Orbita

Benorn nie był taki jak dawniej. W jego życiu zmieniło się wiele, właściwie wszystko. Stał się silny, może nie był to jeszcze poziom Lorda Coolera, czy króla Colda, a nawet tego zdrajcy Friezy, lecz jeśli miał strzelać, powiedziałby że był czwartym Changelingiem w kwestii siły w imperium, a przynajmniej tak lubił o sobie myśleć. A niedługo zamierzał stać się jeszcze silniejszym. Tylko gdzie, mając tak wielką moc, mógł trenować nie martwiąc się o to jak wiele energii uwolni, ani też czy czegoś nie zniszczy. Odpowiedź była dość oczywista, kosmos. No, nie zamierzał oddalać się aż tak daleko, lecz orbita wydawała się odpowiednia.

Nim jednak udał się w swoje miejsce odosobnienia, poinformował odpowiednie służby o swoim zamiarze. Ostatnim czego potrzebował, to żeby jakieś działo wystrzeliło w jego kierunku dezintegrując go. Dopiero wtedy przestąpił przez balustradę swego tarasu i wzniósł się w powietrze, by następnie opuścić rejon planety i jej atmosferę. Robił to niespiesznie, obserwując oddalającą się powierzchnię planety, a następnie omiótł wzrokiem cały widoczny glob. Z tego miejsca, z orbity, cała planeta wydawała się taka krucha. Wystarczyło wyciągnąć dłoń i wystrzelić by ją zniszczyć. Lecz nie po to znajdował się w tym miejscu by podziwiać widoki. Ściągnął z siebie pancerz i scauter, umieszczając je w otaczającej go próżni. To powinno zapewnić mu chwilę nim grawitacja ściągnie je ponownie do atmosfery, gdzie niechybnie uległyby spaleniu.

Tak przygotowany przystąpił do swego treningu. Przyjął pozycję kwiatu lotosu, dłonie łącząc przed sobą w formie koszyczka i odetchnął głęboko. Wpatrzył się w planetę oczyszczając swój umysł. Podziwiał jej piękno. Podążał wzrokiem za widocznymi pokrywami chmur, przemieszczającymi się nad kontynentami. Szczególnie dłuższą chwilę poświęcał nad burzowymi chmurami i ich wyładowaniami. Dopiero gdy poczuł, że jego umysł nie zaprzątają mu żadne zbędne myśli, przymknął oczy i skupił się na swej wewnętrznej ki. Niektórzy twierdzili, że rasa changelingów po osiągnięciu odpowiedniego poziomu energii, mogła zmieniać swoją formę, uwalniając w ten sposób nowe pokłady sił. Inni twierdzili, że mogą oni to robić w każdym momencie, lecz uwolniona moc jest tak wielka, że nieodpowiednio silne ciało nie mogło utrzymać nowych pokładów w ryzach. Byli też tacy, którzy twierdzili, że każdy changeling po urodzeniu przechodzi natychmiast w ograniczone formy, by nie niszczyć wszystkiego wokoło siebie, a ich 4 forma była tą oryginalną, prawdziwą. Jaka wersja nie byłaby prawdziwa, wszystkie zgadzały się co do jednego. Changelingi potrafiły się transformować i tych transformacji były trzy. Benorn jak dotąd osiągnął dopiero pierwszą, lecz dziś chciał to zmienić. Ustabilizował swoją ki poprzez medytację, którą zakończył kolejnym odetchnięciem i zmianą pozycji z kwiatu lotosu na wyprostowaną. Zacisnął obie pięści i zaczął nabudowywać swoją moc. Czuł jak rozpycha ona całe jego ciało, powodując jego przyrost. Jego masa mięśniowa zwiększyła się, każda z jego kończyn wydłużyła się, rogi wydłużyły się i zakrzywiły. Ba nawet twarz nabrała bardziej ludzkiego wyrazu. Druga forma była niezwykle majestatyczna. Nawet król Cold używał jej by podkreślić swoją wyższość ponad innymi przedstawicielami rasy. To było jednak za mało. Benorn pochylił swoją sylwetkę, zaciskając pięści i napinając swoje mięśnie. Otworzył usta w niemym krzyku, uwalniając ze swego ciała więcej pokładów ki. Było to fascynujące uczucie. W pewnym momencie czuło się limit jaki ciało potrafiło wykrzesać z siebie, lecz wtedy wyczuwało się, że za tego rodzaju granicą znajdowało się coś jeszcze. I od jakiegoś czasu Benorn wyczuwał, że za tą granicą jest coś więcej. Skupił się jeszcze bardziej, napierając na granicę z całą swoją mocą. Zwykle się to nie udawało, lecz zawsze przychodził ten moment gdy siła jaką się dysponowało pozwalała na przebicie sufitu. Ten moment nastał dla Benrona. Nie wiedział ile czasu trwał tak spalając swoją ki, lecz w pewnym momencie poczuł jak w suficie powstaje pęknięcie, z którego zaczęła wylewać się nowa, dużo większa niż posiadał, energia. Przekierował całą swoją energię w tamtym kierunku, chwytając się tego co wydostawało się z tamtego miejsca. Poczuł nagle jak skóra na jego ciele zaczęła się jeżyć, a ciało zmieniać. Głowa zaczęła go boleć, postawa stała się bardziej pochylona, wręcz karykaturalna. Ból głowy stał się natychmiastowo tak przeszywający, że rzuciło nią aż do tyłu. Czuł jak po jego ustach spływała ślina. Jego czaszka zmieniała się, wydłużała, przekształcała. W pewnym momencie ból zniknął tak jak się pojawił. Benorn klęknął w miejscu. Na całe szczęście, w próżni, nie musiał nawet latać i mógł złapać oddech. Był wyczerpany i obolały, lecz radość jaką czuł, nadawała mu niebywałej lekkości.

Oddychał ciężko. Stracił na osiągnięcie trzeciej formy mnóstwo energii. Nowy przypływ mocy pozwolił zrekompensować co prawda straty, lecz ciało wciąż było zmęczone. Jednak Benorn nie był jeszcze gotowy do powrotu. Czuł się silniejszy niż prawie każdy członek jego rasy. Jego własny ojciec byłby teraz dla niego zwykłym splunięciem. Wiedział, że da radę, że może zrobić jeszcze jeden krok. Ponownie pochylił się do przodu, przyjmując tą samą pozycję z zaciśniętymi pięściami, lecz nie uwalniał kolejnych pokładów energii. Zamiast tego wziął trzeci dzisiaj, głęboki oddech i oczyścił umysł. Skupił się na uspokojeniu oddechu i szalejących w jego ciele nowych pokładów energii. Czuł jak jego ciało powoli wracało do normy. Dopiero wtedy mógł naprawdę poczuć jak bardzo jego ciało było wyczerpane. Lecz właśnie w takich momentach można było osiągnąć największe postępy. Kolejny krzyk wydobył się z gardzieli changelinga. Krzyk, którego nikt inny nie mógł usłyszeć. Dotarcie do sufitu nie zajęło mu dużo czasu. Lecz tym razem przebicie się przez niego siłowo zdawało się nie mieć racji bytu. Nie ważne jak bardzo napierał, w twardej konstrukcji wciąż nie powstawała nawet rysa.

Zatrzymał się, to nie miało większego sensu. Jeśli będzie kontynuował dalej swoją zabawę wtedy jedynym co osiągnie, będzie utrata przytomności z wyczerpania. Nie zamierzał jednak poddawać się. Rozluźnił całe ciało i zamknął oczy. Zaczął analizować. Porażka nie wchodziła w grę, lecz był święcie przekonany, że nawet gdyby był w pełni sił nie byłby zdolny do przekroczenia tej granicy siłowo. Musiał być zatem jakiś inny sposób, ponieważ nie wierzył, że kolejna forma była poza jego granicami. Był zdeterminowany by znaleźć odpowiedź i ta przyszła do niego wcześniej niż się spodziewał. W normalnym świecie gdy natrafiasz na nie penetrowalny pancerz wtedy uderzasz w niego większą siłą… lub skupiasz posiadaną energię na mniejszej powierzchni. W sytuacji gdy Benorn starał się przebić przez sufit za pomocą brutalnej siły, używał swej całej siły na całej powierzchni tego „sufitu”. Dlatego musiał zmienić swoje podejście. Zaczął badać granicę napierając na nią pojedynczymi impulsami, sprawdzając jej reakcję. Szukał słabszych punktów, miejsc, gdzie powinien uderzyć.

Poczuł nagły przypływ energii. Jego oczy otworzyły się szeroko. Uchwycił się tego uczucia niczym tonący chwytał kolejne hausty powietrza. Napierał na ten punkt z całych sił, łapczywie wyłapując bijącą stamtąd energię. Poczucie potęgi rozlało się po całym jego ciele. Była ona tak wielka i ogromna, że czuł jak gdyby jego ciało zdawało się pękać. Potężna eksplozja pochłonęła ciało Benorna, lecz on sam nie czuł bólu. Chwilę później, gdy nagły wybuch energii zakończył się, Benorn mógł podziwiać siebie w swojej nowej formie. Osiągnął perfekcję, był na szczycie tego co mogli osiągnąć Changelingowie, teraz był gotów by wprowadzić w życie swoje dalsze plany. Powrócił do swej pierwotnej, ograniczonej formy. Założył na siebie swoją zbroję i scauter, a następnie powrócił na planetę do swego domu, gdzie zamierzał odpocząć.