Orbita

Dwie fale rozpędzonego powietrza zderzyły się ze sobą i w sercu Benorna pojawiła się nadzieja, że jednak zrobił dobrze, że osiągnął zamierzony efekt. Powinien teraz rzucić się do przodu, zminimalizować czas reakcji jaki miał Shisami, lecz nie mógł się przemóc. Wciąż obawiał się efektu, wciąż martwił się, że jego atak był zbyt słaby. I wtedy, oba ataki zniwelowały się pod postacią widowiskowej, powietrznej eksplozji. Duma przepełniła changelinga, który zrobił krok do przodu, by zaatakować ponownie. I zrobiłby jeszcze kolejny, gdyby eksplozja nie zaczęła się rozprzestrzeniać na boki. Poczuł gwałtowne szarpnięcie, oraz to, że jego nogi straciły kontakt z podłogą. Musiało miotnąć nim naprawdę mocno, ponieważ chwilę później znalazł się na drugim końcu sali, klęcząc. Shisami natomiast stał w dokładnie tym samym miejscu, co przed chwilą i zapraszał go do dalszego pojedynku, drwiącym ruchem dłoni. Benorn podniósł się na równie nogi i ceremonialnie otrzepał z niewidzialnego kurzu.

- Shisami-san, zachowam tą lekcję głęboko w mej pamięci - rzucił się w jego kierunku z całą szybkością jaką posiadał w danym momencie. Jeśli coś uświadomił sobie podczas tej walki, to na pewno to, że jego problemem była nie tylko ograniczona siła, ale również i brak sztuczek w zanadrzu. Trzecie skorzystanie z tego samego tricku nie wchodziło w grę. Zostało mu zatem tylko jedno. Frontalny atak.  

Biegnąc, miał jeszcze chwilę na obmyślenie swego ataku. Zacznie od prawego prostego w twarz przeciwnika, gdy uniknie go, wtedy uderzy lewym prostym, a następnie wykorzystując pęd, wykona obrót z wyskokiem i wykopem. Gdy opadnie na ziemię, przykucnie, by wybić się w kierunku głowy czerwonoskórego i zasadzić mu kolano w twarz. A wszystko to by odciągnąć jego uwagę od prawdziwego planu, miał zamiar znaleźć lukę w jego obronie, moment, gdy skupi się jedynie na jego pięściach, by wtedy pochwycić go za pomocą swego ogona za dłoć, lub nogę. Gdy już tego dokona, pociągnie wielkoluda z całych sił, by sprowadzić go na ziemię i zasypie go gradem ciosów. Oh tak, może nie był wojownikiem, ale był changeligniem i walkę miał we krwi.

Początek treningu: 20.01.2019/ 23:21

Nie miał pojęcia, ile czasu minęło od początku treningu. Zatracił się zupełnie w udawanej walce, a na jego twarzy pojawił się mimowolny uśmiech. Nie był pewien na ile jego przeciwnik mu się podkładał, ani też tego czy zdołałby go choćby zadrasnąć w prawdziwej walce, ale jednego był pewien. Ta istota była świetnym wyborem na stanowisko dowodzącego wojskami i właśnie stała się kamieniem milowym, na drodze Benorna, do jego ostatecznego celu. Tym jednak razem musiał uznać wyższość Shisamiego nad sobą.

Szło mu nawet nieźle, a przynajmniej tak mu się zdawało, gdy nagle poczuł szarpnięcie, przed którym nie miał, jak się obronić. Ponownie stracił kontakt z podłogą, ponownie poczuł to samo uczucie ciśnienia, które nie pozwalało mu wyhamować za pomocą latania i ponownie wylądował na podłodze. Zerwał się niemalże natychmiast do pozycji siedzącej, a jego dłoń zacisnęła się w pięść. Zatrzymał się jednak gwałtownie, spoglądając na spokojną minę tego czerwonego wielkoluda. Czuł się cały obolały i był pewien, że nie zdoła wykrzesać ze swego ciała większej energii niż zrobił to dotychczas. Ba czuł, że od tego momentu będzie coraz wolniejszy i słabszy. Rozluźnił się więc i opierając dłońmi o podłogę, przechylił do tyłu zanosząc śmiechem.

- Shisami-san, nie pamiętam kiedy ostatni raz ktoś dał mi tyle radości z walki - pochwalił czerwonoskórego. Podobał mu się ten wielkolud. Był silny, szybki i wytrzymały, a do tego znał swoje miejsce. Prawdziwy żołnierz, taki którego widział by chętnie na usługach u siebie. Rozmarzył się odrobinę nad tą wizją. Lecz nie czas i nie miejsce na to.

- Shisami-san pozwól, że poćwiczę teraz sam pod twym czujnym okiem... - podniósł się ze swego miejsca, skąd ruszył na środek sali. Przyjął pozycję bojową, a raczej coś co w jego oczach miało być postawą bojową. Pojedynek z dowódcą wojsk uświadomił mu, że żaden z niego wojownik, a co najwyżej trochę silniejszy oprych. W jego ciosach nie było gracji, a tym bardziej techniki. Musiał to zmienić. Wyobraził więc sobie zmyślonego przeciwnika, takiego który będzie potrafił walczyć dokładnie tak samo jak Benorn. Changeling powoli zaczął uderzać pięściami przed siebie, zupełnie jak początkujący bokser, na jednych z zajęć. Z czasem miał jednak zamiar dorzucać coraz to nowsze sztuczki. Jeśli miał osiągnąć wielkość, musiał nauczyć się myśleć jak wojownik.

Wrócił do pozycji wyjściowej, którą przyjął na samym początku treningu. Pot sperlił się na jego skórze, spływając raz za razem, po wyznaczonych ścieżkach. Czuł jak jego ciało emanowało ciepłem na zewnątrz z taką siłą, że oczekiwał dostrzec unoszącą się nad rękoma parę. Oddech miał nierówny, urywany. Starał się go opanować nabierając nieczęste, acz długie hausty powietrza, lecz minie jeszcze chwila nim jego łopoczące serce zwolni.  

Stojący przed nim zmyślony przeciwnik przyjął podobną pozycję do niego, lecz w jego wypadku wyglądała ona dużo bardziej profesjonalnie. Czy zdołał osiągnąć to co zamierzał? Nic z tych rzeczy, nie był aż takim geniuszem by w zaledwie krótkim treningu pojąć podstawy sztuk walki i to jeszcze samemu. Lecz na pewno postawił pierwszy krok ku swemu celowi. Kątem oka spojrzał ku Shisamiemu, chcąc otrzymać od niego jakąś opinię, lecz wtedy zaczęło się.  

Wstrząs jaki przeszedł przez statek, był tak nagły i silny, że zarzuciło Benornem do tyłu. Changeling aż usiadł z głośnym plaśnięciem, na swym tyłku, całkowicie wytrącając się z treningu. W pierwszej chwili nie wiedział co się dzieje, lecz gdy podniósł głowę i dostrzegł dłoń Shisamiego przed sobą, doszło do niego co to oznacza.

- Jesteśmy! - nie krył swego entuzjazmu. Chwycił dłoń czerwonoskórego i pozwolił sobie pomóc.Gdy wstał, otrzepał swoje ciało z niewidzialnego kurzu i teatralnie zaprosił swego nowego trenera do poprowadzenia go do mostka.

Gdy znaleźli się już na miejscu, rozejrzał się dookoła szukając pozostałych członków załogi, nim jednak zdążył coś powiedzieć, w jego rekach wylądował stary model scoutera. Spojrzał na podany mu okular i kiwnął w kierunku Sorbeta potakująco głową.

- Przeszkolono mnie z obsługi scouterów - Założył urządzenie na oko i dla sprawdzenia jego funkcjonalności wcisnął przycisk znajdujący się na jego boku. Przełączył go w tryb szukający, chcąc namierzyć skupiska energii w najbliższej okolicy. Gdy już to zrobił, wyłączył urządzenie i stanął trochę bardziej wyprostowany oczekując na kolejne rozkazy. Korciło go odrobinę by sprawdzić jak silny jest Shisami i pozostali, lecz zwalczył tą ochotę. Było by to bardzo nieprofesjonalne z jego strony. A przecież nie był zwykłym barbarzyńcą. Odczekał jeszcze do momentu, gdy otworzono właz i wznosząc się odrobinę nad ziemię, ruszył w kierunku wyjścia.

Benorn kiwnął głową ze zrozumieniem na informację, że wielkolud nie wiedział nic więcej. Brak większych informacji wskazywał tylko na to, że jest to kolejna pusta legenda bez potwierdzenia, co pasowało nawet do teorii changelinga. Wszak nie mogła istnieć rasa silniejsza od jego własnej i jeżeli nawet pojawił by się ktoś wybitny, to nie mógłby on być silniejszym od króla Colda, czy jego synów, czyż nie?!  

Ostrożnie wylądował na pokładzie, oddając następnie pierwszeństwo wielkoludowi. Skoro miał jakiś plan, w tym, żeby dać pierwszeństwo tamtej trójce, to niech doprowadzi tą przygodę do końca. Nie zwrócił na kapryśną minę Sorbeta większej uwagi. Czymkolwiek przejmował się mózg całej tej operacji, tak długo jak nie zechce podzielić się tymi informacjami, dopóty nie było sensu zawracać sobie tym głowy. Zajął więc miejsce na wysokości dwójki pozostałych changelingów, lecz kilka kroków oddalony od nich, tak by zaznaczyć to, że nie są w tej samej drużynie. Wzrok wbił w świat znajdujący się za szybą, lecz uszy miał otwarte na wszystko co działo się w środku. Dłonie złożył w swojej nowej ulubionej pozycji, za plecami, nogi rozstawiając na szerokość bioder, jak dobrze wyszkolony żołnierz. Nie wiedział jak ważną informacje zdobyli, zwłaszcza, że to tamta dwójka była tu pierwsza i mogła wiedzieć o wiele więcej. Lecz ciekawość Benorna została zaspokojona w ekstremalnie szybkim tempie. Ciało changelinga nawet nie drgnęło słysząc pochwałę od przełożonego, dał jedynie znak, że dziękuje, skinieniem głowy. Widząc jednak kątem oka oburzenie pozostałej dwójki, nie mógł powstrzymać złośliwego uśmiechu posłanego niby w kierunku Shisamiego, jako odwzajemnienie jego uśmiechu.  

- Śmiem twierdzić, że zgrany z nas zespół - Skierował swe słowa do czerwonoskórego. Byk zdawał się akceptować changelinga, a to powodowało, że mógł się stać jego sojusznikiem... bardzo cennym sojusznikiem.  

Gdy statek wystartował, jasnym się stało, że czeka ich kolejna długa podróż. Miał mnóstwo czasu dla siebie. Czasu, który mógł poświęcić na kolejne treningi. Dlatego, było to jedno z pierwszych miejsc, do których zawitał. Tym jednak razem przybył tutaj sam. Zrobił to ponieważ nie chciał pokazać swej bezsilności przed Shisamim, a tym bardziej nie przed którymś z tych głupkowatych changelingów. Wciąż ciężko było mu uwierzyć, że należą do tej samej rasy.  

Ostatnia walka uświadomiła mu jak wielkie braki ma w swym stylu walki, dlatego też postanowił to nadrobić odrobinę. Była pewna technika, jeszcze z czasów akademickich, gdy jako malutki jaszczurek mieli zniszczyć manekiny za pomocą zmaterializowanej energii. Z jakiegoś powodu nigdy ta sztuka nie udała się Benornowi. Zamiast tego opanował dużo przydatniejszą technikę przesuwania energii w jej bardziej niewidzialnej postaci. Faktem jednak było, że zmaterializowana energia była o wiele bardziej plastyczna i można było z niej tworzyć o wiele lepsze wariacje. By jednak dojść do takiego poziomu, musiał wpierw opanować podstawy. Dlatego też znalazł sobie wygodny kącik, w którym mógł usadowić swe szanowne dupsko w spokoju. Nogi skrzyżował po turecku ręce ułożył wzdłuż ud, z dłońmi wzniesionymi do góry. Palce wskazujący i środkowy połączone miał z kciukiem. Ogon leżał luźno, oplatając go wokół kolan. Odetchnął głęboko, oczyszczając przy tym umysł, tak by żadne zewnętrzne wydarzenie nie wybiło go z rytmu. Skupił się na tym znajomym uczuciu mrowienia, które pojawiało się gdzieś w jego klatce piersiowej, gdy używał swej ki. Śledził je, jak przemieszcza się wzdłuż jego ramienia, w kierunku dłoni, a towarzyszące mu ciepło powitał z radością. Oczy miał przez cały czas otwarte, były jednak ślepe na to co działo się wokół changelinga. Widział jedynie swoje ciało. Dłonie, które rozwarły się w szpony, a następnie uniosły na wysokość klatki piersiowej, skierowane do siebie, lecz nie stykając się palcami. Mrowienie znajdowało się już na powierzchni obu dłoni, było tak samo dobrze odczuwalne, jak ciepło bijące od nich. Tylko co dalej?

Pot lał się z niego strużkami, w kilku miejscach. Temperatura jego skóry zdawała się być podwyższona o kilka stopni, a mięśnie lekko zesztywniałe, od ciągłego siedzenia w tej samej pozycji. Skupił się ponownie, a mięśnie na jego plecach napięły się mocniej. Kolejna fala mrowienia przeszła po całej długości jego rąk, aż do dłoni. Między jego dłońmi zaczęło coś majaczyć, a znajomy dźwięk rozszedł się po okolicy. Ledwo widoczna kula energii stawała się, z każdą chwilą, coraz bardziej wyraźna. Pulsująca z jego dłoni energia zaburzała odrobinę kształt kuli, co zmusiło Benorna do zdwojenia swych wysiłków, co objawiło się poprzez zmarszczkę między brwiami. W końcu jednak osiągnął swój cel, a pomiędzy jego dłońmi pojawiła się pełnoprawna kula energii. Na twarzy changelinga pojawił się uśmiech satysfakcji. Czar jednak prysł, gdy nastąpił czas wystrzelenia pocisku. Gdy tylko poruszył swoimi dłońmi, energia skupiona w kuli stała się niestabilna. Changelign starał się jeszcze uratować sytuację, lecz było za późno. Kula pękła niczym bańka mydlana, wypuszczając na boki ogromne ilości światła i ciepła.  

Benorn patrzył na pustkę między swoimi dłońmi, czując jak narasta w nim frustracja. Zaklął pod nosem tak siarczyście, że gdyby w pobliżu znajdowało się mleko, natychmiast zmieniło by się w zsiadłe. Podniósł się ze swego miejsca, mając już dość. Był zmęczony i sfrustrowany, w kwestii ki blastów nie osiągnie dzisiaj już nic więcej.

W kwestii panowania nad swoją energią może i był to koniec, lecz nie oznaczało to, że miał zamiar skończyć swój trening. Zajął pozycję na środku maty, przyjmując znaną sobie z wcześniej pozycję, z ugiętą przednią nogą, wystawioną o krok do przodu i drugą również ugiętą, ustawioną o krok do tyłu. Lewa ręka wysoko uniesiona do góry i zgięta w łokciu tak, że chroniła jego twarz od ewentualnych ataków z powietrza, a druga cofnięta, gotowa do uderzenia, gdyby takie było potrzebne i skupił się. Kilka kroków od niego coś zamajaczyło, jakiś cień. W pierwszej chwili ledwo widoczna, z czasem jednak zaczęła nabierać coraz wyraźniejszych kształtów. Bliżej nie określona czarna istota, wytwór jego wyobraźni stanęła tuż przed nim, kłaniając się w pasie, w karykaturalnym pozdrowieniu. Był dokładnie taki sam jak ostatnio, drwiący, wywyższający się, silny.  

- Witaj stary przyjacielu - powitał swojego wyimaginowanego przeciwnika Benorn. Cienisty człowiek odpowiedział na powitanie powagą, kopiując pozycję changelinga. Benorn przechylił troszkę głowę na bok, uśmiechając się pod nosem. Chwilę później oparł ciężar całego swego ciała, na przedniej nodze i rzucił się w kierunku swego wyimaginowanego przeciwnika, chcąc stłuc go na kwaśne jabłko.

Padł na jedno z kolan, dysząc ciężko i czując jak cała jego para uchodzi z niego. Cienisty człowiek tańczył wokół niego, zgrywając się. Ponownie był on zwycięzcą, zupełnie jak i ostatnim razem. Choć Benorn poczynił postępy. I nie był to jedynie wpływ wzrostu jego siły, ponieważ, gdy on rósł w moc, to samo robił jego wyimaginowany przeciwnik. Rozwścieczony changeling zamachnął się dłonią, rozmywając miraż. Jego klatka piersiowa to unosiła się, to opadała z każdym, przyspieszonym wdechem. Miał wrażenie, że w jego płucach tańczyły płomienie, a uczucie wbijanych szpilek w nogi, pojawiał się przy każdym, nawet najmniejszym, ruchu.  

Benorn dźwignął się jednak w końcu z podłogi, zaciskając przy tym zęby, a jego mętny wzrok skupił się na jednej ze ścian. Tym razem porządnie przesadził i miał nadzieję, że daleko jeszcze do ich celu. Inaczej mógł nie być gotowym do kolejnych zadań.  

Zrobił krok do przodu, w kierunku drzwi, a jego ciało zachwiało się. Zamachnął dłońmi starając się złapać pion, lecz runął na ziemię jak długi. Z jego ust wydobyła się mieszanka śmiechu z krzykiem bólu. Podłoga wydawała się taka zimna i przyjemna... Tak, poleży sobie teraz tutaj i odrobinę odpocznie.

Głos Lorda Coolera wybił go odrobinę z rytmu. Czyżby strach przed nim był większy niż wściekłość na Sin’a? Wciąż jednak piorunował pajęczarza swoim wzrokiem, a kolano nawet nie drgnęło. Niczym pies który napadł na innego psa. Zareagował dopiero gdy Sauzer klepnął go w ramię. Odsunął się od swej ofiary, zwalniając uścisk, lecz nie ściągając z niego wzroku. Odprowadził go jeszcze wzrokiem, nie chcąc dać mu szansy na jakikolwiek kontratak. Być może tym razem Lord Cooler go uratował, ale tej zniewagi mu nie wybaczy.
Gdy został sam odczekał jeszcze chwilę, próbując opanować wciąż łomoczące serce. Było to jednak trudniejsze niż sądził. Czuł się jak wulkan podczas erupcji. Zamachnął się ponownie dłonią i wycelował w wewnętrzną ścianę okrętu, władowując w gotujący się do wystrzału promień zbyt dużo energii. Przynajmniej dał upust swej złości. Wycelował kilka centymetrów dalej, nie chcąc uderzać w to samo miejsce i przebić się przez ścianę. Tym razem jednak ograniczył moc wydzieloną na wystrzał, tak by łatwiej było mu celować i odrzut nie pogarszał sytuacji. Dopiero wtedy też zdołał się uspokoić.
Otarł swoje czoło i spojrzał na dłonie. Forma którą posiadł był doskonała, lecz daleko było jej jeszcze do perfekcji. Teraz jednak postanowił powrócić do swojej podstawowej formy zupełnie jak Lord Cooler. Następnie udał się do pomieszczenia medycznego gdzie zamierzał skorzystać z kapsuły leczącej nim dotrą na Namek.

z/t -> Niewielkie wysepki