Góry

Nasz bohater zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji w której się znalazł. Siła jego mięśni nie była odpowiedzią na postawione przed nim wyzwanie. W tym wypadku musiał ruszyć głową, i to nie w uderzając nią przeciwnika. W jego głowie pojawiały się przemyślenia. Po chwili obmyślił plan niemalże idealny. Co prawda wstydził się swoich słów jednak nie miał innego wyjścia. -Z chęcią, ale nie mogę cię zabić, mam inne rozkazy.- powiedziała bestia. Ryu poczuł kopnięcie w głowę, po czym stracił przytomność.
-----------------------------
Nasz wojownik obudził się w kamiennej sali. Możliwe, że w jakiejś jaskini. Nie mógł się, był przypięty kajdanami do ściany za nim. W kącie sali leżały jego ubrania, sam Ryu za to był w samej bieliźnie. W pomieszczeniu oprócz niego znajdowało się jeszcze kilka par kajdan przymocowanych do ścian i mały stolik przykryty białą płachtą. Przy suficie była nieduża lampka, a właściwie sama żarówka. Na przeciw niego znajdowały się drzwi, zza których dotrzeć do niego mógł dźwięk kroków.

Nasz bohater, szybko zdał sobie sytuację z tego co działo się w okół, chociaż sprawiło to tylko, iż w jego głowie pojawiło się więcej pytań. Nie wiele miał do roboty, nie próbował się wyrwać po prostu czekał spokojnie na rozwój wydarzeń. Po chwili drzwi otworzyły się, a przez nie weszła białowłosa kobieta ze spoilera. Spokojnie zamknęła za sobą drzwi i przekręciła klucz w zamku. Jej dłoń powędrowała do kieszeni z której to wyjęła czarnego jak smoła papierosa. Włożyła go do ust, a na jej mechanicznym palcu pojawił się płomień, którym to odpaliła owego papierosa. Zaciągnęła się i zbliżyła do naszego bohatera, dmuchnęła mu w twarz dymem po czym jej dłoń zacisnęła się na jego zdrowa gardle. -Żołnierz RR hmm... ciekawe ile wiesz. Nie martw się możesz krzyczeć to pomieszczenie jest wyciszone.- powiedziała po czym zbliżyła swoją twarz do niego, tak, że jej usta znajdowały się bezpośrednio przy uchu smoka. -Wiesz, powiem ci szczerze, lubię tą robotę im dłużej się z tobą zabawie tym będzie przyjemniej, więc nie musisz od razu mówić wszystkiego. -wyszeptała. Po czym otrzymał potężny cios w brzuch metalową ręką, kobieta odwróciła się plecami i podeszła do stołu, zerwał z niego płachtę i rzuciła w kąt. Smok mimo bólu mógł zauważyć różne narzędzia, sekator, akumulator, obcęgi, młotek i inne przyrządy powszechnie uważane za niegroźne. -Zobaczmy, od czego by tu zacząć, a wiem jak nas znalazłeś?.- powiedziała przyglądając się bliżej nożowi taktycznemu podniesionemu z blatu.

Spoiler:

Gdy Jirri usunął różowego tłuściocha z zasięgu kłapiących zawzięcie gadzich dziobów swojej wesołej gromadki dzieci, prze chwilę na jego twarzy wymalowała się niepewność. W sumie nie przemyślał tego. Nie pomyślał, w jaki sposób mogą zareagować na to, co zrobił. Przez chwilę był przygotowany na to, że ów skrzydlaty jaszczur, któremu zabrał małe, ryczące, tłuste coś, zacznie płakać, tak jak wyżej wymieniona, wyjąca istota. Nie był przygotowany na to, co mogło się w tej chwili stać. Nie wiedział też, jak reszta zareaguje. Możliwe, że stałyby się agresywne i zaatakowały swoją domniemaną mamusię. Na szczęście te obawy okazały się absolutnie bezpodstawne. Jirri nie miał się czego bać. Dzieci nie stały się agresywne, ani nie zaczęły płakać. Zamiast tego zaczęły wołać o jedzenie. Jaszczur był zdumiony. Te dzieciaki znały naprawdę wiele słów (to znaczy, narazie zaprezentowały dwa), a przecież dopiero co wykluły się z jaj. Odetchnął z ulgą ciesząc się, że nie ma na głowie kolejnych wrzeszczących dzieciaków, tylko kilkoro grzecznych dzieci... no i jednego wrzeszczącego.
- Spokojnie! Mamusia zaraz znajdzie coś pysznego.
Jirri wzbił się w powietrze, wciąż trzymał tłuściocha ogonem i zaczął lecieć nad górami. Wypatrywał przy tym jakiegoś zwierza. Sporego. Dobrego na obiad.

Jirri:
Nasz bohater ewidentnie wczuł się w rolę matki. Dzierżąc różowe dzieciątko postanowił obwieścić, iż znajdzie on pożywienie dla grupy małych pterodaktylków. Leciał przez góry. Powietrze było chłodne, jednak dla naszego bohatera nie było to coś co mogło go zatrzymać. Chmury leniwie poruszały się po nieboskłonie, gdy nasz bohater zobaczył samotną górską kozicę. Nie była ona duża i prawdopodobnie nie wystarczyłaby dla wszystkich. Usłyszał również pewien pisk z powietrza za nim. Jednak gdyby chciał się on odwrócić słońce oślepiłoby go, gdyż istota która wydała pisk leciała by z jego kierunku, a jej ciało idealnie złożyłoby się z tym ciałem niebieskim.

Ryu:
Nasz bohater był sprytny, wiedział, że zwykłe wypieranie się wszystkiego nic nie da. Jego rozmówczynie jednak wciąż nie była pewna jego prawdomówności. -Sprytnie nie powiem...- powiedziała białowłosa kobieta zaciągając się papierosem. Powoli podeszła do chłopaka i...
wykonała szybkie cięcie na skos przez jego klatkę piersiową. -A teraz powiedz o tych dzieciach.- powiedziałaby z uśmiechem na twarzy.

Jirri leciał poprzez niebo, po raz kolejny tego dnia. W sumie to już po raz trzeci. Najpierw leciał sobie, ażeby znaleźć miejsce, w którym mógłby w spokoju odpocząć. Później, gdy już znalazł to miejsce, okazało się, że spokoju nie zazna i musiał polecieć, by ratować jakiegoś dzieciaka, a teraz, gdy nagle stał się samotną matką sześciu jaszczurek i różowego tłuściocha, musiał odnaleźć dla nich jakieś pożywienie. W tym momencie zaczął się zastanawiać. Po pierwsze, czy mały grubas zje wielkie zwierzę? Jeśli nie, to co powinien zrobić? Może gustuje raczej w owocach? Nie ulegało wątpliwości, że nie należy do rasy swoich jaszczurzych braci. No i jeszcze, skąd on wogóle wziął się w tym gnieździe? Przecież raczej się tam nie wspiął, co nie? W sumie ciężko to było ocenić, Jirri nie wiedział, jakie są możliwości berbecia... No cóż, nie czas teraz o tym myśleć. Jaszczurka chilli usłyszała zbliżający się obiad. Był to dość głośny skrzek. Changeling odwrócił się, ale nie mógł nic zauważyć, ponieważ istota przemieszczała się od strony słońca. Nic nie szkodzi. Zawsze można na oślep. Jirri wyciągnął rękę w stronę słońca i wystrzelił pojedyncze Kiko. Spodziewał się, że istota może wykonać unik, ale wtedy wyleci poza światło słońca. Na to tylko czekał. W tym momencie podlatuje bliżej i uderza z całej siły w głowę istoty. Jeśli to nie wystarczy, to uderza dalej. Gdy wkońcu zabije, zabiera ciałko i wraca do gniazda wołając:
- Dzieci! Obiadek!

Ryu:
Nasz bohater nie poddał się. Postanowił powiedzieć całą prawdę. Jednak zawładnęły nim emocje. Podał więcej informacji niż musiał. Kobieta z papierosem w ustach wytarła nóż o spodnie i odłożyła go na miejsce. Kobieta patrzyła na niego z politowanie. -Zaraz wrócę.- powiedziała i opuściła pomieszczenie na jakieś 15 minut. Gdy wróciła na jej twarzy pojawił się uśmiech. -Ciekawe jak wyjaśnisz, że nikt z ruchu oporu nie potwierdza twojej historii... muszą was nieźle szkolić.- powiedziała i udała się po nóż.

Jirri:
Jirri postanowił zaatakować ryczącą bestię. Jego ki blast sprawdził się lepiej niż uważał. Wielki różowy pterodaktyl został zestrzelony. Bestia zaczęła spadać, a jaszczur postanowił zanieść je go gniazda. Kiedy leciał usłyszał głos dochodzący z jednej z górskich polan. -Hej, nie widziałeś tu małego dziecka?!- zdawał się krzyczeć znajdujący tam mężczyzna. Czy jego podróż została przerwana?

-------------------------------------------------
Przepraszam za jakość.

Jirri poradził sobie z bestią dużo łatwiej, niż się tego spodziewał. Właściwie jego Kiko okazało się o wiele za szybkie dla latającego zwierzęcia. Owe coś powoli spadało na ziemię, powoli jak na standardy szybkości jaszczura, a wyglądało trochę jak... większa wersja dzieci jaszczurki chilli! Jasna cholera. Czyźby prawdziwa mamusia? Tak, to by było dość możliwe. Wkońcu ktoś te jaja zniósł, a mogła ona w tym czasie być na polowaniu, celem znalezienia pożywienia dla swoich szkrabów. A teraz sama stała się ich pokarmem... No cóż, można powiedzieć, że spełniła swoją powinność, a Jirri niejako jej pomógł... No dobra, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem, trzeba było jednak trochę zmniejszyć podobieństwo bestii do dzieci, aby te nie zaczęły czegoś podejrzewać, toteż Jirri urwał istocie głowę i poszarpał skrzydła na tyle, by nie przypominała już tak bardzo swoich prawdopodobnych potomków. Uznał, że tyle wystarczy i zaczął lecieć w stronę gniazda, gdy nagle usłyszał męski głos. Dziecko? Czyżby.
- Tak! Mam je tutaj!
Podleciał do mężczyzny i wręczył mu berbecia.
- Proszę go lepiej pilnować, znalazłem go w gnieździe bes... mim gnieździe, chciał chyba zjeść jajka moich dzieci... znaczy moje jajka... znaczy... Ech, nieważne.
Wzbił się ponownie w powietrze i poleciał do gniazda.

Jirri:
Nasz bohater wykonał mądry ruch, postanowił zmasakrować ciało pterodaktyla. Tak na wszelki wypadek gdyby okazało się, iż truchło które posłużyć miało za obiad dla nich byłoby ich prawdziwą matką. Po drodze zwrócił on również dziecko prawowitemu właścicielowi... Chyba. I poleciał do gniazda zająć się "swoimi" maleństwami. Kiedy tylko zaniósł truchło na miejsce te momentalnie rzuciły się na nie. Jedno nawet potknęło się i zaczęło spadać w przepaść, ale reszta rozkosznie zjadała ciało.

- Dzieci! Mamusia upolowała nam obiadek! - zaskrzeczał Jirri, zadowolony jak nigdy przedtem.
Właśnie udało mu się wykarmić swoje dzieci. Znaczy, narazie jedzą, ale wkrótce po truchełku prawdopodobnie-ich-prawdziwej-matki nic już nie zostanie, gdyż zostanie całkowicie obgryzione, a kości prawdopodobnie także zostaną pochłonięte przez żarłoczne jaszczury, więc nikt już raczej nie zauważy, że Jirri zrobił ze swoich dzieci kanibali. Tylko on sam będzie to wiedział, ale raczej nie będzie go to szczególnie trapić. Przynajmniej żadna biologiczna matka nie odbierze mu tych bachorków. Oparł pięści o biodra. O tak. Był z siebie nieziemsko wręcz zadowolony. Nie tylko wykarmił rodzinę, ale nawet sam upolował obiad, nie tracił nawet czasu na przygotowanie go, gdyż same Kiko już ładnie przyrumieniło żarełko. Patrzył z uśmiechem, jak jego pociechy raczą swe podniebienia posiłkiem, gdy nagle jedno z nich wypadło. Jasna dupa! Musi je ratować! Szybko! Natychmiast rzucił się za swoim dzieckiem i przy użyciu Bukujutsu szybko podleciał, złapał je i wzniósł się w powietrze, wkładając małego z powrotem do gniazda.
- Musisz uważać. Co by było, gdyby mamusia nie zauważyła?

Nasz Jirri bohatersko rzucił się za spadającym dzieckiem. Leciał szybko, szybciej niż spadające maleństwo. Dość szybko udało mu się złapać dziecko i wypowiedzieć rodzicielską kwestię. Nim zdążył wrócić do gniazda jakiś pterodaktyl tam wylądował i powiedział. -Dzieci co wy jecie?!- w jego głosie słychać było przerażenie. Miał wybór odejść z jednym z maleństw lub skonfrontować się z ich ojcem i odebrać wszystkie. Bądź zostawić złapanego maluch narażając się na gniew ojca.

Życie jaszczurki chilli ma to do siebie, że jest wręcz wypełnione nieoczekiwanymi zwrotami akcji. Już wiele razy wywróciło się do góry nogami. Najpierw żył sobie spokojnie, robił wszystkim wredne żarty, był wolnym strzelcem, do nikogo się nie przywiązywał, gdy nagle poznał Honoberuto. Wydawało mu się, że znalazł sobie przyjaciela, cieszył się niezmiernie... gdy pewnego dnia został wcielony do ekipy, która to bronić ma kontinuum czasowego. Tam poznał kilku nowych gości i prawie że umarł z rąk nieznanego przeciwnika. Wtedy też jego życie wywróciło się do góry nogami po raz kolejny. Uświadomił sobie, że na Honoberuto nie można liczyć, zmienił się na lepsze i wylądował tu na ziemi. A teraz został mamusią. Każda kolejna akcja była dziwniejsza od poprzedniej, ale każda miała w sobie coś dobrego. Teraz stało się coś niespodziewanego i niedobrego. Wrócił tatuś jego dzieci. Ten biologiczny. Tego się Jirri nie spodziewał. W sumie to było do przewidzenia. Przecież większośc gatunków jest rozdzielnopłciowa. Czy zabierze mu dzieci? Czy będzie chciał pomścić żonę? Zapewne tak. Ale Jirri się nie bał. Da sobie z nim radę.
- Ty! To moje dzieci! Lepiej stąd spadaj, bo gorzko tego pożałujesz, padalcu!
Jeśli ojczulek nie zwieje, to poprostu dostanie pięścią w klatę. Tak kończą ci, co chcą zabrać changelingom dzieci.

Jirri postanowił jednak udać się na konfrontację z ojcem, stało się jednak coś czego nie przewidział. -No co ty kochanie? Ja się bałem, że nie żyjesz... poradziłaś sobie z polowaniem. Ale się zmieniłaś, nie sądziłem, że, aż tak się zmienisz po dzieciach.- powiedział pterodaktyl i ze łzami w oczach przytulił jaszczura. Czy nasz bohater bezdusznie zabije tą istotę która z nadzieją liczy, iż to on jest jego nieco zmienioną przez macierzyństwo żoną?

Przed chwilą pisałem, że każda kolejna akcja w życiu jaszczurki chilli była coraz dziwniejsza. Że każda zmieniała coś w życiu jaszczura, z reguły na lepsze. To, co stało się teraz, było wręcz... Nawet nie mam pojęcia, jak powinienem nazwać to, co przed chwilą miało miejsce. Jirri kompletnie się nie spodziewał tego, co się wydarzyło. Ten gość wziął go za swoją żonę. Tą, która właśnie leżała u jego stóp i była pożerana przez dzieciaki. Jego dzieciaki, co było nawet gorsze. W tym momencie Jirri nie był pewien, co powinien zrobić. Właściwie kompletnie nie był w stanie myśleć. Złożona w pięść ręka trochę mu sflaczała. No jasna dupa, przecież tak to się nie może skończyć! Nie może tu zostać, ma jeszcze tyle walk do stoczenia, tylu przyjaciół do poznania, tyle laseczek do... wiadomo czego. Nie może teraz skończyć tutaj i udawać żonę tego typa. Wkońcu wszystko się wyda. Jego mózg zwyczajnie tego nie wytrzymał. W jednej chwili kompletnie stracił przywiązanie do dzieci. Musi spadać. I to szybko. Nie zabije go, nie ma do tego serca... Ale nie zostanie. Odsunął się od biologicznego ojca dzieci.
- Tja... Wiesz... Chyba... Już cię nie kocham, pa.
Wzbił się w powietrze i odleciał najszybciej, jak tylko mógł. Jeszcze może usłyszy to, co gość jeszcze wykrzyknie? A może nie? Nieważne, już tu nigdy nie wróci.

OOC:
Jeśli koniec misji to z/t

-Dlaaaaaaaczegoo? To pewnie przez Girana. Jak go znajdę...- słyszał łamiący pterodaktyle serca jaszczur. Nie miał on za wiele do roboty w tym miejscu, dzieci już nie jego, mąż też. Tak po prostu uciekł i zostawił wszystko na głowie samotnego ojca.
--------------------
Koniec misji.

Nasz bohater wdał się w wewnętrzny dialog, kiedy jego oprawczyni opuściła pomieszczenie. Gdy usłyszał jej słowa załamał się. Jednak nie poddał. Wypowiadając kwestię za kwestią, powoli wyrywając się z oków. Kiedy się uwolnił białowłosa odłożyła nóż patrząc na niego ze zdziwieniem. -Z tych kajdan może uwolnić się tylko ktoś o dobrym sercu.- powiedziała. A jej ręka wydała dźwięk jakby pikała. W sklepieniu jaskini pojawił się otwór. Kobieta podała mu coś w rodzaju komórki. -Spróbuj w innej bazie, Giran nie uwierzy, że mówiłeś prawdę, a nie chcę problemów w bazie. Gdybyś miał jakiś problem dzwoń. Jakby ktoś znowu wziął cię za czerwonego potwierdzę kim jesteś. A teraz leć nie ma czasu.- powiedziała odpalając kolejnego papierosa.
-----------------------------------------
Jeśli postanowisz odlecieć jest to koniec przygody, jeśli nie działamy dalej.

Trening Statystyk
Demonica nie sądziła, że brak jednego z jej skrzydeł będzie tak uciążliwe. Nie należy do osób, które lubią spacerować, skoro potrafią zrobić pożytek z lotek, którymi obdarzyła natura. Niestety, w najbliższym czasie jest skazana na używanie nóżek. Cóż, to jakoś urozmaici jej poznawanie planety, oraz  będzie dobrym treningiem. W końcu przez kilka dobrych lat nie używała tych dwóch tyczek, bo zajmowała się medytacją. Nawet teraz, wyjście z wulkanu, oraz przejście w tereny gór było dla demonicy dość sporym wysiłkiem. Widać było, że na jej skroniach pojawiły się kropelki potu, lecz lodowate spojrzenie nawet na chwilę nie zeszło z jej  twarzyczki, nie dając odczuć po sobie żadnych emocji. Lekko zgalaretowaciałe nogi jednak dzielnie kroczyły dalej, a czujne wyprane z pigmentów oczy obserwowały otoczenie. Znalazła się właśnie w czymś, w rodzaju przełęczy. Nie była w stanie zbyt wiele zobaczyć z takiej wysokości, a chętnie by poobserwowała otoczenie z najwyższego punktu, jaki jest w zasięgu wzroku. Spróbowała wzlecieć, machając skrzydłem, jednak nie dała rady wznieść się nawet na metr. Zrezygnowana wypatrzyła wzrokiem najwyższą górę, po czym z ponurym westchnieniem zaczęła kroczyć w tamtą stronę. Na początku było łatwo, bo wybrała sobie ścieżkę udeptaną przez miejscowe zwierzęta, jednak te najwyraźniej  w pewnym momencie zboczyły z kursu, a Bijal miała za zadanie iść dalej wzwyż. Stała przed skalną ścianą, trzeba było się na nią wspiąć, nie było innego wyjścia.
Jak dla kogoś, kto od nowa uczy się chodzić, nawet zgrabnie jej szło. Podnosiła się na lichych mięśniach z lekkim utrudnieniem, ale na szczęście szponiaste nogi, oraz dłonie były idealne do górskiej wspinaczki. Po chwili trenowania i testowania, uwijała się już jak zawodowa małpka. Zatrzymała się dopiero w połowie drogi, siadając na szerokiej półce skalnej. Nie widziała wszystkiego, ale na pewno o wiele więcej, niż na początku, będąc na samym dole.
Niebo było tutaj inne niż w piekle... znaczy, ciężko mówić o jakiś niebopodonym sklepieniu w tamtym miejscu. Żółte chmury, przez które nie da się przebić, nic więcej. To był zupełnie inny świat, jasny, mniej duszący. Musi się dowiedzieć gdzie się znajduje, ale do tej pory nawet żywej duszy tutaj nie spotkała.
Po krótkim odpoczynku demonica postanowiła wspinać się dalej. Już wyuczona, z normalnie funkcjonującymi mięśniami nie napotkała żadnych problemów. No, może poza tymi cholernymi ptaszyskami latającymi wokół. Była na wysokości gniazd, więc nic dziwnego, że atakowały obcego, który był zagrożeniem dla ich jaj. Bijal w końcu zirytowała się na tyle, że zaczęła strzelać ki blastami jak do kaczek. Jedno za drugim zlatywało w dół, z palącym się kuprem, a jasnowłosa w końcu miała spokój. Zostało jej kilka podciągnięć się, aż w końcu trafiła na sam szczyt.
Wykończona stanęła na prostych nogach, wiatr zawiał jej dwukolorowe, długie włosy. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Jakimś cudem znalazła się w świecie żywych. Znaczy, wcześniej miała wiele znaków na to wskazujących, ale dopiero teraz przyjęła to do wiadomości.
Teraz pozostaje ustalić gdzie się udać.

MG

Dziewczyna postanowiła potrenować sobie swoje ciało, podczas wspinaczki na górę. Pomysł jako tako był dobry, jeśli wspinaczka nie była jedynym aspektem treningu. Doszła na samą górę, niezwykle wyczerpana i zmęczona. Padła by odpocząć, a po krótki odpoczynku miała się już zbierać zastanawiając się, gdzie mogłaby się udać. Niespodziewanie właśnie wtedy usłyszała dziwny dźwięk, którego nie potrafiła zidentyfikować. Jednak jego źródła dobiegało z krawędzi góry, skąd dziewczyna przybyła. Na początku zauważyła dwa czarne rogi a potem różową, ogromną paszczę. Dzikie oczy i wystawiony język były zwrócone na dziewczynę.

Spoiler:

Smok wleciał na swych ogromnych skrzydłach a kiedy skrzydła były nad poziomem gruntu, na którym znajdowała się Bijal, wtedy silny wiatr zaczął wiać w stronę demona... Zaskrzeczał dziko i oblizał się ochoczo.

Dziewczyny wyruszyły w kierunku domu kame. Był jednak jeden niewielki problem. Otóż opiekunka podczas swych poszukiwań nieco zapędziła się, jednocześnie tracąc orientację w terenie. Tym samym zaprowadziła ona obie wojowniczki na dość górzysty teren... a właściwie góry... jeden pies. Wydawało jej się, że skoro Korin nauczył dziewczynę pisać musiał ją polubić. Zastanawiało jej czy może sekretem którego poszukiwała podzielił się on z czerwonowłosą. -Aymi, czy Korin mówił ci coś ciekawego, albo dał Senzu?- zapytała w prost nie siląc się na owijanie w bawełnę, z resztą nie wiedziała jak Haricotto może zareagować na wieść o zostawieniu jego córki u kota. Nawet jeśli nie trwało to zbyt długo. Po usłyszeniu odpowiedzi postanowiła zdać nieco inne pytanie. -Potrafisz walczyć?- zapytała. W końcu Aymi prawdopodobnie miała przyłączyć się do walki z armią, więc taka podstawowa umiejętność mogła się jej przydać. Tak jak i silny wojownik w szeregach ich grupy.

Tensa leciała przodem, prowadząc, Aymi zaś siedziała w zamyśleniu na sunącej za nią chmurce, która cicho furkotała podczas lotu. Młoda zastanawiała się, kim tak właściwie jest spotkany nad rzeką blondyn i dlaczego nie chciał odpowiedzieć na jej pytanie, rzucając wymijającym "im mniej wiesz, tym lepiej śpisz". Nie uważała, by brak wiedzy ułatwiał zasypianie. Wiele razy już głowiła się nad czymś, czego nie wiedziała, nie przesypiając w ten sposób nocy. Dla niej to stwierdzenie było po prostu nielogiczne.
Z zamyślenia wyrwało ją pytanie blondynki. Dopiero teraz stalowooka zauważyła, że przelatują nad górami. Miała wrażenie, że już kiedyś tu była, choć patrzyła teraz z innej perspektywy.
- Kocurek mówił dużo ciekawych cosiów - stwierdziła tylko, skrzętnie omijając część dotyczącą magicznej fasolki. Sama była ciekawa, czy zdolność do leczenia każdego schorzenia rzeczywiście jest prawdziwa.
Po dłuższej chwili ciszy padło kolejne pytanie, a na nie odpowiedź była jedna:
- Nie. Ale umiem psuć.
Może i marne to pocieszenie dla kogoś, kto chciał zdobyć sojusznika w walce z RR, ale niebieskooka nie mogła liczyć na wiele więcej.
- Czemu chciałaś pomóc Ranzoku zabić tego Zemstę? - zapytała w wolnej chwili, przyglądając się starszej dziewczynie z lekko przekrzywioną głową. - Zabijanie jest złe.
I co na to nasza opiekunka do dzieci bez choćby krzty kompetencji?