Las

Postawiła na współpracę i jej się to opłaciło. Wystawiła Shalotta wprost pod mieniącą się zielenią technikę ciemnookiego saiyanina, samej po chwili dokładając kamehamehę prosto w maskę, która po prostu się rozpadła. Nieprzytomny przeciwnik wylądował na gałęzi pobliskiego drzewa. Ay podleciała do niego i ostrożnie ściągnęła mężczyznę na ziemię. Przy okazji sprawdziła też oddech i puls - coś tam zapamiętała z lekcji życia po tym, jak myślała, że nieprzytomny Ryu był martwy. Towarzystwo Erici naprawdę jej służyło i to mogła powiedzieć otwarcie.
Cienisty również pojawił się obok, od razu wpychając w usta przyjaciela... senzu? Więc znał się z Korinem? Cóż, to teraz najmniej istotne. Ogoniasta rozejrzała się dookoła, by rozeznać się w sytuacji. Ranzoku wciąż walczył, ale dawał sobie radę, Laptor też miał się całkiem nieźle, nawet Aiko pozbyła się swojego przeciwnika. Problemy za to mieli Mirai i Daimao. Dziewczyna wstała, zaciskając szczękę. Nadal uważała Zielonego za wroga, mimo wszystko Brejkersi stanowili chwilowo większe zagrożenie. Priorytety!
- Jak się obudzi, pomóżcie Miraiowi - rzuciła w stronę nowego kompana. Ona sama miała jeszcze coś do zrobienia. Obrzuciła Kamiego nienawistnym spojrzeniem, zaraz potem podleciała jednak do tęczowowłosej. Od razu zauważyła strużkę krwi cieknącą jej z nosa.
- Aiko-san, wszystko dobrze? - spytała z wyraźnym zmartwieniem w głosie. - Coś ci zrobił?
Wyciągnęła z kieszeni koleżanki chusteczkę i od razu przytknęła ją pod jej nos. Wtedy na placu też krwawiła, ale tłumaczyła to pojawieniem się myśli, których nie powinna pamiętać. Bo przecież straciła pamięć... z jakiegoś powodu.
- Może na razie odpocznij, dobrze? - poradziła szybko. - Udało nam się zniszczyć maskę Shalotta, jest przy tamtym drzewie razem z tym ciemnookim. Dołącz do nich, dobrze? Ja muszę... jeszcze coś zrobić...
Znów spojrzała w stronę Daimao, a wyraz jej twarzy z łagodnego i pełnego troski zmienił się diametralnie. Może i nie pałała sympatią do Wszechmogącego, ale to on stworzył smocze kule, dzięki którym jej ojciec wrócił do życia. Te same kule, które mogą też pomóc jej. Zgrzytnęła zębami. Oby tego nie pożałowała...
Złączyła dłonie przy boku, kumulując w nich błękitną energię. Kulka wręcz wyrywała się spomiędzy jej palców, kiedy szybko podleciała w stronę Miiry, wypuszczając mu falę uderzeniową prosto na twarz. Zaraz potem odskoczyła, lądując przy nameczaninie. Znów zgrzytnęła zębami, obrzucając go wściekłym spojrzeniem.
- Wstawaj! To nie koniec walki! - warknęła w jego stronę, stawiając gardę. Ten atak na pewno nie zaszkodził Brejkersowi tak, jakby tego chciała. - Co z ciebie za Wszechmogący, skoro dajesz się tak obijać?!
Gadka motywacyjna? Nie, to nie było w jej stylu, nie przy nim. Była po prostu wściekła. Na niego, że musi mu pomagać, a także na siebie, że w ogóle się na to zdecydowała. On kazał jej po raz wtóry przeżywać śmierć ojca, tego się nie wybacza. To jednak nie był czas na spory...

Kilka rzeczy zgrało się w czasie, ale to nawet lepiej. Najwidoczniej Laptor miał w swoim repertuarze technik taką, która potrafi wgnieść wybranych przeciwników w glebę. To nieco zaszkodziło Miraiowi, gdy technika dosięgła znajdującej się nad nim Towy, ale o to się nie martwiła. Tu pomóc mieli towarzyszący im saiyanie.
Nie wszyscy wrogowie zareagowali na technikę Szarego, mimo wszystko fakt, że większość jego sprzymierzeńców nagle została siłą ściągnięta do poziomu gruntu, rozproszyło go na tyle, że ogoniasta zdołała zaskoczyć go bezpośrednim atakiem. Dziewczyna jednak zdawała sobie sprawę, że to za wiele nie da.
Nagle poczuła gwałtowny wzrost energii ojca. W dali zauważyła też eksplozję, co nie wróżyło nic dobrego. Tym bardziej, że po chwili moc Haricotta znacznie osłabła. Skupiła się przez chwilę na tamtym terenie, nie wyczuła jednak w pobliżu saiyanina żadnych większych wzrostów energii. Czyli najpewniej zakończył swoją walkę i był teraz wycieńczony. Będzie musiała po wszystkim do niego polecieć.
Daimao wreszcie podniósł swoje zielone cztery litery z ziemi, choć nie raczył ani odpowiedzieć, ani choćby spojrzeć w stronę dziewczyny, która poniekąd uratowała mu skórę.
- Żebyś sobie czegoś nie pomyślał, nadal ci nie ufam - rzuciła w stronę Zielonego, choć wzrok skupiony miała na wstającym właśnie Miirze. - I więcej nie zaufam. Teraz jednak mamy wspólnego wroga i tylko dlatego ci pomogłam. Jasne?
Jasne, ciemne, może być nawet popielate, byle tylko do niego dotarło. Tymczasem Miira wydawał się wręcz wściekły, co szybko przerodziło się w wybuch mocy. Ay rozszerzyła w szoku oczy. Ta moc... to było coś, z czym stykała się pierwszy raz w życiu. Ten poziom ki przewyższał ją, Laptora... może nawet Haricotta. Jak niby mają sobie z czymś takim poradzić?
Skoro już ich trzymam, to może ktoś łaskawie zajmie się Mirą i zabiję Towę, Janembę i Miraia?!
To jedno zdanie wykrzyczane przez Szarego nieco zbiło ją z tropu. Dlaczego mieliby zabijać Miraia? Reszta była wrogami, ale Mirai? Nazwał ją siostrą, uważał Haricotta za ojca, czyli chyba był rodziną Ay, czego do końca nie ogarniała, a Laptor chciał go zabić?
- Ale Mirai to nasz sprzymierzeniec, dlaczego mielibyśmy go zabijać? - spytała zdezorientowana, zaraz jednak musiała się osłonić, bo Miira zaatakował, zrównując z ziemią okoliczny las.
Ay, skup się, masz przed sobą wroga, potężnego wroga. Może cię zabić w dowolnej chwili, więc się nie rozpraszaj!
Mimo wszystko czuła znaczny ubytek energii i jeśli dalej będzie szastać tak ki, długo nie pociągnie. Ranzoku zaatakował z góry, ale to za mało, by pokonać wroga. Tu by się przydał zmasowany atak... Tylko jak to zgrać? Musiała uważać, by za bardzo nie oberwać, ale też nie mogła strzelać, czym popadnie. Z drugiej strony bezpośrednia konfrontacja też nie wchodziła w grę. Skoro jej kamehameha ledwo go drasnęła, w dodatku rozjuszyła, obijanie go pięściami mijało się z celem. Na chwilę obecną pozostaje jej defensywa i próba wymyślenia sensownego planu. Gdyby chociaż ta dwójka, którą Szary nazwał wcześniej bogami, zechciała choć odrobinę pomóc, zamiast stać jak kołki i tylko obserwować przedstawienie...

Tylko to jedno miała do przekazania Kamiemu. Nie ufała mu i nie miała w zamiarze więcej tego robić. Przestała szastać własnym zaufaniem na prawo i lewo. Łańcuch zaufania kończył się na tych, których lepiej znała, nie obejmował ich znajomych. Raz jeden popełniła ten błąd i została oszukana, starczy. Słowa Daimao, choć oschłe, nieco ją zdziwiły. Nie jest Wszechmogącym? Zmarszczyła nieco brwi, ale nie skomentowała tego. Nie było ku temu większego powodu. Ona nie ufała jemu, on jej, tyle.
Ranzoku przypuścił swój mały atak, w tym czasie Laptor rozprawiał się z tymi małymi stworkami stworzonymi przez tego różowego typa, zaś Shalotto i jego kompan pomogli Miraiowi tak, jak prosiła. Zauważyła też, że czerwonowłosy odpalił drugi stopień super saiyanina, by zaraz zaatakować Towę. W pierwszej chwili zakręcił nią silnie, wyrzucając następnie w przestworza, by ostatecznie zmieść ją dość potężną techniką, która zdawała się wyczerpać chłopaka. Opadł na kolana, a złote włosy oklapły, wracając do pierwotnego stanu. Jednego wroga mniej. Ay nawet uniosła kącik ust, nigdy jednak nie przewidziałaby tego, co stało się moment później.
Pierś Miraia została przebita dłonią Miiry, który znikąd pojawił się tuż za nim. Ogoniasta rozszerzyła w szoku oczy, a widziana scena pokryła się z inną, wyrytą w podświadomości - pierś Haricotta przebita przez generała sakana-jinów. Jej warga zaczęła drżeć, gdy ranny chłopak spojrzał na nią, jakby była ona jego wybawieniem. Przed oczami mignęła jej scena z lodowych gór, gdzie Mirai nazwał ją siostrą, a później Hariego ojcem. Kolejne wspomnienie, gdy patrzyła na Miraia po raz pierwszy przez kryształową kulę Arisu, zauważając, że ma on oczy jej matki. Nie rozumiała tego wszystkiego, wielu rzeczy nie rozumiała, ale świadomość, że ten chłopak ginie na jej oczach jak Hari w Pokoju Czasu, sprawiała, że jej serce pękało z bólu.
- NIEEEE! - zakrzyknęła, zrywając się z miejsca. Zielonkawa aura upstrzona wyładowaniami szalała wokół niej, gdy przemknęła między Miirą a Shalottem, pochwyciwszy upadające ciało brata. Bo był jej bratem. Pamiętała przecież, jak Ryu wspominał o swoich siostrach, nazywając siebie ich bratem. Dlaczego przypomina sobie to wszystko w takich chwilach?
Potrzebowała bezpiecznej przestrzeni, więc w locie odszukała wzrokiem tęczowowłosą i skręciła ostro w jej kierunku. Wylądowała przed dziewczyną w przyklęku, ściskając w ramionach wykrwawiającego się chłopaka. Nie zwróciła uwagi na fakt, że płacze, a całe jej ciało wręcz drży. Nie była w stanie wykrztusić z siebie choćby słowa, tak bardzo ściśnięte miała gardło. Mimo wszystko całą sobą wręcz błagała o pomoc. Nie mogła pozwolić mu umrzeć. Miała do niego tyle pytań! Chciała wiedzieć, kim jest i dlaczego jej szukał. Dlaczego nazwał ją siostrą? Dlaczego ma oczy mamy? Czemu uważa Haricotta za ojca? Skąd się właściwie wziął? Musiała poznać odpowiedzi! Ale do tego potrzebowała go żywego! Potrzebowała go! Choć to irracjonalne, chłopak wbił się w jej podświadomość do tego stopnia, że sama myśl, iż miałoby go zabraknąć, była rozdzierająca. A przecież obiecała Ari, że uratują Miraia, bo przecież był jej przyjacielem, a może nawet kimś więcej. Nie mogła pozwolić mu umrzeć.
Odłożyła go delikatnie na ziemię u stóp przyjaciółki i tych, którzy ponoć zwali się bogami. Nie znała ich, ale przybyli tu ze wsparciem, a kobieta przywróciła jej energię, doradzając... by zostawiła "tę rzecz" na później... "Tę rzecz"... Ay wyciągnęła drżącą i zakrwawioną ręką nieco przesuszoną fasolkę z kieszeni, przyglądając się jej dosłownie sekundę. Korin twierdził, że senzu jest zdolne wyleczyć każdą ranę, nawet dziurę w ciele, o ile zostanie połknięte. Tylko żeby je połknąć, Mirai musiałby być przytomny na tyle, by wpierw je przerzuć, chyba że... Wsunęła fasolkę między zęby i rozgryzła, powstałą miazgę zaś włożyła w usta brata, próbując go następnie nieco ocucić, by ją połknął. Musiał to zrobić, żeby przeżyć. Musiał!
- P-Proszę... - wyszeptała ledwo słyszalnie łamiącym się głosem. - Żyj...
Obejmowała drżącymi dłońmi jego twarz, poklepując co chwilę, choć to nic nie dawało. Dlaczego za każdym razem ktoś musi ginąć?! Dlaczego mimo tej mocy nie jest w stanie chronić innych?! Przecież tyle wycierpiała, by ją zdobyć! Ojciec mówił, że go przerosła! Że jest silna! Więc dlaczego znów ktoś ginie tuż przed jej oczyma?!
Z jej gardła wyrwał się krzyk bólu przemieszanego z bezradnością, ale też z czymś jeszcze. Mentalna klatka w jej wnętrzu zadrżała, a kraty zaczęły się wyginać pod naporem Furii. Po ciele dziewczyny skakały iskry, ziemia pod nią pękała coraz bardziej, a z gardła wciąż wydobywał się krzyk, który z każdą chwilą coraz bardziej przeobrażał się w wycie. Furia uderzała w kraty, domagając się krwi. Krwi tego, który zranił brata, który wyciskał z jej oczu łzy. Furia chciała krwi Miiry. I wtedy klatka rozpadła się z trzaskiem.
Zniknęła. Wyparowała, choć tylko pozornie. W miejscu, gdzie jeszcze chwilę temu klęczała, pozostała spękana ziemia i wicher wzburzony jej gniewem. Furia zaatakowała wściekle, uderzając raz po raz z wściekłym warkotem wyrywającym się spomiędzy zaciśniętych zębów. Cios za ciosem, pięść za pięścią, kopniak za kopniakiem, a wszystko to skupione na jednym jedynym celu - Miirze. Tym, którego krwi pragnęła w ramach zadośćuczynienia. Tym, który stał się jedynym wrogiem Furii. I cała reszta, pozostali walczący, całe otoczenie - to wszystko traciło na znaczeniu. Miała jeden cel - zmiażdżyć tego, który zabił jej brata.

Furia wrzała. Pałała żądzą mordu do tego stopnia, że nic nie było w stanie jej teraz zatrzymać. Pierwszy cios wszedł gładko, posyłając przeciwnika na skały, ale już leciała za nim. Dogoniła go i zalała falą wściekłych ciosów, on jednak skupił się na niej i bez trudu ich unikał. Kątem oka dostrzegła drugiego wojownika, który również nacierał na białowłosego, dla niej był jednak przeszkodą, zawadą. Miira był jej zdobyczą, jej celem. Tylko jej należała się jego krew, jego życie. Gdyby tylko jeszcze dał się trafić raz a porządnie...
Jej moc rosła, czuła to całą sobą. Z każdą chwilą uderzała silniej, mocniej, precyzyjniej, a przeciwnik nie mógł już z taką łatwością unikać jej ataków. Nie zorientowała się nawet, gdy dodatkowa przeszkoda zniknęła, oddając jej pełne pole. Cios za ciosem, nacierała z całą skumulowaną w sobie zaciętością, z całą wściekłością. Furia była w swoim żywiole - siała zniszczenie. Miira blokował i zbijał kolejne uderzenia pięści i nóg, kiedy nagle zaatakował. Poczuła silne uderzenie w głowę, które nieco ją zamroczyło. Przez krótką chwilę miała przed oczami tylko czerwień. Taki cios jednak nie mógł powstrzymać Furii!
Krok w tył, zaparcie na podłożu - to wystarczyło, by zachować równowagę i powtórzyć natarcie. To nic, że krew zalewała jej oczy. To nic, że wciąż nie mogła dobrze trafić przeciwnika. Zawyła wściekle i raz jeszcze rozpoczęła szarżę. Szybkie uderzenia, coraz szybsze, coraz mocniejsze. To jeszcze nie był koniec, nie mógł być. To ona będzie górować w tym starciu! Ona posmakuje krwi Miiry! Ona go zniszczy! Jego życie należy do niej! Furia rozgniecie go własnymi rękami! Jeszcze tylko... troszkę...