Wioska Argetta

Karri najwidoczniej była bardzo beztroską jak i troskliwą osóbką o czym się przekonał już na samym początku spotkania z nią. Trochę przypominała jego mamę z zachowania. Dzięki czemu nie czuł się już tak spięty co wcześniej, ale jednak czuł się trochę nieswojo. To przez tego kota co na niego krzywo patrzył cały czas i wyglądał jakby coś knuł wobec niego niedobrego jakby walnięcie go w brzuch było za mało. Gdyby Guren miał ręce to pewnie by pokazał gest, że ma na niego oko.
Tak się skupił momentalnie na kocurze, że widać jedno hasło mu umknęło i nie doszło uszu kiedy Saiyanka do niego mówiła. Nazwa pierwotnej planety ich rasy, która nie istniała od dekad, o której krążyły mity na Vedal wśród starszych małpiatych. Także jego rodzice coś o niej kiedyś wspominali, że istniała taka jeszcze na długo przed tym nim osiedlili Vegete. Gdyby zaczął się nad tym zastanawiać, to pewnie doszedłby do wniosku, że przeniósł się w czasie. Co raczej było prawdopodobnie możliwe albo równie dobrze może leżeć nieprzytomny pod gruzami, a to wszystko to tylko sen i majaki.
Dziewczynka pokazała kierunek w jaki mają podążyć i nie minęła chwila a już tylko widział jej plecy i koci ogon znikający między drzewami. Nie miał nawet czasu się zastanawiać na temat tych macek zwierzaka o tym czy nimi nie haczy czy coś. Od momentu upadku jakoś zdołał nieco wypocząć więc nie było problemu ruszyć z buta za nimi. Z lekkim opóźnieniem wskoczył w leśny gąszcz prawie od razu wpadając w ukrytą za liśćmi dziurę. Przedzierał się pomiędzy krzakami, pniami i inną roślinnością starając się nie zgubić kociego kształtu przed nim. Nie ulegało wątpliwości, że zwierzak znał aż za dobrze trasę i nieźle sobie radził lawirując pomiędzy drzewami. Gorzej, że Saf odnosił nieodparte wrażenie, że ten specjalnie kierował się w takie miejsca buszu, które miały mu utrudnić podążanie za nim. Biegł za nimi czasem się prawie potykając o korzenie i inne wystające rośliny oraz kamienie, które napotykał po drodze już nie wspominając o parokrotnym prawie zahaczeniu o niżej zwisające gałęzie. Już powoli ich doganiał kiedy przebiegał przez coraz gęstsze skupisko drzew. Przez głowę przeleciała mu myśl o lataniu, ale czy aby mu starczyło energii ? No i czy w powietrzu nie zgubiłby ich z oczu pod leśnym okryciem tym bardziej, że faktycznie było znacznie ciemniej niż chwilę temu. Gorzej, że jakby ich zgubił z oczu, to nie miałby pojęcia w którym kierunku lecieć, a prędzej by zawrócił nad jezioro, które łatwiej znaleźć. Co by się raczej mijało z celem. W sumie by było podobnie jakby już teraz z poziomu ziemi straciłby ich z widoku, tylko z tą różnicą, że pewnie niczym idiota stanąłby sobie pewnie w miejscu i rozglądał za kierunkiem gdzie znikli.

Guren wymuszał dosłownie by biegł za nim sprintem co pewnie Karri nie zauważyła nawet gdy jechała na nim. Możliwe, że dla niej to była jak najbardziej normalna prędkość. Ale co tam mógł wiedzieć widząc jak futro na jej plecach podskakuje w rytm susów kota co najmniej dwadzieścia metrów dalej. Z każdą chwilą coraz ciężej mu się biegło jak i oddychało. Gwałtownie wdychał jak i wydychał powietrze jakby próbował je połknąć. Nogi stawały się ociężałe i ospałe chcąc jak najprędzej odmówić posłuszeństwa, ale zmuszał je do dalszego ruchu. Już zacząłby się potykać o własne nogi gdyby las nagle się nie skończył ukazując oświetloną słońcem połać trawiastej ziemi z pagórkiem niezarośniętym buszem tuż za nią. W końcu udało mu się dobiec do tej dwójki nie upadając przy tym. Ciężko dysząc pochylił się opierając ręce o kolana i stał tak chwile do momentu kiedy nie poczuł się lepiej. Miał wrażenie, że już pływa pod tym kombinezonem. Kątem oka spojrzał na Karri i tego kocura gdzie ich wzrok się spotkał. „Nie lubię cię, nie podobasz mi się, ale muszę cię tolerować ze względu na nią” - spojrzenie Gurena aż raziło chłopaka po oczach nim ten zniknął w pobliskich krzakach.

Safa trochę zdziwiła nagła zmiana zachowania Karri gdy chowała swoje dziwaczne przebranie, jakby coś zbroiła. Przez ten moment zdołał na tyle odsapnąć, że mógł ze spokojem za nią iść

-Dlaczego ?- rzucił tylko, a za chwilę miał odpowiedź. Raczej się nie zastanawiał czy to było powodem niechęci kocura wobec niego.

Gdy dodarli na miejsce no chyba było widać, że tego się dosłownie nie spodziewał. Widok był na tyle marny, że zdawało mu się że nawet zarośnięta jaskinia lepiej przy tym wypadała. Zaledwie kilka domów wyglądające na wieloletnie pustostany. Karri jakoś nie zwracała na to uwagi, bo pruła przed siebie wołając przy tym ojca. Po chwili do niego doszło, że to ta ”wioska”, o której jakiś czas temu wspominała. Nawet nie miał podstaw się zastanawiać co tu się stało, bo pewnie wytłumaczenie tego jakoś nie było szczególne, a i już wcześniej padło zanim ruszyli.

Szedł tuż za małą. Skręcili za jeden z domów. Kilka metrów dalej zauważył jakby zamyślonego mężczyznę siedzącego na czymś co mogło być kawałkiem niskiego ogrodzenia zbudowanego z kamieni. Odniósł wrażenie, że w jakiś sposób przypominał zwierzaka Saiyanki. Nie wyglądał przyjaźnie raczej wobec niego tak samo jak kot. Do momentu gdy ten zabrał głos, to nie zdawał sobie sprawy kim jest ten groźnie wyglądający jegomość prócz tego, że był Saiyaninem o postawie typowej dla doświadczonych i poważnych wojowników. Po wcześniejszych ostrzeżeniu Karri i jego słowach można było dość do wniosku, że to jej ojciec który nie znosi kocura. Co gorsza to chyba obaj to jego nie lubią. Safowi jakoś dreszcze przeszły po spoconych plecach gdy nagle ten do niego zagadał przeszywając go spojrzeniem, przy którym fochy Gurena to były zwykłe kocie igraszki. Ten głos był niczym mroźny wiatr, wdzierał swoją pogardę i groźbę śmierci aż do kości. W tym momencie doszło do niego, że właśnie ten ton dziewczyna starała się naśladować gdy go znalazła.
Nie, nie mógł patrzeć w twarz tego rosłego faceta, który mógłby samym wzrokiem mordować gdyby tylko chciał.
Chłopakowi zabrakło jakoś odwagi., ale też nie mógł zmarnować starań Saiyanki, która zaoferowała swoją pomoc. Jemu, zupełnie obcej osobie.
„Czego chcesz, Safari?” niby takie proste pytanie, ale jak wiele zawierało bardzo negatywnych odczuć wobec nieznanej osoby. Saf był intruzem i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. No ale Karii go tu przyprowadziła chcąc dla niego jak najlepiej.
Ojciec młodej wyczekiwał odpowiedzi, ale po jego minie widać było, że trzeba się z tym pospieszyć, bo inaczej...

-Ja, nooo, ten tego... - niedobrze, grymas na twarzy ojca Karii się pogłębił nieznacznie.
„Wyduś to z siebie w końcu, może przeżyjesz”, powtarzał sobie w myślach chłopak przez cały ten czas. Wymusił na sobie spojrzenie w te nienawidzące oczy, gdzie jego już upadłe morale zwiewały w podskokach niczym wystraszone króliki. To była zupełnie inna sytuacja niż na Vedal, gdzie zmusił siebie do desperackiego działania, a tu i teraz czuł się przytłoczony jakby się topił w gęstym psychicznym szlamie.

-Przepraszam, że panu przeszkadzam- ze zdenerwowania przygryzł dolną wargę.
-Jestem zupełnie obcy dla Was, ale proszę pozwolić mi zostać tutaj na kilka dni. W tym czasie poszukam statku i odlecę. Jeszcze raz przepraszam za najście.- zdecydowanie postawił na formę grzecznościową jak go mama uczyła i jeszcze się trochę sztywno skłonił. Nawet nie zwrócił uwagi na to jak na twarzy wystąpiły mu krople potu przez te nerwy.

Może inni mieli racje, miał za miękki charakter. Ktoś inny na jego miejscu by się bezczelnie wydarł z żądaniem pomocy i pewnikiem by leżał martwy chwilę potem, ale on taki nie był. Bo jednak facet wyglądał na silnego i też nie było wiadomo czy nie weźmie postawy Safa za jakiś marny żart.
Jak igrać z ogniem, to ostrożnie.