Wężowa Droga

Długa, wybudowana na podobieństwo węża droga, która liczy sobie 1 000 000 kilometrów. Wąska, pokręcona ścieżka, usytuowana w Zaświatach, tuż nad piekłem. Prowadzi z pałacu Enmy Daio bezpośrednio do planety Północnego Kaio. Jest to jedyny sposób, by się do niego dostać.

Należy jednak uważać, ponieważ jeden błąd, jedno potknięcie i można skończyć w Piekle. Drugim, mniej niebezpiecznym zagrożeniem jest Pałac Wężowej Księżniczki. Wchodząc tam, można już nigdy nie wrócić.

Haricotto skinął głową energicznie, gdy Oribu zaproponował uznanie, że to "życie po życiu". Dłoń Saiyanina zniknęła w dłoni blondyna. Ten widok sprawił, że Haricotto zrobił wielkie oczy, znów cicho pod nosem mówiąc "wielki!", ale dosłownie kilka sekund później, zasmiał się wesoło i wzruszył ramionami. Oribu wydawał się być przyjazną osobą, co zresztą dało się wyczuć. Pewnie pod tymi mięśniami i wielką siłą, znajduje się wrażliwy facet, skory do pomocy potrzebującym.
Nie tracąc więcej czasu, ruszyli obaj w drogę.
- Oi, Oribu... Ten Kaio to silny gość? - zapytał Saiyanin, idąc spokojnym krokiem. Ręce miał zarzucone za głowę, tak, jakby leżał i robił z nich prowizoryczną poduszkę. Kątem oka spoglądał na swojego przewodnika.
- Wiesz, nie chcę wyjść na niegrzecznego, czy coś, ale... - przerwał na moment, mrużąc tajemniczo swoje oczy i rozglądając się zaraz nerwowo na boki, by sprawdzić, czy nikt ich nie obserwuje. Nie mając jednak pewności, zrównał swój krok z Oribu, nachylając się lekko i zasłaniając dłonią usta.
- Nie wygląda na mocarza. - wyszeptał, po czym natychmiast wrócił do poprzedniej pozycji.
- Tak czy siak, jestem ciekaw tego, co się może wydarzyć! Muszę natychmiast stać się silniejszy! - nie kryjąc swojej ekscytacji, mówił coraz głośniej.
- Mam ważne zadanie do wykonania. Pal licho Paikuhana, na nim się jeszcze odgryzę, ale jest pewna sprawa, którą się muszę zająć. O ile uda mi się stąd wyrwać... - ostatnie zdanie powiedział cicho, nie chcąc by zwrócono na nie jakąś większą uwagę. Mówił oczywiście o Belialu, przez którego znalazł się w zaświatach. No, nie dokładnie przez niego, ale przez jednego z jego podwładnych.
- Ciekawe czy tamten gość trafił do piekła? - pomyślał sobie, starając sobie przypomnieć twarz generała Sakanian.

Dochodząc wreszcie do Wężowej Drogi, Haricotto w końcu się zamknął. Do tego momentu, cały czas coś mówił, chcąc utrzymać rozmowę z Oribu. Widząc jednak ogromną przestrzeń i wąską drogę, której końca nie było widać, zamurowało go z wrażenia.
- T-to jest ta Tężcowa Droga? - zapytał po chwili, przekręcając nazwę. Przykładał dłoń do czoła i patrzył przed siebie.

Haricotto wciąż spoglądał w dal, patrząc na Wężową Drogę, która wydawała się nie mieć końca. Był trochę przerażony tym, ile będzie musiał przejść. Pokręcił zaraz głową na boki, otrząsając się z negatywnych myśli.
- Widzę, widzę. Wije się jak wąż! - powtórzył zaraz po Oribu, a gdyby mógł, to by zakasał swoję rękawy. Niestety, nie miał ich, więc nie mógł ich zakasać. Szczęście w nieszczęściu. Spojrzał na blondyna i uśmiechnął się wesoło, chwytając go za dłoń i uścikając ją mocno.
- Spokojna twoja rozczochrana, Oribu! No, to ja idę na tę Zwężoną Drogę! - powiedział wesoło, kolejny raz przekręcając nazwę i potrząsając zaraz dużą dłonią blondasa. Gdy w końcu zeskoczył z wielkiej głowy węża i wylądował na jego grzbiecie, odwrócił się do swojego nowego towarzysza i pomachał do niego.
- Oi! Do zobaczenia! Musimy kiedyś powalczyć! - rzucił mu szczery, szeroki uśmiech, po chwili patrząc już przed siebie. Jeszcze w tej samej sekundzie odbił się od podłoża, mając zamiar jak najszybciej dotrzeć do Kaio.

Spoiler:

Skakał na kilka metrów, odbijając się od twardego podłoża drogi. Wszędzie dookoła były chmury. Końca nie było widać i nie zanosiło się na to, żeby miał się magicznie pojawić za następną chmurką.
W pewnej chwili wpadł na pewien pomysł. O wiele szybciej mu pójdzie, jeśli zamiast biec, będzie po prostu leciał w linii prostej. Ugiął więc nogi w kolanach, po czym wybił się do przodu, zawisając zaraz w powietrzu i mknąc przed siebie na swojej maksymalnej prędkości. Rozłożył ręce na boki, nurkując dłońmi w chmurach i kręcąc bączki. Uśmiechał się wesoło, czując się jak małe dziecko, które otrzymało nową zabawkę.
- Yahooooo! - krzyknął, prostując swoją pozycję i jeszcze bardziej przyspieszając. Zostawiał za sobą białą smugę, która wtapiała się zaraz w żółte tło, stopniowo zanikając.

Spoiler:

Żółte chmury leniwie poruszały się po niebie, nerwowo się rozpraszając za każdym razem, kiedy tylko Haricotto przebił się przez nie i wylatywał z drugiej strony. 
Saiyanin czuł na swojej twarzy przyjemny wietrzyk, który chłodził jego zmęczoną skórę. Czuł się tak, jakby zatrzymał się w miejscu, ponieważ za każdym razem, gdy oglądał się za siebie, wszystko wyglądało dosłownie tak samo. Gdy patrzył przed siebie widział nieskończoną drogę, która gdzieniegdzie chowała się w chmurach.
- Spędziłem tu już zbyt wiele czasu... - powiedział do siebie w myślach, chcąc przemienić się w Super Saiyanina. Powstrzymał się jednak, myśląc, że to mogłoby zostać uznane za oszustwo. Zmarszczył swoje brwi, wciąż się uśmiechając i kontynuując drogę. Dopiero po jakimś czasie zaczynał odczuwać spadek energii, więc chcąc zachować ją na później, wylądował na Wężowej Drodze, biegnąc dalej na nogach. Co jakiś czas, gdy tylko mógł sobie na to pozwolić i gdy platforma układa się w odpowiedni sposób, przeskakiwał spory kawałek do przodu, skracając sobie drogę i pomijając zawiłe zakręty węża. Jedyne co słyszał, to tupot swoich butów uderzających o powierzchnie drogi. Tup, tup, tup, tup, tup.

Z jakiegoś dziwnego powodu czuł na swoich barkach ciężar. Nie wiedział, co to mogło oznaczać, ale nie podobało mu się to uczucie. Czyżby ktoś na niego liczy? Nie, to na pewno nie to. Pokręcił głową na boki, odganiając negatywne myśli.
- Ikuzo, Kita no Kaiō! - krzyknął wesoło, przyspieszając swój bieg. Musiał uważać, żeby nie spaść, ale nawet gdyby noga mu się powinęła, potrafił przecież latać. Będzie dobrze, musi być!

Biegnąc i podziwiając piękne widoki, które mimo że towarzyszyły mu przez całą podróż, wciąż były tak samo piękne i urokliwe, nagle brzuch Saiyanina o sobie przypomniał. Zaburczało tak głośno, że Haricotto mimowolnie się zatrzymał, sunąć podeszwami o podłoże. Idealnie wpasowałby się tutaj kreskówkowy dźwięk hamowania samachodu i pisku opon.
- Cholera! Odkąd umarłem, nie miałem nic w ustach! - powiedział zmartwiony, trzymając się za brzuch. Rozejrzał się dookoła, ale nie było tu nic. Wszędzie tylko grzbiet węża i chmury, chmury, chmury... Właśnie! Chmury!
- Ciekawe czy można je jeść... - powiedział cicho, po czym przykucnął w miejscu, gdzie złocisty obłok był na wyciągnięcie ręki. Dotknął go i złapał, odrywając kawałek. Przystawił sobie pod nos i powąchał niepewnie, po czym przejechał językiem i zaraz włożył go do ust, gryząc powoli i na koniec połykając. Lekko się skrzywił, ale sięgnął po następną porcję.
- Nie jest takie złe... No cóż... Itadakimasu! - złączył swoje dłonie jak do modlitwy i skinął głową, zabierając się do jedzenia.

Spoiler:

Po skończonym posiłku, z pełnym brzuchem w zadowoleniu siedział sobie i odpoczywał, czekając aż wszystko się spokojnie przetrawi.
- Uff... ale się nażarłem! - uśmiechnął się szeroko i poklepał się po swoim pełnym brzuszku. Gdy nadszedł odpowiedni czas, wyciągnął ręce za głowę, podparł się nimi, nogi podkulił i wybił się do góry, lądując na nogach. Momentalnie odbił się od podłoża, dużymi susami pokonując kolejne odległości.
Mijał czas, Haricotto wciąż podążał w stronę Kaio, który zaproponował mu spotkanie. Nie wiadomo jednak, czego ono miał dotyczyć. Saiyanin miał jednak nadzieję, że chodzi o jakiś specjalny trening. Niekoniecznie siłowy, ponieważ Kaio nie wyglądał na kogoś, kto posiada ogromną moc. To mogły być tylko pozory, a sam Oribu mówił, że mogą mylić.
Najedzony, biegł tak szybko jak tylko mógł. Nie używał bukujutsu, żeby nie marnować energii i żeby stanąć na pełnej mocy przez bogiem.
Gdy tak napierał do przodu, ujrzał dziwny element wystający z chmur, za którym nie było już nic. Czy to by oznaczało, że to koniec? Ale przecież dalej nic nie ma! 
- Hę? Myślałem, że będzie tu jakiś zamek, albo coś, chatka jakaś... - dobiegł do końca z wypisanym niezadowoleniem na twarzy. Jak się okazało, droga zakończona była na wzór ogonu węża. Można było się tego spodziewać, skoro początek wyglądał jak głowa.
- Czuję się oszukany... - podrapał się po policzku, rozglądając się na lewo i prawo. Wtedy też przyszło mu do głowy, żeby spojrzeć w dół i w górę. Na dole nie było nic, tylko chmury, natomiast na górze... Znajdowała się niewielka, zielona planeta, opasana dookoła dziwnym okręgiem. Ciężko było stwierdzić z tej odległości co to mogło być. Widać było także domek z przybuduwką i kilka drzew.
- Yatta! - wykrzyczał głośno, podskakując do góry z radości. - Tylko... jak ja się tam dostanę? - spojrzał bezradnie i otworzył usta, patrząc w górę. Był w kropce, kiedy nagle w jego głowie zrodziła się myśl.
- A! No tak! Umiem latać! Hehe, głupi ja. - uderzył pięścią w otwartą dłoń. Zaśmiał się, nabijając się ze swojej głupoty. Zaraz się ogarnął i przykucnął, przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na drugą, by się rozgrzać i rozciągnąć. Stanął wyprostowany i popatrzył dumnie na znajdującą się nad jego głową planetkę. Chwilę po tym, odbił się od powierzchni, kierując się w stronę planety Kaio.

Spoiler:

Haricotto tego nie odczuwał, ale od rozpoczęcia biegu, do obecnej chwili, minęło zdecydowanie więcej czasu, niż mu się wydawało...

________
[z/t] -> Planeta Kaio

[trening start: 3.06. godz.: 13:30]

[trening start: 4.06. godz.: 13:30]

[trening koniec: 5.06. godz.: 14:15]
________
[z/t] -> Pałac Wężowej Księżniczki

Haricotto pruł przez chmury, niszcząc je na mniejsze obłoki. Te po chwili rozpływały się w powietrzu.
Wężowa Droga była bardzo długa. Po drodze czaiły się pułapki. Sam Haricotto dziwił się, że nie wpadł w żadną. Powiedziano mu, że Kaio znajduje się na końcu węża, więc na tym się skupił, nie zwracając uwagi na nic innego. Nie mógł jednak przejść obojętnie obok faktu, że jego podopieczna znalazła się w niebezpieczeństwie. To była inna sytuacja, niż wcześniej. Wcześniej nie mógł zareagować i pomóc jej na Ziemi. Teraz wszystko wygląda inaczej. Może jej pomóc i zrobi wszystko, co tylko w jego mocy, by sprowadzić ją w jednym kawałku, całą i zdrową.

Grzbiet węża wił się mocno, chowając się częściowo pod złotymi chmurami, a w innych miejscach wystając wysoko ponad nie.
W końcu, po bliżej nieokreślonym czasie, Haricotto ujrzał na horyzoncie dziwną budowlę. 
- To musi być to miejsce. - pomyślał sobie. Zacisnął zęby, zmarszczył brwi i przyspieszył jeszcze bardziej.
Był coraz bliżej i nic nie było w stanie go powstrzymać.

z/t

Udało się! Dwie złączone Kamehamehy dały radę. Zapach zwycięstwa unosił się w powietrzu. Czy może był to zapach spopielonego węża? Widząc żółte obłoki, Haricotto uśmiechnął się. O dziwo, poczuł się jak w domu, tak bardzo zdążył się tutaj zadomowić. Zaświaty miały w sobie coś magicznego. Różowej niebo w towarzystwie złocistych obłoków miało uspakające działanie. Wyglądało to po prostu przyjemnie.
Gdy znaleźli się na twardym grzbiecie Wężowej Drogi, Haricotto aż podskoczył z radości, wyciągając ręce do góry i stukając piętą o piętę. 
- Yoshaa! Watashitachiha saikōdesu!* - i uśmiechnął się szeroko do Aymi, pokazując dłonią w jej stronę znak "peace!". W tym samym czasie powrócił do swojej podstawowej formy.
Nie spodziewał się takiej reakcji dziewczyny, głupiutki. Najpierw uśmiechnęła się delikatnie, potem do jej oczu napłynęły łzy, a następnie wskoczyła na niego, mocno go przytulając. 
- Udusisz mnie, haha! - objął ją, na początku lekko, ale zaraz zwiększył uścisk. Położył dłoń na jej głowie i pogłaskał ją delikatnie, zaraz czochrając jej czerwone włosy.
- Ja ciebie też. - wyszeptał, po czym ucałował ją w czoło. Przykucnął na jednym kolanie, od razu sobie sadzając Aymi na drugim. Uśmiechał się wesoło i szeroko, jak to miał w zwyczaju. Wytarł dłonią jej łzy, po czym dał jej delikatnego pstryczka w nos. 
Tak bardzo się cieszył, że ją widział. To była radość nie do opisania, ale cały czas, gdzieś tam z tyłu głowy, Haricotto miał do siebie wyrzuty sumienia. 
- Przepraszam, że mnie nie było. To się nigdy więcej nie powtórzy. Obiecuję. - skinął głową, po czym wystawił do niej mały palec, by zahaczyła o niego swoim. Pogładził delikatnie jej policzek, i zaraz znów ją przytulił, dając jej kolejnego całusa w czoło.
- Jestem. Już wszystko dobrze. - przymknął oczy, ciesząc się chwilą i ponownym spotkaniem z Aymi.

_____
*Jesteśmy najlepsi!
Start treningu 05.08.19; 17:45

[trening koniec: 6.08. godz.: 13:23]

[trening start: 6.08. godz.: 13:45]

- Ryu odblokował nową moc!? - zapytał podekscytowany, wbijając się między słowa Aymi. Uśmiechnął się szeroko, zafascynowany nową informacją. 
- Jirri też!? - ekscytacja znów uderzyła. Co prawda, Haricotto miał wgląd w wydarzenia na Ziemi, ale nie wchodził w szczegóły. Nie chciał też denerwować Kaio, bo mógły wylecieć z jego planetki i niczego więcej się nie nauczyć.
- Waku, waku... - powiedział pod nosem, trzęsąc się na samą myśl o skrzyżowaniu pięści z jednym lub drugim wojownikiem. Dawno ich nie widział, więc cieszył się na każdą wieść o tym, jaki wiodą teraz żywot i co udało im się osiągnąć. 
Saiyanin słuchał słów Aymi, przytakując w trakcie głową na znak, że wszystko rozumie. Gdy dziewczyna wspomniała o Wszechmogącym i Korinie, Haricotto zaczął się zastanawiać, czy już ich spotkał. Ryu, Jirri, Kamesennin - ich znał, a persony Kamiego i Korina były mu obce. Miał ochotę zapytać, czy są mocni i czy można się z nimi w jakiś sposób skontaktować, ale ujrzał grymas na twarzy czerwonowłosej. Wyciągnął dłoń w jej stronę i znów ją pogłaskał po głowie. 
- Mniejsza z tym Wszechsadzącym i Kornikiem. Chodźmy stąd, resztę opowiesz mi po drodze. - zdjął Aymi z kolana i wstał. Zaraz jednak podniósł ją do góry, uśmiechając się przy tym i krzycząc głośno "yahoo!". Posadził ją sobie na barkach, trzymając za jej nogi rękami, żeby nie spadła na ziemię.
_____
Koniec treningu 07.08.19; 18:20

Haricotto szedł do przodu po grzbiecie węża, niosąc Aymi na barkach. Żółte chmurki umilały im spacer, a delikatny wietrzyk chłodził im twarze. Wężowa Droga ciągnęła się i ciągnęła, nurkując pod obłokami, by zaraz wynurzyć się wysoko ponad nie.
- Brałem udział w turnieju i poznałem mnóstwo silnych gości. Musisz ich koniecznie poznać. Taki jeden, Paikuhan, dał mi niezły wycisk. Super Saiyanin nie dał mu rady, musiałem zwiększyć siłę! - między opowieściami Aymi, Fasolka wrzucał też trzy grosze od siebie. Patrzył do góry na Aymi, ciągle się uśmiechając.
- Poznałem też fajną technikę, ale jeszcze jej nie opanowałem do końca, bo jest super wyczerpująca! Potem ci pokażę, a ty pokażesz mi jak bardzo się wzmocniłaś, okej? - zapytał, znów unosząc głowę w górę, by móc widzieć twarz Aymi.
Daleko na horyzoncie pojawiła się niewielka kropka. To była planeta Północnego Kaio, u którego Saiyanin pobierał nauki.
- O, patrz! Tam mieszka Kaio-sama. Właśnie tam zmierzamy. Uważaj na niego, lubi słabe żarty i często się moczy w portki, haha! - zaśmiał się wesoło, ciągle idąc jednym tempem. Nigdzie nie musieli się spieszyć. Mieli mnóstwo czasu, a im więcej tego czasu spędzą razem, tym lepiej.
_____
Start treningu 07.08.19; 18:20

[trening koniec: 8.08. godz.: 12:30]

- Hai, hai... - odpowiadał z uśmiechem, przytakując na to, że pamięta o nauce pisania i czytania. Prawda była taka, że zupełnie zapomniał! Tyle się wydarzyło. Nic dziwnego, że pewne szczegóły mu umknęły.
Wolnym krokiem przemierzali grzbiet Wężowej Drogi, racząc się rozmową, uśmiechając się i śmiejąc. Najwyraźniej obojgu brakowało tak niewinnych chwil spędzonych ze sobą.
Malutka z początku planetka Kaio, nabierała coraz większych i wyraźniejszych rozmiarów.
- Erica? - zapytał, słuchając słów dziewczyny. No ładnie. Tyle rzeczy go ominęło w życiu Aymi. Powinien tam być! Ale no, nie mógł. Z wiadomych powodów.
Smocze Kule od zawsze były ciekawym aspektem świata, w którym przyszło im żyć. Haricotto podejrzewał od początku, że muszą mieć coś wspólnego z magią. W końcu, żaden inny przedmiot, nie byłby w stanie przywrócić zmarłą osobę do życia. Lub zrobić cokolwiek innego, czegoś co było poza ludzkim wyobrażeniem.
- Nie, nie, nie, nie. - zaczął swój wywód, unosząc palec jednej dłoni ku górze. Teraz on będzie tłumaczem zwykłych czynności! Patrz na to, Erica!
- "Słabe żarty" to takie żarty, z których nikt się nie śmieje. A "moczyć się", to znaczy... Sikać w majtki, hahaha! - roześmiał się głośno, gdy usłyszał jak to brzmi. Pokręcił głową rozbawiony. Oczywiście, przesadzał, koloryzując swoją opowieść. Kaio często panikował, więc stwierdzenie "moczyć się", było jak najbardziej na miejscu. Przynajmniej dla Haricotto.
- A, zapomniałbym! Kaio ma fajną małpkę, Bubblesa. Na pewno się zaprzyjaźnicie. - uśmiechnął się delikatnie, spoglądając z dołu na Aymi.
Nim się obejrzeli, znaleźli się na końcu drogi, który podobnie jak cała reszta, stylizowany był na ogon węża. Gdy spojrzeli w górę, mogli wyraźnie dostrzec planetkę.
- Trzymaj się mocno! - powiedział głośno, zwiększając uścisk dłoni na nogach dziewczyny. Zaraz ugiął kolana i wybił się do góry. W ten właśnie sposób, bezpiecznie dotarli na planetkę Wielkiego Kaio!
_____
2x z/t -> Planeta Wielkiego Kaio