Święta góra

Unosiła się w przestrzeni pośród nicości. Otaczała ją bezdenna pustka, z każdej strony. Zdawać by się mogło, że znajdowała się w samym jej środku, czy jednak można określić centrum nieskończonej sfery? Nie zastanawiała się nawet nad tym, nie myślała właściwie o niczym, po prostu dryfowała pośrodku niczego. Co było wcześniej? Czy cokolwiek było? Czy może ta pustka wokoło była taka zawsze, od zarania dziejów? Kiedy się zatem zaczęła? W tym miejscu nie było czasu, czy więc można określić początek? Tak wiele pytań nasuwa się postronnemu obserwatorowi, ale nie jej. Ona nie pyta, skąd się tu wzięła, co tu robi, ani nawet dokąd to wszystko ją zaprowadzi. Umysł miała czysty, nieskalany, wyciszony. Tak cichy, jak przestrzeń wszędzie dookoła. A gdzieś wśród tej ciszy była mała dogasająca iskierka... W głębi tego wszystkiego błyskało ostatnie wspomnienie - ból i żal przepełniające serce, a także zbliżająca się fala jasności. Jasności, która wciągnęła ją w swe ramiona, zamykając szczelnie. A potem nie było już nic poza tą pustką i ciszą. Do czasu.
Dźwięk, niewyraźne słowa odbijały się głuchym, niezrozumiałym echem w przestrzeni dokoła. Z każdą chwilą jednak stawały się one coraz bardziej przystępne dla ucha. Rozróżniała już kilka fragmentów, choć ich znaczenie jeszcze do niej nie docierało. "Zostawić przy życiu", "uciec", "inną planetę", "zakładniczkę", potem ktoś krzyczał o zebraniu smoczych kul, ktoś inny chyba o coś prosił, ale nie słyszała więcej. Coś wylądowało na jej plecach, a z miejsca styku zaczął rozchodzić się ból. Wtedy też nicość ustąpiła gwałtownej jasności. I nagle zmieniło się wszystko.
Czuła pod palcami coś dziwnego, co z pewnością nie było ziemią. Zmarszczyła lekko nos, a z jej ust wyrwało się ciche westchnienie. Nie mogła się ruszyć, wszystko ją bolało. Już chyba kiedyś się tak czuła, może całkiem niedawno. Powoli otworzyła ociężałe powieki, by rozeznać się w otoczeniu, niewiele to jednak dało. Za cholerę nie wiedziała, gdzie się właściwie znajduje. Najwyraźniej jednak nie była sama, gdyż gdzieś nad sobą słyszała dwa różne i w dodatku obce męskie głosy. Rozmawiali o niej. Tylko co miała znaczyć ta część z "odzyskaniem"? Nie miała czasu się nad tym zastanowić, gdyż właśnie ktoś zaczął ją obmacywać. Znaczy dotykać. Przecież jej dziecięcy móżdżek nie zna znaczenia słowa "obmacywać".
- Prze-stań... - jęknęła urywanie, a jej ciało mimowolnie się napięło. Chciała być gdzie indziej, z dala od tych obcych, spróbowała się więc podnieść. Nawet jej włosy na krótką chwilę nastroszyły się i zmieniły kolor na blond w geście protestu, ostatecznie jednak znów padła na glebę ze zduszonym jękiem.
- Zos-taw m-mnie... - spróbowała znów, z wielkim wysiłkiem odsuwając się nieznacznie od mężczyzny, na czole którego dostrzegła dziwny symbol. - Tata... gdzie...
Próbowała pozbierać myśli. Pamiętała, że słyszała głos ojca, zanim... Otworzyła szeroko oczy, a nagły skok adrenaliny skutkował tym, że mimo kiepskiego stanu i bólu w niemal każdej cząstce ciała poderwała się z miejsca, obracając, i klapnęła na tyłku, oddychając szybko.
- Belial... co z nim..? - spytała pospiesznie, niepewnie, rozglądając się na boki, jakby demon miał zaraz wyskoczyć zza... wielkiego grzybowego kapelusza? - Gdzie... ja jestem?
Ostatnie pytanie zadała już cichszym głosem. Nie sposób też ukryć, że poza nią i tą dwójką w pobliżu nie było nikogo. Nikogo znajomego, komu mogłaby zaufać. Czy jednak miała jeszcze komu ufać?

Ciężko określić, jak wielki miszmasz panował pod czaszką Aymi. Ocknęła się w obcym miejscu, w dodatku w towarzystwie nieznanych sobie ludzi, a tu jeszcze na dzień dobry jeden zaczął ją obłapiać, nic nie robiąc sobie z jej protestów. Nagły przypływ wspomnień z niedawnych wydarzeń spowodował, że poderwała się z miejsca, szukając zagrożenia w postaci Beliala, jej obrażenia jednak skutecznie ostudziły jej zapał, usadzając z powrotem na ziemi. Spojrzała niepewnie na mężczyznę ze znakiem na czole. Twierdził on, że Belial został pokonany, a ich trójka została trafiona czymś, co ostatecznie przeniosło ich w to miejsce. Wspomniał też, że to właśnie Ryu przyczynił się do uśmiercenia demona, jednak nic nie wspomniał o jej ojcu, czy wiązkach energii, które sama pamiętała.
- Mój tata... widziałeś go tam? - spytała cicho. - Słyszałam jego głos, musiał tam być...
Chciała ułyszeć te konkretne słowa, przekonać się, że wrócił, że czeka na nią i martwi się jej zniknięciem. Nie mogła wiedzieć, że głos, który słyszała, docierał tylko do niej, a jego właściciel wciąż siedział z aureolką nad głową w zaświatach. Zupełnie taką samą aureolkę jak brunet, który właśnie przy niej kucał z kryształową kulą w ręku. Kulą z trzema gwiazdami w środku, dokładnie taką samą, jaką powinna mieć w woreczku przy pasie. Odruchowo sięgnęła w tamtą stronę, a upewniwszy się, że to ta sama kulka, szybkim ruchem zgarnęła ją z rąk nieznajomego, oglądając ją następnie ze wszystkich stron. Szukała ewentualnych rys lub pęknięć, nie wiadomo przecież, czy nie ucierpiała ona w starciu. Wyglądało jednak na to, że pozostała nienaruszona.
- Uf, cała... - odetchnęła z ulgą, po czym spojrzała w zielone oczy rozmówcy. - To prezent od przyjaciela taty. Obiecałam, że nikomu jej nie oddam. Muszę ją mieć, żeby tata mnie znalazł - wyjaśniła pokrętnie. Może nie do końca tak to działało, ale na jej rozumowanie to i taka wersja wystarczy.
Obejrzała się na drugiego z tymczasowych towarzyszy, rozpoznając w nim tego, który zagadał do niej na pustkowiu będącym wcześniej lasem. Aktualnie mężczyzna zajmował się treningiem, zrobił jednak sobie chwilę przerwy, by odpowiedzieć na zadane wcześniej przez kompana pytanie, a dotyczyło ono życzenia ze smoczych kul. Aymi może i zachowywała się jak dziecko i często robiła z pozoru głupie rzeczy, ale nie była idiotką. Sam temat życzeń, jaki został poruszony, wskazywał, że ta dwójka chce zdobyć kule, a to kolidowało z tym, co chciał jej wmówić ten cały Antical. Mogłaby się nad tym dogłębniej zastanowić, gdyby nie ten uporczywy szum w głowie i echo bólu sunące gdzieś po skórze. Postanowiła więc zająć się tym nieco później.
- Jestem Aymi - przedstawiła się i skinęła lekko głową. Ryu na jej miejscu pewnie wykonałby ukłon, ona jednak wolała na razie nie wstawać, przynajmniej dopóki szum nie ustąpi całkowicie. - Wy jesteście z Vegety? Tata mi opowiadał, że to stamtąd pochodzą saiyanie i że są oni... rasą dumnych wojowników. Czemu opuściliście swój dom? I... co to jest, to coś nad twoją głową?
Przy ostatnim pytaniu wskazała nieśmiało na aureolkę Anticala. Pierwszy raz widziała coś takiego, ale dopiero w tej chwili odważyła się zapytać. Kulę zaś postanowiła schować z powrotem do woreczka, by przypadkiem gdzieś jej nie wypadła i się nie zgubiła. Bez niej przecież nie odzyska ojca, prawda?

Pamiętała, że jeszcze w czasie bitwy słyszała głos ojca. Spytała blondyna, czy przypadkiem go nie widział, nim jednak dostała odpowiedź, zauważyła w jego dłoniach kulę będącą jej własnością. Odruchowo po nią sięgnęła, mężczyzna jednak nie pozwolił jej zabrać, na co ogoniasta zareagowała zmarszczeniem brwi. Ostatecznie kula wpadła jej w ręce, a nieznajomy po prostu chciał się z nią podroczyć. Dziwny sposób zawierania nowych znajomości, naprawdę. Gdy zaś z jego ust padło pytanie, czy owa kula jest jedną ze smoczych, nie kryła zdziwienia.
- Smocza? - powtórzyła i utkwiła wzrok w obracanym w rękach przedmiocie. Gdyby nie tamta rozmowa z Jirrim na wyspie Kame, sama nigdy nie dowiedziałaby się, jak wyglądają smocze kule, a nawet teraz patrząc na jedną z nich, nie widziała powiązania z mitycznym smokiem. - Nie wygląda na smoczą. Taka smocza kula nie powinna mieć gwiazdek tylko... no, smoka... chyba... Nie uważasz?
Przy ostatnim zdaniu uniosła spojrzenie na rozmówcę. Właściwie ani nie potwierdziła, ani nie zaprzeczyła, jakoby przedmiot w jej dłoniach był tym magicznym artefaktem. Nie miała pewności, czy może zaufać tym saiyanom, dlatego też wolała na razie nie zdradzać im tak ważnej rzeczy tym bardziej, że obaj wcześniej rozmawiali o życzeniu, jakie by wypowiedzieli. O ile ten krótkowłosy chciał wskrzeszenia rodziny i przyjaciół, o tyle o zamiarach tego drugiego nie miała pojęcia. Już kiedyś przejechała się na z pozoru miłym i przyjaźnie nastawionym ogoniastym, postanowiła zatem zachować wobec Anticala ostrożność.
Jej nikła nadzieja powrotu ojca prysła niczym bańka mydlana. Blondyn zaprzeczył, jakoby na polu walki pojawił się ktoś jeszcze, co jednoznacznie przekreślało obecność Haricotta w tamtym miejscu i czasie. Na tę wieść dziewczyna posmutniała nieco, wysłuchała jednak odpowiedzi na kolejne pytania.
- Aureola? - powtórzyła, nie rozumiejąc, co wyraźnie odmalowywało się na jej obliczu. - Co to jest... przepustka? - spytała jeszcze.
O ile wypowiedź bruneta odnośnie zniszczenia Vegety pokrywała się z mglistym wspomnieniem słów wykrzykiwanych przez tamtego saiyanina znad jeziora, a co za tym idzie, reszta też jakoś składała się w całość, o tyle nie potrafiła pojąć tego czegoś o przepustce i zaświatach. Domyślała się, że istnieje jakieś miejsce, do którego trafia się po śmierci (matka kiedyś jej o tym opowiadała i strzępki tych informacji nadal tkwiły zakopane w jej pamięci), ale nie wiedziała, że ktoś martwy może wrócić do żywych za, jak to określił Antical, dobre sprawowanie.
Z zamyślenia wyrwało ją coś małego, co blondyn rzucił w jej kierunku. Złapała to odruchowo, po chwili orientując się, że to... pół fasolki senzu. Fasolki, którą miała wciśniętą za pas i która nie miała prawa w żaden sposób wypaść. Znaczyło to, że Antical nie tyle sprawdzał jej obrażenia, co specjalnie szukał tego, co miała przy sobie. Niemożliwym było, by senzu tak po prostu jej wypadło, a mężczyzna przypadkiem je znalazł. To utwierdzało ją w przekonaniu, by mu nie ufać, czego jednak nie zamierzała wygłaszać otwarcie.
Patrzyła mu hardo prosto w oczy, gdy mówił o powrocie do przyjaciół, treningu i pomocy w staniu się silniejszą. Bez słowa wrzuciła do buzi pół fasolki, rozgryzła i połknęła. Smak może nie był zbyt przyjemny, doszła nawet do wniosku, że na przyszłość lepiej przechowywać senzu w woreczku, mimo wszystko już po chwili poczuła przypływ energii, a zadrapania na jej ciele zaczęły zanikać. Wstała powoli, choć wciąż jeszcze lekko szumiało jej w głowie, szybko jednak złapała równowagę i ostrożnie przestąpiła kilka kroków w stronę drugiego z ogoniastych.
- Sama potrenuję - rzuciła blondynowi na odchodne, podchodząc już bezpośrednio do Gattsa. Przez chwilę zastanawiała się, co powiedzieć, a właściwie w jaki sposób przekazać. I nie chodziło jej wcale o tę technikę, która pozwala ogoniastemu czuć cudzą ki. Tu chodziło o coś zgoła innego, bardziej przyziemnego. Przygryzła lekko wargę, po czym odchrząknęła.
- Etto... Mógłbyś mi powiedzieć... - zaczęła cicho, kątem oka zerkając na drugiego z kompanów, jakby chciała coś przez nim ukryć. - Znaczy... bo ja nie wiem... co to jest... zakładnik...
Spuściła lekko głowę w dół, przygryzając wargę, dłonie zaś starała się jakoś sensownie spleść przed sobą, co niespecjalnie jej wychodziło. Czuła się naprawdę niezręcznie, gdyż ani ona nie znała ich, ani oni jej, trudno zatem było nawiązać jej w miarę zrozumiały dla obu stron dialog, gdy sama miała wciąż ograniczone słownictwo i wielu słów najzwyczajniej nie znała. Zerknęła jeszcze znad oka na bruneta i po prostu stała, czekając na odpowiedź, jakakolwiek by ona nie była.