Parter

Sether wpadł do środka, mijając w wejściu dwójkę strażników Saichoro, którzy leżeli na ziemi. Gdyby sprawdził ich ciała, to zauważyłby, że obaj żyją, tylko są nieprzytomni. To nie po nich tutaj jednak przyleciał, ryzykując życie. Gdy spojrzał na tron, na którym zazwyczaj siedział Guru, to ujrzałby... Guru. Zmęczonego i umierającego ze starości, lecz wciąż żywego, Guru, który wyciągał przed siebie dłoń. Jego twarz wyrażała wielkie skupienie, a także ogromne zmęczenie. Przed tronem natomiast w dziwnej pozycji stał Bassoo. Nie ruszał się, a jego ciało otaczała dziwna, ledwo widoczna aura, lecz również żył. Wyglądał na sparaliżowanego. Cóż, Saichoro musiał sobie z nim poradzić, jednak kosztowało go to sporo siły. Nawet nie spojrzał na Sethera, tylko ciągle trzymał swoje oczy zamknięte.

Sether niestety nie spojrzał nawet na swoich braci, chociaż powinien. Niemniej jednak to życie Saichoro było najważniejsze, tym bardziej, że słyszał krzyk. Nie mógł go jednak rozpoznać, więc raczej nie należał do Guru, ten był wysoki, dźwięczny... raczej rozpoznawalny dla każdego z nameczańskich braci. Wpadł do środka. Czym prędzej, rozpoznając całą sytuację, dostrzegając ogromne cierpienie Saichoro, który zdawał się... utrzymywać z daleka nameczanina o imieniu Bassoo, Sether spróbował tego, czego musiał, chociaż nie chciał. Ze smutkiem w oczach, rozpędzony uderzył nameczanina w kark, tak by pozbawić go przytomności. Czy to się jednak uda?

Atak Sethera sprawił, że Nameczanin jęknął z bólu, a następnie wszystkie jego mięśnie się rozluźniły. Wyraz twarzy Saichoro przestał być taki napięty, a on sam opuścił swoją dłoń i położył ją na oparciu swojego tronu. Widać było, że mu ulżyło.
-Dziękuję ci, Setherze. Obawiam się jednak, że twoja pomoc jest również potrzebna przed budynkiem.-
Głośno westchnął i zamilknął. Prawdopodobnie pogrążył się we śnie, spowodowanym wysiłkiem, jaki wymagało od niego użycie swojej mocy.