Pracownia Naukowców

Zarżnie ich... Zarżnie wszystkich! Tak głupio oberwał i przez to może stracić rękę.. Tsk! Cholerne demony... Nie wiedział co zrobiłby, gdyby straciłby rękę. No, wiadomo, wróciłby na Vegetę, ale co wtedy? Niby Magu też nie ma ręki i nie radzi sobie przez to gorzej w walce, ale on w przeciwieństwie do Flaczka żyje bez ręki już bardzo długi czas, zdążył się już przyzwyczaić. Guts natomiast jest w nowej sytuacji gdzie nie wie jak sobie poradzi. Będzie musiał jakoś dostosować styl walki do swojej nowej ułomności, jeśli takowa się pojawi, więc będzie praktycznie niezdolny do efektownej walki, a tym samym obrony przyjaciół i planety przynajmniej przez jakiś czas. Cholera! Miał ochotę coś rozwalić, wyładować jakoś negatywne emocje. Niestety, jego obecny stan trochę mu to uniemożliwiał. Nie mógł ruszać kończynami, nie widział, nie słyszał, nie czuł. Miał tylko siebie i swój umysł, w którym zderzały się różne myśli, niektóre rozsądne, a inne podyktowane emocjami. Żadna jednak nie pozostawała na dłużej, zaraz znikała, by zostać zastąpioną przez inną. Pomiędzy tym wszystkim systematycznie pojawiały się różne wiązanki na demony lub samego Daburę, który go tak urządził i przez którego musiał czekać. W końcu jednak wszystkie te negatywne myśli przysłoniła jedna, która zajęła umysł Gutsa na nieokreślony czas: Ci ludzie się nim zajmują i starają się go połatać, by nie stracił żadnej kończyny. Jego. Gościa, który do tej pory traktował ich dość przedmiotowo i niezbyt przyjaźnie. Dziwni ludzie... Mało kto jest taki miły, a co dopiero cała grupa. Na Vegecie miałby małą szansę, żeby się medycy aż tak nim zajęli. Hmph...
W czasie gdy umysł Gutsa wędrował po różnych myślach, to jego ciało zostało przetransportowane do komory leczniczej, w której ponoć miał wydobrzeć. Jaki jednak będzie finał? Cóż!

START TRENINGU

Będąc pod ciągłą obserwacją Briefsa, można rzec, iż Guts jest w dobrych rękach. Jednakowoż wciąż istniały obawy, że ręka okaże się niemożliwa do odratowania, ale trzeba myśleć pozytywnie! Z minuty na minutę rany na ciele goiły coraz lepiej, jednakże rekonwalescencja musi potrwać dłużej przez wzgląd na stan zagrożonej kończyny. Guts powolutku odzyskiwał przytomność, może to być dla niego szokiem, lecz profesor miał nadzieję, że nie ucierpi tutaj żaden sprzęt. Z głośników wewnątrz komory słychać było głos profesora, Guts mógł również odpowiedzieć przez wbudowany mikrofon wewnątrz maski.
- Zbudziłeś się? Jeśli tak to zachowaj spokój! Płyn ten jest wchłaniany przez ranę na ramieniu. Środki przeciwbólowe za jakiś czas przestaną działać, więc nie będzie to nic przyjemnego. Musisz wytrzymać ból... -
... który właśnie nadszedł. To uczucie przypominało jakby ktoś przypalał ciało spawarką. Oznacza to tyle, że wszystkie ścięgna i nerwy próbowały się jakby "odbudować" jakkolwiek to można zrozumieć. Przetrwanie to klucz do udanego zabiegu. W innym wypadku trzeba będzie pożegnać się na stałe z ukochaną ręką.

Wkrótce jednak wszystkie jego myśli ugięły się pod ciężarem gorączki, jaka zaczęła dręczyć chłopaka i na ich miejsce wstąpiły koszmary. Były różne, chaotyczne i głównie krążyły wokół utracenia przyjaciół, a także zatracenia się w gniewie i szale. To były mroczne koszmary związane z wątpliwościami chłopaka co do prawdziwości mocy Smoczych Kul. Niby dowiedział się o nich od samego Patrolu Czasu, gdy był w ich siedzibie. Jednakże, Guts nie skorzystał z dokładnie tych samych, o których słyszał. Stąd obawy, że te były nieprawdziwe i został oszukany. W głębi serca bał się, że to okaże się prawdą, a wtedy... Wtedy dałby się całkowicie pochłonąć.
W końcu narkoza przestała działać i Saiyanin wybudził się z nieskończonego cyklu koszmarów. Jego oddech był płytki i szybki, a wzrok rozbiegany. Zaczął się rozglądać, by mniej więcej ogarnąć gdzie się znajduje. Spróbował ruszyć kończynami, lecz nie mógł. Widocznie został związany. Tylko przez kogo? Zacisnął pięści, a następnie spojrzał dokładnie przed siebie, by ujrzeć doktora Briefsa. Czyli wciąż był w rękach sojuszników. Dobrze... Tylko gdzie oni go wrzucili? To coś przypominało komory z Vegety. Hmph, tutaj też z nich korzystali? Ci Ziemianie nie wyglądają na wojowniczą rasę... Ale przez to, że ich ciała są takie słabe pewnie łatwo zbierają różne obrażenia, więc takie urządzenia im też są potrzebne.
Oddech Saiyanina się uspokoił i skinął głową w odpowiedzi na ostrzeżenie Briefsa. Już wcześniej składał się z bólu, teraz nie powinno być tak źle...
Syknął, gdy środki uśmierzające ból przestały działać, a następnie napiął wszystkie mięśnie w swoim ciele. Zaczął się odruchowo wyrywać i tylko siła woli powstrzymywała go przed użyciem całej mocy i wyrwania się z tej komory. Mocno zacisnął zęby i cofnął język, by przypadkiem go sobie nie odgryźć. Nie miał czego zagryźć, więc liczył na to, że zęby wystarczą. Słabo by było, gdyby stracił rękę i język tego samego dnia.
Warknięcia i syknięcia przechodziły przez zaciśnięte zęby Gutsa, a jedyna kończyna, jaka nie została przywiązana - ogon - szarpała się chaotycznie na boki. Żyły na całym ciele chłopaka się uwydatniły i wyglądały tak, jakby zaraz miały eksplodować. Musiał wytrzymać... Jeszcze tylko trochę...

KONIEC TRENINGU

Ból był silny, lecz przyrządy, które unieruchamiały kończyny spełniły swoje role. Było to jednak konieczne, ażeby móc przejść ten zabieg i uznać go za sukces.
- Już, już! -
Uspokajał profesor Briefs. Wszystko powoli sprowadzało się do końca. Profesor zapewnił, że wszystko się za niedługo skończy. Wystarczyło tylko przycisnąć ten jeden guzik. Tak też uczynił, a płyn wypełniający komorę spływał to specjalnych otworów poniżej. Na ciele Gutsa zostały ostatki cieczy, a drzwi zasłaniające chłopaka się otwierały powoli. Ból wciąż można było odczuć, lecz nie był tak mocny, był taki do przytrzymania. Briefs notował coś w swoim dzienniku, uwalniając Saiyajina.
- Powinno być dobrze, jednakże... Staraj się oszczędzać rękę. Wystarczy teraz zaszyć ranę oraz opatrzyć i będziesz mógł wrócić do swych obowiązków. -
Spojrzał na jednego z lekarzy, który zrozumiał aluzję i przeszedł do ostatniego zabiegu. Blizna niestety zostanie, ale dopóki czynności tą ręką będą minimalne, to nie powinno nic już jej grozić. Lekarz zaszył ranę i owinął bandażem, kiedy Guts usiadł na krześle. Wykwalifikowany chirurg szybko rozprawił się z problemem, klepiąc go w plecy i opuszczając pomieszczenie. Na miejscu został Briefs oraz Saiyajin. Ten pierwszy ciągle pisać coś w swoim notesie. Być może są to notatki na temat tego zabiegu i sprzętu.

Oddech chłopaka nie zwalniał, ciągle był szybki i płytki, przez co Guts ani razu nie mógł wypełnić swoich płuc powietrzem. Cała ta sekwencja trwała na tyle długo, że do bólu w ręce dołączyło duszące kłucie w płucach. Denerwujące, ale nie było innego wyjścia. Ból był nie do zniesienia.
W końcu jednak wszystko zaczęło powoli ustawać. Ogoniasty przeniósł wzrok na niegdyś głęboką ranę, która teraz wydawała się dużo mniejsza i mniej krytyczna niż wcześniej. A następnie spróbował poruszać zranioną ręką i gdy ta odpowiedziała mu bez żadnych problemów, to odetchnął z ulgą. Wszystko się udało, a przynajmniej na to wyglądało.
Lecznicza woda zaczęła opuszczać komorę, a gdy już cała zniknęła, to jej drzwi się otworzyły. Trzymające chłopaka więzy również puściły, oddając mu pełną władzę nad swoim ciałem. Pólnagi Saiyanin wyszedł z komory i pierwsze, co zrobił, to rozciągnął zastane kończyny, a następnie usiadł na pobliskim krześle, gdy jeden z lekarzy postanowił jeszcze zająć się dopiero co wyleczoną kończyną. Obserwował jak medyk zszywa i bandażuje jego rękę i jednocześnie przetwarzał w głowie słowa Briefsa, powoli kiwając głową ze zrozumieniem. Gdy chirurg skończył swoją robotę i wyszedł z pokoju, to gniewny wzrok Gutsa najpierw skierował się na drzwi wyjściowe, za którymi zniknął lekarz. Nie podobało mu się to klepnięcie w plecy, ale co poradzisz? Westchnął, a potem wstał, położył swoje ręce wzdłuż ciała i skłonił się w pół, pochylając głowę przed Briefsem.
-Dziękuję.-
Było to szczere podziękowanie. Mało kto pomógł Gutsowi w czymkolwiek, a jeszcze mniejsza ilość osób uratowała go w ten czy inny sposób. Zwłaszcza po takim traktowaniu. Był wdzięczny, że ci ludzie mu pomogli. Do tego starają się naprawić kapsułę... Hmph.
Wyprostował się, a następnie rozejrzał po pomieszczeniu w poszukiwaniu jakichś wolnych ubrań i ręcznika. Obecnie stał w samych Saiyańskich bokserach, więc nie pogardziłby jakimiś ciuchami.
-Czy masz coś, czym mógłbym się wytrzeć i w co mógłbym się ubrać?-
Spytał, patrząc na Briefsa.

START TRENINGU

Briefs odłożył na bok notes i zwrócił się w kierunku Gutsa, który okazał wdzięczność, co lekko zdziwiło profesora. Nie spodziewał się takiego obrotu spraw, ale może jednak nie powinno oceniać się książki po jej okładce? W każdym razie, Briefs się uśmiechnął i machnął ręką, że nie musi dziękować, a potem wskazał palcem szafkę, gdzie wisiał biały płaszcz, a czarne bojówki elegancko były ułożone w kostkę. Faktycznie nie powinien biegać bez odzienia. Przedtem jednak profesor podszedł do komody i wyjął bialutki ręcznik, podając go do rąk Gutsa.
- Nie wiesz może, co stało się z pozostałymi, których widziałem na placu wraz z Tobą jakiś czas temu? Trochę martwię się o Rock. Nie odzywa się. -
Zapytał, gładząc wąsy swoją dłonią i z obawami wpatrując się przez pobliskie okno. Mieli utrzymywać wspólnie kontakt, ale chyba coś musiało się stać. Zamartwiał się nasz profesorek. Być może Guts będzie w stanie uchylić nieco rąbka tajemnicy.

Guts przyjął ręcznik, kiwając głową w podzięce, a następnie wytarł się, ścierając resztki zielonego płynu. Następnie podszedł do szafki i zaczął się powoli ubierać, jednocześnie odpowiadając Briefsowi na zadane pytanie.
-Nie znam nikogo o imieniu Rock, ale parę osób z naszej grupy zostało teleportowanych na jakąś wyspę. Walczyliśmy tam z jakimś Daburą.-
Nic więcej nie powiedział, bo uważał, że nic więcej mówić nie trzeba. Skoro walczyli z kimś tam i Guts się tutaj znalazł i na dodatek wydawał się w miarę spokojny, to znaczy, że wygrali i poszli lizać rany. No, ci, którzy nie zostali porwani przez resztę demonów. Saiyanin ściągnął brwi na to wspomnienie. Hmph... Może nie powinien im dawać odchodzić? Może lepiej by było, gdyby wyruszył na poszukiwania? W końcu nie wiadomo czy te demony nie będą chciały napaść na Vegetę, by się zemścić za pokonanie Dabury. Teraz już na to za późno... Cholera.
Nie dopinał do końca płaszcza, wolał go zostawić luźno, póki co. Dobrze było wrócić do starego ubioru... Tylko czegoś mu brakowało... Rozejrzał się w poszukiwaniu butów, lecz nigdzie ich nie widział. Cóż!

KONIEC TRENINGU

- No trudno. Na zewnątrz obok drzwi wyjściowych są twoje buty. -
Rzekł z przekonaniem, ale z drugiej strony, gdzieś w środku odczuwał niepokój. Miał wrażenie, że coś się złego dzieje, co może wpłynąć na losy planety. Tak czy siak, znalazłszy chwilę zdjął swoje okulary i specjalną ściereczką wyczyścił je z obu stron, by nałożył je ponownie na nos.
- Coś Ci jeszcze chodzi po głowie? Jeśli nie, to pozwól, że wrócę do swoich obowiązków. -
Zapytał profesor Briefs, wciąż zerkając przez pobliskie okno, lecz starając się słuchać Gutsa, kiedy będzie chciał zebrać jeszcze jakiś informacje. Nie chciał wyganiać gościa, ale są również inne sprawy mniej lub znacznie ważniejsze do zrobienia w tej chwili.

Skinął głową, a następnie skierował się w stronę drzwi wyjściowych. Otworzył je, założył buty, a następnie wsunął je w nogawki, które potem obwiązał bandażami, żeby przypadkiem nie wyleciały i nie przeszkadzały. Świetnie, skoro ten etap mamy już za sobą, to pozostało tylko jedno...
Wrócił do pokoju i wsunął dłonie w kieszenie płaszcza. Musi pamiętać, żeby uważać na zranioną rękę. Nie powinien jej zbytnio męczyć. No, ale przejdźmy do ważniejszego tematu.
-Chodzi. Jak posuwają się prace nad moją kapsułą?-
Nie ukrywał, że chciał już wrócić do domu. Nie wiedział w jakim stanie jest obecnie Vegeta i mógł się tylko domyślać, że może się tam dziać niezbyt fajnie. Tsufule i Saiyanie mogli znowu ze sobą zacząć walczyć, a to tylko pogrąży ich wszystkich jeszcze bardziej. Ta wojna domowa jest bezcelowa...

START TRENINGU

Profesor opuścił nieco swoje okulary i spojrzał na Gutsa. To co miał do powiedzenia Saiyajin, uśmiało Briefsa, klepnąwszy w blat, podszedł do drzwi przy których stał Guts.
- To zabawne, że pytasz. Właśnie chciałem nanieść ostatnie poprawki na twoją kapsułę. Chodź zatem ze mną, młodzieńcze. -
Mówiąc to, przekroczył próg drzwi wejściowych i pomachał palcem w kierunku Saiyajina, dając mu znak, żeby poszedł za nim. Równie dobrze jednak może wskazywać na to, żeby Guts sobie poszedł i nie tracił cennego czasu profesora. Jednakże, w końcu obiecał się zająć problemem Saiyajina, tak też jeden problem miałby już z głowy. Idąc korytarzem, rozmyślał nad błahostkami, kompletnie nie zwracając uwagi na Gutsa, może od czasu do czasu zerkał, czy Jegomość nie zabłądził gdzieś.

__________
zt > Plac Ćwiczebny

Kenzuran pukając w drzwi i ciągnąć za klamkę, niczego za bardzo nie wskórał. Drapiąc się po swojej czuprynie, zastanawiał się gdzie to może się udać w poszukiwaniu Naukowca, któremu musiał pomóc w ucieczce z tego dziwnego oraz mrocznego laboratorium, które było opustoszałe....lecz tak nie było. Był tam zamknięty jakiś nagi jegomość, który był w dziwnym szklanym obiekcie....nic więcej na ten temat niestety nie wiedział. Czarnowłosy wreszcie dostrzegł w oddali, gdzie prowadził dalszy korytarz znajomą osobę, która faktycznie posiadała okulary, tak jak przedtem Sekretarka mu pokazała na komputerze. To był On, już chciał ruszać w jego stronę, kiedy to Doktorek zauważył go pierwszy i nawet poprosił o przysługę. Kierując się w jego stronę, usłyszał oczywiście prośbę, dlatego też "delikatnie" odbierając paczkę na którą tak bardzo długo wyczekiwał, dostrzegł że Ziemianin nagle się wyprostował. Ten tutejszy lud naprawdę chyba nie trenował zbyt wiele, ale nie znał aż takiej dużej masy Ziemian by to oceniać, prawda? Ruszając śladem za Naukowcem, Mężczyzna z utraconym ogonem delikatnie wychylił głowę, tak żeby wiedzieć gdzie dokładnie iść, a tak naprawdę to przeszli spory kawał, przez chwilę myślał że wrócą do sali czternaście, lecz jednak dotarli do jakiejś sporej sali, większej niż te które widział jak przechodził obok nich.

Docierając wreszcie na miejsce docelowe, Wojownik usłyszał kolejne słowa Naukowca i kiwając na tą chwilę głową, znowu "ostrożnie" odłożył pakunek tam gdzie miał zostać położony. Wykonując dobrze wykonaną robotą, został poproszony o usadzeniu swoich czterech liter na tym krześle, więc też tak postąpił. Wreszcie mogli przejść do najważniejszej kwestii, dlatego też Doktor zaczął pierwszy rozmowę, gdzie wszystko dobrze wytłumaczył. Wszystko akceptując i wiedząc wszak, że ich towarzyszowi nic nie jest i dochodzi do siebie, wskazywało na to że tyle dobrego....ale jedna rzecz została pominięta. O co chodziło z osobnikiem, który był zamknięty w dziwnej szklanej komorze....to nie zostało nawet wspomniane, a powinno! Syn Kellana chrząkając głośno, rzekł w stronę Doktorka co następuje:
-Bardzo mnie to cieszy, będę pomagał Capsule Corp tak jak będę mógł, dużo się zmieniło przez te kilka lat, a nawet ja zmieniłem do was nastawienie... - mówiąc to, faktycznie trochę dziwnie brzmiał, ale nie wszyscy wiedzieli skąd pochodzi i kim tak naprawdę jest.
-Przechodząc jednak do sedna, nie wspomniałeś nic o osobie, która była zamknięta za dziwnym szkłem....czy nawet komora. Podjęliście jakieś badania na jej temat, kim może być i czemu wasz kolega poprosił mnie, żebym jej nie uwalniał? - zapytał się, unosząc jedną brew ku górze, musiał wyciągnąć te informacje od tutejszego pracownika. Jeśli ten obawiał się czegokolwiek, Brat Klen z uśmiechem na twarzy miał zamiar ponownie się odezwać:
-Jeśli jednostka zamknięta w tej dziwnej komorze jest niebezpieczna, mogę ją pokonać....tak samo jak tego androida, który chciał mnie powstrzymać przed uratowaniem waszego pracownika. Pan Briefs mnie zna, może nie tak długo, ale wystarczająco żeby poprzeć moje słowa. Nie jestem Człowiekiem, dlatego też chciałbym sprawdzić czy jegomość zamknięty w zbiorniku jest silny, dawno nie walczyłem... - mówiąc to, jego Saiyańska krew zaczęła w nim wrzeć, bo tak naprawdę było. Przez te kilka lat trenował kolegów Topote, jak i swojego ucznia i rzadko kiedy natrafiali na jakieś walki, czyżby potyczki już go znudziły, czyżby chciał od tego odejść? Nie wiedział tego do końca, a może jednak mógłby założyć tutaj rodzinę? Kenzuran naprawdę nie znał się na tych wszystkich uczuciach i miłości, dlatego też chciał machnąć ręką, że na to kiedyś też przyjdzie pora....albo będzie samotnym wilkiem.

Kenzuran opowiadając o wszystkim, musiał chwilę odczekać, żeby Naukowiec mógł sobie wszystko dobrze poukładać. Nie minęło zbyt sporo czasu, aż wreszcie Doktorek zaczął wypowiadać swoje zdania, który nie za bardzo dużo wspomniał o tej dziwnej komorze w której była przetrzymywana jakaś istota, na pewno raczej była żywa. Kolejne słowa oczywiście miały więcej sensu, ale Wojownik musiał dać sobie czasu, aż człowiek ubrany w biały kitel skończy swoją przemowę na temat tamtego miejsca. Czarnowłosy wreszcie słysząc na to wszystko ze strony Ziemianina, kiwnął głową na znak, że to zrozumiał i że może wreszcie przemówić w jego stronę.
-Rozumiem, ale w takim razie zamierzacie tam wrócić? Jeśli tak, mogę się wybrać z wami....jeśli sprawy miałyby się potoczyć nie po waszej myśli, jestem tylko ciekawy tej osoby z komory....może jest tak silna jak ja albo silniejsza....ciągle mnie to zastanawia... - mówiąc to, znowu jego Saiyańska krew z nim się obudziła i był ciekawy, no bo po co ktoś miałby trzymać jaką osobę w komorze, zapewne do jakiś ziemskich dziwnych rzeczy, ale na pewno był ku temu powód. Za chwilę Naukowiec był trochę zdziwiony, bo nie dostał informacji że jakiś Android tam był, albo po prostu ktoś nie spisał szczegółów w notatkach tej ów porwanej eskapady. Mężczyzna z utraconym ogonem dał znać kiwając pozytywnie głową, że to była prawda....ale musiał też coś dopowiedzieć:
-To prawda, sądzę że waszego kolegę mogli porwać jakieś resztki z Armii Czerwonej Wstęgi, no bo skąd ten cały Android? Był trochę silniejsze niż te dwa inne, które pokonałem wraz z moim towarzyszem Ranzoku lata temu....jeśli macie taką opcje, to chyba możecie znaleźć jego resztki....jeśli w ogóle coś z niego zostało. - mówiąc to, pogładził się po swoim podbródku i zastanawiał czy po spopieleniu może coś zostać? Syn Kellana musiał to jednak odrzucić i był ciekawy jakie teraz podejmie decyzje osobnik przed jego osobą, ale zanim jeszcze odezwał się uczony Człowiek, ten odezwał się ponownie do niego:
-To w takim razie co zrobimy z tą osobą zamkniętą w komorze, przecież nie może tam gnić nie wiadomo ile lat, ktoś na pewno miał wobec niej jakieś plany i jeśli jest ona zła, to ją powstrzymam. Wezmę to na swoją odpowiedzialność, jeśli planeta będzie zagrożona...poświęce się dla niej, bo jest tutaj dużo osób na których mi zależy i mam z nim rachunki do wyrównania... - mówiąc to, wiedział że spotkanie z Czerwonowłosą okażę się jedynie drogą do śmierci, ale chciałby się z nią zmierzyć. Niepotrzebnie porzucił na jakiś czas treningi, bo jak z powrotem do nich powrócił, poczuł się jak nowo narodzony Saiyan-jin który wrócił do swoich dawno zapomnianych korzeni!

Kenzuran siedząc tak i czekając na odpowiedź ze strony Naukowca, był ciekaw czy może się czegoś ciekawego dowie. Czarnowłosy wreszcie po dłuższej chwili ciszy, mógł usłyszeć zdania ze strony Mężczyzny, który był ubrany w białym kitlu oraz posiadał okularki. Bacznie wszystkiego słuchając, trochę go zdziwiły słowa, że podobno kiedy jakaś ekipa została tam wysłana, w tym laboratorium już nic nie było, to było naprawdę podejrzane. Nie dawno był tam i było zapełnione różnoraką maszynerią, biurkami i tym podobnymi rzeczami....a teraz jak się dowiaduje że nic tam nie ma, to jest naprawdę podejrzane. Gładząc się po swoim podbródku, Mężczyzna z utraconym ogonem zaczął się zastanawiać jak ktoś tak szybko mógł stamtąd wszystko zabrać, przecież musiało istnieć jakieś racjonalne wyjaśnienie, prawda?
-To dziwne...skoro twierdzisz, że wysłaliście ekipę, a ona nic nie zastała....to jest podejrzane. Wreszcie wasz kolega, któremu pomogłem mówił wam to samo, że były biurka, jakiś sprzęt....no i ta dziwna komora z jakimś osobnikiem, nie mogło to od tak wyparować. - wycedził, a następnie poprawił swoje cztery litery na krześle. Nie rozumiał czegoś takiego, nagle coś było, a po niedługim czasie zniknęło.

Odpowiadając mu na jego poprzednie słowa, znowu przez chwila była milczenia, ale uczony zaczął się ponownie wypowiadać, wszystko tłumacząc jak to widzi ze swoich oczu. Słuchając wszystkiego znowu, wiedział że bandyci na pewno nie pojawią się ponownie, gdyż się przestraszyli...tyle dobrego. Drapiąc się po swojej czuprynie, nie miał innego wyboru i ciężko wzdychając, spojrzał głęboko w ślepia Naukowca i wypowiedział się w jego stronę:
-Rozumiem, w takim razie jeśli macie namiary na Królewską Milicje, to z chęcią się z nimi spotkam. Nie opuszczę tej planety dopóki nie dowiem się, że Gero jest naprawdę martwy. I jeśli chcecie, mogę zniszczyć pozostałość tego dziwnego laboratorium, które wszystkich wokół osłabia....jeśli to w ogóle pomoże. - mówiąc to, wiedział na co się piszę. Przeczuwał, że jeśli jakieś osoby się kiedyś zagubią i znajdą się w tamtym miejscu, mogą tylko niepotrzebnie stracić życie....cholerna Ziemia zmieniła bardzo Brata Klen, że trochę zależało mu na tutejszej rasie. Zastanawiając się jeszcze co może od siebie dopowiedzieć, Dojrzalszy Saiyanin pstryknął palcami i znowu się odezwał:
-Mam jeszcze pewien pomysł. Jeśli macie nowych pracowników, to niech oni się może wykażą i odkryją co stanowi te dziwne uczucie, które osłabia ludzi w tamtym rejonie. Ja mogę wam pomóc....zapewne teraz i tak będę często wpadał, ponieważ mam sprawę do Pana Briefsa, a jak wiemy....to zapracowany Mężczyzna. - mówiąc to, uśmiechnął się nawet dość ciepło i był ciekaw reakcji ze strony tutejszego uczonego. Miał nadzieję, że dostanie jakieś odpowiedzi albo po prostu będzie musiał szukać ich w innym miejscu.

Kenzuran długo nie musiał czekać na słowa, które za chwilę zostały wypowiedziane z ust Naukowca. Ten potwierdził jego teorię, że to wszystko było podejrzane i nic dziwnego, przecież jeszcze nie dawno tam był, no i było tam mnóstwo maszynerii oraz jegomość zamknięty w jakiejś dziwnej komorze. Czarnowłosy znowu musiał wyczekać aż dostanie kolejne informacje, bo przecież zadał dość sporo pytań oraz nawet dał pomysł, żeby wysłać w dane miejsce nowe osoby by się wykazały swoją pomysłowością. Za chwilę padły kolejne zdania okularnika, który już oznajmił, że cały teren zostały zabezpieczony w tamtych rejonach jakąś kwarantanną. Zrozumiał to i tylko kiwnął głową, wiedział że niewinne osoby nie stracą życie, tyle dobrego. Wkurzało go to trochę powoli, czemu On im w ogóle współczuł....naprawdę się przywiązał do tej planety, nie było innego wyjaśnienia na jego reakcje. Mężczyzna z utraconym ogonem tak zagłębiając się we własnych myślach, został z nich wytrącony, gdyż ponownie Ziemianin w białym kitlu przemówił dość długim monologiem na temat właśnie nowo dołączonych osób. Ostatnie zdanie go bardzo zaciekawiło, ten jegomość mógł mu przekazać daną kapsułkę ze statkiem, bo wiedział że i ta mu nie będzie za bardzo potrzebna. Uśmiechając się delikatnie, wyjął zza tyłu swojego pasa kapsułkę hoi-poi i rzekł w stronę Naukowca:
-Miałem to oddać Panu Briefsowi, tylko jak będzie sprawdzał co jest na statku, to niech się nie zdziwi. Są tam na pewno pozaplanetarne jakieś wartościowe rzeczy, różnej jakości broni oraz reszta pożywienia, która mi została podczas lotów na różne planety. Na pewno wam się bardziej przydadzą te rzeczy niż my. Chciałem mu po prostu oddać jego cudowną pracę, gdyż mój uczeń posiada własny wahadłowiec, którym niedługo na pewno opuścimy Ziemie. Nie nastąpi to jednak tak szybko, będę w takim razie szukał tej całej Milicji, może oni mi jakoś pomogą albo dadzą jakieś poszlaki. - mówiąc to, położył kapsułkę na biurku i musiał raczej poczekać na odpowiedź ze strony Ziemianina. Miał nadzieję, że ten mu da jakieś większe informacje na temat gdzie mogą być Milicjanci....może nawet napotka własnego ucznia po drodze, kto wie.

________
END
Wybierz sobie kierunek i możesz spadać o/

Kenzuran już tym razem stojąc, nie siedząc na krzesełku, wyczekiwał odpowiedzi ze strony Naukowca. Oczywiście Czarnowłosy przez dłuższą chwilę ciszy tupał delikatnie swoją nóżką, ale nie musiał długo czekać na odpowiedź. Ziemianin był zdziwiony, że w ogóle maszyna która została stworzona przez samego Pana Briefsa....nadal była na chodzie. No cóż, starał się o nią dbać, fakt że miał nieprzyjemne sytuacje, jak kosmiczne robale w kosmosie, które się zagnieździły w ogromnej asteroidzie z mnóstwem dziur, no ale jako tako się ostał na chodzie. Mężczyzna z utraconym ogonem wysłuchując dalej Osobnika w białym odzieniu, już wiedział że Starszy Wąsacz na pewno odzyska swoje mienie, które stworzył lata temu, więc o to się nie musiał na szczęście martwić. Teraz już jak wszystko załatwił, mógł się stąd ulotnić i poszukać tych wszystkich osób o których się dowiedział od tutejszego pracownika. Zanim jednak odszedł stąd, to jeszcze usłyszał kilka zdań wypowiedzianych ze strony Okularnika. Syn Kellana dowiedział się, że musi udać się do centrum miasta, był tam już kiedyś, pamiętał że szukał swojego kolegi Ranzoku, no i dostał pomoc od jakiegoś żołnierza, który przynależał do Armii Imperatora. Nigdy nie poznał imienia ów Władcy, dlatego może pewnego dnia się dowie kim on był i mu się jakoś odwdzięczy, jeśli będzie taka możliwość.

Nie chcąc na razie o tym myśleć, Brat Klen dostał jeszcze dodatkową informacje, dowiadując się jak wyglądają te całe posterunki i że tam najlepiej będzie ich znaleźć. Tym razem patrząc na Osobnika w Kitlu po raz ostatni, spojrzał na niego pod kąte mi odpowiedział:
-Dziękuje za pomoc, w takim razie ruszam! Na pewno się tu jeszcze zjawie, więc jak będzie wam potrzebna pomoc kogoś silnego, dajcie znać. - mówiąc to, zrobił gest pożegnalny dłonią, którego się nauczył od swojego ucznia Topote, a następnie pokierował się w stronę wyjścia. Przechodząc przez korytarze, zauważył że w przejściu jest dużo okien i dostrzegł dwie dziewczyny, które trenowały na placu....nie miał zamiaru im przeszkadzać. Wychodząc całkowicie z tego ośrodka Capsule, no i odchodząc trochę od tutejszych cywili, wzbił się w powietrze i udał się tam gdzie miał się udać. Szybując tak przez jakiś czas, wiedział że lot mu długo nie zajdzie, dlatego też nie miał zamiaru aktywować swojej aury.
z/t - Centrum Miasta.