęła Hariemu pod nos półmisek z pomidorami, który przyniosła ze sobą jej mama. Płomiennowłosa tylko zaśmiała się pod nosem i wgryzła w kanapkę, na którą narzuciła dwa plastry sera, szynkę, trochę sałaty i ogórka, całość traktując majonezem. Miała zadziwiający gust smakowy.
- To chcesz zabrać małą do Kame, tak? Tylko tym razem przypilnuj, żeby nie wchodziła do morza w ubraniu - zachichotała na wspomnienie kompletnie przemoczonej dziewczynki, która wróciła z wyprawy z dziadkiem. Obróciła się zaraz w stronę drugiego z mężczyzn. - A ty, Shade? Lecisz do doktora Briefsa? Chętnie sprawdziłabym, czy Rock pracuje dziś w Capsule Corp.
Tak, dawno się z nią nie widziała. Miło byłoby się spotkać i trochę poplotkować przy jakichś drobnych naprawach, jak dawniej.

Aymi tylko śmiała się pod nosem, obserwując interakcje między małą a Harim. Luna była bardzo zadowolona z poczucia humoru dziadka, więc przez cały ten czas szczerzyła ząbki w uśmiechu, a miała ich już całkiem sporo.
- Yaaay! - zawołała uradowana na myśl o moczeniu Roshiego, a moment później oboje z saiyaninem rozpłynęli się w powietrzu.

Shade wydawał się błędzić gdzieś myślami i nawet nie zauważył, że już wyczyścił swoją piękną buźkę z mazi, jaka na niej osiadła. Coś go niepokoiło. Aymi skupiła się na moment i zaraz również poczuła skok mocy w okolicach gór. Skrzywiła się. Znała tę ki.
- Samozwańczy obrońca Ziemi powrócił - mruknęła z wyraźnym przekąsem w głosie. Nie podobała jej się obecność tego saiyanina na jej rodzinnej planecie. Jego i tylko kilku innych w pobliżu. - Dobra, leć sprawdzić, czego on tu szuka, a potem niech wraca, skąd przyszedł. Ziemia ma własnych obrońców, nie potrzebuje do tej roli zadufanego w sobie mordercy.
Nie była zadowolona, stanowczo nie była. Najchętniej sama by tam poleciała i wykopała Kenzurana w kosmos, miała jednak inne plany. A Shade z pewnością sobie poradzi z tą małpą bez ogona. Wątpiła, by w ciągu tych siedmiu lat osiągnął poziom wyższy niż jej własny, a przecież Cień miał jeszcze tę swoją boską przemianę. Chociaż...
- Gdybyś miał jakiś problem, to po prostu na moment zwiększ swoją moc do maksimum. Wiem, że i tak będziesz ukrywał ki - na jej twarzy na krótką chwilę pojawiło się coś na kształt półuśmiechu. - Pamiętaj o naszej córce. Nie chcę w jej pobliżu żadnych nieproszonych saiyan, czy innych obcych.
Nie musiała mu tego mówić. Mimo wszystko wspomnienie Luny uspokoiło ją już zupełnie. Patrzyła jeszcze przez moment za odlatującym ukochanym, a potem sama uniosła się w powietrze i skierowała w stronę West City.