Sala Naukowców

Bilans dnia wydawał się być dodatni. Pozbył się dwóch debili, za jednym zamachem, przeżył zamach na swój marny żywot, a do tego jakoś udało mu się po długim czasie służby dostać do kogoś nieco wyżej postawionego, niż kucharka w ich stołówce wojskowej. Każdy orze, jak może. Zielonooki nigdy nie był fanem nauk ścisłych, ale bagatelizował znaczenia dobrego sprzętu i wyposażenia bojowego, chociaż jeżeli mógł, to wolał polegać na swoich własnych umiejętnościach. Powolnym krokiem zbliżył się do strażników stojących nieopodal automatycznych drzwi, strzegących dostępu do dalszych segmentów bazy. Jego uwadze nie umknął wbudowany skaner oka, linii papilarnych, urządzenie do mapowania twarzy, a także frytkownica. Nani?!
Nim wypowiedział chociażby pierwsze słowo, wylegitymował się przepustką. Odczekał pięć sekund, by dać czas na zatrybienie strażnikom.  - Przybywam z polecenia mojego przełożonego, Tsunjirmaru, by zdać raport Blizzardowi-sama. - odrzekł, wyjaśniając cel swojej wizyty. Nie do końca wiedział czego ma się spodziewać, dlatego też pozostał w bezruchu, czekając na dalsze instrukcje.

Foku podniecali tacy badboy'e. Lubił zadziornych bandziorów, bo podobno łobuz kocha najmocniej. Gdyby tylko ich rasa posiadała jakieś rozgraniczenia na płeć... Chociaż teraz w erze gender, to cholera wie, czy facet to facet, czy tylko facet identyfikujący się jako helikopter bojowy Apache.
- Przez drzwi. - głupie pytanie, przecież w suficie nie było żadnego otworu. - Wiem. - chociaż prawie nic nie wiedział. - To zależy, co Cię wkurwia. - odpowiedział. Nie byli ze sobą jeszcze tak blisko, by mógł wiedzieć, jak zareaguje na jego odpowiedzi. Każdy jest inny. Wszyscy jesteśmy roztańczonym gównem tego świata, ale każdy śmierdzi inaczej. Tak, to było bardzo głębokie. Uśmiechnął się pod nosem.
- Nie jestem żadną ofiarą. Nie zgwałcili mnie. - na jego twarzy pojawił się grymas niezadowolenia. Zaczął traktować go, jak jakiegoś orędownika kampanii #metoo, a to już było nieco za wiele. Wszyscy patrzeli na niego z góry. Każdy tylko na niego krzyczał. Jak można tutaj zachować pozytywne nastawienie, gdy wszyscy obwiniają Cię nawet za nie swoje błędy. To było straszne. A teraz jeszcze to... Stracił swoich najlepszych przyjaci... Nie, no kurwa bez przesady. - Nie ja, tylko mój ex-członek drużyny. Zabił jakiegoś śmiecia i złapał się za głowę. Około dwóch, trzech pos... około 5 minut. - wypluł wszelkie informacje, jak z karabinu. - Nic szczególnego, poza brakiem jakiejkolwiek świadomości. - dodał, kończąc aktualną część przesłuchania. - Od jak dawna macie z TYM problem? - odparł, marszcząc brwi, których nawet nie posiadał.

Wysłuchawszy wszystkiego, przyszła pora na wyciąganie wniosków. Jeśli usunąć tę całą otoczkę z nagrodą, pomaganiem, i tak dalej, to w skrócie znaczyło to: "Zostań naszym mięsem armatnim. Jeśli przeżyjesz, to będziesz miał naszą wdzięczność.". Mało kusząca oferta. Należało tylko zadać sobie pytanie, czy w grę wchodzi w ogóle opcja odmowy? To było tylko przeczucie, ale obraz fruwających w powietrzu kawałków mózgu Nasuke pozostawał na tyle żywy, że śmiał twierdzić, iż jeśli nie zgodzi się na ten układ, to albo zostanie kolejnym królikiem doświadczalnym, albo nie zdoła przekroczyć pancernych drzwi o własnych siłach - czyt. wyniosą go Ci mili panowie stojący na froncie. Martwego. Niekoniecznie w jednym kawałku.
- Czyli wiadomo cokolwiek? Czy tylko błądzimy we mgle? - zapytał, bo odniósł wrażenie, że pomimo faktu, iż przyszedł tylko zdawać raport, to sam wniósł do tej rozmowy najwięcej. - Wiadomo, czym skutkuje ten szał?To tylko napady agresji, czy również wzrost siły? Przeżył ktoś? A jeśli tak, to były jakieś skutki uboczne? - zarzucił naukowca serią pytań. Rozchodziło się o życie zielonookiego, więc szczerze mówiąc wolał wiedzieć więcej niż mniej.

Super. Opętańcza magia szału, która zamienia ofiary w warzywa. Brzmiało obiecująco.
- Rozumiem. W takim razie dziękuję za informacje. - odparł, kłaniając się lekko w stronę Blizzarda.  - Postaram się zminimalizować liczbę postronnych ofiar. - dodał z mrocznym uśmiechem, nie podnosząc wzroku powyżej błyszczącej się posadzki. W jej odbiciu doskonale widział posturę drugiego Changlinga. Czekał na gest, mówiący, że może już odejść. Po otrzymaniu przyzwolenia odmaszerował, mijając ponownie dwójkę strażników. Ciekawe ile im płacili, za stanie w miejscu? A będąc przy temacie pieniędzy, przypomniało się zielonookiemu, że wypadałoby odebrać swój żołd za ten miesiąc. Wiązało się to z wyprawą do koszar od Głównego Księgowego. To był dziwny typ, z dziwnym imieniem. Foku nigdy nie mógł zrozumieć, jak można było nazwać dzieciaka Karol. Skąd oni wzięli to imię? Z jakiejś zawszonej planety z drugiego końca wszechświata? Straszne. Tak czy siak, pieniądze postanowił odebrać. Grosz do grosza i kiedyś zostanie potentatem.

Historia zatoczyła koło. Krąg życia odnowił się. Foku znów zawitał do tego mistycznego miejsca pełnego rusałe... do laboratorium. Wyobraźnia nieco mu ostatnio szwankowała. Chyba rzeczywistość okazywała się zbyt bolesna i próbował w ten sposób oderwać się od niej, zignorować ją, zagłuszając wszystko i poświęcić się w pełni pisaniu fikcyjnych narracji, zamiast zająć się pisaniem tej najważniejszej historii, swojej własnej. Wydawało mi się, że jeśli nic nie będzie robił, to wszystko jakoś się ułoży, wszyscy dadzą mu spokój, a on będzie mógł żyć w spokoju w mydlanej bańce, którą wokół siebie wytworzył, pieczołowicie łatając ją złudzeniami i wciąż powtarzanymi kłamstwami "wszystko jest dobrze". I chociaż nie było, bo wszystko dookoła - jak w memie z psem w płonącym budynku - waliło się i paliło, to on nadal udawał, że nijak mu to nie przeszkadza. Czasem, ktoś ostrym słowem próbował przebić tą jego bańkę, wyrwać go z niej, ale on się nie dawał. Wystarczyło dać jasno do zrozumienia, że on sobie tego nie życzy, urwać temat, albo głowę. "Ja jestem najważniejszy", "To ja decyduję o swoim życiu", ale nie decydował o niczym. W swoim iluzorycznym świecie, bał się zrobić jakikolwiek ruch, bo przecież każdy mógł się okazać niewłaściwym. Dlatego trwał w stagnacji już lata, czasem próbując coś zmienić, ale broń Boże nie za dużo. Przesuwał się, o centymetr, może dwa. Tak, żeby nakarmić swoją podświadomość nowymi kłamstwami, dać sobie poczucie złudnego progresu. Przecież coś zmieniłem, wcale nie jestem taki sam, jak dzień temu, miesiąc, rok. Idę do przodu. Tylko tak naprawdę stał w miejscu, przyglądając się wszystkim dookoła. Po cichu im zazdrościł. Sądził, że on nie ma szans. Nigdy ich nie miał, skoro nawet nie zaczął iść. Usiadł i czekał. Tylko na co?
- Te, czego tu znowu? - zawołał strażnik, patrząc, jak zielonookiemu jaszczurowi zawiesił się system. Już od dobrych dwóch, trzech minut stał w miejscu z pustym spojrzeniem, zawieszonym gdzieś w przestrzeni.
- Co... ja... A, tak. Przyszedłem do Blizzarda-sama. - odpowiedział, nieco zbity z tropu, jednak po chwili znów nabrał pewności siebie, a na jego twarzy powróciły dawne rysy bezdusznego changelinga.