Szczyt Wieży Karina

Na mordce kocura pojawił się delikatny uśmiech. Przejechał łapką po swoich odstających wąsiskach i skinął głową porozumiewawczo.
- Tak. W pokoju minie cały rok, a na Ziemi zaledwie jeden dzień. Tam, gdzie się udajesz, spotkasz kogoś niesamowitego. Kogoś, kto może nie wygląda, ale ma w rękawie niejednego asa. Kogoś, kto wie wszystko na temat wszystkich. Niektórzy mówią, że jest wszechmogący. Sama się przekonasz. Wytłumaczy Ci z dokładnością i zaprowadzi do Pokoju Ducha i Czasu, jeśli uzna, że jesteś godna. - ponownie przejechał łapką po swoich wąsach. Wyskoczył zwinnie na barierę i stuknął o nią swoją drewnianą laską. Następnie uniósł ją do góry i sam spojrzał w tamtą stronę.
- Musisz udać się do nieba. - powiedział zagadkowo, uśmiechając się tajemniczo. Po chwili odłożył laskę na swoje miejsce i zeskoczył z barierki.
- Cały czas do góry, aż trafisz tam, gdzie pragniesz trafić. - raz jeszcze skinął głową, po czym udał się w stronę schodów. Spojrzał ostatni raz na Kurisę przez ramię i uśmiechnął się.
- Powodzenia. - wyszeptał, po czym skierował się na dół, do swojego pokoju.
Kiedy Kurisa odwróciła się z powrotem w stronę barierki, na miejscu w którym stał jeszcze chwilę temu kocur, leżał skurzany mieszek.
_____
W mieszku jest 5 fasolek Senzu.

Wątpliwości saiyanki zostały nieco rozwiane po tym, gdy kocur wytłumaczył jej dokładniej jak to działa. Czyli dobrze zrozumiałam... Cały rok spędzony w tym pomieszczeniu to tak naprawdę tylko jeden dzień na Ziemi... Niesamowite. - Powiedziała do siebie w myślach. W dodatku Korin powiedział jej, że spotka tam kogoś niesamowitego. Kogoś, kto wie o wszystkim i o każdym. Kogoś, kto jest wszechwiedzący i wszechmogący. Dziewczyna podnieciła się tym i stanęła w gotowości zaciskając swoje pięści.
- Naprawdę?! W takim razie nie ma na co zwlekać! - Powiedziała nieco głośniej. Korin znów przywrócił w niej chęci do działania. Otworzył dla niej nową drogę i sprawił, że dziewczyna miała znowu jakąś nadzieję na to, że uda jej się zrobić coś wielkiego. Jednak kiedy kocur powiedział jej, że musi udać się do nieba, nieco ochłonęła i stanęła z głupim wyrazem twarzy.
- Do nieba? - Zapytała niedowierzanie. Ale jak do nieba? W sensie, że do góry? Dziewczyna podeszła do barierki i przeskoczyła nad nią, ale złapała się nogami o nią i obróciła się do góry. Swoje dłonie przyłożyła do twarzy, aby zasłonić promienie słońca. Wyglądało to trochę, jakby robiła brzuszki opierając się nogami o barierkę, bo tylko nimi się o nie opierała, aby nie spaść na dół. Patrzyła się, ale na górze niczego nie było. Tam przecież nic nie ma! Jeśli będzie leciała coraz wyżej, to w końcu wyleci poza orbitę planety i zabraknie jej powietrza lub zmarznie na kość! Dziewczyna widziała, że kocur trochę z nią pogrywa, ale wiedziała, że ją nie okłamuje. Sprytny kocur lubił robić małe psikusy. Powiedział ostatecznie, że musi udać się na górę. Dziewczyna już zrozumiała co musi zrobić. Następnie sprawnym ruchem podciągnęła się energicznie do przodu, a tym samym wskoczyła znowu za barierkę i stała znowu na podłodze. Na jej twarzy pojawił się uśmiech.
- Bardzo ci dziękuję! Niedługo odwdzięczę się za wszystko! Nie ma już czasu do stracenia, do zobaczenia za rok! Znaczy... do zobaczenia niebawem! - Kurisa była mu bardzo wdzięczna za to, co zrobił. Trzeba było się sprężyć, bo czasu było coraz mniej. Odwróciła się w stronę barierki i już miała przez nią przeskakiwać, ale zobaczyła na niej tajemniczy mieszek. Podeszła do niego i wzięła go do ręki.
- Huh? Korin coś zgubił? - Powiedziała do siebie cicho pod nosem i otworzyła mieszek. Gdy zobaczyła zawartość, wielka kropla potu spłynęła po jej czole. Czy on czasami nie czyta mi w myślach? - Zadała sobie pytanie w głowie odwracając się za siebie, ale Korina już tutaj nie było. Schowała więc mieszek pod koszulkę i uśmiechnęła się jeszcze ostatni raz, zanim opuściła to miejsce. Stanęła na barierce i skupiła swoją energię, która zaraz przybrała postać białej aury spowijającej jej ciało. Dziewczyna odskoczyła delikatnie jedną nogą do przodu, a następnie energicznym ruchem odleciała zawijając swój tor lotu do góry. Zaczęła wznosić się coraz wyżej i wyżej tak, jak to wytłumaczył jej kocur. Czuła lekki stres, bo nie wiedziała jeszcze jak to wszystko będzie wyglądać, ale była jak najbardziej gotowa do działania.

Zt.

Niebo przecinała poruszająca się z zawrotną prędkością postać, a właściwie dwie postaci z czego ta druga znajdowała się w ramionach pierwszej. Sunęły nad lasem kilkanaście metrów nad koronami drzew, powoli zbliżając się do majaczącego w dali słupa. Aymi przyspieszyła, zacieśniając uścisk na ramionach koleżanki, a gdy tylko znalazły się w pobliżu długiego na całe kilometry obelisku, obleciała dookoła niego i ruszyła w górę, przebijając kolejne warstwy nikłych chmur. Wreszcie na górze dostrzegły rosnący dysk stanowiący spód bączka będącego szczytem. Płomiennowłosa bez większego problemu przekroczyła barierki, lądując gładko na posadzce.
- Korin! To ja, Aymi! - zawołała od razu. - Potrzebujemy pomocy w sprawie kul!
Odstawiła Eri-chan na podłogę, jednocześnie niwelując własną transformację. Zaraz potem ruszyła w stronę schodów prowadzących w dół zupełnie tak, jakby była u siebie. I poniekąd tak właśnie było, wszak kocur jako pierwszy dał jej dach nad głową i nadal była tu mile widziana, miała tu nawet własny pokój. Teraz jednak miała pilniejsze sprawy niż wspominki. Potrzebowała pomocy swojego kociego przyjaciela.

Nadal zachwycały ją widoki, jakie dawał jej lot z Aymi. Dla niej to był niemal cud, że ktoś potrafił latać tak szybko i tak wysoko. Smucił ją tylko fakt, że bez pomocy Rudowłosej to nigdy sama nie zobaczy takich krajobrazów. Wiedziała również, że nigdy nie dotrze do pewnych miejsc i jednym z takich miejsc była wyspa Kame, ale też wieża do jakiej właśnie dotarły. Ogromny, biały słup zakończony... Bączkiem? Wyglądało to, jak jakiś bączko-balkon i to podobno tu mieszka ten, którego mają szukać? Hm... No cóż. Dziwny dom, ale co poradzisz? Nic nie poradzisz.

Została postawiona na ziemi przez Rudowłosą, po czym rozejrzała się wokół. Pierwsze, co rzucało się w oczy to wszechobecna biel. Dziewczyna podeszła do barierek i wyjrzała, a tam ujrzała las, ale zdawało się, że był odległy od niej kilometrami. Wróciła wzrokiem do wnętrza bączka i poszukała wzrokiem Ay-chan, ale ta najwidoczniej poszła piętro niżej, więc Erica zrobiła to samo...

Gdy Aymi i Erica weszły do części mieszkalnej, innymi słowy - do pokoju Korina, nakryły go na dziwnej zabawie. Na trzech cegłach postawiony był kij, pod którym kociak przechodził, wyginając swoje plecy maksymalnie do tyłu. W tle przygrywała skoczna melodyjka puszczana z małego radia.
Kocur był już w połowie, a od dotknięcia kija brzuchem był zaledwie o włos. Słysząc jak ktoś wchodzi do jego pokoju, zdezorientowany i speszony, stracił równowagę i wywrócił się, brzuchem strącając patyk, który spadł na niego. Podparł się na jednej ręce i leżąc w stylu "namaluj mnie jak swoją francuską dziewczynę", zerknął na Aymi i jej koleżankę.
- Aymi! Co cię znów sprowadza? - zapytał, podnosząc się powoli, a kiedy w końcu wstał na obie łapy, chwycił za swoją drewnianą laskę, podparł się i wolną ręką otrzepał swoje futerko. Spojrzał na Ericę i pomachał do niej łapką.

Widziała, jaką przyjemność czerpie Erica z lotu u jej boku. Mimo prędkości i związanych z nią niedogodności rozglądała się dookoła, podziwiając widoki. W pewnym sensie młoda była w stanie ją zrozumieć, w końcu przeszło rok temu nawet nie wiedziała, że może latać, nie wspominając już o obecnej szybkości. Wszystko to było fascynujące, gdy było się na etapie początkującego, później przestawało się po prostu zwracać uwagę na takie rzeczy. Taka właśnie była kolej rzeczy.
Dotarły na wieżę, wylądowały, Aymi zawołała Korina, ten jednak nie odpowiadał. Dlatego też dziewczyna postanowiła go poszukać, a jej koleżanka podążyła jej śladem. Znaleźć białego kocura nie było trudno, wystarczyło podążać za dźwiękiem... muzyki? Halfka stanęła w progu, z lekko uniesioną brwią przyglądając się temu, co właśnie wyczyniał kot. Nie miała pojęcia, czemu mają służyć te wygibasy i chyba niekoniecznie chciała to wiedzieć. Były przecież ważniejsze rzeczy, prawda? Gospodarz zauważył w końcu swoich gości, co prawda nieproszonych, ale jednak gości i po chwili spytał o powód wizyty. Aymi podrapała się delikatnie za głową.
- Etto... Kame wysłał nas na poszukiwanie smoczych kul, ale nie mam pojęcia, gdzie zacząć, więc pomyśleliśmy, że Kami-sama może nam w tym pomóc, tylko... - przerwała na moment wyjaśnienia, przygryzając wargę. - Nie wiem, czy możemy do niego lecieć tak bez pozwolenia. W końcu nie każdy musi sobie życzyć gości i... Ale potrzebujemy kul, żeby przywrócić tacie życie i przygotować się na walkę z Belialem, więc...
Znów przygryzła wargę. Nie wiedziała, w jaki sposób przekazać to, co miała do powiedzenia. Nie chciała obrażać Wszechmogącego swoim wtargnięciem, w końcu był kimś ważnym... podobno... No i on był twórcą smoczych kul, które miały moc przywracania życia. To musiało go wyróżniać. A skoro Kami nie był zwykłym człowiekiem (albo kosmitą, tej opcji nie wykluczała mimo braku znajomości definicji tegoż słowa), to tym bardziej należało odnosić się do niego z odpowiednim szacunkiem. Tego uczyła ją matka. Dziwnym trafem w ostatnim czasie nawet o niej nie pomyślała...

Lecieli wzdłuż długiego słupa. Nagle zwolnili, a zapytany Tenshinhan o swoje samopoczucie odpowiedział:
- Tak, dziękuje. - i mogli lecieć dalej. I tak po chwili znaleźli się na odpowiedniej wysokości, aby móc dojrzeć okrągłą kapsułę zawieszoną w słupie. Była to platforma w kształcie bączka, jednak w środku był on prawie pusty. Na środku znajdowała się fontanna, z której woda jednak nie leciała. Zdobiona postaciami zwierząt. Nad fontanną znajduje się bańka w środku której coś się znajdowało. Dookoła bańki są filary podtrzymujące całą budowlę. Po jednej stronie znajdowały się schody prowadzące do całego wnętrza. Gdy dotarli do celu nie znaleźli nikogo. Było tutaj kompletnie pusto.
- Korinie, czy jesteś tutaj?! - Wykrzyczał Tenshinhan. Po czym ruszył do przodu, aby rozejrzeć się. Nie wiadomo czego się spodziewał. Korina tutaj nie było, a mimo to ruszył na środek tego miejsca i rozglądał się pomału, jakby Korin miał się ukrywać gdzieś za fontanną...

Korin przeczesał swoje wąsika, zapadając w głęboką zadumę. Spojrzał na Aymi, marszcząc swoje włochate brwi, po czym stuknął swoją drewnianą laską w podłogę.
- Yosh! - powiedział głośno, po czym zbliżył się do czerwonowłosej i jej znajomej. Spojrzał raz na jedną, raz na drugą. Uśmiechnął się i skinął głową.
- Wszechmogący kontaktował się ze mną i oczekuje was, wojowników. Nie tak dawno temu, miał już gościa. To była twoja koleżanka, jak mniemam. Ta, co była kiedyś chłopcem. Niestety, nie wiem, co się z nią stało. Być może wciąż tam jest. W każdym razie... Wszechmogący zbiera drużynę, ale trzeba przejść pewien test, który wyłoni kandydatów do Ziemskich Sił Specjalnych. - przerwał na moment i chrząknął, już miał kontynuować, kiedy usłyszał ponowne wołanie. Zerknął kątem oka na wyjście i wystające zza niego dwa schodki.
- Nie było tu takiego ruchu od czasów Piccolo Daimao! - powiedział lekko oburzony, po czym machnął do Aymi i Eri, by poszły za nim. Idąc po schodach, stukał swoją laską.
Dotarłszy na piętro wyżej, napotkał tam Ryu i Tenshinhana. W ciszy skierował się w ich stronę, lustrując spojrzeniem jednego i drugiego.
- Co was sprowadza? Wątpię, że to zwykłe odwiedziny. Smocze Kule czy Senzu? - zapytał, unosząc jedną brew ku górze. Pytanie zadał Ryu i to właśnie na niego się teraz patrzył.
_____
Laptor, prześlij mi na PW jakieś streszczenie wątku Tenshinhana. Kilka zdań, nie więcej.
Schowałem w poście Easter Egga. Kto go znajdzie i objaśni, dostanie małą nagrodę. Kto pierwszy, ten lepszy.

Gdy tylko zeszła w dół za Płomiennowłosą, to ujrzała dziwne zjawisko. Kot o szarym futerku używając kilku cegiełek i laski bawił się w... Limbo? Ale gdy tylko ujrzał nasze bohaterki, to się speszył i przewrócił, jednakże szybko wstał i wziął swą laskę, a potem zaczął rozmawiać z Ay-chan o czymś, o czym Białowłosa kompletnie nie miała pojęcia. Z tego, co wiedziała, to były jakieś magiczne artefakty, które mogły ożywić ojca Aymi... Cóż, musiały być ogromnie potężne, skoro potrafiły wskrzeszać zmarłych.

Dziewczyna stała i słuchała kotka, lecz gdy do nich podszedł, to nie mogła się oprzeć i przykucnęła, aby go pogłaskać. Zaciekawił ją fragment o kobiecie, która kiedyś był chłopcem. Jak to mogło być możliwe? Czy to wina tych dziwnych artefaktów? Być może... Erica tak mało wiedziała o świecie tych latających wojowników i czuła, że tu nie pasuje, ale to temat na inną rozmowę... Usłyszała czyjeś kroki, ale nie spojrzała na schodki, bo była zbyt zajęta głaskaniem kotka zwanego Korin.

Trójoki zapewnił, iż wszystko w porządku z nim, więc wojownicy mogli ruszyć dalej. Nim się obejrzeli dotarli do celu swej podróży. Wylądowali oni w środku już dobrze znanego naszemu bohaterowi bączka, w którym rezydował kot Korin. Nikogo tu nie zastali, więc Tenshinhan zawołał gospodarza i ruszył do przodu, zaś Ziemianin postanowił pozostać w tyle i poczekać. Nagle rozległo się tajemnicze stukanie zdawałoby się drewnianej laski, dobiegające od strony schodów prowadzących w dół. Okazało się, że wchodził po nich właśnie biały kocur trzymając w jednej ze swoich łapek swą laskę. Ten, nie wiedząc, lecz domyślając się, jaki cel w wizycie mieli goście postanowił zadać pytanie kierując je w stronę Ryu.
- Pan Kame powiedział mi, że na Ziemi wylądowało kilka statków z osobami o wrogich zamiarach. Razem z Tenshinhanem przylecieliśmy do Pana, aby prosić o pozwolenie na widzenie się z Wszechmogącym. Mamy nadzieję, że pomoże on nam w poszukiwaniu Smoczych Kul, abyśmy mogli wskrzesić mistrza Haricotto.
Dopiero teraz dostrzegł dwie inne postacie, znajdujące się na schodach. To były właśnie Aymi oraz Erica. W pierwszej chwili ucieszył się na ich widok, lecz także i zaskoczony został. Były całe i zdrowe, jednakże ze słów staruszka Kame wynikało, że już dawno przebywały u Wszechmogącego. Być może coś opóźniło ich odlot stąd? Z drugiej jednak strony, Ziemianin nie mógł zrozumieć, czemu Erica w ogóle tu przebywała. Brunet nic o niej w zasadzie nie wiedział, nie znał jej zbyt długo, więc nie uważał ją za osobę, której można ufać. Przecież równie dobrze mogła pracować dla Czerwonej Wstęgi. Jeżeli Armia Czerwona dowiedziałaby się, że Korin zajmował się hodowlą fasolek to mogłaby w późniejszym czasie wysłać tu swe wojska, a może nawet androidy? Pytanie brzmiało: Co stałoby się potem? Cóż, lepiej było nie myśleć o tym. Przyprowadzenie tu Erici było dość lekkomyślnym posunięciem. Fakt, Ryu nie miał pojęcia czy dziewczyny znały się już dość długo, jednakże musiał się upewnić, iż rudowłosa ufała na tyle białowłosej, aby przyprowadzić ją w to miejsce. Tej kwestii jednak nie miał zamiaru poruszać w tamtym momencie. Mieli na głowie całkiem nowe zagrożenie i właśnie z nim należało najpierw się uporać.
- Przepraszam na chwilę…
Skierował swe kroki ku dziewczynom w celu zamienienia z nimi kilku słów. Pamiętał o sytuacji, która wydarzyła się nad jeziorem i liczył, iż jego przyjaciółka nie ucieknie, gdy tylko ujrzy idącego w jej stronę bruneta(Gdyby jednak tak się stało to Ryu po prostu biegnie za Aymi wołając, aby się zatrzymała).
- Dobrze was widzieć. Nad jeziorem zobaczyłem plamę krwi i bałem się, że którejś z was stała się krzywda.
Podszedł do rudowłosej, spojrzał na nią i po prostu przytulił.
- Przepraszam… Przepraszam, Aymi, że tak się zachowałem. Wiem, że chciałaś dobrze. Po prostu nigdy wcześniej żadna dziewczyna mnie nie pocałowała i nie wiedziałem, co zrobić. Przepraszam…
Wysłuchał ewentualnych uwag rudowłosej i puścił ją, a następnie odwrócił się w stronę Korina czekając na dalszy zbieg wydarzeń.

Korin rozmarzył się na chwilę, kiedy Eri go pogłaskała. Zamruczał nawet, rumieniąc się. Dopiero kiedy zdał sobie sprawę jak żałośnie to wygląda, odskoczył od niej, poprawiając swoje wąsiska. Zasłonił usta pięścią i zakasłał kilka razy. Spojrzał na Tenshinhana i obaj skinęli do siebie głowami, jakby wiedzieli coś, czego nie wiedział nikt inny.


- Słuchajcie mnie wszyscy! - powiedział głośno Korin, uderzając swoją laską mocno o podłogę. Wszyscy natychmiast skierowali swoje spojrzenia i skupili swoją uwagę na nim (a przynajmniej powinni).
Kocur będąc poważnym, rzucił spojrzenie każdemu po kolei, po czym skupił swój wzrok na Aymi, jako że ona pierwsza przybyła prosić o pomoc.
- Nie ma czasu do stracenia. Przeciwnik na pewno nie próżnuje. Znając ludzi tego typu, z pewnością zmierza w stronę Ziemi, by dobić tych, którzy pokrzyżowali jego plany. Wszechmogący udzieli wam pomocy, ale musicie pamiętać, że nic nie przychodzi za darmo. - uspokoił się na chwilę, raz jeszcze rzucając każdemu z osobna poważne spojrzenie.
- Idźcie już. Próżnowanie nie przyniesienie niczego dobrego. Jesteście nadzieją Ziemi... nie... Wszechświata! - powiedział głośno, podkreślając wyraźnie ostatnie słowo.

Tymczasem, wysoko nad wieżą Korina. Wszechmogący stał na krawędzi platformy, patrząc w dół. Mrużył swoje zmęczone oczy i marszczył twarz w grymasie niezadowolenia. Pan Popo stał tuż za nim.
- Przygotuj go, Panie Popo. - powiedział krótko, a mina Popo wskazywała na wyraźne zaskoczenie. Zająknąwszy się, przytaknął nerwowo i ukłonił się, odwracając się na pięcie i znikając zaraz w ciemnościach pałacu.
- Już czas. - dopowiedział po chwili Wszechmogący, spoglądając zaraz daleko przed siebie. Korin w tym samym czasie skinął głową. Po skroni jednego, jak i drugiego, spłynęła kropla potu.

Uśmiechnęła się, gdy Korin odskoczył od niej. Widziała, że mu się podobało, ale chciał zachować swój "image" poważnego mędrca. Wstała, kierując swój wzrok na przybyszów, jakimi okazali się Ryu z obcym mężczyzną. Lekko się zszokowała, a potem zerknęła na Aymi, która mocniej zacisnęła uścisk na jej dłoni. Popatrzyła na nią, a potem wzdrygnęła się, gdy Ryu pojawił się przy nich tak nagle i przytulił Rudowłosą. Erica odkaszlnęła dwa razy, a potem odwróciła od nich wzrok, skupiając się na mówiącym Korinie. Zerknęła przez chwilę na dziewczynę, która obok niej się pojawiła, a potem wróciła wzrokiem do kota. Gdy skończył mówić, to podeszła do niej jej towarzyszka, chwyciła jej obie dłonie i poradziła jej zostanie tutaj z tą małą, szarą kuleczką, a potem obdarowała jej usta pocałunkiem, który został oddany praktycznie od razu. Był to jej drugi pocałunek i czuła, że może się w nim rozpłynąć. Żałowała, że tak szybko się od siebie odłączyły, lecz uśmiechnęła się i pomachała towarzyszce na pożegnanie.

Krew znaleziona przez naszego bohatera nad jeziorem nie należała, do którejś z dziewczyn, jak oznajmiła sama rudowłosa. Młodzieniec mógł jedynie nadal spekulować nad tym, co dokładnie wydarzyło się tam pod jego nieobecność. Biorąc pod uwagę zniszczenia, z całą pewnością odbyła się tam walka, lecz wciąż nie było jasnym kim był ów tajemniczy wojownik. Nawet jeżeli nie miał on dobrych zamiarów to istniało spore prawdopodobieństwo, iż nie stanowił on zbyt dużego zagrożenia. Oczywiście pod warunkiem, że faktycznie zmierzył się z ogoniastą i przegrał.
Brunet przytulił rudowłosą przepraszając ją za swe postępowanie, lecz ta najwidoczniej, z jakiegoś powodu nie chciała o tym rozmawiać. Cóż, może po prostu nie widziała sensu w rozmawianiu na ten temat? Oboje byli doskonale świadomi wszystkiego, co zaszło i może nie widziała sensu w rozpamiętywaniu przeszłości? Może dla niej było to coś nieznaczącego, lecz gdy nasz bohater myślał o tym teraz to było to całkiem… miłe. Nigdy wcześniej żadna dziewczyna nie pocałowała go w usta, więc była to naprawdę przyjemna odmiana. Fakt, jego początkowe zachowanie mogło absolutnie na to nie wskazywać, a nawet wręcz przeciwnie. Można było z niego wywnioskować może nawet pewną odrazę lub strach? Było to jednakże niespodziewane i nie wiedział, jak powinien się zachować. Taka sytuacja przydarzyła mu się pierwszy raz w życiu, i gdyby tylko był świadom tego, co ma się wydarzyć to może zareagowałby w całkiem inny sposób? Mimo wszystko należało porozmawiać z Aymi o zdarzeniu tym.
- Jak ja mogłem być tak ślepy? Nawet nie zauważyłem tego, że może coś do mnie czuć.
Ryu wciąż próbował zrozumieć, jakim cudem nie dostrzegł tego wszystkiego. Dopiero ten całus otworzył mu oczy. Dopiero teraz zaczął pojmować, że dziewczyna traktowała go inaczej. Był dla niej zdecydowanie kimś innym niż tylko przyjacielem.
Ziemianin słysząc głos Korina, a następnie uderzenie drewnianej laski momentalnie puścił swą przyjaciółkę i skierował wzrok na gospodarza wieży. Kocur rzucił każdemu z obecnych poważne spojrzenie ponaglając naszych bohaterów do jak najszybszego ruszenia w drogę. Było to całkowicie normalne zważając na okoliczności, w jakich wszyscy się znaleźli. W zasadzie dopiero teraz Ziemianin zaczął zastanawiać się nad tożsamością przybyszy. Najpewniejszą odpowiedzią wydawali się być Sakanie, bo przecież istniało już wcześniej prawdopodobieństwo ich powrotu na błękitną planetę. Nie można było jednak wykluczyć innych możliwości. Wszechświat był ogromny, pełen mrocznych i złych istot. Powodów przybycia na Ziemię mogło być wiele. Mimo wszystko, Ryu sądził, iż to właśnie ryboludzie znów pojawili się.
- Jeżeli to znowu Sakanie to czeka ich nieciekawy los. Tym razem mam zamiar z nimi walczyć. Użyję całej swojej mocy i szybko ich pokonam.
Chłopak był pewny siebie, może wręcz arogancki, lecz nie miał zamiaru przegrać z osobami, które pochodziły z tej samej rasy, co zabójca jego mistrza. Nie zamierzał patyczkować się z nimi. Zresztą, nawet jeżeli okazałoby się, że to nie Sakanie wylądowali na Ziemi to i tak miał zamiar użyć wszystkiego, co miał i przegonić najeźdźców. Nie było potrzeby, aby niepotrzebnie przeciągać starcie. Należało zakończyć walkę tak szybko, jak tylko zostałaby rozpoczęta. Bez niepotrzebnych ofiar.
Młodzieniec dostrzegł kątem oka Aymi, która zbliżyła się do Erici i obdarowała ją całusem. Ta sytuacja całkowicie zdezorientowała wojaka. Absolutnie nic z tego nie rozumiał. Nie mógł pojąć tego, co miało tu miejsce. Jego mózg nie potrafił przekalkulować i ułożyć wszystkiego, w jakąś logiczną całość. Zdawało się, iż to właśnie jego rudowłosa obdarzyła tym szczególnym uczuciem, bo przecież gdyby było inaczej to, dlaczego miałaby go całować? Młodzieniec już wcześniej myślał nad tą kwestią i możliwe, że mogła chcieć poprawić mu humor tym gestem. Jeżeli nie miało to jednak dla niej większego znaczenia to czemu, aż tak bardzo przejęła się jego reakcją? Przecież widząc, jak zachował się nasz bohater momentalnie uciekła prosto w las. Skoro kochała Ryu to, w jakim celu pocałowała białowłosą? Chciała sprawdzić jego reakcję? Tylko po co? Łącząc te wszystkie fakty można dojść do wniosku, że nic tu nie miało jakiegokolwiek sensu, brakowało w tym jakiejkolwiek logiki. Stwierdził, że nie może dłużej marnować czasu i musiał ruszać. Nim jednak odleciał skierował swój wzrok na Tenshinhana i zapytał czy on także zamierzał lecieć wraz z naszymi bohaterami. Jakkolwiek trójoki odpowiedziałby, Ryu zamierzał opuścić wieżę. Wyglądało na to, iż Erica miała pozostać u Korina. Jeżeli nie była wystarczająco silna to faktycznie byłoby lepiej, aby pozostała w bezpiecznym miejscu. Młodzieniec ugiął nogi oraz ręce, a ciało jego obtoczyła mleczna aura, następnie opuścił to miejsce.

[z/t]

jednorożec - magiczny(?) koń z rogiem na czole; trudny do znalezienia

smok - duży, skrzydlaty gad, który pluje ogniem (antyczny?)

miłość - uczucie łączące ludzi; ma różne odmiany (sprawdzić, czemu tata zachowuje się przy Rock jak nie on - głupi uśmiech, potykanie się; czy to ma ze sobą coś wspólnego?)

magia - ?

religia - chyba jakiś rodzaj wiary w coś wielkiego, ważnego

]śmierć - koniec życia (jak powstaje życie?)

przyjaciel - ktoś bliski

obietnica - coś, co należy zrobić

Kami - przyjaciel Korina, ktoś ważny; mieszka nad nim

stosunek - zależy od kontekstu (tak mówi Korin)

kontekst - ?

Cóż, wczytując się w te notatki, można mniej więcej zrozumieć rozumowanie autorki, przynajmniej w pewnym stopniu.

Raaaany! Szkoda, że ta chwila nie trwała dłużej. Powoli odsunęła się od dziewczyny i uśmiechnęła się szeroko z rumieńcami na twarzy. Było milutko, nawet bardzo! Szkoda tylko, że trwało to tak straaaaasznie krótko. Chętnie pozostałaby złączona w ten sposób z Rudą jeszcze kilka sekund... Zaaaraaaaz! Omójbosze! O czym ona właśnie myśli?! Znaczy, no, dziewczyny lubią facetów i w ogóle... Nie? No, niby tak... Znaczy, to taka niepisana zasada, co nie? Nie? Nie!? Białowłosa nie była zbyt zaawansowana w takich sprawach, nie znała się, ale wydawało jej się, że tak to działa. Chłopcy chodzą z dziewczynami, dziewczyny z chłopcami. Niby proste, ale... No, coś tutaj było nie tak. Dziewczyny nie mogły stworzyć TAKICH uczuć do przedstawicielek własnej płci, racja? Racja!... Ach, chrzanić to. Świat się walił, zasady przestały mieć jakiekolwiek znaczenie, nieważne czy wymyślone w niedoświadczonych główkach, czy nie. Będzie zadurzona w kimkolwiek tylko będzie chciała i nikt jej tego nie zabroni! I zaraz po tej myśli pojawiły się straszniejsze wizje. Co jeśli Ruda nie odwzajemnia jej szczenięcej miłości?  Jeśli woli kogoś innego? To mogło być bardzo prawdopodobne... Lecz w takim razie po co było to wszystko? Może to tylko tak po przyjacielsku?... Ach! Za dużo myślenia! Stooop! Uśmiechaj się teraz, a przejmuj się później! Pomachała dziewczynie na odchodne i spojrzała pytającym wzorkiem na Korina. Ten nic nie powiedział, tylko od razu zaczął gdzieś iść, więc podreptała za nim.
Znalazła się w pokoju, który wyglądał całkiem przytulnie. Nigdy by nie pomyślała, że znalazłaby w takim miejscu coś takiego. Ale w sumie... Ostatnio dużo rzeczy ją zaskakiwało. Od Kocurka dowiedziała się, że ta miejscówka należy do Aymi. Podziękowała mu skinięciem głowy i ciepłym uśmiechem, a potem rozejrzała się po pomieszczeniu. Nigdy nie nocowała u znajomej (czy jak kto woli, dziewczyny :3), więc ta sytuacja była dla niej nowa. Nie wiedziała co mogła, a czego nie mogła, więc starała się zachować jakiś umiar w swoim buszowaniu, lecz... No właśnie. Ciekawość zawsze zwycięża w takich przypadkach. Zeszycik na stoliku ją zaintrygował. Pooglądała okładki książek, lecz nie były one tak interesujące jak wyżej wymieniony notatniczek. Wpisy w nim były dość proste i sugerowały równie prosty wniosek. Trochę to urocze i straszne zarazem. Zapisała sobie w głowie, aby spędzić z Ay-chan więcej czasu i pomóc w tym i owym...
Do kolacji jej się strasznie nudziło. Większość tego czasu przesiedziała przy książkach, potem zrobiła sobie małą przerwę na zjedzenie posiłku, który przyniósł jej Kocurek i już nie wróciła do poprzedniego zajęcia. Minęło dużo czasu, zbyt dużo. Zaczęła się niepokoić i martwić o los koleżanki. Pal licho Ryu, ważne by Aymi włos z głowy nie spadł. Przez resztę wieczoru nie wychodziła z pokoju, tylko leżała na poduszkach, oglądała sufit i zamartwiała się coraz bardziej. Dlaczego jeszcze nie wraca? Co się z nią dzieje? Czy wszystko jest w porządku? W końcu nie wytrzymała i zsunęła się z poduszek na ziemię i wstała. A wtedy zaczęło się dziać coś, co wprowadziło Białowłosą w panikę. Wszystko zaczęło drżeć. Tak po prostu. Wyleciała z pokoju i skierowała się na szczyt wieży, a tam spotkała tego, który mógłby jej to wszystko wyjaśnić.
-Co się dzieje? Wszystko w porządku?-
Podeszła bliżej barierki i spojrzała w dół. Nie spędziła tutaj aż tak dużo czasu. Nie mogła. Pamiętała, że na dole był las. Ogromny, przepiękny las! Było w nim tyle życia! A teraz? Teraz na dole nie było nic. Zamurowało ją. Coś tutaj miało, albo ma miejsce i cokolwiek to jest, to nie jest to dobre.
-Z Aymi wszystko w porządku?-
Tylko tyle wydukała. Potem już stała ze wzrokiem utkwionym w zniszczony las.

Coś tutaj zdecydowanie było nie tak. Las nie mógł zniknąć od tak po prostu. Ktoś musiał w tym maczać paluszki i ten "ktoś" na pewno nie był zbyt miły, o nie. Kto normalny niszczy lasy od tak? Ciągle w głowie miała słowa Aymi i wspomnienie tego, jak wszyscy byli poddenerwowani. Coś tutaj zdecydowanie nie grało i Białowłosa chciała się dowiedzieć co. Nawet, jeśli byłoby to coś strasznego, a na to się zapowiadało póki co...
Dziewczyna wychyliła się za barierkę jeszcze bardziej. Gdyby znów tak zrobiła, to wylądowałaby poza platformą i swobodnie spadałaby ku zniszczonemu laskowi. Zastanawiała się , kto się wkurzył. Wiedziała tylko, że to na pewno nie był ktoś milutki, o nie. Żadna milutka osoba nie niszczyłaby przyrody specjalnie. Na dodatek sprawa z Aymi... Oby nic jej nie było. Wyglądała na silną i potrafiła wspaniałe rzeczy. Na pewno nic jej nie jest... Racja? Racja?! Przecież nikt nie mógł jej nagle porwać i zabrać gdzieś poza planetę w jakieś losowe miejsce, którego nawet sam porywacz nie zna. Racja?! To była zbyt absurdalna wizja, by mogła być prawdziwa.
Nagle usłyszała głos Korina, więc odwróciła się w jego stronę z pytającym wzorkiem. Skinęła głową w odpowiedzi na jego pierwsze pytanie. Zrobiła to impulsywnie, bez żadnego wcześniejszego pomyślenia nad swoją akcją. Słuchała w milczeniu całego wywodu do momentu, gdy zadał kolejne pytanie. Otworzyła nieznacznie usta i zastanowiła się porządnie. Czy potrafiłaby myśleć tak jak Aymi? Czy potrafiłaby ją zrozumieć w pełni? To jasne, że dziewczyna była wyjątkowa pod tym względem i nie dało się myśleć dokładnie tak jak ona...
-Nie wiem - Zaczęła, jednocześnie podnosząc głowę, którą wcześniej bezwiednie opuściła. -Ale spróbuję. Spróbuję z całych sił.
Zagryzła wargę. Czy ta odpowiedź była odpowiednia? Czy naprawdę uda jej się zrozumieć w pełni pojmowanie dziewczyny? Szarowłosa miała nadzieję, że tak. Ale jak będzie naprawdę? O tym dowiemy się dopiero później!

________
Jesteśmy na etapie tuż przed zabiciem Belcia o/

Wróciła wzrokiem za barierki wysokiej wieży. Coś... Coś ważnego się działo. Coś bardzo ważnego i bardzo ją to martwiło. Czy z Aymi jest w porządku? Musi! Taką nadzieję miała Erica. Jak jest naprawdę? Cóż... Ach, o tym gdzie indziej, tak. Teraz wracajmy do właściwej akcji!
Szarowłosa odwróciła się w stronę kota, zmieszała i oblała rumieńcem. Korin na pewno nie miał na myśli tego, co miała ona, lecz zanim się zastanowiła, to wpierw wypaliła.
-M-Moja? Aymi wcale nie jest moja! Znaczy... Eeemmm...-
Wbiła wzrok w buty i szepnęła "Przepraszam". Jej głowa powoli zaczęła się unosić, gdy słyszała dalszą część zdania. Czyli to znaczyło, że z Rudowłosą wszystko w porządku! Uśmiechnęła się szeroko. Aymi nie dość, że cała, to na dodatek stała się bohaterką! Z uśmiechem wróciła wzrokiem do lasu, a raczej jego resztek. Ciekawe, co się dzieje tam, w dole... Na pewno coś niesamowitego. Szkoda tylko tej całej fauny i flory... Naprawdę straszna szkoda.

_________________
Praszam za krótki post. Nie miałem nad czym się rozpisywać xD

________
Już prawie! o/

Słuchała w milczeniu Korina. Rozumiała, o co mu chodzi. Była raczej myśląca... Może trochę skołowana, ale myśląca, a takie coś nie było trudne do odgadnięcia. Uniosła wysoko kąciki ust i spojrzała gdzieś w dal. Czuła się miło. Ciężko to było normalnie opisać. Zwyczajnie było jej miło. To chyba najodpowiedniejsze określenie.
Nagle znów coś się wydarzyło. Ależ to był męczący dzień! Tyle ważnych rzeczy się nagle działo. Pewnie zapytacie: Co takiego? Cóż, Korin wskoczył na barierkę. Okej, to poważniej brzmiało w mojej głowie. Nie oceniajcie. W każdym razie... Jego twarz była poważna i zdenerwowana, a przynajmniej na taką wyglądała. Te wielkie wąsiska i ogólnie koci wygląd trochę przeszkadzały w odczytaniu mimiki. Cóż, jedno było jasne. Coś bardzo, bardzo, bardzo ważnego się wydarzyło i Erica znów zaczęła się martwić o Aymi. Może miała jakąś potężną moc, ale... No właśnie. Ale co jeśli to nadal nie wystarcza? Co jeśli coś jej się stało? Te zdania krążyły po głowie Szarowłosej cały czas gdy na zmianę zerkała na Korina i resztki lasu. Oby Aymi nic się nie stało, oby była cała, oby szybko wróciła, oby... Oby... Dokończenie tego zdania pojawi się w kolejnym poście gracza.

________
I po o/

Fabu i Ranzoku wspinali się po słupie, który prowadził wysoko do nieba. Przez bardzo długi okres czasu, ich jedynymi towarzyszami, były ptaki przelatujące obok nich. Nieraz zbliżały się na taką odległość, że przeszkadzały w dalszej wspinaczce. Dopiero dały sobie spokój, kiedy doszły do wniosku, że ich działania nic nie dają. Czyżby to był Specjalny Ptasi Szwadron Karina!? Raczej nie...

W końcu, zarówno jeden, jak i drugi, dosięgnęli szczytu. Ich oczom ukazała się spowita chmurami platforma, która swoim kształtem przypominała zabawkowego bączka, który kręcił się i uciekał po podłodze.
Kiedy już na niego weszli, ujrzeli przed sobą zamknięte drzwi i schody prowadzące na wyższy poziom.
Wyżej, oczom ich ukazały się filary wybudowane na skraju okręgu, które podtrzymywały sufit. Na środku platformy znajdowała się fontanna, ale bez wody. Unosił się nad nią kulisty obiekt, jakby bańka mydlana. Na wierzchu fontanny znajdowały się rzeźby, przypominające miniaturowe słonie. Podtrzymywały niewielką, ręcznie zdobioną buteleczkę. Przed bolesnym upadkiem z platformy chroniły barierki.
Zastała ich jednak cisza. Czyżby cała wspinaczka poszła na marne?