Polana

Ryu przyglądając się mapie stwierdził, że jest ona jakaś dziwna.
- Całkiem jej nie ogarniam, coś jest z nią nie tak.
Po chwili wpadł na pomysł aby ją odwrócić do góry nogami.
- No, teraz wszystko jest jasne i klarowne, pewnie musiał ją trzymać cały czas do góry nogami, czasami ich inteligencja mnie rozbraja.
Powiedział do siebie. Ale to nie był czas ani miejsca aby się zastanawiać nad ilorazem inteligencji żołnierzy RR.
- Hmm z tego co widzę ich nazwijmy to baza znajduje się kilometr od mojej aktualnej pozycji przy okazji jest gdzieś na krańcu lasu, no cóż to mi nie przeszkodzi aby ich dopaść.
Pomyślał po czym postanowił zbliżyć się do jeepa, lecz w stacyjce nie było kluczyków, więc zastanowił się i stwierdził, że dobrym pomysłem będzie przeszukanie tego żołnierza AC aby sprawdzić czy nie ma przypadkiem kluczyków.  Po przeszukaniu ciała kapitana znalazł kluczyki oraz trochę pieniędzy, nie była to duża kwota ale zawsze się przyda.  Wrócił do pojazdu i po chwili go odpalił, nim ruszył w drogę rzucił pożegnanie w kierunku grobu Breya i Juuki:
- Breyu i Juuko, przepraszam, że nie dałem rady was ochronić, ale przysięgam pomścić waszą śmierć i ukarać wszystkich którzy brali w tym udział, nie spocznę póki wasza śmierć nie zostanie pomszczona. Jestem rad, że mogłem was znać. Żegnajcie, może kiedyś się jeszcze spotkamy.
Po czym jeszcze raz spojrzał na mapę, cel Ryu znajdował się na południu kiedy on sam był skierowany na północ, więc w tamtą stronę zamierzał się udać, widział, że bak paliwa był prawie pusty, więc gdyby na nim nie dojechał do celu po prostu resztę drogi by poleciał. Pełen powagi i chęci dopadnięcia tych potworów, ruszył do celu.
Na początku swojej drogi mógł ujrzeć jedynie drzewa a właściwie to masę drzew, były to jedynie drzewa liściaste, lecz nie wiedział co to były za gatunki. Czasami mógł zauważyć wiewiórkę lub dwie, lecz po chwili uciekały przed Ryu a właściwie przed samochodem w którym się znajdował, mimo tego jechał dalej nie chciał marnować on czasu na takie rzeczy. Widział ptaki które odlatywały w różne strony, jedne były duże a inne większe w tym przypadku także nasz bohater nie mógł się popisać znajomością gatunków.
- Hmm ciekawe co to za gatunki. W szkole nigdy nie opowiadali o nich, szkoda, to pewnie ciekawe.
Pomyślał, po czym stwierdził, że warto było by się zatrzymać aby coś przekąsić. W zasadzie dziwne, że mógł myśleć w takiej chwili o głodzie, ale musiał być naprawdę głodny, ponieważ od pewnego czasu cały czas burczało mu w brzuchu. Więc zatrzymał się, zaparkował pojazd obok drzewa, po czym zaczął wypatrywać owoców na drzewach. Ujrzał kilka jabłek więc postanowił podlecieć i je zerwać. Kilka minut później zjadł je aby zaspokoić głód, po czym ruszył dalej. W pewnym momencie zauważył małe jezioro więc zatrzymał się na chwile aby zaspokoić pragnienie. Więc wyszedł z jeepa który zaparkował obok jeziora. Wziął łyk, potem drugi, trzeci, czwarty, po czym stwierdził, że zanurzy głowę w wodzie, ponieważ miało go to orzeźwić, tak też się stało, czuł się jak nowo narodzony, gdy tylko skończył ruszył w dalszą drogę. Po pewnym czasie się zatrzymał aby spojrzeć na mapę.
- Hmm, jeszcze tylko pięć minut jazdy i będę u celu, no cóż, jeżeli paliwo się skończy pokonam po prostu tą trasę lecąc.

Zanim nasz bohater dotarł do celu swej podróży jego samochód zgasł. Było to oczywiście spowodowane brakiem paliwa. Nie przejął się on tym zbytnio, ponieważ odległość  jaka dzieliła go od bazy RR wynosiła tylko kilkadziesiąt metrów. Mógł on dostrzec budynek, ale postanowił podejść do drzewa aby się mu lepiej przyjrzeć.  Budynek był wielkości domu rodzinnego z jednym piętrem.
- Myślałem, że ich baza będzie większa a tu taka niespodzianka.
Pomyślał sobie w duchu, po czym zobaczył kilka aut stojących przed ich bazą oraz po dokładniejszym przyjrzeniu się dostrzegł dwóch uzbrojonych żołnierzy RR stojących przed wejściem do ich bazy.
- ,,Ośrodek Sigma’’, ciekawi mnie ta nazwa, nie mogę się już doczekać aby wejść do środka. No dobra czas opracować plan działania.
Ryu zaczął myśleć o tym jak mógłby zaatakować ich bazę i po paru minutach wpadł na pomysł.
- No dobra, najpierw powinienem się zająć tymi tutaj, użyje pojedynczego pocisku ki, wydaje mi się, że eksplozja powinna trochę zniszczyć wejście. Na pewno się nie spodziewają, że może ich bazę zaatakować latający człowiek, więc wejdę górą robiąc w dachu dziurę kolejnym pociskiem, wybuch powinien zrobić swoje. Widzę, że jest tu parę aut więc na pewno jest ich tam więcej, jeżeli posiadają broń palną, nie powinni stanowić dla mnie większego zagrożenia. – Po tych słowach chłopak przypomniał sobie o swoim lewym oku, po czym kontynuował – Muszę uważać na moje prawe oko, jeżeli je stracę, to już nic nie zrobię. No dobra, czas przystąpić do planu działania.
Jak pomyślał tak zrobił. Uniósł się w powietrze, po czym wystawił swoją prawą rękę w kierunku żołnierzy AC, chwilę później w jego dłoni zaczął się ładować ki blast, który po chwili miał zostać wystrzelony w kierunku wejścia do bazy jego wrogów. Gdy tylko eksplozja zrobi swoje, poleci nad dach budynku, aby zrobić w nim dziurę ki blastem.

Plan Ryu nie zadziałał tak jak tego chciał, fakt faktem, pocisk trafił w drzwi ale tylko w drzwi. Chciał się on pozbyć tych dwóch gości ale ki blast ich ominął i zostali jedynie odepchnięci przez wybuch.
- Przeżyli. No cóż nie ma czasu do strace … - Nie dokończył, ponieważ nagle usłyszał okropne wycie alarmu – Wydaje mi się, że ten dźwięk nie oznacza niczego dobrego. Musze się pośpieszyć i zniszczyć ten dach.
Jak powiedział tak zrobił. Poleciał nad dach bazy po czym wystawił dla odmiany swoją lewą rękę którą wycelował w dach budynku i zaczął w swej dłoni ładować ki blast. Po chwili pocisk ki został wystrzelony, lecz ku zdumieniu Ryu nie przebił on dachu. Powód mógł być tylko jeden, był on po prostu za gruby. Ale nasz bohater nie miał czasu aby zastanawiać się nad takimi rzeczami ale wiedział jedno. Że jego plan nie wypalił i dach nie został zniszczony a żołnierze którzy mieli zginąć, przeżyli. Chłopak miał teraz dwa wyjścia. Mógł ruszyć do budynku i zająć się pozostałymi albo pozostać tutaj i zająć się tymi dwoma żołnierzami którzy ewidentnie zaczęli do siebie dochodzić. Po kilku sekundach postanowił wybrać pierwszą opcje.
- Tymi tutaj zajmę się potem, najpierw muszę sprawdzić, co jest w środku.
Pomyślał, po czym obniżył lot tak, aby wylądować na ziemi i od razu zaczął biec z pełną prędkością przed siebie.

Ryu wkroczył do budynku, po czym znalazł się w gęstym dymie. Przebiegł on kawałek drogi, po czym wpadł na przeszkodę w postaci żołnierza, lecz nie był on tego świadomy, ponieważ dym był na tyle gęsty, iż uniemożliwiał on zobaczenie w nim czego kolwiek. Kilka chwil potem wyjechał on z dymu. Znalazł się w grupie siedmiu naukowców, którymi byli trzej mężczyźni i cztery kobiety.  Reszta naukowców została zabita przez ki blast Ryu, który nie był tego świadom.  Nagle z dymu wybiegł żołnierz, na którego wpadł Ryu, po czym wycelował w niego swoją broń. Lecz nie strzelił. Powodem tego było to, iż przed chłopakiem stała pani naukowiec która tak jak reszta badaczy, była ubrana w białym kitlu.  Żołnierz znajdował się w odległości paru metrów od naszego bohatera. Chwilę potem, inny mężczyzna wbiegł tylnymi drzwiami, który pewnie poszukiwał intruza. Wycelował swoją spluwą w nieosłonięte plecy Ryu. Chłopak lekko przekręcił swoją głowę w prawą stronę i dostrzegł kątem swego prawego oka nowo przybyłego żołnierza RR. Znajdował się on w odległości około dziesięciu metrów. Nasz bohater zaczął zastanawiać się, co powinien zrobić w takiej sytuacji, więc postanowił zrobić to, co mu przyszło pierwsze do głowy.
- No dobra mamy tu dwóch uzbrojonych kolesi, więc uniosę się w górę po czym załaduje pocisk ki w swojej prawej dłoni tak, aby pozbyć się tego który wszedł tylnymi drzwiami a potem ruszę do tego drugiego i uderzę go trzema uderzeniami w brzuch a na końcu, złapię jego głowę i skieruje w dół tak aby moje kolano mogło z pewnością dosięgnąć jego twarzy. Tymi naukowcami … zajmę się na końcu, albo nie. Rozkaże im powiedzieć,co się tutaj dzieje a potem zobaczę co z nimi zrobię.
Jak pomyślał tak zrobił. Uniósł się natychmiast w powietrze, po czym wycelował swoją rękę w kierunku żołnierza, który wbiegł tylnym wejściem, po czym natychmiast w jego dłoni zaczął się ładować pocisk ki, który miał zostać posłany w kierunku jego wroga, od razu po naładowaniu.

Gdy Ryu zastanawiał się nad tym, jaki wykonać ruch, nie spodziewanie oberwał on pociskiem z blastera w plecy. Poczuł on silny ból, lecz nie przeszkodziło mu to w uniesieniu się w powietrze. Jedyną akcję, jaką zdążył wykonać, było wystrzelenie ki blasta. Jego przeciwnik był już trupem, więc pierwsza część planu zadziała. Ale tylko pierwsza. Po chwili znów mógł poczuć ogromy ból, który był spowodowany pociskiem z blasteru tego drugie żołnierza. Nagle upadł na ziemie, znajdując się tym samym pomiędzy naukowcami. Po chwili z głównego wejścia wybiegli strażnicy ze swoimi karabinami. Obrócił on swoją głowę w kierunku, głównego wejścia ,dzięki czemu, mógł on ich dostrzec. Sytuacja Ryu wcale nie wyglądała wesoło wręcz przeciwnie, był w kropce.  
- Mogłem się nimi zająć, kiedy była ku temu okazja. Szlag by to trafił. Miałem się zemścić… A teraz, jaki mnie spotyka los? Gdybym mógł być, tylko silniejszy, wtedy mógłbym ich zabić. Co ja sobie myślałem? Przecież z siłą, jaką obecnie dysponuje… nie jestem im w stanie prawie zagrozić. Musze się stąd wynosić. Gdyby było tylko stąd jakieś inne…
Mówił do siebie w duchu, lecz nie dokończył, ponieważ nagle dostrzegł tylne drzwi, które były otwarte. Wiedział, że jeżeli tu zostanie, to może zginąć. Więc postanowił uciec z tego miejsca, jak najszybciej. Więc wstał na równe nogi, po czym uniósł się kilka centymetrów nad ziemią i z najszybszą prędkością jaką mógł lecieć, ruszył w stronę drzwi.

Gdy Ryu udało się uciec od RR postanowił, lecieć przed siebie, aby znaleźć jakieś miejsce, w którym mógłby odpocząć. Leciał przed siebie a krajobraz przedstawiał drzewa, dużo drzew. Nie było to nic dziwnego, ponieważ przelatywał nad lasem a w takich miejscach, zawsze znajdują się drzewa. Obniżył lot tak, aby móc lecieć pomiędzy drzewami. Zgłodniał, więc postanowił coś przekąsić. Zatrzymał się przy najbliższym drzewie i zaczął wypatrywać owoców. Podleciał, gdy tylko zauważył kilka z nich, a były to jabłka. Były czerwone, co było oznaką tego, iż były już dojrzałe.
- Znowu jabłka. Ostatnim razem też je jadłem no, ale cóż, w lesie pewnie nie znajdę, niczego innego co byłoby tak dobre.
Powiedział do siebie, po czym zerwał kilka z nich. Obniżył lot, aby móc postawić swoje obie nogi, na ziemi. Następnie usiadł pod drzewem i zaczął je zajadać ze smakiem.
- Ale to jest dobre. Słodkość idealnie się komponuje z lekkim, posmakiem kwaskowatości.  Jak to możliwe, że tak rzadko je jadałem skoro są one tak pyszne. Chciałbym kiedyś spróbować jakiegoś dania na bazie jabłek.
Pomyślał, po czym jadł dalej. W międzyczasie chłopak mógł słyszeć, ćwierkania przeróżnych ptaków. Można było pomyśleć, że ptaszki zaczęły ćwierkać w taki sposób, aby dźwięki przypominały melodię. Melodię, która działa kojąco dla duszy jak i ciała Ryu. Tego nie dało się opowiedzieć, to trzeba było samemu usłyszeć. Więc nasz bohater po zjedzeniu wszystkich jabłek, postanowił się odprężyć. Położył się pod drzewem, zamknął oczy i wsłuchał się w tą piękną melodię. Po kilkunastu minutach otworzył oczy. No właśnie, otworzył obydwoje oczu, czym był sam zdziwiony.
- To niesamowite! – Wykrzyczał, po czym kontynuował - Moje lewe oko, nadal jest sprawne. Myślałem, że straciłem je na zawsze. Następnym razem będę musiał uważać na żołnierzy RR.  Przy kolejnej takiej akcji, mogę stracić swoje oko już na zawsze, więc będę tym razem uważał.
Po tym jak nasz bohater krzyknął, spłoszył ptaki, które grały mu tą melodię, która tak mu się spodobała. Po chwili, ruszył dalej. Uniósł się w powietrze i zaczął lecieć dalej. Po kilku chwilach przelatywał nad małym jeziorkiem, które już wcześniej odwiedził, lecz stwierdził, że chce zaspokoić pragnienie, więc wylądował obok jeziora. Wziął parę łyków wody, po czym stwierdził, że jedyną rzeczą, jakiej mu już tylko brakuje jest sen. Postał tak przez chwile, wybierając dogodne miejsce do snu. Postanowił, że zaśnie na gałęzi drzewa. Czemu? Ponieważ nie chciał on ryzykować atakiem ze strony dzikich zwierząt. Drzewo, które wybrał było wielkie, gałęzie były pokaźnych rozmiarów więc bez problemu jedna z nich, powinna utrzymać naszego wojownika, podczas jego odpoczynku. Być może nie było to najwygodniejsze miejsce do snu, ale na pewno zapewniało ono bezpieczeństwo przed dzikimi zwierzętami, ponieważ znajdowała się ona dość wysoko nad ziemia. Usiadł na gałęzi, zamknął oczy i odpłynął w objęcia Morfeusza.

Po kilkudziesięciu minutach nasz bohater, zaczął się wybudzać ze swojego snu. Ziewnął głośno, po czym zaczął przeciągać się kierując swe ręce ku górze. Po chwili zaczął przecierać swoje oczy lewą dłonią.
- Ile ja spałem? Godzinę? Dwie? No cóż nie mam jak tego sprawdzić. No dobra, chyba czas ruszać dalej. Spanie na tej gałęzi nie było najwygodniejsze, ale przynajmniej uchroniło mnie to przed atakiem różnych zwierząt.
Mówił tak do siebie, gdy przecierał swe oczy. Nagle wstał na obydwie nogi, lecz po chwili ujrzał on tajemniczą postać na pobliskiej gałęzi drzewa, którą była jakaś dziewczyna. Ryu zachował spokój, po czym postanowił się odezwać spokojnym głosem do nieznajomej, zadając jej parę pytań.
- Kim jesteś? Długo już tu siedzisz? Co tu robisz w ogóle?
Po czym zwrócił uwagę na jej ubiór. Po chwili chłopak zrozumiał, że musi przed nim znajdować się osoba, która tak jak on, para się sztukami walki.
- Jestem ciekaw czy byłaby zainteresowana zniszczeniem Armii Czerwonej Wstęgi.
Myślał sobie w duchu oczekując odpowiedzi dziewczyny. Po ostatnich wydarzeniach naszemu bohaterowi przydałby się ktoś skory do pomocy, więc miał nadzieję, że się zgodzi, choć nie chciałby on nowo poznanej osobie proponować takich rzeczy. Być może miała ona inne plany na głowię niż zniszczenie RR.

Dziewczyna przedstawiła się jako Tensa, a powodem którym było zatrzymanie się w tym samym miejscu co nasz bohater, był taki iż poszukiwała ona miejsca na odpoczynek. Posłała ona nagle uśmiech naszemu bohaterowi, który speszył się trochę, ale postanowił odwzajemnić się Tensie i także posłał jej uśmiech, po czym odwrócił on wzrok w lewą stronę. Pewnie trochę się zawstydził i to musiało być powodem takiej reakcji. Gdy dziewczyna mówiła dalej chłopak postanowił usiąść na gałęzi, ponieważ stwierdził, że nie ma sensu stać dalej. W między czasie zaczął się zastanawiać w duchu.
- Jak to możliwe, że o niczym nie wie? Przecież to niemożliwe, aby żyjąc w mieście bądź na wsi, nawet nie usłyszeć o tych wszystkich wydarzeniach. Najwidoczniej musiała żyć w miejscu gdzie władza Armii Czerwonej nie sięgała, ale nadal mnie zastanawia jak mogła o tym nie słyszeć. Nie będę jej pytał o to, bo może nie wypada o to pytać na samym początku.
Gdy Tensa skończyła, chłopak zaczął mówić.
- Miło mi cię poznać Tenso, no cóż wypadałoby, abym się przedstawił. Mam na imię Ryu. Więc interesuje cię sytuacja, jaka teraz panuje. No dobrze opowiem ci wszystko, co wiem. Więc najlepiej zacznę od tego, że cała planeta znajduje się pod okupacją Armii Czerwonej Wstęgi, już właściwie od dziesięciu lat. Wszystkie większe miasta to ruiny, ale nie jestem do końca pewny. Ludziom bardzo ciężko się żyje. W zasadzie, jest problem z jedzeniem, domami, większość ludzi nie ma pewnie nawet gdzie mieszkać. Nie ma tutaj sensu wymieniać dalej, ponieważ całą sytuację można opisać w sumie dwoma słowami, jakimi są: śmierć i nędza. Czerwona Wstęga wymordowała bardzo wielu ludzi, nie wiem jak drastycznie zmniejszyła się ich ilość. Ale tym potworom na pewno nie będzie dosyć. Ale pojawił się Ruch Oporu, który próbuje z nimi walczyć. Lecz nie wygrali oni nigdy żadnej walki. No czasami kogoś uratowali, ale w sumie to tyle. Podobno ich główna baza, znajduje się w jakiejś górze. I to by było na tyle. Opowiedziałem ci wszystko, co wiedziałem.
Gdy chłopak skończył opowiadać, był ciekaw jak na to wszystko zareaguje Tensa. Pewnie będzie to szok dla kogoś, kto w ogóle nie jest zorientowany w całej tej sytuacji.

Gdy chłopak skończył swoją długą wypowiedź, nagle usłyszał klaskanie. Po chwili zauważył on w powietrzu, nieznanego mu mężczyznę.
- A ten to kto? Czyżby kolejna osoba, która trenuje sztuki walki? Jego odzienie na to wskazuje, ale najbardziej może o tym świadczyć fakt, że unosi się on w powietrzu. Ciekawe czy Tensa także, potrafi latać. Więc ma na imię Hari, ale wydaje mi się, że jest to zdrobnienie ,lecz mogę się mylić. Widzę, że muszą się dobrze znać, sądząc po tym, co powiedziała. No proszę, więc  ona także chce zniszczyć Czerwoną Wstęgę. Jeżeli zebrałaby się grupa silnych wojowników, szanse zniszczenia Armii Czerwonej, wzrosną o kilkadziesiąt procent. Hmm. Jeżeli się on zgodzi, wtedy, jeżeli do nich dołączę będzie już nasza trójka. Pewnie będę musiał zaprezentować swoją siłę, aby mnie przyjęli. Nie lubię nie potrzebnej walki, ale jeżeli nie będzie innego wyjścia, to będę zmuszony walczyć.
Myślał przez cały ten czas przyglądając się mężczyźnie od momentu, gdy pojawił się, gdy Tensa mówiła do niego o zbieraniu wojowników, gdy potem skierowała swój wzrok na chłopaka i podziękowała mu za informacje jakich jej udzielił. Był on bardzo zaciekawiony reakcją jej kolegi i postanowił czekać razem z dziewczyną na odpowiedź od Hariego, cały czas nie spuszczając z niego, swojego wzroku.

Po chwili, Hari postanowił obniżyć swój lot, tak, aby wylądować na ziemi obok drzewa, na którym siedział Ryu razem z Tensą. Chłopak przez cały ten czas, nie odrywał od niego swego wzroku.  Wojownik postanowił wstać na obie nogi, po czym zeskoczył z drzewa. Znajdował się on około pięć metrów od drzewa, dziewczyny i mężczyzny. Po chwili, wojownik odezwał się w stronę Tensy a nasz bohater znów zaczął rozmyślać.
- Więc on także chce zniszczyć Armię Czerwonej Wstęgi. Świetnie. Jestem tylko ciekaw czy będzie chciał się ze mną zmierzyć. Zastanawia mnie to, kim jest ten cały jaszczur i Kame o którym mówi Tensa. Więc istnieje możliwość, że też się do nas przyłączy. Jestem tylko ciekaw, kim on jest i czemu mówią na niego jaszczur. Na razie nie będę sobie tym zaprzątał głowy. ,,Ziemianinie’’? Czemu użył takiego określenia? Przecież on także jest człowiekiem. Zaczyna robić się naprawdę dziwnie. No cóż chyba będę musiał jednak z nim walczyć. Trudno, jak mus to mus. – Po chwili Ryu zauważył jak mężczyzna machnął swoim ogonem, przez co wykonał jeden krok w tył, a na jego twarzy można było ujrzeć niepokój. – Zaraz. Przecież to był... ogon. Przecież to niemożliwe. Ludzie nie mają ogonów. Co to za odmieniec? A może… On nie jest człowiekiem? Na pewno jest na to, jakie kolwiek wytłumaczenie, powinienem o to zapytać. Chce wiedzieć, kim on jest. To nie jest normalne… Nigdy się z czymś takim, nie spotkałem.
Gdy dwójka przyjaciół skończyła mówić, Ryu w końcu przemówił przenosząc swój wzrok na dziewczynę.
- Rozumiem. Widzę, że nie ma innego wyjścia, no cóż zgadzam się. Rozumiem was, chcecie sprawdzić czy jestem wystarczająco silny by was wesprzeć. W zasadzie, ja także chcę zniszczyć Armię Czerwonej Wstęgi. Więc jak mówiłem zgadzam się na to, żebyście mnie sprawdzili, lecz wybacz, Tenso ale nie chce z tobą walczyć. Nie czułbym się komfortowo, jeżeli wiesz, o co mi chodzi. Mam nadzieję, że nie poczujesz się urażona. Jeżeli muszę już walczyć to chciałbym zmierzyć się z... – Po czym skierował swój wzrok na Hariego – tobą. – Kontynuował z tym razem lekkim nie pokojem w głosie – Kim ty w ogóle jesteś? To niemożliwe żebyś był człowiekiem, ludzie nie mają ogonów. Więc kim… ty do diabła.. jesteś?
Po czym zamilkł, czekając na rozwój wypadków.

Gdy Ryu skończył mówić, swoją przemowę rozpoczął Hari. Podczas której nasz bohater znów wpadł w zadumę.
- Przepraszam, ale co? Saiyan? Naprawdę się zrobiło dziwnie. No cóż chyba i tak muszę mu uwierzyć, inaczej tego faktu, iż ma on ogon, nie da się wytłumaczyć. Przez tyle lat nie sądziłem, że kosmici naprawdę istnieją. Słowo ,,kosmici’’ wydaje mi się tutaj, jak najbardziej na miejscu. Najwidoczniej, na innych planetach żyją rasy, o których nawet ludzie nie mieli pojęcia. Ciekawe czy wszyscy przedstawiciele jego rasy także mają ogony, a może jest on jakimś, szczególnym przypadkiem? Na razie powinienem skupić swoje myśli na tym, jaką taktykę powinienem zastosować. – Nagle mężczyzna rozłożył swe ręce na boki, po czym uniósł swoją głowę i spojrzał Ryu w oczy - Widzę, że bardzo wysoko musi się cenić, skoro nazywa siebie ,,Boskim wysłanikiem’’ albo, musi być naprawdę silny. – Skomentował słowa Saiyanina w głowie.
Gdy Hari skończył swoją przemowę opuścił swoje ramiona, po czym zaczął machać ręką na znak, że jest gotowy, aby stanąć do boju razem z Ryu. Nagle mężczyzna znów się odezwał, ale było to tylko krótkie zdanie rzucone, znów w stronę wojownika z którym przyjdzie mu za chwilę walczyć. Dla Ziemianina wyglądało to tak jakby Hari chciał, aby walczył on ze swoją pełną mocą. Po czym Saiyan zaczął przyjmować swoją pozycję do walki. Więc Ryu postanowił zacząć robić to samo. Wysunął lewą nogę do przodu, ugiął nogi w kolanach. Lewą rękę podniósł na wysokość nosa a drugą trzymał blisko prawej strony tułowia. Nagle nasz wojownik coś zauważył a był to fakt, iż on i jego przeciwnik posiadają taką samą pozycję walki.
- Huh? No proszę. Nie sądziłem, że oprócz mnie i mojego wuja ktoś, może mieć taką samą pozycję do walki. Jestem ciekaw czy ktoś go trenował. Wydaje mi się, że po tej walce będę musiał popracować nad nową pozycją. Nie będzie to dobre, jeżeli następnym razem ja i on znów będziemy walczyć w takich samych pozycjach. No dobra, na razie zobaczymy jak to wszystko się potoczy. – Pomyślał, po czym zaczął mówić – Więc jesteś Saiyanem? Powiedz mi. Czy wszyscy z twojej rasy mają ogony czy tylko ty? Pewnie mogłeś zauważyć, że posiadamy taką samą pozycję do walki. No cóż mam nadzieję, że nie powinno nam to sprawić problemów w tym pojedynku. Jeszcze mam tylko jedno pytanie. Tensa nazwała cię ,,Hari’’. Jest to twoje pełne imię czy tak jak myślę, że zdrobnienie?
Nasz bohater zdawał się nawet nie zauważyć dziewczyny, która podczas jego wypowiedzi wzniosła się nad nimi aby lepiej ich obserwować, ponieważ był on cały czas skoncentrowany na jego przeciwniku.
Gdy minęły około dwie minuty, Ryu postanowił ruszyć w kierunku swojego oponenta, lecz w pewnym momencie błyskawicznie wzbił się w powietrze. Gdy był w odległości około piętnastu metrów od ziemi, natychmiast wystawił swoje obydwie ręce przed siebie, po czym zaczął w obydwu dłoniach ładować ki blasty. Pociski ki po chwili były gotowe i natychmiast zostały wystrzelone w kierunku Saiyana. Wystrzelił kolejne dwa. W takim rozrachunku wystrzelił cztery ki blasty.
- No dobra. Sprawdzimy jak sobie z tym poradzisz.
Powiedział pod nosem, po czym postanowił czekać na ruch przeciwnika. Gdyby jednak żaden ki blast nie trafił Hariego, Ryu postanowił, że jeżeli mężczyzna ruszy na chłopaka będzie oddalał się od niego, próbując utrzymać dystans około dziesięciu metrów.