Fabu

Jaszczur, Potwór oraz ”niedorozwój”. Te trzy słowa mogą opisać mniej więcej wygląd tej postaci. Jak już możecie się domyśleć, nie wygląda jak człowiek, a pierwsze określenie przedstawione już wcześniej mówi, że ma pysk podobny do wielkiej jaszczurki. Wielki łuskowaty pysk, który wygląda dość groźnie, przez tą masywną szczękę oraz żółte oczy, które łypią spod łba niczym bestia, która czeka do skoku.
Całe jego ciało jest pokryte czerwonymi łuskami. Do tego warto dodać, że jest przygarbiony, więc mierzy tak z sto pięćdziesiąt centymetrów.
Generalnie to jest całkiem masywny. Ma wielką głowę, tors oraz nogi, jak u jakiegoś dinozaura. Tylko w jego wyglądzie jest coś nie tak. Wracając do dwóch ostatnich słów, które opisują Fabu na początku. No cóż. Ma niedorozwinięte ręcę, albo raczej nie proporcjonalne co do reszty całego ciała. Ma bardzo chudziutkie, można tutaj zażartować i powiedzieć, że zapomniał na siłce robić łap. Jeżeli zostajemy przy jego rękach, to warto dodać, że są nieco dłuższe niż u zwykłego człowieka, a przez to, że jest przygarbiony to jego palce mają kilka centymetrów do ziemi. Jak już wspomniałem o jego palcach, no to ma tylko trzy które są zakończone pazurami.
Tak na tą chwile prezentuje się sztuczne stworzenie o nazwie „Fabu”. Przez swoje niedorozwinięte ręce nie wygląda tak groźnie, jak jego reszta ciała, ale lepiej na niego uważać, bo to jego podstawowa forma, która ulegnie zmianie.

Czym jest dobro, a czym jest zło. To było pierwsze pytanie, które zadał sobie Fabu, kiedy tylko wyruszył w świat.
Dopiero poznaje świat. Można go nazwać raczkującym dzieckiem, które nie jest nauczone by nienawidzić, ale także kochać. Ale najlepiej go nazywać pustym naczyniem, które czeka aż ktoś je wypełni dobrem albo złem.
Idąc tym tokiem, to jest wiadome, że jego charakter jakoś tak bardzo się nie rozwinął, ale już ma jakieś zalążki. Naukowiec który go wykradł oraz się nim zajmował przez tydzień, kiedy wyszedł ze zbiornika zrobił takie podstawy-podstaw. Nauczył go czytać, pisać oraz dał mu trochę miłości, ale to było za mało by się do niego aż tak przywiązał. Dlatego po jego stracie nie poczuł żadnego żalu czy też nienawiści. Po prostu poszedł dalej, tak jak jego natura mu każe. Iść dalej, nie zatrzymywać się ani na krok, ewoluować do swojej ostatecznej formy.
Jest tym naszym przysłowiowym "dzieciakiem", która nie odróżnia dobra od zła. Ale na całe szczęście ma swój instynkt oraz ponad przeciętną inteligencję. Te dwie rzeczy mu pomogą jak najszybciej zaadoptować się w tym świecie, lecz to zależy od osób które spotka, kim się stanie oraz jaki charakter przybierze. Czy zostanie dobrym bojownikiem sprawiedliwości? Neutralnym samotnikiem? Bądź wcieleniem zła. Tego nie wiadomo, to wszystko zależy od przypadku.

Na początku była dla niego ciemność. Coś niezrozumianego, mrocznego, przerażajaącego, lecz niedługo po tym zaczął słyszeć dwa różne od siebie głosy. Jeden należał do starszej osoby, która gadała jak szalona, ale było wyczuć w jego słowach smutek oraz życzliwość. Drugi za to był młody, kapryśny, niemiły oraz podejrzany.
-Jesteśmy idiotami, a najbardziej ty szalony pierdzielu!- Zagrzmiał młodszy, który najważniej był czymś zdenerwowany na tego drugiego. Osoba która tylko tego słuchała mogła to wyczuć, nie wiedząc dlaczego.
-Daj spokój!- Odpowiedział starszy, który chodził po pomieszczeniu z miejsca na miejsce. Oddalał się od stworzenia, a potem przybliżał się przez co coraz lepiej go słyszał.
-To nie moja wina, że to mi zrobili! Zabili moją żonę i dziecko! Tobie też zabrali rodziców, nie pamiętasz?! Dlatego ukradłem go! By stworzyć coś co wypełni naszą zemstę!- Krótka chwila ciszy, jedynie można było usłyszeć ich oddechy. Po chwili znowu ktos coś powiedział.
-Toto, masz wspaniałe zadatki na naukowca, wiem o tym, więc pomóż mi z nim.- O kogo chodziło? Tego nie wiedział. Te dwa głosy o kimś teraz rozmawiały.
-”Nim”? Chyba postradałeś rozum stary pieniku. To jest „TO”, nie ma imienia, a do tego długo nie pożyje bo jest skradzionym projektem testowym z jednego z laboratoriów DOKTORA GERO! Nie wiemy czy to przeżyje, mówiłem ci to już wiele razy! Oni już nas przez to szukają i chcą zlikwidować. Przez twoja głupotę umrzemy!- Zakodował jedno imię, które było wypowiedziane z grozą, a dokładniej „Doktor Gero”, kim był ten Gero? Tego jeszcze nie wiedział, ale czuł, że to osoba której trzeba się bać.
-Widzę, że nie lubisz jak coś nie jest nazwane...- Mruknął szaleńczy głos, po czym dodał zadowolony.
-Nazwę go Fabu od "wyzwolenie"*! Wspaniałe imię!- Głos podszedł bardzo blisko i powtórzył.
-Nazywasz się Fabu, a ja jestem twoim tatusiem.- Stworzenie było zdziwione tym co usłyszało. Zostało nazwane „Fabu”. Nie wiedział też dlaczego, ale zrozumiał prawie wszystko co usłyszał, ale nie rozumiał znaczenia jednego słowa „tatusiem”.
-FA-BU? Na serio? Drogi Bertolo, to chyba jakiś żart. - Westchnął zrezygnowanie Toto.
-Dobra, pomogę ci z tym... raczej z FABU. Teraz jesteśmy za pewnie przeciwnikami Czerwonej Armii, trzeba znaleźć sojuszników. -
-A tym to się nie martw, już mam to wykombinowane, nie musisz się martwić, bo skontaktowałem się z...- I w tym momencie dwa głosy zniknęły, jedynie co po sobie zostawiły to metaliczny dźwięk, jakby coś się zamknęło.

Po pewnym czasie znowu dobył się ten dziwny metaliczny odgłos, a zaraz po nim dwa znajome głosy. Toto oraz Bertolo. Podeszli do Fabu i ktoś zapukał.
-Witaj kochaniutki~ Tutaj Tatuś Bertolo oraz wujaszek Toto, dzisiaj zrobimy kilka testów. Ty mój mały stworzeniu.- Kolejne westchnięcie młodego głosu, które było najwyraźniej z czegoś niezadowolone.
-On Cie nie słyszy, nawet jeszcze nie wiemy czy wszystko się porządnie rozwija.... zobacz na jego ręce... DAJ MI TE PAPIERY!- Usłyszał jakiś szelest, jakby ktoś komuś coś wyrwał. Pewnie te „papiery”.
-Co my tutaj mamy... z czego składa się nasz niedorozwój?- Rzucił na głos. Ostatnie słowo nie spodobało mu się, wyczuł, że to jest coś nie miłego, jakby obelga.
Nie czekając zaczął czytać gdzieś od połowy raportu.

-Co za stek bzdur! Zielona dłoń demona! Ogon jaszczurki z kosmosu! Może jeszcze dodajmy do tego kosmicznych ludzi, którzy są rasą wojowników, wyglądają jak my ale mają ogony?! To chyba kpina!- Coś zostało zgniecione i rzucone w dal.
-Toto, ale stworzyli tak naszego Fabu! Są androidy, możemy stworzyć życie, to mogą się też takie rzeczy zadziać! Do tego armia ma swoje dojścia, więc pewnie skrywają więcej tajemnic o których nie wiemy. Nie wydziwiał i chodz, przeprowadzimy badania.- Po tych słowach nowe dźwięki się pojawiły. Jakieś stukania i pikania.

-Ah~ Zobacz no Toto! Minęło aż trzynaście lat! Patrz jak się rozwinął! Wygląda tak mocarnie! JAK SMOK! poza tymi łapkami, ale to się jakoś naprawi!- Wszedł zadowolony starszy głos, który chyba nie mógł się doczekać tego momentu w ich życiu. Za to jego towarzysz był innego zdanie.
-Zmarnowanych trzynaście lat, na całe szczęście jeszcze przy okazji pomagaliśmy rebelii przez to mieliśmy co jeść, prąd nam dostarczają i wszystko inne rzeczy potrzebne do eksperymentów. Ale tak czy siak to już jest prawie w ruinie.- Usłyszał kroki. Zatrzymali się przed nim.
-Wygląda jak potwór niedorozwój, ale jestem dość ciekawy kiedy wykituje kiedy wyjdzie z tego szkła.- Zapukał w szybę.
Wtedy Fabu otworzył oczy. Pierwszy raz w życiu. Co zobaczył? Wodę, a raczej był w zielonej wodzie i podłączony do jakiś rurek, a poza wodą stała dwójka mężczyzn w brudnych i podziurawionych kitlach. Najstarszy był bez włosów, cały pomarszczony, ale w oczach miał młodzieńczy entuzjazm i szaleństwo. Młodszy miał czarne włosy, rozczochrane na wszystkie strony świata, wyglądał dość niepewnie na widok stworzenia, które na jego głos pierwszy raz od trzynastu lat otworzyło oczy.
Bertolo podbiegł do konsoli, przycisnął całą dłonią czerwony przycisk i woda ze zbiornika zaczęła wypływać.
-Wy-wypuszczasz go?- Zapytał niepewnie rozczochrany, który odszedł parę kroków od zbiornika, które się otworzyło.
-No pewnie! Nie będziemy go już trzymać w tym zbiorniku! Teraz nasza zabawa się dopiero zaczyna!- Zaśmiał się szaleńczo, jakby właśnie stworzył frankenstaina.
Nasz stworek zrobił parę kroków, po czym nogi mu się ugięły i upadł na ziemię. Staruszek podbiegł, upadł na kolana i podniósł głowę potwora.
-Oj! Maluchu! Już! Już! Nie przemęczaj się, to dopiero twoje pierwsze kroczki!- Fabu wyciągnął dłoń i dotknął policzka łysola.
-T..tat...usiek.- Wypowiedział swoje pierwsze słowa.
Wszyscy przez chwilę zamarli. Nie wiedzieli co powiedzieć, aż nagle z krzykiem radości odezwał się zwariowany naukowiec.
-O tak! To jest to czego się nie spodziewałem! Jesteś niesamowity Fabu! Tak jestem „TATUSIEK”, a to...- Pokazał palcem na swego pomocnika i miał już go przedstawić, ale potworek sam wypowiedział imię.
-To...to. Niedorozwój... Czerwony...- Pokazał na niego palcem.
-To-to niemożliwe. On nas przez te wszystkie lata słyszał!- Młodszy człowiek wyglądał jakby chciał uciec, nie z powodu, ze stwór mówi. Zareagował tak, jak usłyszał słowo "czerwony". Na całe jego szczęście staruszek nie zareagował na to, nawet nie patrzył na swego pomagiera, był zafascynowany jego nowym "synkiem".

Minął tydzień. Fabu uczył się bardzo szybko, aż za szybko dla dwójki naukowców. Oni nie mogli uwierzyć, że stworzenie, które ukradli z jednego z laboratoriów Doktora Gero jednak nie jest takim całym „niewypałem”, oraz opanował sztukę pisanie i mówienia w siedem dni. Jego „tata”, był nim ciągle zachwycony, opowiadał mu wiele naukowych rzeczy, czasami ciągle nawijał i tracił wątki, przez co przechodził na tematy typu „Jajka na twardo”. Za to pomocnik Toto, przychodził coraz rzadziej i przyglądał się naszej krzyżówce dość podejrzanie.
Siódmego dnia Tatusiek oraz synek usłyszeli głośne krzyki za ich metalowymi drzwiami. Staruszek spojrzał z przerażeniem w ich stronę, po czym dodał.
-Zostań tu na chwilę.- Wybiegł.
Za drzwiami Fabu mógł usłyszeć krzyki, strzały oraz nawet jeden wybuch.
Nie musiał czekać długo, aż Bertolo wrócił cały brudny na twarzy. Wydyszał do siebie tylko dwa słowa.
-Pieprzony... zdrajca...-
-Tato, co się stało?- Powiedziała bestia bez większych emocji, która nie rozumiała oco chodzi.
-Posłuchaj mnie Fabu.- Złapał go za rękę, poprowadził go do drugiego pokoju do którego stworzenie nie miało wstępu. Nie było w nim nic takiego ciekawego, poza tym, że na środku miało jakieś tory, który prowadził w głab jakiejś ciemnej kopalni, a na torach stał wózek.
-Chciałem ci tyle pokazać! Chciałem ci tyle przekazać! Ale nie mam czasu! Wiem, że możesz być cholernie silny! Będziesz moim mesjaszem nienawiści i pomścisz mnie! Przez te badania z tym zdrajcą Toto wykryliśmy, że masz wielki potencjał do ewolucji.-
I do pokoju obok wbiegła jakaś grupka, po czym można było usłyszeć głos byłego pomocnika starego naukowca. -Wychodźcie! Ty i ten niedorozwój! Za to, że was zdradziłem pozwolono mi wrócić! Znowu będę żył w dostatku! Tylko muszę was zgarnąć i przyprowadzić.- Łysy jegomość wsadził swoją ostatnią nadzieje do wózka, ale po chwili Toto wraz z uzbrojonymi ludźmi w czerwieni wpadli do drugiego pokoju. Wycelowali w nich bronią, byli gotowy do wystrzelenia salwy pocisków.
-Bertolo, chodz z nami po dobroci wraz z tym „czymś”.- Wyciągnął do niego dłoń, jakby chciał mu zaoferować pomoc w tej ciężkiej dla niego chwili. Lecz to było pewne, że jak z nimi pójdzie to zostanie zabity.
-Wiesz, że nie dotrzymają słowa? Wezmą tylko Fabu i tylko jego.- Wycofał się krok do tyłu, przez co popchnął leciutko wózek, który zaczął powoli nabierać prędkości.
-Zatrzymać go! A ty stary pierniku jesteś głupcem!-
Zołnierze zrobili krok, ale po chwili się zatrzymali, kiedy zobaczyli w ręki Naukowca zapalnik. W jego oczach błysnął ogień. Był gotowy się wysadzić, nie chciał oddać kogoś którego pokochał oraz dbał o niego przez tyle lat. Już nigdy nie pozwoli, by ktoś skrzywdził osobę którą kocha na jego oczach.
-Cofnąć się, albo zostaniemy tutaj wszyscy razem wysadzeni! Chcecie tego?! Chcecie?! Fabu! Żyj i mnie pomścij! Zniszcz Czerwoną...- I w tym momencie pewien sprawny strzelec trafił naukowca w dłoń. Ryknął niemiłosiernie z bólu. Upadł na kolana, detonator upadł.
-Szybko! Dorwać tego debila i to monstrum!- Rozkazał zdrajca, a jego „ludzie” rzucili się w bieg.
-Tato?- Powiedział potwór przekręcając głowę w geście niezrozumienia.
On tylko uśmiechnął się do niego, a z jego kącika ust zaczęła płynąć krew. Złapał za zapalnik i wcisnął, nadal wpatrując się w Fabu z nadzieją w oczach.
Wózek przez impet wybuchu zaczął coraz to szybciej jechać. Teraz wokół stworzenia była znowu ciemność, jak na początku.
Nie wiedział ile minęło, kiedy wyjechał z tunelu. Ale kiedy wyjechał był onieśmielony tym co zobaczył. Widział drzewa, takie same które mu Bertolo pokazywał na obrazkach w książeczkach. Wysiadł z wagonika, podszedł do jednego i dotknął go.
-Drzewo.- Wypowiedział te słowa z zachwytem. Spojrzał w dól, przykucnął i dotknął ziemi.
-Ziemia i trawa. Tak jak Tata opisywała.- Słowo „Tata”, nie było dla niego jakieś specjalne. Nazywał go tak po prostu bez wielkich emocji, można to porównać do przezwiska.
Spojrzał na wyjście z kopalni. Wiedział, że nic go tam nie czeka. Poczuł, że musi iść byle gdzie, ale żeby po prostu iść dalej i się nie zatrzymywać.
Naukowiec Bertolo chciał zrobić z niego broń, która zniszczy Dr. Gero i całą Czerwoną Armię, nie miał zbyt wielu czasu by tego zrobic i zakodować w nim nienawiść do tych ludzi. Przez co raczej nie uda mu się wypełnić woli "taty", ale może kiedyś zrozumie to i będzie chciał coś z tym zrobić.
Podniósł się, rozejrzał się dookoła i ruszył w losowym kierunku. Nie wiedział jaka droga czeka przed nim, ale był zaciekawiony tą niewiedzą. Bez żadnego wielkiego przygotowania został wystawiony na świat. Zbyt wcześnie został wyciągnięty spod skrzydeł Łysego Naukowca. Czekają na niego nowi ludzie, stworzenia, oraz przygody, które nauczą go wiele dobra oraz złego, albo zakończą jego żywot wcześniej niż nam się zdaję.