Teren dookoła domu

Pościg trwał, a ona wciąż goniła małpkę po całej planetce. Małpkę, która co jakiś czas gwałtownie skręcała, zmuszając dziewczynę do zmiany kierunku biegu. Z każdą chwilą nabierała tempa, stawiając kroki coraz szybciej, coraz pewniej, ale też jej ruchy stawały się płynniejsze i bardziej skoordynowane. Coraz łatwiej przychodziło jej swobodne poruszanie się w warunkach grawitacji panujących w tym miejscu, a to znaczyło, że trening przynosi efekty. Aymi jednak nie zwracała na to uwagi, zbyt zajęta pogonią.
Bubbles skręcił za drzewem, wymuszając na płomiennowłosej ślizg, ale biegła dalej, raz po raz skracając dystans. Przynajmniej do momentu kolejnego nagle wykonanego przez zwierzaka manewru. Znów przyspieszyła, już niemal dopadając małpkę. Już prawie miała ją w garści, kiedy ta wybiła się w górę, zwinnie przeskakując nad... ciemną czupryną włosów Haricotta.
- UUWAA..!! - tylko tyle zdążyła wydobyć z siebie dziewczyna, nim z impetem wleciała głową wprost w plecy ojca, nie będąc w stanie na czas wyhamować. Oboje padli jak dłudzy na trawę ci krótkim jękiem, Bubbles zaś skakał wesoło nieopodal, jakby nie zdając sobie sprawy, że to on przyczynił się do zderzenia.
- Przepraszam, tato... - mruknęła pod nosem dziewczyna, rozmasowując czubek głowy. - Etto... jak tam trening..?
Miała tylko nadzieję, że niczego nie zepsuła...

No i się porobiło... Powinna zwracać większą uwagę na otoczenie, a nie tylko skupiać się na celu, jakim była małpka. Ale cóż... Co się stało, to się nie odstanie, trzeba z tym żyć. Albo nie-żyć w tym konkretnym przypadku. Już i tak wleciała w plecy ojca, nie było więc sensu roztrząsać przyczyn i ewentualnych prób zapobieżenia temu zdarzeniu. Widziała wyraźnie, że tak nagłe uderzenie od tyłu sprawiło brunetowi ból, a przecież tego nie chciała.
Znów coś zepsuła, co do tego nie było wątpliwości, jednak Haricotto zdawał się postrzegać to wszystko z zupełnie innej perspektywy. Z jednej strony niby był zły, z drugiej jednak rzucił się na nią ze śmiechem, zamknął we własnym uścisku i zaczął czochrać jej włosy. O ile lubiła czochranie w normalnych warunkach, tak to obecne robiło jej po prostu coraz większą szopę na głowie, a to już nie było takie fajne, jak mogłoby się wydawać.
- Tato... przestań... - próbowała jakoś się wyrwać, trzymał ją jednak mocno, jakby specjalnie nie chciał, by uciekła przed "karą". - No puść mnie!
Gdy dodatkowo poczuła ojcowski ogon majtający przy nosie, po krótkiej chwili zaczęła kichać. Sielankę przerwał jednak zdenerwowany głos gospodarza, uświadamiając obojgu, że to zderzenie mogło spowodować wielkie zniszczenia. Płomiennowłosa wreszcie wyrwała się z uścisku bruneta, od razu padając tyłkiem na trawę i spuszczając pokornie głowę. Przygryzła wargę. Naprawdę nie chciała niczego zepsuć, a okazywało się, że o mały włos nie doprowadziła do katastrofy. Znów przyczyniała się do złego, stanowiła większe zagrożenie dla otoczenia. Może powinna znaleźć sobie jakieś miejsce na stosunkowym odludziu, z dala od tych, którym przypadkiem mogłaby zrobić krzywdę?
Wstała powoli z wciąż pochyloną głową, wyprostowała się na moment, nie podnosząc wzroku. Nie chciała niczego zepsuć, naprawdę nie chciała. Stała tak przez chwilę z lekko przygryzioną wargą, a potem zgięła się w ukłonie. O ile wcześniej, przy przywitaniu, ukłon ten był tradycyjny, taki, jakiego zazwyczaj używał Ryu, tak ten obecny był o wiele głębszy. Jej tułów ustawiony był pod niemal kątem prostym względem nóg, roztrzepane czerwone włosy opadały luźno ku ziemi, osłaniając całą twarz i większość sylwetki. Wreszcie zabrała głos.
- Wybacz, Kaio-sama, to moja wina - zaczęła trochę niepewnie, ale w tonie łatwo było wyczuć skruchę. - Nie chciałam niczego zniszczyć, czy wyrządzić krzywdę tobie lub komukolwiek innemu. Proszę o wybaczenie.
I w tej pozycji pozostała, czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony okularnika. Była gotowa ponieść wszelkie konsekwencje. To była jej wina, musiała zatem wziąć odpowiedzialność za skutki swojej nieuwagi. Nie mogła wiecznie od tego uciekać, po prostu.

Perspektywa zniszczenia zaświatów nie była zbyt... kolorowa. Aymi zdawała sobie sprawę, że przyczyną gniewu Kaio była jej nieuwaga, nieostrożność. Tak bardzo pochłonęła ją zabawa w berka z małpką, że przestała zwracać uwagę na cokolwiek innego. I właśnie dlatego stała teraz pochylona przed bożkiem i przepraszała. Jak się okazało - tylko ona. Haricotto oczywiście podchodził do całej sprawy lekceważąco, uważając, że skoro jednak zaświaty wciąż stoją całe, to właściwie nie ma się czym przejmować, bo przecież nic się nie stało. Gdyby tylko płomiennowłosa potrafiła być aż tak beztroska w każdej sytuacji...
Gospodarzowi nie spodobało się lekkie podejście swego podopiecznego do sprawy, dlatego też znów na niego krzyczał. Stojąca z boku dziewczyna tylko jeszcze raz się ukłoniła, czując, że powinna, a potem nieco się oddaliła. Kaio po chwili dał sobie spokój z pouczaniem saiyanina, ten natomiast wrócił do treningu, Ay zatem mogła zająć się sobą. Bubbles wrócił do chatki wraz z okularnikiem, który to zabrał się za przygotowywanie posiłku dla swoich gości. Na samą myśl o jedzeniu stalowooka poczuła gwałtowny skręt żołądka. Ostatnią rzeczą, jaką jadła, były potrawy serwowane jej przez wężową księżniczkę, te zaś były... zrobione z ludzkiego mięsa. Mimo że nie miała tej świadomości wcześniej, to aktualnie przy samym wspomnieniu miała ochotę zwymiotować. Pomijając fakt, że i tak zwymiotowała wtedy wszystko, co tylko się dało...
Usiadła pod drzewem, chcąc nieco odetchnąć i pomyśleć, skupić się na kilku ważnych rzeczach. Aktualnie była martwa podobnie jak Haricotto i ten stan miał się nigdy nie zmienić. Miała tu zostać przez całą wieczność, jakkolwiek długo by ona nie miała trwać. Bycie martwym wiązało się też z nowym startem, odcięciem od wszystkiego, co zostało w świecie żywych, wliczając w to bliskie osoby. Oznaczało to, że już nigdy nie spotka Eri-chan, nie wyjaśni sprawy z Ryu, nie przyzna się Korinowi, że jej kinto zostało zniszczone, nigdy więcej nie wtuli się w ciepłe futro Shiro... Wcześniej straciła tylko ojca, teraz - właściwie wszystkich i wszystko. Czy więc był jeszcze jakikolwiek sens w treningach i tym całym zdobywaniu mocy? Znów zostawała niemal z niczym i właściwie nie miała już kogo ochraniać. Brunet był wystarczająco silny, by bronić sam siebie, co więc jej pozostało? Może powinna znaleźć sobie jakiś własny kąt i po prostu... żyć dalej? Jakkolwiek głupio to brzmi w odniesieniu do osób martwych...
Westchnęła ciężko, przymykając powieki. Na zielonej planetce była ona sama, a poza nią saiyanin, a także Kaio i Bubbles. Widziała ich w swojej głowie jako małe płomyczki różniące się natężeniem emitowanego światła. Najjaśniej odznaczał się ojciec, ale to było do przewidzenia, w końcu był silny, z pewnością silniejszy od niej. Może i w jakiś sposób go przerosła, wciąż jednak daleko jej było do siły, jaka drzemała w brunecie. Wtedy jednak zauważyła, że poza wymienioną trójką i w pewnej odległości od planetki wyczuwa jeszcze jeden płomień. Przygaszony, ale wyraźny, w pewnym sensie nawet... przyjazny. Zupełnie tak, jakby podświadomie rozpoznała osobę kryjącą się za tym ognikiem.
Otworzyła oczy, wydychając powoli powietrze z płuc. Musiała przemyśleć swoją przyszłość. Pierwszy raz tak właściwie nie wiedziała, co ze sobą zrobić...

Rozmyślania przerwał jej głos wołający jej imię, uniosła zatem spojrzenie, by zobaczyć, jak ojciec ląduje i kieruje się w jej stronę. Uśmiechnęła się do niego delikatnie, gdy zaś zatrzymał się przed nią, zadając swoje pytanie, a przy tym poprawił jej włosy... utkwiła wzrok we własnych dłoniach. Haricotto usiadł obok i zachęcał ją do rozmowy, ale czy to mogło w jakikolwiek sposób pomóc?
- Wiem, tato... - mruknęła pod nosem, choć bez przekonania. Czuła, jak obejmuje ją lekko ramieniem. - To nic takiego, po prostu... tęsknię...
Nie wiedziała do końca, jak ubrać w słowa własne uczucia, własne myśli. Miała niemały mętlik w głowie, pojawiało się coraz więcej pytań, wątpliwości. Czy takie życie miało jeszcze jakiś sens? Czy mogła cokolwiek naprawić? Czy miała jeszcze cel, do którego mogła dążyć? Wszystko tak nagle się zmieniło, a ona musiała dostosować się do nowej sytuacji, nowego... wszystkiego właściwie. Bo nic już nie było i nie mogło być takie, jakim było wcześniej. Choćby się starała, nie naprawi tego jednego błędu, przez który tu trafiła. Nie odwróci własnej śmierci, tak jak nie mogła zapobiec śmierci ojca czy matki.
- Ryu pewnie się o mnie martwi... w końcu zniknęłam gdzieś, a on nawet nie wie gdzie... - szepnęła, unosząc kącik ust w nieco smutnym półuśmiechu. - Erica wciąż czeka u Korina, aż po nią wrócę tak, jak obiecałam... Nigdy już ich nie zobaczę, bo... bo dałam się zabić. Opuściłam gardę i zaprzepaściłam wszystko...
Zerknęła w stronę bruneta, zmieniając półuśmiech w coś na kształt gorzkiego grymasu. Bo co innego miała powiedzieć? Że to nie była jej wina? To stwierdzenie nie stało nawet koło półprawdy. Przecież nie ufała temu Anticalowi za grosz, a ot tak stanęła do niego plecami, odsłoniła się na atak, nawet nie spodziewała się natarcia. Wykazała się wielką głupotą i skończyła tu, wśród martwych.
- Ja chciałam tylko chronić tych, na których mi zależy - dodała jeszcze, po raz kolejny opuszczając spojrzenie na swe dłonie. - Teraz zostałam z niczym...
Nie miała już życia, nie miała bliskich do ochrony, nie miała właściwie żadnego celu, nie miała już nic. I w tym sęk, że nie widziała już w niczym jakiegokolwiek sensu.

Zaczęła mówić, co jej leży na sercu, a ojciec czule ją obejmował, starając się jakoś pocieszyć. Wiedziała, że on mógł się czuć podobnie po swojej śmierci, nie zdziwiły jej więc jego słowa. Również tęsknił, podobnie jak ona nie miał okazji się pożegnać. Mimo wszystko Haricotto miał nieco inne podejście zarówno do życia własnego jak i innych. Pragnął, by jego najbliżsi wciąż się rozwijali, rośli w siłę, by przezwyciężyć słabości, zagrożenia. I w jakiś sposób aktualny poziom mocy Ay satysfakcjonował go. Dziewczyna uniosła lekko kącik ust.
- Tato, ja nie jestem wojownikiem jak ty - stwierdziła po chwili. - Trenowałam cały ten czas, żeby być na tyle silną, by chronić bliskich i nikogo więcej nie tracić. Ale i tak ostatecznie okazałam się za słaba. To Ryu bronił mnie, gdy pojawił się Belial, a ja... nie umiałam się nawet ruszyć. Kami miał mi pomóc osiągnąć drugi poziom super saiyanina, ale... nawet w tym zawiodłam. Wtedy byłam najsłabsza w drużynie i ta słabość mnie przerażała.
Uśmiechnęła się dość blado, smutno wręcz. Teraz wiedziała, że w Pokoju Czasu odblokowała nową moc, jednak opanowanie jej było możliwe dopiero po śmierci, więc jaki miała z tego pożytek? Zyskała potęgę, ale jakim kosztem? Słysząc wzmiankę o smoczych kulach, zaśmiała się gorzko.
- Co z tego, że istnieją, skoro trzeba zebrać wszystkie siedem w jednym miejscu? A jedna przepadła bezpowrotnie wraz z moją śmiercią. Nie zbiorą kompletu, bo nawet nie znajdą trzygwiezdnej kuli. A wszystko przez magię Beliala i moją głupią śmierć...
Spuściła wzrok. Nie widziała żadnych pozytywów w tej sytuacji. Nie miała jak przekazać Ryu, gdzie szukać kuli, nie wiedziała nawet, gdzie właściwie była, zanim zginęła. Antical chyba też sam nie wiedział, gdzie się znaleźli, ale to już było mało istotne. Z jej śmiercią przepadła szansa na przywrócenie życia ojcu. Na przywrócenie czegokolwiek. Jeden moment przesądził o wszystkim i zabrał jej wszelką nadzieję na ponowne spotkanie z przyjaciółmi.
- Nie mam już o co walczyć, tato - mruknęła jeszcze pod nosem. Rozumiała, że stara się on ją pocieszyć, ale w tym, w czym on widział szansę, ona znajdowała pustkę beznadziei. - Nigdy nie wrócimy na Ziemię, więc nie mamy już wpływu na to, co się tam dzieje. Zostaliśmy sami, a każde z nas umie o siebie zadbać. Nie mam nikogo, kogo mogłabym przed czymkolwiek tu chronić.
Widziała, do czego zmierza Haricotto. Dla niego pojedynek, choćby i sparingowy, był czymś, co poprawiało mu humor. Od zawsze lubił walczyć i w tym odnajdywał sens, Aymi natomiast... była inna. Westchnęła ciężko, unosząc spojrzenie na niebo. Żółte obłoczki wciąż leniwie przesuwały się na zaróżowionym nieboskłonie. Co jej właściwie pozostało? Znów westchnęła i wstała z lekkim ociąganiem. Wciąż nie sprawiała wrażenia pocieszonej, mimo wszystko nie miała na tę chwilę lepszego pomysłu, niż po prostu pójść brunetowi na rękę. Może właśnie w ten sposób wyrzuci z siebie tę całą frustrację i całą resztę?
Stanęła w lekkim rozkroku, by zaraz po łuku przesunąć prawą nogę nieco na tył. Obie dłonie zacisnęła w pięści, jedną dostawiając do tułowia i lekko rozluźniając, drugą zaś ustawiła pod lekkim skosem na wysokości klatki piersiowej. Przymknęła na moment powieki, przywołując wspomnienie matki ze snu, i uśmiechnęła się delikatnie. Może to jest właśnie jej iskierką nadziei? W końcu... skoro po śmierci odnalazła ojca, to może uda jej się spotkać również z matką?
- Ikuzo! - zawołała w głos, momentalnie otwierając oczy, i wybiła się z miejsca, przypuszczając frontalny atak. Lewa ręka pozostała z przodu w formie swego rodzaju gardy, prawa zaś zacisnęła się mocniej, by zaraz uderzyć wprost w twarz przeciwnika. Przynajmniej takie było założenie. Zapewne pięść zostanie zablokowana, wtedy zaś w ruch pójdą nogi, począwszy od lewego kolana, na kopnięciu prawą z półobrotu skończywszy. A potem? Potem najzwyklejsza szarża z pięściami, której zadaniem będzie przebicie gardy. Jak wyjdzie? Zobaczymy...

Wiedziała, że ta szarża będzie zaledwie początkiem. To by było aż nazbyt dziwne, gdyby tymi kilkoma ruchami miała położyć saiyanina na łopatki. Tym bardziej, że wciąż w pełni nie przywykła do tutejszej grawitacji, to jednak z każdą chwilą ulegało zmianie, poprawie.
Pierwszy cios zgodnie z przewidywaniami został zablokowany, podobnie zresztą jak kopniaki i seria ataków pięściami. Byli mniej więcej na podobnym poziomie, a przynajmniej do takiego wniosku dochodziła dziewczyna. Ona wyprowadzała cios, ojciec w tym samym czasie go blokował. Każdy pojedynczy ruch ich obojga zdawał się być ze sobą zsynchronizowany, choć wiedziała, że taka sytuacja nie potrwa długo.
Brunet wciąż zachęcał ją do użycia większej siły, do wzmożenia wysiłku, wtedy też to dostrzegła. I choć widziała nadlatującą w jej stronę pięść, wiedziała też, że nie będzie w stanie zareagować równie szybko jak jej zmysł postrzegania. Mimo wszystko odruchowo zaczęła odchylać się w tył tak, że ostatecznie wymierzony w jej twarz atak ledwo otarł się o czubek nosa. Szybko wybiła się z podłoża, wykonując krótkie salto w tył, jednocześnie zwiększając nieco dystans i stawiając gardę w razie natarcia. To jednak nie nastąpiło, gdyż Haricotto również się wycofał, szykując na drugą rundę. I tu znów oddawał jej pole, oczekując ataku, płomiennowłosa zaś nie zamierzała pozostawać mu dłużna. Chciał więcej siły? To ją dostanie!
Zgrzytnęła lekko zębami, sekundę później zaś znów wystrzeliła do przodu, zamachując się pięścią wprost na ojca. Nim jednak cios dotarł do celu, di którego właściwie dotrzeć wcale nie miał, Ay pochyliła się do przodu, podpierając na lewej dłoni, i wyprowadziła kopnięcie po łuku na nogi przeciwnika. Ruch ten był najzwyklejszą kosą, podcięciem, które docelowo skutkować miało przewróceniem mężczyzny. Na tym jednak nie koniec! Korzystając z faktu, że już i tak wprowadziła swoje ciało w ruch obrotowy, pociągnęła to dalej, nabierając rozpędu, i uderzyła blastem z wcześniej przygotowanej do natarcia ręki na klatę saiyanina. Zaraz potem odbiła się od podłoża, niemal zrównując z pociskiem, i po raz kolejny zalała wojownika pięściami, wplatając w to od czasu do czasu jakieś kopnięcie. Nie zamierzała ot tak odpuszczać. Co to, to nie!

Wszystko szło właściwie wedle jej zamysłu. Ojciec nie spodziewał się markowanego ataku, a to dlatego, że samej walki nie brał na poważnie. Chociaż... czy on kiedykolwiek brał na poważnie starcia z nią? Zazwyczaj ją sprawdzał, testował, bawił się samą walką. Wiedział także, że jest od niego słabsza, więc miarkował swoje umiejętności, dostosowując się do jej poziomu. Chyba nadszedł czas, by pokazać mu, że już od dawna nie jest tą słabą dziewczynką sprzed roku, która pod jego okiem dopiero poznawała tajniki sztuk walki.
Odbiła się lekko od podłoża, nacierając z atakiem w momencie, gdy Haricotto zaczął tracić równowagę. Zalała go ciosami, z każdą chwilą przyspieszając. Ona również wykorzystywała lewitację, nie pozwalając przeciwnikowi na choćby chwilę wytchnienia. Zgrzytnęła znów zębami, co zresztą wyraźnie odmalowało się na lekko skrzywionej w grymasie zawziętości twarzy, ale wciąż nacierała. Była gotowa przenieść starcie na wyższy poziom. Jej włosy już właściwie zaczynały się stroszyć, po skórze przeleciało kilka iskier zwiastujących transformację, nim jednak ta faktycznie zaistniała, coś nagle przerwało walkę. A raczej ktoś.
Kaio ewidentnie nie miał dziś humoru i chyba niezbyt dobrze szło mu przygotowywanie posiłku. Słysząc głos gospodarza, Aymi momentalnie stanęła w miejscu, zaprzestając dalszego ataku, by zaraz cofnąć się i wylądować w odległości dwóch metrów od rodziciela. Zaraz... że kto na nich czeka?
- Uranai... Baba..? - powtórzyła trochę niepewnie, nic jej bowiem nie mówiło to imię. Drugie za to rozpoznała, choć dopiero po sekundzie. - Erica...
Warga płomiennowłosej zadrżała, a pięści zacisnęły się odruchowo. Dziewczyna spuściła wzrok, zdając sobie sprawę z sensu słów okularnika. Jeśli Eri była u Enmy, musiała umrzeć, zatem pozostawienie jej pod opieką Korina okazało się niewystarczające, by ją ochronić.
- Znów zawiodłam... - mruknęła pod nosem, a po jej skórze przemknęło kilka wyładowań. Czuła złość. Na siebie, że jej tam wtedy nie było i nie mogła temu zapobiec, a także na tego, kto przyczynił się do śmierci przyjaciółki, choć nie miała pojęcia, kim był ów ktoś. W końcu grunt pod stopami halfki zaczął pękać, a sekundę później jej włosy zmieniły barwę na bardziej zielonkawe. Ciało, na którym wyraźnie widoczne teraz były mięśnie, otoczyła charakterystyczna aura z wyładowaniami. Uniosła się nad ziemię, a ułamek sekundy później wystrzeliła niczym z procy w kierunku Drogi Węża, zrównując się z nią.
- Eri-chan, już lecę! - to były jej ostatnie słowa przed opuszczeniem planetki Północnego Kaio. Pognała do pałacu Enmy.