Polana

MG MODE

MG MODE

Gdy minął ten tydzień przez który Ryu musiał czekać na swój trening z wujem, został poinformowany, że ma być o dziesiątej na tej polanie, więc postanowił, że wyjdzie z domu o dziewiątej dwadzieścia, mimo, że dzięki lataniu byłby tam w przeciągu dziesięciu minut to wolał nie marnować energii i postanowił iść na piechotę co mu zajmie jakieś półgodziny.
Następnego dnia, nasz bohater obudził się dokładnie o dziesiątej, przez co natychmiast zerwał się z łóżka, poszedł wziąć szybki prysznic, przebrał się w swoje ciuchy, wyciągnął swoją torbę, zjadł trzy kanapki a potem wyszedł z domu po czym zaczął biec, ponieważ już był spóźniony o dwadzieścia minut, gdy tak biegł myślał o tym jaki opiernicz dostanie od swojego nauczyciela. Po półgodzinie był na miejscu.  Zauważył Hiro, który siedział na jednej ze skał wpatrując się w niebo, ale nagle spojrzał się na Ryu i powiedział zdenerwowany:
- Szybciej się nie dało?
Chłopakowi zrobiło się trochę głupio, więc postanowił przeprosić. Jego wujowi złość przeszła natychmiast, więc postanowił wreszcie się wziąć za trening jego podopiecznego.

Oczywiście najpierw Ryu musiał się przebrać w swój strój treningowy, więc poszedł się schować za jakąś większą skałą, ponieważ wstydził się to robić przy Hiro. Po pięciu minutach był już gotowy. Najpierw w planach miała być rozgrzewka. Mężczyzna kazał mu wykonać parę krążeń głową w jedną i drugą stronę, potem krążenia ramion do przodu i do tyłu, krążenia nadgarstków w obie strony, następne były skłony w przód oraz skrętoskłony, krążenia bioder, potem ruszał nimi na boki tak jak to robi wahadło, chwile później ruszał nimi do przodu i do tyłu, następnie wykonał dziesięcio minutowy bieg, zrobił trzydzieści pompek, czterdzieści brzuszków oraz czterdzieści przysiadów, nie uważał tego za duże osiągnięcie, ponieważ już wcześniej zdarzało mu się je wykonywać w domu. Gdy rozgrzewka była już za nim przeszli do głównej części, czyli do samego treningu. Na początku trzeba było go nauczyć pozycji.  Na początku miał on ugiąć lekko nogi, potem wysunąć , lewą nogę do przodu, co skutkowało tym, że ustawił swoje ciało w ten sposób iż zmniejszył on obszar na który przeciwnik mógłby zaatakować, potem miał on prawą rękę przystawić zgiętą w łokciu do swojego prawego policzka oraz miała się trzymać blisko ciała, jakby była do niego przyklejona a lewą rękę miał także mieć zgięte w łokciu gdzie trzymał ją przed twarzą na wysokości swoich oczów. Takie ułożenie rąk miało powodować łatwiejszą możliwość blokowania ciosów, które by szły w stronę głowy bądź na bok korpusu. Gdy pozycja została już opanowana zajęli się oni uderzeniami.  Uderzenia Ryu nie wyglądały powalająco, wyglądały one jak zwykłe nieprzemyślane machnięcia rękoma. Więc mistrz pokazał mu jak to powinno wyglądać, a mianowicie, ze względu że pięści były skierowane pionową stroną do wewnątrz, gdy wychodziło uderzenie leciały one pionowo do celu i na chwile przed  uderzeniem znajdowały się one w pozycji poziomej, dał mu też dwie rady, pierwszą było aby nie zginał on łokcia do końca gdy wykonuje uderzenie, ponieważ będzie on mógł o wiele szybciej cofać swoją rękę po wykonaniu ciosu, a drugą było to, że gdy będzie on na przykład wykonywał cios lewą ręką powinien skręcać swoje lewe biodro do środka, ponieważ wtedy osiągnie on większą siłę ciosu. Dla przykładu, jeżeli ręka by ważyła dziesięć kilogramów to przez takie działanie używa się wtedy masy całego ciała i ręka może wtedy ważyć nawet do pięćdziesięciu kilogramów, oczywiście była to tylko teoria co nie zmieniało faktu, że można w ten sposób zwiększyć masę ręki a co za tym idzie siłę ciosu. Gdy ciosy chłopaka w końcu zaczęły wyglądać jak coś, co można nazwać uderzeniami przeszli oni do kopnięć, ponieważ Hiro stwierdził, że wszelkimi poprawkami zajmą się na końcu. Wracając do kopnięć, Ryu miał wykonać parę kopnięć, tu też można było zobaczyć jego braki w technice, więc najpierw otrzymał on uwagę, iż przy każdym kopnięciu powinien przekręcać stopę nogi na której się podpiera w stronę zewnętrzną, miało to służyć temu, że nie straci on równowagi podczas wyprowadzania kopnięcia, oczywiście wszystkie kopniaki musiały być wykonywane na ugiętych nogach, dzięki temu mógł on o wiele wyżej kopnąć nogą niż kiedy by stał na wyprostowanych. Kolejną wskazówka naszego nauczyciela był fakt, że powinien on obciągać stopę razem z palcami do tyłu, miało to służyć temu iż wtedy wszystkie mięśnie w nodze są napięte co miało pomóc w zwiększeniu siły kopnięcia, kolejną cenną radą było to aby podczas kopnięcia prawą noga przekręcał on prawy bark do środka, ponieważ cel tego miał być taki sam jak podczas używania tego na rękach. Efekt tego był taki jak przy uderzeniach, było widać polepszenie techniki, ale nadal trzeba było nad tym popracować. Później zajęli się blokowaniem ciosów, mężczyzna pokazywał mu różne sposoby na blokowanie uderzeń jedną ręką lub dwiema potem jak szybko i łatwo wyprowadzić kontrę, jak zblokować kopnięcie, jak wykonać dobry unik lub odskok, nauczył go jak szybko i łatwo połączyć combo utworzone z uderzeń, kopnięć lub uderzeń oraz kopnięć z ki blastami, jak sprawnie podwadzić  przeciwnika nogą, jak go nad sobą przerzucić. Potem zajęli się wszelkimi po prawkami, a na końcu rozmawiali o tym jak Ryu powinien się zachować w danym momencie walki, gdy przeciwnik zamierza go kopnąć bądź zastosować uderzenie. Po wszystkim Ryu został już na tyle wyszkolony, aby móc sobie radzić z przeciwnikami, ale cały czas musiał on ciężko pracować aby wyeliminować wszystkie wady w jego ataku i obronie, nie były oczywiście one tak wielkie jak na początku. Po treningu chłopak był na tyle zmęczony, że postanowili, że przenocują oni na tej polanie a następnego dnia wrócą do domów.

Gdy minęło parę dni od poprzedniego treningu, jego mistrz mu oznajmił, aby był gotowy następnego dnia na godzinę dwunastą, ponieważ chce być pewny, że jego podopieczny zjawi się na czas. Przez te kilka dni Ryu pomagał swojej matce w sprzątaniu domu, czasem musiał sam przygotować obiad, gdy jego rodzicielki nie było w domu, a wybierała się ona do rodziny Kazumy, który często odwiedzał swojego przyjaciela przy okazji pomagając mu w domowych obowiązkach. Chodził na połowy ryb, została mu wędka po jego ojcu, a także z młodości zapamiętał jak to robić, więc nie miał on większych problemów w złowieniu kilku ryb większych lub mniejszych.  Gdy nastąpił dzień treningu, chłopak przygotował się do wyjścia i pojawił się tym razem już punktualnie.

- Na dobry początek zacznijmy od rozgrzewki. – Powiedział mężczyzna, po czym zajęli się ćwiczeniami rozciągającymi. Wykonał parę ćwiczeń rozciągających, aby nie doznać kontuzji w czasie treningu, następnie miał wykonać kilkadziesiąt pompek, brzuszków oraz przysiadów, potem miał wykonać kilkuminutowy bieg. Po rozgrzewce zabrali się za trening. Mężczyzna oddalił się od swojego ucznia na odległość dwudziestu – dwudziestu pięciu metrów, wystawiając swoją prawą rękę w stronę swojego ucznia, po czym zaczął pojawiać się ki blast, po czym wykrzyczał aby na pewno było go słychać:
- Teraz będę wystrzeliwał w twoim kierunku pociski ki a twoim zadaniem jest nie dać się trafić!
Po czym w stronę Ryu ruszył pierwszy ki blast. Był tylko jeden, więc nie było większego problemu aby uniknąć go, potem ruszył następny, chłopak zrobił unik, poruszał się na boki, zygzakiem aby tylko uniknąć pocisków. Po kilku minutach w stronę chłopca zaczęły być wysyłane dwa pociski ki, tu też nie było problemu z omijaniem ich, omijał je jak chciał, ale przy trzech pociskach już był trochę większy problem, nawet jeden prawie trafił naszego bohatera, ale udało mu się wyjść bez szwanku. Celem tego ćwiczenia było, aby zwiększyć szybkość Ryu. Po paru minutach przeszli do kolejnego ćwiczenia, a było nim to, aby chłopak zaatakował swojego mistrza, gdy zbliżyli się na odległość dwóch metrów, przyjęli pozycje, a Ryu od razu ruszył na Hiro, wyprowadzał przeróżne kopnięcia, uderzenia, które były blokowane bądź unikane przez jego nauczyciela. Czasem Hiro wyprowadził jakiś cios lub kopnięcie ,ale przede wszystkim się bronił. Potem zamienili się ‘’miejscami’’ i tym razem to mężczyzna atakował a młodzieniec miał się bronić lub unikać jego ciosów, oczywiście nie szło mu tak dobrze jak jego nauczycielowi, ale od czasu do czasu udało mu się zablokować jakieś uderzenie bądź kopnięcie, ale musiał dalej trenować. To ćwiczenie także miało służyć ku zwiększeniu szybkości Ryu. Kolejnym zadaniem miało być zwiększenie siły, więc chłopak miał podejść do drzewa i atakować go wszystkimi kopnięciami bądź uderzeniami, jakie zna, wszystkie kości zaczęły go boleć po kilku minutach takiego uderzania, ale wuj mu wytłumaczył, że zadaniem tego jest zwiększenie siły uderzeń jak i kopnięć, a skóra jak i kości się w przyszłości przyzwyczają do takiego ćwiczenia, więc Ryu słysząc te słowa zdecydował, że będzie kontynuował, ale po kilkudziesięciu minutach zauważył jak miał całe zakrwawione ręce, po czym wuj podał mu chustę do wytarcia swoich rąk ,które tak jak nogi musiały boleć.  Ostatnim ćwiczeniem było popracowaniem nad celnością Ryu, a ćwiczenie polegało na tym, że Hiro rzucał w górę kamienie a jego uczeń miał je trafić ki blastami. Więc gdy pierwszy kamień został rzucony w niebo, chłopak długo nie czekał tylko załadował w swojej ręce pocisk ki, który od razu wystrzelił w kierunku kamienia, lecz ki blast go minął, z następnym było tak, dopiero za siódmym razem udało mu się trafić kamień, lecz nie miał on już najwidoczniej więcej energii aby wypuścić kolejny pocisk ki, więc postanowili, że na następnym treningu znów to poćwiczą.
Po treningu, który trwał do zmierzchu, mężczyzna przyniósł trochę gałęzi, aby rozpalić ognisko i użył do tego celu zapałek, usmażyli ryby, które były trzymane w koszyku schowanym za kamieniem na którym ostatnio siedział czekając na swojego bratanka. Gdy Ryu tak jadł rybę myślał o tym jak długo będzie musiał trenować, aby zniszczyć Armię Czerwonej Wstęgi i przez całą kolację ta jedna myśl zaprzątała mu głowę:
- Chciałbym jak najszybciej stać się silny, aby móc zniszczyć tą przeklętą Czerwoną Wstęgę. Ehh tylko ile to zajmie? Pół roku, rok, dwa lata? Jeżeli nie będę trenował na pewno tak szybko to nie nastąpi lub wcale , więc będę się przykładał do tych treningów, aby pewnego dnia móc zrobić to, co mam zrobić.
Gdy tak myślał nie spostrzegł, że zjadł całą swoją rybę, więc poprosił o następną. Po kolacji, gdy już Ryu się przebrał ze swojego stroju treningowe ruszyli w drogę powrotną, gdy wyszli z lasu rozstali się a chłopak oczekiwał kolejnego treningu.

Minęło parę dni odkąd Ryu uciekł z East City, po nagłym spotkaniu z Czerwoną Wstęgą, po czym wyruszył w stronę lasu razem z dwójką jego nowych kompanów, chłopcem Breyem i dziewczynką Juuką. Głęboko w lesie znajdowała się drewniana chatka, w której mieszkali. Postanowił zostać z Breyem i Juuką w ich domku przez pewien czas. Od tamtego czasu zaczął rozmyślać o swojej matce i siostrach mając nadzieję, że nic im nie jest, ale sobie przypomniał, że jego wuj musi ich tam często odwiedzać, więc na pewno je ochroni gdyby zaszła taka potrzeba. Myślał także o Kazumie, co może porabiać, ale jakoś nie przyszedł mu do głowy żaden pomysł. Myślał też o tym, że powinien odwiedzić grób swego ojca. Bardzo często o nim myślał i za każdym razem miał ten obraz zwłok swego ojca przed swoimi oczyma, przez co jego nienawiść do RR była coraz bardziej potęgowana. No właśnie oczyma, ostatnim razem jego lewe oko zostało uszkodzone przez żołnierzy RR po tym jak kawałek pocisku odbił się od jego barku i trafił w nie, lecz jak sam chłopak dostrzegł nie odczuwał już bólu z tego powodu oraz nie musiał się już trzymać za bolące miejsce, lecz nadal nie mógł otworzyć swego lewego oka, miał nadzieję, że nie stracił go już na zawsze. Rozmyślał także nad tym, co mu opowiedział jego mały kompan. Był  zaciekawiony tym całym Ruchem Oporu, musieli oni być naprawdę słabi skoro nie wygrali nigdy żadnej walki z RR, przynajmniej kogoś czasem uratowali, lecz to nie pomoże zniszczyć Czerwonej Wstęgi, chociaż kto wie? Może te ocalałe osoby okażą się pomocne. Pomyślał też o tym w ten sposób, iż Czerwona Wstęga jest po prostu zbyt potężna, aby Ruch Oporu mógł się z nią równać. Bardzo się też zaciekawił tym, że główna baza RO znajduje się w górach, więc postanowił, że za niedługo wyruszy w tamtym kierunku, lecz na razie musi czekać z dziećmi, aż Ruch Oporu przyjdzie i zabierze ich na stałe. Przez te parę dni Ryu postanowił zająć się treningiem, wykonywał różne ćwiczenia, ćwiczył kopnięcia i uderzenia, które pokazywał mu jego wuj. Od czasu do czasu wyruszał w inną część lasu w poszukiwaniu jakichś dzikich zwierząt, które mógłby upolować na obiad, lecz nie napotkał on żadnego zwierzęcia. Na szczęście z jedzeniem nie było problemu, ponieważ dzieci miały go w domu pod dostatkiem, musiała to być zasługa RO, pewnie czasami tutaj bywali i dawali im jedzenie. Chłopak postanowił, że po kilku dniach czekania na Ruch Oporu postanowił wyruszyć i sprawdzić czy się nie zbliżają przy okazji uspokoił dzieci, że za niedługo wraca, ponieważ pewnie się martwiły, że Ryu ze chce odejść. Po wyjściu z domu postanowił najpierw wzbić się wysoko w powietrze i zacząć ich wypatrywać. Gdyby ich nie dostrzegł poleciałby w stronę East City, lecz nie chciałby się on zbytnio oddalać od chaty.

Gdy chłopak uniósł się wysoko w powietrze zaczął wypatrywać Ruch Oporu, lecz nigdzie nie mógł ich dostrzec, więc postanowił wyruszyć w stronę East City mając nadzieję, że spotka ich gdzieś po drodze. Leciał tak przez parę minut. Po czym usłyszał głośny wybuch, po chwili zaczął się oglądać na wszystkie strony, mógł zobaczyć jak ptaki odlatują w niebo, prawdopodobnie aby uciec przed tym dźwiękiem. Ryu zauważył jak z miejsca w którym znajdowała się chata zaczął lecieć gęsty, czarny dym po czym powiedział do siebie:
- Nie, to niemożliwe żeby nas znaleźli, przecież chata była zbyt głęboko w lesie. Cholera musze tam lecieć jak najszybciej. Mam nadzieje, że nic im nie jest. Jaki ja byłem głupi! Jak mogłem ich zostawić samych?! Jeżeli oni.. Ja sobie nigdy tego nie wybaczę.  Nie na pewno nic im nie jest, na pewno…
Po tych słowach od razu zaczął lecieć w kierunku dymu. Po paru chwilach zaczął się zbliżać do miejsca wybuchu, mógł usłyszeć głos Juuki, po którym rozległ się huk wystrzeliwanego naboju. Ryu zdał sobie sprawę, że musi jeszcze przyśpieszyć. Po kilku chwilach Ryu znajdował się nad chatką a właściwie nad dziurą, jaka po niej została. Zauważył kilku żołnierzy lecz jego uwagę najbardziej przykuła dziura po domku. To co zobaczył wstrząsnęło nim. Zobaczył ciało dziewczynki bez lewej nogi które bezwładnie leżało na ziemi. Obraz który ujrzał spowodował w nim wybuch ogromnego gniewu, ale także zrozumiał jaki był lekkomyślny, zostawił ich bez niczyjej pomocy, a teraz są martwi, chociaż nigdzie nie mógł dostrzec Breya ale po kilku chwilach domyślił się co się musiało z nim stać. Odpuścił sobie dalsze wywody, wiedział teraz tylko jedno. Chce po zabijać wszystkich tych żołnierzy, więc postanowił on lekko obniżyć swój lot po czym, wystawił swoją prawą ręką w miejscu gdzie znajdowali się ci mordercy, nagle w jego dłoni zaczął się pojawiać ki blast, który miał zostać natychmiast wystrzelony po naładowaniu. Nie zauważył on jednak ich kapitana więc skupił się na reszcie żołnierzy.

Można było zauważyć jak żołnierze byli zaskoczeni nowo przybyłym gościem, za nim któryś z nich wykonał, jaki kolwiek konkretny ruch ki blast Ryu już ich dosięgnął, byli oni przeciętnymi ludźmi więc nie zdołali w żaden sposób wybronić się przed pociskiem ki. Z ciał przeciwników naszego bohatera wiele nie pozostało, ale nie miał zamiaru się przyglądać temu jak skończyli ci mordercy, fakt, że Ryu ich zabił i może nie różnił się on od nich tak bardzo, lecz zrobił on to w efekcie niesamowitego gniewu, któremu de facto oni byli winni. Wracając do sytuacji, gdy chłopak skończył z żołnierzami zaczął się rozglądać na boki aby sprawdzić czy ktoś nie przeżył.  Nagle do niczego nieświadomego Ryu zakradł się od tyłu kapitan tego odział, po czym wycelował w jego głowę rewolwer. Lecz po chwili cicho zacharczał i upadł na ziemię, po czym nasz bohater odwrócił się, i zobaczył prawdopodobnie nie żywego już żołnierza RR oraz osobę, którą młodzieniec uważał już za martwą a był to Brey, który jednak przeżył ich atak a w jednej swojej ręce trzymał nóż kuchenny, więc to on musiał załatwić tego żołnierza.  Chłopak był zszokowany tym widokiem, nie mógł uwierzyć, że jednak chłopiec przeżył, ale nie wyglądał on najlepiej, można było dostrzec że został on przebity w niektórych miejscach odłamkami drewna. Szedł on w stronę wojownika, po chwili z ręki wypadł mu nóż ale kilka chwil później przewrócił się i wyrzygał pod jego nogami mnóstwo krwi po czym znalazł się na ziemi plecami. Chłopak nadal był w szoku i gdy jego mały kompan upadł plecami na ziemie podbiegł do niego, tak jakby w tamtym momencie się ocknął. Gdy znalazł się przy chłopcu podniósł go swoim rękoma nadal go trzymając, jedną ręką trzymał jego głowę a drugą jego ciało.
- Brey, jestem tutaj.
Odezwał się, gdy tylko usłyszał jego głos. Ryu tylko mógł się domyślać jak bardzo cierpi, gdy słuchał tego, co mówi nie mógł mu patrzeć w oczy, odwrócił wzrok z myślą, że to przez jego własną głupotę to wszystko się stało. Chwilę później przez tą niepokojącą ciszę spojrzał na swojego małego kompana.
- Brey? Proszę, odezwij się. Nie! Nie! Nie!!! – Wydarł się wniebogłosy, po czym kontynuował – Przeklęta Armia Czerwonej Wstęgi! Najpierw mój ojciec, teraz Brey i Juuka, czy te potwory nigdy nie mają dość?!  Nigdy im nie wybaczę, zabije ich wszystkich!
Po tych słowach jeszcze minęło parę minut zanim się uspokoił, stwierdził, że chciałby te dzieci pochować ,lecz cały czas dręczyła go myśl, że to jego wina, że są oni teraz martwi. Najpierw położył on chłopca na ziemi, podleciał pod ciało dziewczynki i zabrał je z miejsca tamtej dziury, po czym położył jej ciało obok ciała jej brata i zaczął szukać czegoś, czym mógłbym wykopać grób, ponieważ chciał aby byli oni w jednym grobie ze względu iż byli rodzeństwem. Przypomniał on sobie o nożu który Brey trzymał w ręce, znalazł go i zaczął on kopać. Nie był to najszybszy sposób ani najłatwiejszy, ale po paru godzinach udało mu się wykopać nim odpowiednią dziurę po czym włożył obydwa ciała do niej i zakopał ją. Postał nad nią przez parę chwil, po czym zauważył, że przy ciele kapitana znajdowała się jakaś mapa, podszedł i podniósł ją.
-Hmm, to mapa ich bazy czy coś takiego, niech będzie, udam się w tamtą stronę, czas złożyć im małe odwiedziny. Na pewno musieli tu czymś przyjechać, tylko, czym?
Nagle zauważył jeepa zaparkowanego w krzakach, więc postanowił się udać w jego kierunku. Gdyby kluczyki znajdowały się w stacyjce Ryu spróbowałby odpalić pojazd, gdyby ich tam nie było, zacząłby przeszukiwać ciało kapitana.

MG