Góry

Posunięcie Shiro co prawda nie było zbyt przemyślane, ale więcej na Namek pewnie by z Shinem już nie osiągnął. Laptor dążył do zdobycia kul po trupach, niszcząc każdego, bez względu na to po czyjej stronie jest, kim jest i czy w ogóle przeszkadza mu on w drodze do sukcesu. Ani chwili nie zastanowił się, czy gdyby nie próbował ich wszystkich zabić, gdyby zaoferował im jakąkolwiek pomoc, daliby mu oni bez oporu smoczą kulę? Oczywiście, pewnie nie raz trzeba by było ubrudzić rączki, ale jest do cholery pewna granica. Nie miał zamiaru mu pomagać, ani nawet mu towarzyszyć. Niech sobie zbiera kule zielonków, oni spełnią swoje życzenie za pomocą tutejszych kul.
Natychmiast pojawili się na niebie na tle majestatycznych gór, bielących się śniegiem. Ich ubrania jak i włosy falowały pod wpływem wiatru. Pustelnik odsunął dłoń od pleców przyjaciela i rozejrzał się po pejzażu błękitnego globu. Robił ogromne wrażenie. Jeszcze nigdy na żadnej planecie nie uświadczył podobnych widoków. Ten krajobraz zapadnie mu w pamięć na długo. Zapewne utwierdzi też w przekonaniu, by pozostać dłużej na tym globie.
Dopiero po chwili przypomniał sobie, że bez słowa zabrał tu biednego Shina. Zaraz pospieszył mu z wyjaśnieniami:
- Na tamtej planecie i tak nic już byśmy nie ugrali - zwrócił ku niemu swój mimowolnie zimny wzrok. - A tu - i zdobędziemy kule do stworzenia królestwa, i wyplenimy z niej szerzący się grzech.
Następnie spojrzał w dół. Dostrzegł tam jakąś sylwetkę. Z tej wysokości niewiele było widać, lecz najprawdopodobniej była to kobieta. Nie miał zamiaru poświęcać jej swojej uwagi. Był już zmęczony ludźmi i miał ochotę za chwilę odlecieć, by w samotności potrenować. Chciał tylko jeszcze zobaczyć, co zrobi jego szalony druh.

Stało się coś bardzo dziwnego. Najpierw Shin był na Namek, brzydkiej, zielonej planecie, a teraz przebywał w jakimś wypizdowie, całym w śniegu. Do tego śnieg sypał się z nieba, co tylko kumulowało śniegowość tego miejsca do maksimum. Pewnie z tego szoku pomyślałby że Shiro Kaikaiował ich w jakieś dziwne miejsce na Namek-Gdyby nie to że od razu się porzygał. A to znaczyło tylko jedno-Znowu teleportowali się na inną planetę.
-Bluegh... Kurwa... Czemu zawsze mam po tym wymioty... Fu...
Wyczarował sobie chusteczkę i przetarł twarz, a następnie wyczarował drugą i się w nią wysmarkał.
-Do reszty cie pojebało? Zostawiliśmy Laptora samego!
Jednak teraz słabszy z Bogów zaczął się tłumaczyć, czemu to zrobił, w jakim celu i inne pierdółki. Z jednej strony miał rację... Sytuacja na Namek była z deczka-za przeproszeniem-chujowa. Kuli jak nie było tak nie ma, tylko coraz więcej mordu. W sumie Shin tak naprawdę jeszcze nigdy nikogo nie zabił. Nawet wtedy, na początku swej podróży, oszczędził Demonicę i pozwolił jej żyć po ich walce. To chyba dobrze, skoro teraz chciał się niby nawrócić. Szkopuł jest jeden.
-Jak my teraz zdobędziemy boskie przywileje? Czy może da się jakoś to obejść? Może jeśli ty także osiągnięsz mój poziom, będziemy mogli sami je sobie nadać? Zresztą, co to za problem stworzyć sobie jakieś tam kolczyki. One i tak dają nam tylko rangę. Właściwie to mam pomysł.
Shin przypomniał sobię dokładnie wygląd i kształt kolczyków zachodniej kaioshinki. Następnie zmienił ich kolor na niebieski,  i wytworzył parę dla siebie i Shiro.
-Masz, Masaioshinie Shiro... Właściwie to czekaj. Jak już tak jedziemy, to mam jeszcze lepszy pomysł. Utwórzmy podstawy naszego klanu tutaj. Trzeba to jakoś przypieczętować.
Shin odszedł od przyjaciela na około trzy metry, schował kolczyki dla Shiro do kieszeni, a te dla siebie założył. Wyczarował mały nożyk, taki którym często obrabiał kiedyś drewno-ach, stare dobre czasy. Może czas do nich powrócić?-i przejechał po wewnętrznej stronie swojej dłoni. Następnie zacisnął ją w pięść, i podczas gdy krew powoli, małymi kropelkami skapywała na śnieg, zabarwiając go na czerwono, on głosił mowę.
-Ja, Shinmasu, na mocy którą daje mi przynależność do Boskiej rasy Shinjinów, w tym momencie tworzę trzeci odłam, trzeci klan! Szerzyć będziemy sprawiedliwość, żelazną, makaioshińską ręką, jednak będziemy wystrzegać się zła kaioshińską metodą. Będziemy miażdżyć grzeszników boską mocą, i strzec pokoju! Imię nasze... MASAIOSHINI!!!
Shin wzniósł zranioną rękę do nieba. Nie wiedział czy to coś da, czy to da jakikolwiek efekt. Może tylko robił z siebie głupca, a może nawet Dai Kaioshin i Dai Makakaioshin poczuli tą zmianę? Tego się raczej nie dowie. Zabandażował swoją rękę, po czym wyjął drugą parę kolczyków.
-Shinjinie Shiro... Daję ci oto te dwa kolczyki, jako znak twojej nowej przynależności do klanu Masaioshinów. Noś je z dumą i honorem, kierując się drogą naszego klanu. Oto mówię ci ja, Dai Masaioshin Shin.
I podał mu oba kolczyki oraz poklepał go po ramieniu. Wtedy zauważył postać trochę oddaloną od nich. Spróbował wyczuć jej KI, jednak nie dał rady jej dosięgnąć. Dziwne.
-Hej, ty! Podejdź no. Powiedz nam, gdzie jesteśmy?

-...MASAIOSHINI!!!
Usłyszała taki oto okrzyk i przystanęła w miejscu jak wryta. Rozejrzała się ukradkiem dookoła. Tak bardzo zanurzyła się w rozmyślaniach, że dopiero teraz dostrzegła dwójkę nieznanych mężczyzn. Zarówno ich wrodzona aparycja jak i ubiór przykuwały oczy ze względu na niezwykłość. Skąd oni się wzięli na szlaku? Nie słyszała ich przedtem, a dookoła nich nie było żadnych śladów na śniegu. Jakby wyrośli z gleby, albo spadli z nieba. Zastanawiające.
Nie zbliżała się do nich, wręcz w pierwszym odruchu miała zamiar śledzić ich z ukrycia, lecz została zauważona. I na domiar złego zawołana, aby podeszła bliżej. Z początku uważała, że to może być pułapka, żeby ją zwabić. Nawet pytanie z ust czarnowłosego z irokezem brzmiało podejrzanie. Jej funkcja, do której została stworzona, natrętnie kazała zejść Kyuu do nich i wypytać się o jak najwięcej szczegółów. Nie mniej gryzło się to z jej charakterem, dlatego po prostu zeszła kawałek ze zbocza do nieznajomych i znajdując się jakieś dziesięć metrów od nich przeszła do konkretów.
- Prawy grzbiet pasma górskiego zwanego Wilczym. Najbliższe miasto to Ginger Town, oddalone około pół tysiąca kilometrów.
Odpowiedziała spokojnym głosem białowłosa dziewczyna przyglądając się uważnie, może trochę zbyt nachalnie, przybyszom znikąd. Nie wyglądali na tutejszych, a na pewno nie byli androidami, skoro nie potrafili określić swojego miejsca pobytu. Drugi, białowłosy jak ona, nie wydawał się być zachwycony obecnością dziewczyny, więc starała się nie obciążać go zanadto wnikliwym spojrzeniem skanującym ich wizerunek. W międzyczasie poprawiła sobie dłonią w białej rękawiczce kaptur na głowie, bo prawie zsunął się z głowy i dodała od siebie:
- Szukacie kogoś lub czegoś?
Zapytała bardziej z ciekawości niżeli z uczynności, ale w zasadzie można by pomyśleć o rozwiązaniu pomiędzy. Nie mniej nie znała ich, nie miała w bazie danych ich twarzy i tym bardziej opisu, toteż musiała zakwalifikować ich jako neutralni bądź wrodzy Armii RR. Wszystko zależało od ich zachowania. No i w mniejszym stopniu od Kyuu, która miała opuszczone wzdłuż bioder dłonie z luźno rozłożonymi palcami, i która nie pokazywała po sobie złych zamiarów. Może i miała być wojowniczką, ale na pewno nie samobójczynią. Już chociażby pod względem liczebności przybyszy miałaby utrudniony start.
Nie umknęły jej także plamki krwi na śniegu, które kontrastowały z bielą.

Shin wysłuchał dokładnie informacji o ich aktualnym położeniu, i nie zdziwił się, dokładnie to przewidział. Od początku wiedział, że chuja z tego zrozumię. Jednak starał się tego nie okazać nieznajomej.
-Mhm mhm. A czy mogłabyś nam zdradzić, kto aktualnie jest przy władzy na Ziemi? Bo, nie wiem czy wiesz...
Shin nachylił się do androidki i wyszeptał jej na ucho
-...ale mamy zamiar obalić tutejsze rządy, bo ponoć są bezprawne. Jak już pewnie zauważyłaś, nie jesteśmy ludźmi. Przybyliśmy na waszą planetę by szerzyć sprawiedliwość. A teraz ci już grzecznie podziękujemy, powiedziałaś nam wystarczająco dużo.
Shin odszedł od niej i zastanowił się, co też by chciał porobić.
*Potrenowałbym coś. Najchętniej nauczyłbym się jakiejś techniki...Tylko jakiej? Hmmm... No nic, to już wyjdzie samo z siebie. A potem...*
Bożek spojrzał na towarzysza
-Shiro, co ty na to żebyśmy sobie coś tam potrenowali a potem przeszlibyśmy mały sparing, hmm?
Z ekscytacją czekał na odpowiedź przyjaciela.

Shin, jak to Shin, musiał zwykłą formalność jak oficjalne założenie klanu Masaioshin, przerodzić w przeidiotyczny rytuał pełen krzyków i zupełnie niepotrzebnego samookaleczania się. Pomimo zażenowania, Shiro nie skomentował go jednak w żaden sposób. Niezauważalnie odetchnął spokojnie, doradzając sobie w myślach, że będzie się musiał do tego po prostu przyzwyczaić. Dostał, w ramach znaku przynależności do doskonałej grupy Shinjinów, nowe kolczyki. Całkiem ładne, choć kolorystyką zupełnie nie pasowały do jego ubioru. Wziął je do ręki, siłą woli zdematerializował stare i założył otrzymane na uszy. Opadł powoli na puszysty śnieg, dołączając do zainteresowanego tajemniczą osóbką kolegi. Spytał się on, gdzie są, choć nie miał szans dowiedzieć się niczego więcej poza tym, iż są na planecie Ziemi. Nie znali krain tego globu, nie mieli pojęcia gdzie znajduje się Wilcze pasmo górskie, a tym bardziej Ginger Town.
Białowłosy miał nadzieję, że członek jego klanu ograniczy wymianę zdań do pytania o drogę. Ten jednak postanowił wejść w dłuższy dialog z napotkaną kobietą spętaną bandażami. Ten, jako przenajcierpliwszy we wszechświecie opiekun zdecydował się zachować dojrzale i zamiast bez słowa odlecieć, postanowił bez słowa zająć się czymś pożytecznym. Z jak zwykle budzącą grozę miną na twarzy zdjął szarfę z ramienia, gdyż czuło się ono już znacznie lepiej rzucił materiał na ziemię, by ten po chwili zniknął. Wyprostował i zgiął kilka razy rękę w łokciu sprawdzając, czy jest już zdatna do użytku. Wszystko wskazywało na to, iż po obrażeniach zadanych przez Lizargona nie pozostał już najmniejszy ślad. Wykonał ramieniem kilka obrotów, by rozruszać staw, a następnie wsadził obie dłonie do kieszeni, czując teraz pod lewą schowany w rękojeści miecz. Gdy gołąbeczki nareszcie zdecydowały się zakończyć konwersację, męska część rozmownego duetu w końcu zadała konstruktywne pytanie. Dotyczyło ono treningu. Adresat wypowiedzi obrócił się bez słowa, postępując kilka kroków w stronę przeciwną do androida. Zatrzymał się i zamachnął ręką w swoją stronę w geście przywołującym, by później już tylko otoczyć się szalejącą aurą i wystrzelić w kierunku miejsca bardziej dogodnego do treningu.

zt do lasu opodal polany

Cóż, suma sumarum rzeczywiście chodziło o zapytanie drogi, lecz kolejne pytanie już powinno bardziej uczulić Kyuu na kłopoty. Wyprostowała się w kręgosłupie i utkwiła spod lekko zmarszczonych brwi wzrok na czerwonookiego bożka. Wydawał się być naprawdę wyluzowany jak na okoliczności: nieznany teren, zimno, jakaś nieznajoma na drodze. Jakby urwał się z innej bajki i nie odczuwał na sobie poczynań tego, kogo dotyczyło pytanie.
- Armia...
Urwała odpowiedź, ponieważ Shin (oczywiście nie znała go z imienia, tak jak i jego towarzysza) zbliżył się w oka mgnieniu i szepnął na ucho o wiele więcej niż powinna wiedzieć. Tak jak podejrzewała, nie należeli do Oddziału Czerwonej Wstęgi. Ponadto informacja o zlikwidowaniu organizacji RR brzmiała w jego ustach tak banalnie, a przecież opanowała całą Ziemię. Od lodowce po tropiki, wzdłuż i wszerz. Słuchała uważnie, chociaż nie przypuszczała, że dystans skróci się aż do wspólnego oddechu. Ich motto to Sprawiedliwość. Czyżby sądzili, że Armia Czerwonej Wstęgi nie postępuje słusznie? Właściwie skąd ona mogła o tym wiedzieć, skoro posiadała program i bazę danych tylko z jednego, propagandowego źródła informacji? Jakaś sprzeczność wychodziła jej z kalkulacji i niemych analiz w głowie. Powstała wątpliwość, a programy komputerowe lubią mieć skatalogowane, poukładane pliki i wiadomości. Nie przepadają za kontrastowymi komendami, bo od tego głupieją.
Wszystko to trwało tak krótko, że nawet nie zdążyła się poirytować bardziej, gdy jej jedyny rozmówca z duetu odchodził od niej. W stronę milczącego kompana, który sprawiał wrażenie, że przebywanie w towarzystwie dziewczyny brzydziło go. Tak odbierała jego niewypowiedziane słowa i wymowne gesty. Nie miała mu za złe, czułaby się o wiele mniej komfortowo, gdyby dwóch facetów doskoczyłoby do niej naraz, lecz z drugiej strony wolała wiedzieć, czy dobrze wnioskowała. Eh...
O ile była w zasięgu rozmowy dwóch obcych, jeden z nich (właśnie ten milczący) został nazwany Shiro. Jeśli nie usłyszała, to będzie musiała im nadać tymczasowe miana, aby móc w przyszłości uzupełnić luki w opisie. Tego o białych włosach nazwie Ђ, a tego o czarnych ϗ. Właściwie mogłaby ich spokojnie nazwać Ying i Yang, ponieważ nie tylko różnili się z aparycji, ale i z zachowania. W dodatku jeden z nich wspomniał, że chcą utrzymać porządek obalając obecny rząd. Dość odważnie, musiała przyznać. Traktowali siebie jak jakieś bóstwo, albo mieli ku temu powody, albo niesamowity tupet.
Kiedy odchodzili już całkiem z zasięgu oczu białowłosej, dziewczyna nie mogła stać w miejscu, tym bardziej wybrać się w przeciwną stronę. Korciło ją niezmiernie, z kim miała do czynienia. Jak nie z ludźmi, to z przybyszami z kosmosu? Jak tak, to kim byli dokładnie? I jak chcieli zabrać się do niszczenia kolebki jej narodzin? Czemu zależało jej na tym, aby to sprawdzić? Bo gdyby nie RR, mogłaby nigdy nie powstać, więc eksterminacja jej ziomków z oddziału nie powinna wchodzić w rachubę. Zwłaszcza ten doktor... dostała od niego wolną wolę, ale bycie neutralną w tej sytuacji, w której powinna poinformować biuro dowodzenia o zagrożeniu, sprawiało, że czuła dyskomfort. Że zdradziła swojego twórcę.
Spojrzała na szlak utarty na śniegu i podążyła za śladem. Niestety nie była tak szybka jak nieznajomi, a jeden z nich już zdecydował się opuścić nieprzyjazne góry, w ramach wyższych celów. Nim Shin zdołał dołączyć w locie do swojego milczącego kompana przygód, zza drzew wyłoniła się zziajana sylwetka kobiety, którą to czarnowłosy z irokezem pytał o miejsce pobytu.
- Poczekaj! -powiedziała bez emocji i zmęczenia w głosie (wykrzyknik po to, aby podkreślić głośność nawoływania), po czym jeszcze postawiła kilka kroków ku niemu, żeby być lepiej słyszana bez podniesionego głosu- Mogę dowiedzieć się, jak chcecie przejąć władzę nad Ziemią? Szerzyć sprawiedliwość można na wiele sposobów.
Nie była pewna, czy powinna dopytywać się o szczegóły, ale jej wścibska natura zrobiła swoje. No i to, że zaintrygowali ją. Po raz pierwszy miała do czynienia z istotami pozaziemskimi, mogła już nie mieć drugiej takiej szansy!

Shin już chciał odlatywać i dorwać Shiro, który bezczelnie zostawił go w tyle. Za kogo on się uważał? O patrzcie na mnie, jestem starszy to moge wszystko. Gówno prawda. Ale mniejsza. Już chciał lecieć, gdy wtem usłyszał za sobą okrzyk nowo poznanej.
-Poczekaj!
No to co. Shin stanął. Poczekał aż kobieta podejdzie bliżej, i wysłuchał jej pytania. Uśmiechnął się, krótko zaśmiał, podszedł do niej i położył jej na głowię rękę. Następnie nachylił się do niej jeszcze bliżej, i wyszeptał na spokojnie.
-Zrobimy to w iście sprawiedliwy sposób. Najpierw dowiemy się co robili z niewinnymi, a potem my zrobimy z nimi to samo. Jedno jest pewne-wyrżniemy ich w pień. Żaden grzeszny śmiertelnik się nie ostanie. Taka jest nasza Boska powinność. Modlitwy tutejszej ludności zostały wysłuchane. Oto przybyło dwóch Bogów, gotowych wyplenić zło z tego świata. Jeśli chcesz się dołączyć, to proszę bardzo. Zapisy są otwarte.
Poklepał ją po głowie i odleciał za Shiro

_____
z/t

W przeciwieństwie do Kyuu, Shin okazywał o wiele więcej emocji. To uśmiech, to krótki śmiech, to znowuż śmiały ruch i tknięcie jej nakrytej głowy całą dłonią. Przynajmniej wiedziała, iż Yang nie brzydził się jej ciała, nie to co Ying. Zresztą nieważne. Ważna była mowa, bardzo hipnotyzująca i wciągająca, jak na prawdziwego demagoga przystało. O ile merytorycznie większość wypowiedzi zrozumiała, to nie wszystko. W tym miejscu mogliby pouzupełniać wzajemnie braki, gdyż Kyuu miała bazę danych na temat kar dla tych, którzy byli przeciwni Organizacji RR. Często bywały śmiertelne, często też agonia pojmanych ciągnęła się dniami i nocami. Ale ona jako androidka jeszcze nie miała rozpracowanego sumienia, aby móc osądzić wszystko i wszystkich. Pewnie dlatego ludzie, podobnie jak ona, w swojej niewiedzy lub niepewności czy bezradności szukali informacji od innych. W tym przypadku ludzie wzywali modlitwami Bogów, którzy to zjawili się, aby ocalić niedobitków. Zwykle boskie istoty nie zjawiały się osobiście, najwyraźniej był to wyjątek od reguły, o ile wierzyć mowie mężczyzny, który wciąż miał dłoń na jej głowie. Owszem, wiedziała, że ich działania będą sprawiedliwe dla tych, którzy ich wezwali, ale tym razem to podwładni dr Gero będą pokrzywdzeni. Wszystko zależało od punktu widzenia, a jako, że była tworem organizacji RR, miała nieco spaczone poglądy. Zatem nie uroniła ani pół sylaby wypowiedzianej przez Czarnowłosego.
- Zapamiętam.
Odpowiedziała krótko i przejrzyście na sam koniec, chociaż skrępowały ją mocno słowa i gesty Shina. Dlatego już dała spokój przybyszowi i nie poszła go śledzić dalej, a bardziej sam dał nogę czy tego dziewczyna oczekiwała czy nie. Z wrażenia aż usiadła na puchatym śniegu i podparła rękami głowę dumając nad swoją egzystencją. Czy jest skazana na potępienie przez tych bogów? Czy jest zła już z samej przynależności do Armii? Jeśli tak, czy da się odkupić winy, oprócz czynnego aktu nienawiści do armii swojego twórcy? Czy już na zawsze zyskała wrogów, w których niekoniecznie chciała widzieć przeciwników?
Szczerze? Chyba zaczęła się bać Yinga i Yanga. Yanga już nieco wcześniej, gdy tak bezpośrednio rozmawiał z białowłosą. Jak dowiedzą się, że Organizacja RR jest jej kolebką, jej rodziną i rodzicami jednocześnie, to co będzie? Czy wszystko stracone? Musiała znaleźć rozwiązanie, i to takie, aby wyjść na nim jak najlepiej, i nie wzbudzać podejrzeń. Niestety była zaprogramowana na osiąganie nowinek i informacji, toteż nie usiedziała znów w miejscu i poderwała się na nogi. A potem uniosła się odrobinę nad powierzchnię ziemi i odleciała, w inną stronę niż ta, którą udali się przybysze z kosmosu. Jak będą chcieli, pewnie znów skrzyżują się ich drogi. Skoro byli Bogami, takie sztuczki nie powinny stanowić problemu.

z tematu - Polana

Gdyby idąc przez góry spojrzeć w górę, możnaby ujrzeć niebieskie niebo z paroma chmurami, okazjonalnie przelatujące ptaki... i wkurwionego do granic możliwości pakernego jaszczura w pomarańczowym stroju. Cóż, to był zdecydowanie niecodzienny widok, ale w sumie nie pierwszy raz się tu pojawił. To tutaj opanował sztukę transformacji. Wylądował na małej polance na szczycie jednej z gór. W tym miejscu mógł zająć się sobą, potrenować i tak dalej. Tylko że teraz jakoś nie miał ochoty. Zamiast tego wolał rozwalić się na trawie i porządnie odpocząć. Wykonał to natychmiast. Westchnął ciężko i przeciągnął się. W sumie nie miał okazji odpocząć od ostatniego treningu kontroli ki. Nie tylko nie odpoczął, ale pierwsze co wtedy zrobił, to poszedł na sparing z Kame (nieudany, bo trwający raptem parę sekund, a potem staruchowi się już nie chciało). Ech. No cóż, przynajmniej teraz zdobył trochę czasu tylko dla siebie, a i możliwe, że spotka go tu coś ciekawego. Kto wie, co może się wydarzyć? Wgapił się w chmury i oddał się relaksowi.

Nasz mocarny jaszczur pochłonięty był filozoficznymi rozważaniami, na temat widocznego terenu. No może nie tylko to zajmowało jego kosmiczne myśli. Drugim bardziej energetyzującym bodźcem był gniew spowodowany zostaniem zignorowanym przez swoich towarzyszy, a także mistrza. Jirri postanowił wrócić do miejsca w którym to niegdyś nauczył się zmieniać swą postać, co pozwalało mu na korzystanie ze wszystkich zalet bardziej masywnej postury. Wylądował na niewielkiej polanie i położył na zielonej trawce i rozkoszował widokiem nieba. Jednak nie dane było mu zakosztować relaksu przez dłuższy czas, gdyż gdzieś z gór doszedł do niego dźwięk dziecięcego płaczu. Jednak czy to ma dla niego jakieś znaczenie?

Jirri obserwował chmurki płynące leniwie na niebie, a gniew, który go ogarniał, powoli go opuszczał. Skupiał się na kształtach, które przyjmowały. Raz był to Frieza-sama. Innym razem Frieza-sama. Jeszcze kiedy indziej Frieza-sama... Tak... Stęskniło się jaszczurowi. Właściwie za czym? Za byciem wrednym gnojem, za domem, czy za samym jego idolem? Za gnojstwem nie tęsknił, nawet cieszył się ze zmiany, czuł, że teraz nawet zdobywa sobie nowych przyjaciół. Za domem też nie, ojciec se poradzi, może nawet nie zauważył jego nieobecności. Ale Frieza-sama... To on był jego największą motywacją, a teraz Jirri musiał go zostawić, by spełnić obietnicę wobez Boga... A może jednak kiedyś jeszcze się spotkają? Może wtedy zobaczy, że Jirri ma potencjał i razem podbiją Ziemię? Uczyniłby go wasalem, Jirri rządziłby sprawiedliwie, nie stosowałby represji, jednocześnie byłby blisko z nowymi towarzyszami i swoim idolem i wzorem do naśladowania... Może nawet by go zmienił? Ach... Byłoby pięknie... Z rozmyślań wyrwał go dźwięk przypominający płacz. No cóż, nie mógł tego zignorować, jeśli ma się zmienić, musi pomagać potrzebującym. Wzbił się w powietrze i poleciał w stronę głosu.

Nasz jaszczurowaty wojownik leżał sobie wspominając dawne czasy kiedy to służył jeszcze w szeregach armii imperatora. Nie był pewien za czym tak naprawdę tęsknił. Rozważył wszystkie możliwości. Wiedział już, że nie chodziło ani o dawne wcielenie jaszczura, ani o rodzinę. To wszystko było spowodowane brakiem jego idola. Tego jak motywował go do stania się potężniejszym. Liczył, że jeszcze spotka samego Frizera, a ten uczyni go swoim wasalem i da mu ziemię we władanie. Marzenia te przerwał dźwięk płaczu. Jako, że nowy mieszkający na ziemi Jirri należał do dobrych osób, bez chwili zwłoki postanowił sprawdzić co się dzieje, chciał pomóc istotce. Droga nie trwała długo, chociaż dźwięk odbijał się echem. Gdy jirri dotarł na miejscu mógł zobaczyć olbrzymie gniazdu w którym leżały 4 duże jaja i jedno płaczące dziecko. Skąd ono jednak się tam wzięło? Może chciało zrobić jajecznice? Tego nie wiedział.

Jirri leciał powoli. Zastanawiał się, co mogło wydawać ten dźwięk. Ciężko było zidenyfikować, czy był to człowiek, czy jakieś zwierzątko. Jeszcze ciężej było określić płeć płaczącego czegoś. Nie wskazywało to na mężczyznę, zresztą mężczyźni nie płaczą. To znaczy czasem dochodzi do tej ostateczności, gdy dochodzi do straty bliskiej osoby, czy czegoś w tym rodzaju, zwłaszcza swojego dziecka... Właśnie. Może to jakieś dziecko. Nie raz słyszał, jak jakieś małe changelingi płaczą z powodu kolki, czy też rozrastania się rogów. Natychmiast wyobraził sobie leżącego pośród gór małego jaszczurka z rogami. Tak. To napewno to. Już prawie osiągnął swój cel. Zauważył gniazdo, w którym znajdował się płaczący obiekt... No właśnie. Jirri nie miał pojęcia, co to mogło być. Czy to na serio dziecko? Wyglądało raczej na dziwacznego zwierzaka. Obiekt był mały, różowy, tłusty... i się ruszał. W dodatku wył z niewiadomo jakiego powodu. O co mogło mu chodzić? Przecież nie ma rogów, więc nie bolały go... Hmm... Tak czy siak, Jirri musiał się nim zająć. Wleciał do gniazda i podniósł dzieciaka na ręce. Uśmiechnął się do niego.
- Cześć! Co ty tu robisz, co? - zaskrzeczał swoim wysokim głosem. Wzbił się natychmiast w powietrze i zaczął powoli lecieć z powrotem na polanę. Jednocześnie jednak rozglądał się wokół. Wszędzie mogło się czaić niebezpieczeństwo, wkońcu z jakiegoś powodu berbeć płakał... Tylko jakiego?

Jirri:

Jirri niespiesznie leciał w kierunku z którego dobywał się głos. Po drodze zastanawiał się cóż to mogło wydawać tą kakofonie dźwięków. Po jakimś czasie przed oczami zobaczył dziecko. Na samym początku zastanawiał się czym jest ta istota, jednak postanowił wylądować. W momencie, gdy jaszczurowaty dotknął nogami gniazda coś zaczęło się dziać. Jaja zaczęły drżeć, a potem pękać, i wszyły z nich małe pterodaktylki. Cała czwórka rzuciła się na jaszczura z ich dziobków dało się słyszeć. -Mama- skrzeczenie było dość głośne. Po chwili najmniejsze z małych postanowiło zjeść różową istotkę. Co z tym faktem zrobi nasz bohater? Czy jednak odleci?

Ryu:

Ryu wyruszył z żółwiej wyspy. Miał swój cel, chciał odnaleźć ruch oporu. Kiedyś słyszał, że w górach znajduje się ich siedzibach i to one były jego celem. Droga z archipelagu wysp była odległa, jednak nasz bohater nie zamierzał odpuścić. Po długiej podróży nie był lekko zmęczony jednak nie wpływało to na jego stan tak jak efekt ostatniego sparingu. Po pewnym czasie smok dotarł do gór, raz za razem mijał jakieś ptaki, czy też pterodaktyle. Jednak te drugie zwykle były zbyt daleko, oprócz jednego. Mijając jedną z łąk na niebie mógł zauważyć czarny kształt który pikował na niego wprost z nieba. Czy był to pterodaktyl? Czy może jakiś wojownik? Albo spadająca bomba atomowa? No i co smok zrobi z faktem szybko zbliżającego się obiektu.

Ryu:

Nasz bohater przebywający w górach zastanawiał się nad wojną z RR. W jego głowie pojawiły się myśli, iż będzie to proste. Zwłaszcza z pomocą Haricotto, Tensa i ruchu oporu. Co prawda ci ostatni nie wygrali jeszcze żadnego starcia, jednak były o ich sporo, a to dobrze rokowało na przyszłość. Nasz wojownik dojrzał czarny zbliżający się kształt. Bestia zbliżała się szybko. Ryu ustawił się w pozycji obronnej. Potwór po chwili był juz przy nim starając się uderzyć go. Lecz nie dziobem jak to mają w zwyczaju pterodaktyle. Cios wykonany był zaciśniętą w pięść łapą prosto w klatkę piersiową wojownika.

Spoiler:

Nasz bohater spokojnie czekał, aż obiekt który miał zbliżał się do niego zaatakuje. Jego przypuszczenia się sprawdziły. Istota jednak nie okazała się być standardowym przedstawicielem swojego gatunku, sposób ataku tylko go potwierdzał te przypuszczenia. Ryu jednak okazał się szybszy, może to dlatego, że przeciwnik miał problemy ze zmianą kierunku lotu. Bestia stanęła naprzeciw smoka, zwiastowało to walkę. Smok rozpoczął natarcie, pierwsze dwa ciosu dosięgły celu, jednak za trzecim razem bestia unieruchomiła jego ramię, łapiąc go za rękę. Jednak udział rąk w walce w tym miejscu miał się skończyć, pierwsze kopnięcie trafiło w głowę bestii, a jej ciało wygięło się do tyłu. Nim doszło do drugiego bestia wykonała zamach, unosząc Ryu w powietrze. Zakończyło się to silnym uderzeniem w ziemię, bestia puściła go, odsunęła się kilka kroków w tył i zaczęła się śmiać.

Ryu już cieszył się z dobrze wykonanego planu. Jednak nie na długo miał on powody do uśmiechu. Rzut bestii przerwał jego kombinację ciosów i wbił go w ziemię. Nasz wojownik jednak nie dał bestii chwili na cieszenie się z nikłej przewagi. Podniósł się i wyraził swoją opinię. O dziwo bestia przestała się spać i spojrzała na niego przenikliwym wzrokiem. -Heh... dużo gadasz zobaczymy jak sobie poradzisz z tym.-powiedział. Smok ruszył szarżą, miał już plan na tą walkę. Jednak w czasie gdy on biegł bestia wzięła głęboki haust powietrza. Gdy miał już wykonać pierwszy cios, został opluty. Lecz ślina nie była zwykła. Ogromne ilości gumy uderzyły w jego ciało oplatając je i uniemożliwiając jakikolwiek ruch. -Chłopcze sądziłeś, że masz jakieś szanse z prawdziwym wojownikiem?- zapytał pterodaktyl.

Takiego obrotu spraw Jirri się zdecydowanie nie spodziewał. Ta sytuacja była co najmniej dziwna, niespodziewana, możnaby ją nawet określić jako niewiarygodną. Najpierw chciał tylko wziąć tego dzieciaka i polecieć z nim w jakieś bezpieczne miejsce. Tam by z nim pogadał, dowiedział się, o co mu chodzi, dlaczego płacze, co tu robi, jak się nazywa. Pomyślałby z nim, co mogliby zrobić dalej. Tymczasem nie miał takiej szansy. Nastąpił pewien zbieg okoliczności, mianowicie w momencie, w którym stopy jaszczurki chilli dotknęły gniazda, z jaj wykluły się ich mieszkańcy. Były to malutkie, urocze stworzonka, gady, tak samo jak Jirri, ale ze skórzastymi skrzydłami i długimi dziobami. Były dużo bardziej urocze, niż ten mały, różowy tłuścioch. Zwłaszcza, że nie płakały. Przeciwnie. Wydawały się być niesamowicie wręcz zadowolone. Nie był pewien, z czego się tak cieszą, ale nawet mu się to podobało. No i to słowo. Mama...
- Zostałem... Mamusią...
Łza wzruszenia pojawiła się w jego oku. Nagle zauważył, że jeden z dzieciaków chciał zjeść małego tłuściocha. No cóż. Niestety na to nie mógł pozwolić. Schwycił różowego tłuściocha ogonem i podniósł, poza zasięg dziobów małych gadów.
- Nie. Nie wolno go jeść. To jest teraz wasz braciszek, przynajmniej na razie.

Niespodziewany zbieg okoliczności sprawił, iż jirri został prawdziwą matką. Nie sprawiło, to jednak, iż spanikował, wręcz przeciwnie. Wzruszył się, a łza zakręciła się w jego oku. Jedno z jego dzieci okazało się jednak bardziej zainteresowane jedzeniem w postaci dziecka. Nasz jaszczur szybko chwycił dziecko ogonem i uniósł je poza zasięg latających gadów gadów. Dzieciaki jednak nie odpuszczały. -Jeść... mama.... jeść.-powtarzały małe jaszczurowate. Skąd one znały tyle słów i jakim cudem potrafiły mówić? To były bardzo inteligentne pterodaktyle.

Nasz wojownik został trafiony. Unieruchomiony przez gumę która wydobyła się z ust istoty z którą walczył. W głowie Ryu pojawiły się przemyślenia na temat owej jaszczurczej istoty. Jednak nie poddawał się, odprężył mięśnie. Przygotowywał się do potężnego wysiłku. Jego wysiłek poszedł na marne, guma okazała się wytrzymalsza niż mógł to przewidzieć. Cały jego plan spalił na panewce. Zrobił jednak jedną rzecz, rozpoczął dialog co prawdopodobnie uchroniło go przed dalszymi atakami. Pterodaktyl przestał się śmiać i spojrzał na niego. -Jeden z niewielu, niektórzy z nas są inteligentni, ale to rzadkość. Czemu zaatakowałem? Silny wojownik zbliża się do naszej bazy, skoro nie jest z nami to znaczy jedno. Żołnierz RR, bez munduru to dziwne. Chciałeś nas zmylić, ale ja cię przejrzałem.- powiedział pterodaktyl i zaczął zbliżać się do unieruchomionego smoka.