Słup prowadzący na szczyt Wieży Korina

-Porażka? co ty mówisz. Nazwij to wygraną, bo dzięki temu możesz się rozwinąć!- Klepnąłem Ranzoku po ramienia szczęśliwy z całej tej walki, która została tutaj przeprowadzona. Wyciągnąłem z tego dużą porządną lekcję oraz zabawę, a nawet poznałem nową osobę, która jest mi równa i chyba możemy się dogadać. Czyżby to był mój nowy początek?
I teraz nasz Indianin powiedział coś czego nie rozumiałem. Mówił, że za bardzo polegamy na wzroku. No przepraszam bardzo, ale gdyby nie wzrok to bym nie widział, logiczne, co nie? No i jakbym miał widzieć przeciwnika bez wzroku? Musze go jakoś trafić czy unikać jego ataków, bez tego nie dam rady walczyć czy żyć na tym świecie. Nie rozumiem tej uwagi, brzmi jakby wymyślił coś na poczekaniu. Pomachałem mu tylko głową, że nie rozumiem co on nam tutaj prawi. Czułem się w tym przypadku jakbym dopiero wyszedł z laboratorium i poznawał świat.
Nie dał mi nawet odpowiedzieć na tą jego mądrość i już rzucił, że Mistrz Korin będzie bardziej wylewny. Ale do czego? Coraz więcej pytań, a tak mało odpowiedzi... Lubie kiedy ktoś mi odrazu coś wytłumaczy, jak o tym napomknie, a tutaj po prostu nie ma odpowiedzi. Nadymałem na chwile policzki niczym dziecko, które nie dostało swojego cukieraska.
Następnie wreszcie przyszła pora na werdykt naszej walki. No nie werdykt, a bardziej ogłoszenie czy jesteśmy godni przystąpienia zaszczytu by ruszyć w podróż do Mistrza i prosić go o radę, chociaż nie musi nam jej udzielać. Spojrzałem na mojego towarzysza z wielkim zapałem, ale kiedy zaczął mówić to coraz bardzej moja mina się zmieniała, aż wreszcie zacząłem pociągać nosem i powstrzymywać moje łzy. Upa jest za miły, on tak bardzo we mnie wierzy, za bardzo, a ja tyle zlego zrobiłem, a on mi wybaczył i mówi takie rzeczy. Kocham go! No ale nie w kwestii romantycznej,  takiej braterskiej.
-Dziękuje Upa, nie zawiodę cię.- Nie patrzyłem co robi, złapałem go i przytuliłem. Chciałem oddać tak szacunek ale też pokazać, że jest dla mnie ważny.
I tutaj byla gadka do blondyna, który też jest godny wejścia na wieże, czyli będzie się wspinał razem ze mną. Uśmiechnąłem się do niego i pomachałem przyjaźnie.
-Jasne! Żadnego latania! Wejdziemy tam o własnych siłach. Jeszcze raz dziękuje za wszystko! Nie zawiodę was! Powstrzymam Czerwoną Armię! Do zobaczenia!- Jedną ręką złapałem za rączkę mojej torby, która była przewieszona przez moje ramię, a drugą pomachałem w stronę wszystkich indian. Nie żegnam się z nimi, bo jeszcze do nich wrócę. To jest mój dom, to są ludzie którzy mnie zaakceptowali, a nawet wybaczyli.
Ruszyłem w stronę słupa, najpewniej z moim nowym towarzyszem podróży Ranzoku, który ma metalowe ramię, chociaż nie będę oceniał. Może ma kawał żelastwa, ale walczy jak prawdziwy wojownik oraz pomysłowości z tymi promieniami ki nie da mu się odmówić. Jeżeli uda mi się go zaciągnąć do pomocy w walce z Czerwoną Armią, to myśle, że mam większe szanse na powodzenie niż bym ruszył tam sam.
-To wspaniale, że jesteśmy godni ruszyć do Mistrza Korina razem. Myślę, że dowiemy się wszystkiego co potrzebujemy, a może nas naprowadzi na dalsze działania.- Poklepałem go po ramieniu i stanąłem dosłownie twarzą przed słupem. Spojrzałem mimowolnie do góry i przeszła mnie myśl, że troche może mi zająć ta podróż. Ale dla chcącego nic trudnego! Warto spróbować!
Złapałem się za słup, chwyciłem się mocno i zacząłem się wspinać. Na początku powoli i uważnie, by wybadać na ile mogę sobie pozwolić, a jak będę mógł przyspieszyć moją wspinaczkę to próbuje. To może być wspaniały trening siły, zręczności oraz wytrzymałości!

Raz, dwa, trzy, cztery, piec, sześć. No przy tej liczbie przestało mi się chcieć liczyć ile już metrów jestem nad ziemią. Znudziło mnie to aż tak, że zacząłem skupiać się po prostu na wspinaczce, która w najgorszym wypadku mogę trwać chyba nawet dzień. Końca nigdzie nie widać, a ziemią coraz to powoli się oddalała, a wraz z nią namioty przyjaznych indian, który nas dopingowali na początku, ale juz po pewnym czasie pewnie wrócili do swoich spraw. Teraz zostałem tylko ja i blondyn. Właśnie, Ranzoku. Spojrzałem na niego z góry przez pewien moment. On też się wspinał. To miłe mieć towarzysza podróży, ale chłopak miał jeden minut, który niszczył całe to towarzystwo. Nie był zbytnio rozmowny. Teraz już zaczęło mi się wydawać, że chyba duża ilość moich słów do niego nie dochodzi czy coś, bo na to nie odpowiadał, albo po prostu jednym słowem to skwitował. Ciężka będzie wspinaczka bez jakiekolwiek rozmowy, która może umilić całą tą podróż do góry. Westchnąłem lekko i postanowiłem znowu zagadać, a może uda się wreszcie utworzyć jakiś porozumiewawczy kontakt z tą osobą, kto wie.
-No to Ranzoku. Mogę do ciebie mówić Ran?- Na początku warto przejść na jakieś zdrobnienia, bądź przezwiska. To jeden krok do bliższych relacji z tego co wiem. Spojrzałem jak tam z moją zamkniętą torbą i kontynuowałem moje zaczepki.
-Ran, co z tym twoim ramieniem? Dlaczego jest całe metalowe? Coś ci się stało? Wypadek? Czy po prostu sam je sobie zrobiłeś?- No to było nie na miejscu pytać się o takie rzeczy, ponieważ mogę uderzyć w czuły punkt, ale po prostu chciałem wiedzieć więcej o moim towarzyszu. Jeżeli się wkurzy to bywa, nie odpowie to też, a jeżeli bardziej się otworzy i coś więcej powie, to będzie mój kolejny sukces dzisiaj.