Teren dookoła domu

Zaiste ciężko było zrozumieć zachowanie młodej kobiety, która od samego początku zdaje się cię znać, a ty ni w ząb nie kojarzysz, skąd niby by miała, skoro sam widzisz ją pierwszy raz w życiu. Znaczy... nieżyciu, gwoli ścisłości. Kitsune jednak zaczyna przepraszać, tłumaczyć, że pomyliła cię z kimś innym, co ty zbywasz tylko machnięciem ręki i żartem, bo w końcu nie ma co chować urazy o jakiegoś kołtuna, prawda?
Ruda uśmiechnęła się na słowa saiyanina, w lot łapiąc żarcik o ojcu. A gdy formalności związane z przedstawieniem się już się dopełniły (choć nigdzie głośno nie padło imię Haricotto xD), można było w końcu nieco się rozluźnić i zapomnieć o tej dziwnej sytuacji sprzed kilku chwil. Słowa o odwdzięczeniu się za kontakt z płomiennowłosą Kaio zbył machnięciem ręki, w końcu sam wyszedł z propozycją. Teraz zaś niejako poprosił Kitsune o wyręczenie go i pomoc Hariemu w treningu. Ta oczywiście nie miała nic przeciwko, a to obudziło w brunecie płomień podniecenia. Wręcz palił się do walki!
- Taki sam... - szepnęła z lekkim uśmiechem, gdy nagle znalazł się przy niej, chwytając jej dłoń. Cofnęła się o krok i wolną ręką sięgnęła do głowy ogoniastego, tarmosząc mu włosy. - Tylko pamiętaj, że to tylko sparing. Nie chcę cię uszkodzić.
Wyszczerzyła swoje białe ząbki w cwanym uśmieszku, a w następnej chwili czmychnęła zwinnie pod ramieniem mężczyzny, w sekundę znajdując się za jego plecami z... jego ramieniem lekko wykręconym w tył. Ciekawe kiedy wyślizgnęła się z jego uścisku, samej chwytając za jego nadgarstek, hm... Poklepała go po plecach i puściła, odskakując następnie kilka metrów w tył. Od razu przyjęła pozycję bojową, uśmiechając się przy tym.
- Zaczynaj - rzuciła w stronę bruneta, poważniejąc zrazu. Mimo tego, że to tylko sparing, brała tę walkę na serio.

Zaczęło się niewinnie, od propozycji wspólnego treningu. Haricotto oczywiście palił się do walki, a Kitsune nie miała nic przeciwko. Potarmosiła mu włosy, wtrącając oczywiście swój mały komentarz, jakby chciała mu dać jasno do zrozumienia, że bycie kobietą nie oznacza, że jest słaba. Zwiększyła dystans, on zaś zaczął małą rozgrzewkę, a potem oboje stanęli w pozycji do walki. Przyglądając się Rudej, rzeczywiście mógł dostrzec podobieństwo do małej ogoniastej. Równie jasna cera, podobne rysy twarzy i oczywiście te gęste włosy o tak charakterystycznej barwie. Być może wysnuł już pewne wnioski względem powiązań nowej znajomej z córką, teraz jednak większy priorytet miało starcie.
Głośny okrzyk i wybicie z podłoża zaczęły walkę sparingową. Haricotto w swoim stylu zaczął od sprawdzenia umiejętności przeciwnika. Prosta szarża z zamachem, cóż więcej mówić. Pięść mężczyzny parła do przodu, a jego przeciwniczka tylko przesunęła prawą nogę po łuku w tył, przenosząc ciężar ciała na tę z przodu, jednocześnie wysunęła lewą rękę na spotkanie z pięścią. Zbiła cios, płynnie i szybko obracając się na lewej nodze wokół własnej osi i uderzając lekko łokciem w plecy bruneta tak, że pchnęła go nieco do przodu.
- Nie starasz się - zauważyła nader odkrywczo, ponownie przyjmując wyjściową pozycję. - Nawet z twoim saiyańskim potencjałem nie powinieneś mnie lekceważyć, będąc w podstawowej formie.
Machnęła w jego stronę, zachęcając do ataku. Tylko co znaczyły jej słowa? Czyżby wiedziała o super saiyaninie? Nawet jeśli to skąd mogła wiedzieć, że brunet osiągnął tę transformację? Cóż, Hari być może się tego dowie... kiedyś.

Walka powoli się rozkręcała, choć w teorii był to tylko przyjacielski sparing. Pierwszy cios został zbity, a zaraz po nim wyprowadzona została lekka kontra w postaci pchnięcia w plecy. Saiyanin ledwo był w stanie zachować równowagę, ostatecznie ratując się przed upadkiem szybkim saltem. Po słowach kobiety wywnioskował, że ma jakieś pojęcie na temat jego umiejętności, postanowił więc podnieść poprzeczkę o ten jeden stopień wyżej i odpalił formę super blondaska. Rozluźnił mięśnie w kilku prostych ruchach, będąc gotowym na dalsze starcie.
Przeciwniczka czekała na jego atak, więc w momencie wybicia mężczyzny z podłoża była gotowa na to, co miało nastąpić. Haricotto ruszył z maksymalną prędkością, chcąc znaleźć się za plecami rudej, ale już w trakcie tego ruchu zauważył, jak zmienia ona ułożenie ciała, podążając jego śladem. Mógł dostrzec delikatne iskry wokół ciała kobiety, a może to efekt jego własnej aury? Ciężko było stwierdzić. Blondyn znalazł się w odpowiednim miejscu i już wyprowadzał pchnięcie, kiedy jego dłoń została zatrzymana drugą, należącą do przeciwniczki. A moment później poczuł uderzenie w pięciu punktach na klatce piersiowej. To nie była pięść, a raczej skoncentrowane uderzenie palcami, w dodatku na tyle silne, że przesunęło go o dobre pięć metrów w tył. Co było dalej? Kitsune skróciła dystans, szybko wyprowadzając kolejny cios, tym razem w okolice brzucha, a zaraz potem wybiła się w górę, atakując kolanem. Saiyanin miał szansę uniknąć, bądź sparować cios, to jednak nie blokowało stopy, która równie szybko poszybowała na klatę mężczyzny, pozwalając kobiecie odbić się i w krótkim salcie wylądować kilka metrów dalej.
- Nieźle, ale to nadal nie pełnia twoich możliwości - rzuciła, uśmiechając się delikatnie. - Na turnieju pokazałeś o wiele więcej. Widzę, że sam niechętnie podnosisz poprzeczkę, tym razem więc nieco cię wyręczę...
Po ostatniej kwestii stanęła wyprostowana, zacisnęła pięści i w podobnym ruchu jak Haricotto przy odpaleniu super saiyanina uwolniła własną aurę. Jej włosy uniosły się nieco, falując od przypływu mocy, a całe jej ciało otoczyła biel przecinana gdzieniegdzie fioletowo-zielonymi wyładowaniami. We fiołkowo-szarych oczach błysnął ogień. Rozluźniła mięśnie, wracając do pozycji wyjściowej, a uśmiech nie schodził jej z twarzy.
- Kontynuujemy? - rzuciła nieco prowokacyjnie. Co na to wojownik z Vegety?

Podobało mu się to. Walka z tą kobietą z każdą chwilą podobała mu się bardziej. Już sam fakt, że zatrzymała jego cios, gdy oblondział, a tu jeszcze atak! Bum, bach, wzium, salto i lądowanie - to było szybkie i niespodziewane, ale i podniecające. Przynajmniej dla tego mężczyzny.
- Trudno nie wiedzieć nic po twojej walce z Paikuhanem - rzuciła z półuśmiechem. Skoro oglądała walki na turnieju, mogła też co nieco wiedzieć o umiejętnościach saiyanina. Wciąż zagadką pozostawało, czy jej wiedza ograniczała się tylko do turniejowych starć, czy raczej wykraczała poza nie.
Poprzeczka została podniesiona, a Kitsune otoczyła się aurą z wyładowaniami. To była swoista prowokacja mająca na celu wymuszenie wyższej transformacji u Haricotta i już po chwili stał przed nią super saiyanin drugiego poziomu. Blondyn nie czekał, od razu zaatakował, zalewając przeciwniczkę ciosami. W momencie jego wybicia, Ruda cofnęła się gwałtownie, a z każdym kolejnym parowanym atakiem cofała się coraz bardziej. Mężczyzna nacierał, ona starała się bronić, choć widać było, że jej ruchy są ciut wolniejsze w porównaniu z jego. Fiołkowe oczy dosłownie latały, starając się nadążyć za kolejną pięścią czy kolanem, im jednak wojownik bardziej napierał, tym bardziej jego przeciwniczka traciła rezon. Przestawała nadążać z blokowaniem kolejnych uderzeń, które przedzierały się przez jej gardę, zadając obrażenia. W pewnym momencie po prostu skrzyżowała przed sobą ramiona, unosząc jedno z kolan, i próbowała się zasłonić. Zaledwie chwilę później z jej gardła wyrwał się krótki okrzyk.
- Kaio-ken! - rozbrzmiało w powietrzu, a rozszalała krwista aura otoczyła ciało Rudej, jednocześnie odpychając przeciwnika. Zarówno jej ubranie, jak i fryzura poruszały się gwałtownie, jakby smagała nimi wichura. Podobnie zachowywało się otoczenie, trawa u jej stóp niemal wyrywała się z ziemi, a dookoła rozchodziły się silne fale powietrza.
Nie czekała na reakcję Haricotta, natarła gwałtownie, a jej szybkość, siła, wszystko to wzrosło ponad wszelkie wyobrażenie. Wręcz zalała saiyanina ciosami, a on nie był w stanie dostrzec, skąd właściwie nadchodzą. Potężny kopniak na głowę posłał go w glebę, ale Ruda na tym nie poprzestała. W mgnieniu oka dogoniła go, wyprzedziła nawet, a potem wystrzeliła w górę potężnym podbródkowym. Ten jeden cios posłał go wysoko, wysoko w stronę żółtych obłoków, które nie tak dawno naż wojownik miał okazję skosztować. Mógł patrzeć w tę idącą mu na spotkanie puchatą żółć, ale nagle na drodze stanęła mu ona. Pojawiła się jakby znikąd, a wraz z nią rozszalała aura i formująca się w jej dłoniach energia.
- DOŚĆ! - rozległ się okrzyk Kaio, na który Kitsune zareagowała natychmiastowo, anulując przygotowywaną technikę. Przechwyciła blondyna w locie, a moment później oboje znaleźli się z powrotem na powierzchni planetki. Krwista aura wokół kobiety wyparowała, a ona padła na kolano ze spuszczoną głową.
- Wybacz, Kaio-sama, poniosło mnie - wydusiła skruszona, jakby właśnie zrobiła coś złego, przekroczyła pewną nieprzekraczalną granicę.
- To miała być walka treningowa, nie rzeźnia! - skarcił ją okularnik, cały wręcz trzęsąc się na całym ciele. - Chciałaś go wymazać z istnienia, czy jak?!
- Nie, przepraszam... - szepnęła jeszcze, przyjmując na siebie gniew mentora. - Wciąż nie jestem w stanie go pokonać bez tej techniki... Mimo tylu lat treningu...
Widać było, że jest na siebie zła i jednocześnie zawiedziona. Jej słowa mogły zastanawiać, choć w tej chwili Hari był bardziej zajęty przetrąconą szczęką, niż mamrotaniem kobiety, która doprowadziła ów szczękę do takowego stanu.
- Wszystko w porządku? - dopytał Kaio tak na wszelki wypadek.

Gdy kobieta otoczyła się krwistą aurą, na twarzy Haricotta odmalowywało się zaskoczenie tak wielkie, że aż zapomniał o gardzie. Moment później został wręcz rozgromiony, a całe starcie przerwał krzyk Kaio. Ruda została skarcona za swoje zachowanie, przepraszała, tłumaczyła się, choć brunet niekoniecznie cokolwiek z tego rozumiał. Tym bardziej z tym wielkim dzwonem, który uważał jego ucho za jakąś wieżę dzwonniczą. Na pytanie bożka saiyanin uniósł kciuk w górę, wrzeszcząc mu niewyraźnie do ucha. Okularnik tylko pokręcił palcem w uchu, żeby je odetkać, a potem skinął głową na znak, że rozumie.
- No dobrze, więc na tym zakończymy wasz... trening - mruknął, przy ostatnim słowie zerkając kątem oka na wciąż klęczącą z pochyloną głową Kitsune. Szczękę miała zaciśniętą, jedną dłoń zwiniętą w pięść i przyłożoną do ziemi, drugą zaś zaciskała na własnym kolanie. Trudno było stwierdzić, czy ma do siebie żal, czy bardziej jest zła na własną słabość.
- W porządku, zdałeś test, więc chyba możemy przejść do głównego treningu, prawda? - stwierdził w końcu, splatając ręce za plecami. - Widziałeś zapewne technikę, którą zaprezentowała Kitsune, prawda? Nazywa się Kaio-ken i wzmacnia ona wszystkie parametry użytkownika. By jednak móc się jej nauczyć i z niej korzystać, musisz być naprawdę wytrzymały.
- Kaio-ken obciąża ciało - wtrąciła Ruda, unosząc głowę w stronę saiyanina. - Zwiększa siłę, szybkość, ale im dłużej jest aktywny, tym bardziej szkodzi twojemu organizmowi. To taki miecz obosieczny.
- Tak, dokładnie, używanie tej techniki poza profitami niesie za sobą pewne ryzyko - kontynuował okularnik - więc jeśli się nie zdecydujesz i nie będziesz chciał nauczyć tej techniki, to znajdziemy ci coś odpowiedniejszego.
Tu Kaio uśmiechnął się delikatnie, pozostawiając decyzję brunetowi, który już od dłuższego czasu słyszał normalnie, a szczęka coraz mniej go bolała.

Haricotto dochodził do siebie, głowa już mu tak nie doskwierała, a w uchu przestało dzwonić. Nic tylko się cieszyć. Kaio wraz z Kitsune zaczęli tłumaczyć mu, czym właściwie jest technika, której kobieta użyła w czasie ich walki, na co saiyanin oczywiście stwierdził, że nie ma dla niego nic gorszego od ssj3.
- Trzeciego... stopnia? - powtórzyła Ruda i klapnęła na trawę, uśmiechając się półgębkiem. - Jeśli masz coś wyżej niż to, co pokazałeś, to tym bardziej bym cię nie pokonała bez kaiokena - zaśmiała się.
Brunet miał wybór. Mógł podjąć się nauki tej techniki, w przypadku odmowy jednak okularnik miał mu znaleźć coś odpowiedniejszego. Słysząc to, Hari napalił się jeszcze bardziej, chcąc najchętniej uczyć się obu tych rzeczy niemal w tym samym czasie. Na szturchnięcie łokciem bożek zareagował tylko delikatnym odchrząknięciem w zaciśniętą pięść.
- Wszystko w swoim czasie, spokojnie - przyhamował zapał mężczyzny. - Skoro chcesz się podjąć nauki kaiokena, to od niego zaczniemy. Tej drugiej techniki możesz spróbować później.
Dobry humor wojownika udzielił się także koleżance, która przestała być taka markotna i nawet sama się zaśmiała. Gdy jednak padło pytanie o wydarzenia na Ziemi, spoważniała, widząc nagłe spięcie swego mentora.
- Beliala... - poprawił odruchowo. - I tak, pokonali go. Wręcz zmietli na proch, ekhem... Wracając jednak do treningu kaiokena...
- Co tam się stało? - przerwała mu Ruda, prostując się momentalnie. - Coś pominąłeś, Kaio-sama, czuję to. Powiedz nam, co się dzieje...
Okularnik zrobił poważną minę, a zaraz potem obrócił się do nich plecami, splatając na nich własne dłonie. Przez chwilę stał tak w milczeniu, jakby chciał przemyśleć słowa, których miał zamiar użyć, wyważyć je odpowiednio. W końcu jednak przemówił.
- Pokonanie Beliala było możliwe w dużej mierze dzięki Aymi, ale ostateczne zwycięstwo nad demonem okupione zostało śmiercią... wojownika, który poświęcił się, by unieruchomić wroga i wystawić go na ataki pozostałych...
- Jest coś jeszcze, prawda? - dopytywała Kitsune, wstając z miejsca. - Czegoś nam nie chcesz powiedzieć.
Kaio jednak nie odpowiedział na to pytanie, ostatecznie zostawiając je bez odzewu. Umilkł, a ta nagła cisza, która powstała, aż brzęczała w uszach. Czyżby coś było na rzeczy?

Stan saiyanina s chwili na chwilę wracał do normy. Perspektywa nauki nowej techniki niosła za sobą ekscytację, ale też zafascynowanie, w końcu miał okazję poczuć efekty na własnej skórze. Sam już rozmyślał nad ewentualnym połączeniem kaiokena z transformacją super saiyanina, z eksperymentami jednak powinien zaczekać.
Pytanie o sytuację na Ziemi nieco zagęściło atmosferę zwłaszcza, gdy Kitsune zaczęła dociekać, czego Kaio nie chce im powiedzieć. W prawdzie Belial został pokonany, co było dobrą wiadomością, stało się jednak coś nieoczekiwanego, co całkowicie zmieniło przebieg zdarzeń. Okularnik stał jeszcze przez chwilę w ciszy, próbując zebrać myśli, i dopiero po tym się odezwał.
- Po pokonaniu Beliala jeden z walczących obrócił się przeciwko pozostałym obrońcom Ziemi - mówił rzeczowo, starając się przekazać jak najwięcej informacji w minimalnej ilości słów. - To saiyanin, którego właściwie nie powinno tam być. Zażądał smoczych kul i wziął zakładnika.
Wystarczyła chwila, by na jego ostatnie słowa Ruda pobladła. Zastraszająco szybko chwyciła bożka za ramię, odwracając go w swoją stronę. Warga lekko jej drżała, a fiołkowe oczy zdradzały strach.
- Kogo - wypaliła i choć było to oczywiście pytanie, nawet w jej tonie na takie nie wyglądało. Mentor patrzył przez chwilę na swoją uczennicę, jakby zastanawiał się, czy nie lepiej byłoby skłamać, ostatecznie jednak odpowiedział jednym słowem.
- Aymi.
Ręce Kitsune opadły, ona sama zaś osunęła się bezradnie na kolana, zwieszając głowę. Haricotto mógł zauważyć jej zaciśnięte pięści i lekko drżące ramiona, jakby ostatkiem sił starała się powstrzymać przed wybuchem.
- Przykro mi, nie jestem w stanie nic zrobić - szepnął jeszcze. - Świat żywych musi sobie radzić sam.
Zaraz potem odwrócił się do bruneta, odchrząkując w zaciśniętą pięść. Naprawdę ciężko było mu mówić tej dwójce, że płomiennowłosa została porwana, a jej los pozostaje niewiadomą. Mimo wszystko żadne z nich nie miało już wpływu na to, co działo się na Ziemi, czy w innej części galaktyki. Oni należeli do zaświatów.
- Nie ma co tracić czasu na coś, na co nie ma się wpływu - wtrącił tylko. - Powinieneś zabrać się za trening, jeśli chcesz opanować kaiokena.
I w sumie to by było na tyle z dyskusji. Tylko czy wojownik będzie w stanie oczyścić umysł na czas treningu, wiedząc, że jego podopieczna może być w niebezpieczeństwie? To wie tylko on sam...

Ciężko było przyjąć do wiadomości, że ktoś bliski może być w niebezpieczeństwie, a ty nie możesz właściwie nic zrobić. Nawet jeśli ty należysz już do zaświatów a ona do świata żywych, nie możesz ot tak pogodzić się z faktami i przejść z tym do porządku dziennego. Mimo wszystko Kaio miał rację, bezczynne siedzenie i zamartwianie się nie mogło przynieść nic dobrego. Nim jednak przejdziesz do konkretów, do treningu, musisz sobie to wszystko poukładać, przetrawić, oswoić się z myślą, że wszystko zaczęło się od jednego błędu, zwykłej nieuwagi. Czasu jednak nie da się cofnąć, więc trzeba żyć (lub nie-żyć w tym przypadku) z konsekwencjami swoich czynów.
Po dłuższej chwili przemyśleń Haricotto był gotowy podjąć się treningu. Znalazł w sobie motywację do działania, ale zdawało się, że tylko on. Już w momencie, gdy saiyanin ogłaszał swą gotowość, aura wokół Kitsune znów rozgorzała czerwienią, a sama kobieta uderzyła pięścią w podłoże. Ziemia pod naporem jej zwiększonej siły zaczęła pękać, kruszyć się, a same pęknięcia stopniowo szły coraz dalej i dalej... aż wreszcie się zatrzymały, gdy Ruda zabrała rękę, momentalnie się prostując i wybijając w górę. Skręciła gdzieś w locie, po krótkiej chwili zaś nie pozostało po niej nic poza śladami na planetce i nikłą smugą czerwieni niknącą gdzieś w dali.
- Musi się wyładować, to sprawa osobista - stwierdził krótko okularnik, wiele nie komentując zachowania podopiecznej. Znał ją, wiedział, jaka jest i jakie ma metody radzenia sobie w podobnych sytuacjach. Obrócił się przodem w stronę bruneta i odchrząknął lekko, splatając dłonie za plecami.
- Podstawą w nauce kaiokena jest kontrola i spokój ducha - zaczął zwięźle. - Musisz zajrzeć wgłąb siebie i zharmonizować się z własną energią, poczuć ją całym sobą. Bez tego nie opanujesz tej techniki. Oczyść umysł ze zbędnych myśli i skoncentruj się na swojej ki. Poczuj ją w sobie, połącz się z nią.
Porady Kaio były dość dziwnie sformułowane, a może chodziło tu o coś zgoła odmiennego? W każdym razie wojownik musiał skupić się na celu i nie myśleć o rzeczach aktualnie niepotrzebnych. To był pierwszy krok do osiągnięcia nowej mocy. Mocy, która miała mu pomóc zrealizować jego własne plany.

Haricotto starał się zachować spokój ducha, co wcale nie było takie łatwe. Dobrze wiedział, że przez swój głupi błąd i śmierć naraził swoich bliskich na niebezpieczeństwo. Fakt, że jakoś udało im się pokonać zagrożenie w postaci Beliala, był tylko połowicznym zwycięstwem. Dlatego też postanowił. Postanowił, że opanuje nową moc, jakoś wyrwie się z zaświatów i wszystko naprawi. Najpierw musiał jednak oczyścić umysł ze zbędnych myśli, zharmonizować się z własną energią.
Kaio przez cały czas był w pobliżu i obserwował postępy swego ucznia. Widział każdą zmianę w mimice, każde zachwianie ki. Może na takiego nie wyglądał, ale potrafił wyczuć takie rzeczy. Szybko też zorientował się, gdy brunet był już gotów na dalszy etap szkolenia. Kiedy tylko saiyanin oznajmił swoją gotowość, na twarzy bożka pojawił się delikatny uśmiech. Odchrząknął zatem i splótł dłonie za plecami.
- Dobrze zatem, przejdźmy dalej - rzekł, poważniejąc. - Osiągnąłeś spokój, teraz wystarczy tylko, że sięgniesz wgłąb siebie i odszukasz drzemiącą w tobie moc. Każda żywa istota ma w sobie coś na kształt źródła, z którego czerpie energię, jedna ów źródło przeważnie jest zamknięte. Twoim zadaniem jest odnalezienie tej iskry i zrzucenie jej ograniczeń. To pozwoli ci zapanować nad kaiokenem. Pamiętaj tylko, że musisz pozostać skupiony, a twój duch niezachwiany.
Kolejne wskazówki miały naprowadzić ucznia na dobrą ścieżkę w drodze do osiągnięcia celu. Mimo wszystko słowa, których użył okularnik, niosły ze sobą pewną dozę tajemnicy, mistycyzmu wręcz. Czy więc Haricotto zdoła nauczyć się tej techniki? Chociaż z drugiej strony... Kitsune dała radę, prawda?

Saiyanin podążył za wskazówkami mentora, chcąc odnaleźć swe źródło i otworzyć jego pełny potencjał. Ki krążyła po jego ciele, serce pompowało krew, ogarnęło go ciepło, znajome i kojące. Wiedział już, co powinien zrobić i jak ma tego dokonać. Teraz wystarczyło tylko sięgnąć celu i...
Okrzyk. Stanowczy acz spokojny. On zapoczątkował przemianę. Krwista aura otoczyła ciało saiyanina, on sam zaś poczuł nagły przypływ sił, zastrzyk energii. Czuł wydobywającą się z jego ciała potęgę skrytą do tej pory w pojedynczych komórkach każdego z mięśni. Zrobił to, osiągnął cel. Opanował nową technikę, która oferowała sobą naprawdę wiele, i...
Aura zniknęła, rozpłynęła się w powietrzu, a w każdej komórce Haricotto poczuł ukłucie bólu. Nie był to ból przyrównywalny z oderwaniem kończyny, mimo wszystko wyrazisty. Padł na kolana z lekką zadyszką, ale wiedział, że mu się udało.
- Brawo! Całkiem dobrze jak na pierwszą próbę! - pochwalił Kaio, klaszcząc w dłonie. - Zapamiętaj to uczucie sprzed chwili, bo jeszcze ci się przyda. Teraz nie pozostaje ci nic innego jak praktyka, by w pełni opanować kaiokena. Już poczułeś pierwsze skutki uboczne, wiedz jednak, że im więcej z siebie wyciągasz, tym silniej oddziałujesz na własne ciało. Każdy organizm ma swoje ograniczenia, a zdjęcie barier tym bardziej wpływa na siłę zwrotną, czyli wyniszczenie mięśni. Dlatego nie przesadzaj, nie nadwerężaj się od razu. Masz mnóstwo czasu, spożytkuj go nie tylko na trening, ale i odpoczynek.
Udzieliwszy tychże światłych rad, bożek uśmiechnął się pod nosem, poprawiając okulary. Zaraz potem odchrząknął, rzucił krótkim "powodzenia", po czym odwrócił się na pięcie i odszedł. Już po chwili siedział wygodnie na leżaku, sącząc jakiś napój przez słomkę i opalając się w blasku... etto... po prostu się opalając.

MG Mode ON!