Polana

Kurisa straciła wszystkie siły ledwo utrzymując jeszcze przez chwilę swoją świadomość. Upadłaby na ziemię, gdyby nie to, że została złapana przez swoją przeciwniczkę. Po ledwo wypowiedzianych słowach ostatecznie straciła przytomność. Nastała ciemność, cisza. Przestała już czuć cokolwiek.

Mimo to, że na zewnątrz zemdlała, to jednak w jej głowie nadal coś się działo. Nie była chociaż do końca świadoma tego, co się dzieje. Wokół niej panowała ciemność, a w głowie słyszała dziwne szepty wielu ludzi, a może raczej saiyan, z których nie mogła nic zrozumieć. Rozglądała się, ale nic nie było widać. Totalna ciemność. Kiedy odpływała to zawsze w jej głowie pojawiał się obraz lasu, a teraz nic. Kompletnie nic, jak wtedy, gdy zaczęła zmieniać się w super wojownika. W pewnym momencie poczuła bardzo silny impuls, który prawdopodobnie musiał pochodzić z zewnątrz, chociaż teraz o tym jeszcze nie myślała. W jej głowie zaczął narastać pisk, który ją ogłuszał. Złapała się za głowę i chciała wydrzeć się z całych sił, ale w tym momencie nie było niczego słyszeć poza piskiem. Zaczął on stopniowo zniekształcać się. Złapała się za głowę i próbowała dalej krzyczeć. Miała już dosyć. Czuła, jakby do jej uszu wchodziły skolopendry, które zagłuszały nie tylko otoczenie, ale też i jej myśli. Sprawiało jej to ból, nie tylko fizyczny. Upadła na kolana i próbowała się podtrzymywać, aby się nie przewrócić. Drugą ręką trzymała się za swoją głowę. Zaczęła odchodzić od zmysłów. Jej źrenice zniknęły, a przed oczami miała różne obrazy, które zmieniały się co kilka sekund. Widziała komórki w powiększeniu mikroskopijnym, igły, strzykawki, notatki zapisane na papierach. Słyszała cichy dźwięk przelewającej się wody. Czuła ból, jakby całe jej ciało się deformowało. Rozumiała, że przeżywa to drugi raz. To był proces jej powstawania, prawda? Widziała dziwne liczby, cyfry, kody, które najeżdżały na siebie i przewijały się na okrągło. W jej głowie zaczęły rozchodzić się głosy.
- Nie możemy sobie pozwolić na niesubordynację, Panie Takaziwa. Proszę się zająć swoją pracą.
- Ale... nie możemy przecież tego tak zostawić? To jest zbyt wielki projekt.
- Zapewniam Pana, że wszystkim się zajmiemy.
Po chwili zaczęła słyszeć kolejny dialog.
- Projekt N7 jest mocno niestabilny. Nawet jeśli uda nam się go stworzyć, to nie mamy takiej siły, aby mieć nad nim kontrolę!
- Zamknij się, Takaziwa. To już nie jest twój projekt. Nasza współpraca właśnie się zakończyła.
Wtedy usłyszała niewyraźny głos, jakby jeden zabił właśnie drugiego. Zaczęło do niej dochodzić jak wiele cierpienia i poświęceń wykorzystano do jej powstania. Czy było warto?
- Obiekt N7 jest bronią, nie osobą! Proszę nie nawiązywać z nim żadnych rozmów ani relacji!
Czuła się jak wyrzutek, potwór. Kim ona właściwie jest? W pewnym momencie jakby nagle wszystko puściło. Poczuła ulgę, swobodę. Straciła grunt pod nogami i zaczęła spadać w nicość. O niczym już nie myślała. Roniła tylko łzy opadając bezwładnie. Koszmar już się skończył? Taką miała w tej chwili nadzieję.

Przymknęła oczy. Po ponownym ich otwarciu ujrzała widok, który nie był już ciemną nicością. Była zamknięta w dziwnej klatce spięta cała dziwnymi łańcuchami. Rzucało ją na prawo i lewo. Czuła się, jakby leciała jakimś statkiem. To nie jest rzeczywistość. Czy to sen?... - Zadała sobie pytanie. W pewnym momencie wielka klapa pod nią otworzyła się, a ona wyleciała z pomieszczenia razem z klatką. Spadała przez pewien czas i rąbnęła w ziemię. Trochę się poobijała, ale nie czuła już bólu. Czuła się dosyć dziwnie, bo dawno nie miała żadnego snu. Zaczęła śnić, ale już nie pamiętała po co się śni i w jaki cel mają sny. Klatka się otworzyła, a ona wyszła na powierzchnię. Gdy zobaczyła ten widok, jej oczy momentalnie powiększyły się. Miała przed sobą czerwony, górzysty horyzont z czerwonym niebem. W tle było słychać wybuchy, krzyki, wrzaski, strzały. Czy to... Vegeta? Z jej ciała zrzuciły się kajdany, a zaraz podbiegł do niej jakiś saiyański żołnierz, który wręczył jej kosmiczny blaster.
- Nie mamy czasu! Changelingowie atakują! Biegnij i zabij tych skurczybyków! Wojna właśnie się rozpoczęła.
Po szybkim zdaniu żołnierz pobiegł dalej. Saiyanka rozglądała się wokół siebie. Widziała kratery, biegnących żołnierzy jak również i tych rannych, leżących i wykrwawiających się. Przed nią nagle pojawił się widok nacierających changelingów. Wszędzie strzały, wybuchy, istny chaos. Kurisa zaś upuściła na ziemię blaster i upadła na kolana brudząc je w krwi poległych żołnierzy. Zakryła swoje uszy uchylając głowę nisko do ziemi. Z jej oczu zaczęły wyłaniać się łzy.
- Nie chcę już walczyć. Chcę do domu.

Na zewnątrz nic nie robiła. Leżała dalej nie ruszając się tak, jak ją położyła wcześniej druga saiyanka. Wybuchy pewnie sprawiły, że Kurisa odleciała gdzieś na bok i przykryła się pod stertą piasku, jeśli w tym momencie nikt jej nie pilnował. Spała jak zabita i nic jej w tej chwili nie obudzi. Jednak jeśli ktoś przy niej był, to mógł zobaczyć, że z jej oczu spływają powoli łzy, a ona przez sen szepcząc wypowiedziała pod nosem trzy słowa.
- ... chcę... do domu...

Można powiedzieć, że nie wszystko jednak potoczyło się po myśli naszych bohaterów. Znaczy generalnie... Iwaru czuł smutek, ale nie popadał w furię tak jak Ryu. Haricotto był jego sojusznikiem, ale nie widywali się zbyt często. Nie było więc między nimi jakiejś głębszej więzi. Co innego Mistrz Hari i jego uczeń Ryu. Takie coś mogło stworzyć więzi. Ale od początku. Iwaru otrzymał rozkaz od Bulmy. Zatem zaczął iść w kierunku tego co zostawili kosmici. Zamierzał wsiąść na ten motor czy inne pojazd i polecieć. A nawet jeśliby nie umiał tym sterować, to przecież zawsze mógł ponieść sam ładunek. A jeśli i to by było dla Iwaru za ciężkie, to chociaż jedną rzecz, a resztę zniszczyć. Tak, by Pani Bulma poznała tą technologię i była zdolna ją odtworzyć. W każdym bądź razie, tak właśnie Iwaru planował. Jednak swoje plany musiał odłożyć, bowiem stało się coś co wymagało uwagi. Wielki wybuch. Odrzucenie. Iwaru się pozbierał. W epicentrum wybuchu dwie postacie... Wróg, którego Iwaru ani trochę nie żałował, oraz Haricotto. Ten potężny wojownik, który mógłby być dobrym kumplem...
- Cholera...
Iwaru zaklął. Niczego innego ślina na język nie przynosiła. Iwaru bardzo chciał spełnić rozkaz Bulmy, ale nie potrafił jakoś zostawić towarzyszy samych z tym problemem. Postanowił się więc doradzić błękitnowłosej kobiety:
- Pani Bulmo... Nagły wypadek. Wróg wysadził w powietrze jednego z naszych sojuszników. Mam wracać czy zabezpieczać teren?
Oczywiście Iwaru wiedział, że i tak zrobi jak on będzie uważał za słuszne i Bulma nie powinna mu tego mieć za złe. Wiedział też, że jest dużo słabszy od Hariego, który właśnie zginął. Dlatego ta misja zmieniła się w coś niesamowicie niebezpiecznego... Ciekawe kiedy Iwaru zostanie wysadzony bądź zginie w inny sposób... Ale Android się nie bał śmierci i miał zamiar wziąć udział w walce. Jednak przydałby mu się odpoczynek.

Gdy tylko Jirri pojawił się na polanie, od razu zauważył aurę wojownika, który stał pośrodku krateru. Nie był wcale gruby, nie był to więc ten Sakana-jin. Nie wiadomo jednak też, czy faktycznie to ten, jest zabójcą. Aymi-chan była niedaleko krateru, Mr. LGBT nadal nieprzytomne. Gdzie jest Ryu-san? Czy on także umarł? Co mogło mu się stać? Jirri wylądował i pobiegł szybko w stronę krateru. Minął Aymi-chan i transseksualistę i stanął na skraju dziury w ziemi. Z tej odległości nadal trudno było rozpoznać wojownika. Jego aura wyglądała na bardzo potężną, porównywalną z jego. Miała kolor biały, zupełnie jak mleko. Biały kolor co chwilę był przeszywany przez czerwone wyładowania elektryczne. Wojownik stał zgarbiony i wyglądał, jakby nie zdawał sobie sprawy z niczyjej obecności. Jakby był w jakimś transie, niemalże medytacji, która odcięła go od świata rzeczywistego. Jaszczur zjechał po ścianie krateru i podszedł powoli nieco bliżej, nadal trzymał jednak względnie bezpieczną odległość. Gotów był do obrony. Wtedy właśnie rozpoznał wojownika.
- Ryu-san?
Wszystko jasne. To oczywiste, że Ryu-san nie mógł zabić swojego sensei. Najpewniej był świadkiem jego śmierci, co wyzwoliło w nim gniew i nową moc, zupełnie jak u Supa Saiya-jin.
- Ryu-san, wiem już, co się stało. Haricotto-san nie żyje, ale możemy go przywrócić. Wystarczy tylko, że...
Przerwał, gdy zobaczył oczy Ziemianina. Nie wyglądały zwyczajnie. Były pomarańczowe, a źrenica pionowa. Zupełnie jak u jakiegoś węża, czy kota. Jirri szybko przyjął pozycję obronną.
- Ryu-san, jeśli mnie słyszysz, odpowiedz.
Na to jednak nie wyglądało. Najwyraźniej biedny Ziemianin w nienawiści stracił zmysły. Czyli jednak naprawdę pojawiło się nowe zagrożenie.

"Kim jesteś? Bo na pewno nie saiyanką" - jedno zdanie odbijające się ciągłym echem w jej głowie. Bo jeśli jakiś saiyanin mówi, że nią nie jest, to chyba ma ku temu jakiś powód, prawda? I nawet słowa przyjaciela przestawały mieć w tej kwestii jakiekolwiek znaczenie. Moment, chwila, jeden atak, po którym dziewczyna opadła w jej ramiona. W pierwszej chwili górę wzięła panika, bo co, jeśli uderzyła za mocno i teraz dopiero widać efekt? A jednak Jaszczur zapewniał ją, że to przez zmęczenie, choć plątał się w słowach. A ten nazwany zboczeńcem dawał jej procentową gwarancję, że Kurisu żyje, choć mimo nauk Aiko matematyka nadal była dla nią swego rodzaju abstrakcją, a co dopiero szacowanie czyjegoś życia.
Jirri mówił coś dalej, że powinni trenować, bo takich jak Sakana-jin może być więcej, jednak myśli Ay krążyły znów wokół tego jednego stwierdzenia negującego jej pochodzenie. A przecież o tym, że ma w sobie saiyańską krew, powiedział jej ojciec. Spojrzała w górę, gdzie Hari właśnie dezaktywował złotą formę, powoli kierując się ku ziemi. Jej myśli szalały jak ocean podczas sztormu. Zastanawiała się, czy ten mężczyzna mógł ją okłamać. Ale skoro była jego córką to...
A może sama siebie okłamywała przez ten cały czas? W końcu... czy Haricotto kiedykolwiek nazwał ją córką? Ona nazywała go ojcem niemal od początku, od tamtego zdarzenia przed domkiem Kame. Może już wtedy się myliła? Nie, to z pewnością nie tak! Miała ojca, przyjaciela, tę odrobinę szczęścia po tylu latach samotności. Dlaczego miałaby to wszystko niszczyć? Ale... może powinna spytać? W końcu to tylko pytanie, a mogło rozwiać jej wątpliwości...
Uderzenie serca, jej wzrok utkwiony w opadającej ku ziemi postaci. Jego cichy, zmęczony śmiech, delikatny uśmiech na twarzy jakby chciał powiedzieć: "A jednak się udało". Postawił stopę na ziemi, a jej źrenice nagle się rozwarły. Coś chwyciło go za kostkę i wciągnęło pod powierzchnię.
- Nie! - tylko tyle zdążyło wyrwać się z jej ust, nim nastąpiła eksplozja, która odrzuciła ją nieco w tył. Kurz zaczął opadać, odsłaniając wielki krater. Szaroniebieskie tęczówki zadrżały, w oczach pojawiły się łzy. To się nie mogło dziać, nie znowu.
Wstała chwiejnie, na drżących nogach kierując się w stronę pobojowiska. Zatrzymała się nad krawędzią, nie mając odwagi iść dalej. I tak wiedziała, co zobaczy. Dwa ciała, zabójcy i ofiary, zgliszcza. Dlaczego? Dlaczego znów straciła kogoś, kogo pokochała? Przecież wróciła, żeby walczyć! Ale najpierw uciekłaś, pamiętasz? Taka była prawda, taka była rzeczywistość. Wiele lat temu uciekła na prośbę matki i ją straciła. A teraz... po ucieczce z Papayi mimo powrotu traciła ojca. Tu już nie były ważne jej wątpliwości, Haricotto był dla niej ojcem, nawet jeśli sam nigdy tego nie potwierdził. A ona skazała go na śmierć, mimo że obiecała sobie już nigdy więcej nie uciekać. Fatum ją dopadło, dopadło jej najbliższych.
Nadchodzi Belial.
Jeden szept wystarczył, żeby wzbudzić w niej gniew. Blast poleciał w stronę spopielanego ciała Sakanianina, a za nim powędrowały jej pięści, mimo że nie zmieniało to już nic. Uderzała wściekle, a z jej gardła wyrywał się krzyk rozpaczy. Bo tylko rozpacz jej została. Zawisła cała drżąca nad prochami wroga, pozwalając łzom znaleźć ujście. To wszystko było tylko i wyłącznie jej winą. To jej ucieczka do tego doprowadziła. Ona była tu jedynym winowajcą.
Tuż obok nad spopielonym ciałem swego mistrza klęczał chłopak, uderzając pięściami w ziemię. Czuła narastającą w nim złość, szalejącą aurę. Gdyby tylko wiedział, że to przez nią... Zapewne by ją znienawidził...
Nagle energia bruneta zgęstniała i wystrzeliła w górę, tworząc wielkiego skrzydlatego gada. Smoka. Sam jego widok, przeraźliwy ryk sprawiał, że wszystkie jej wewnętrzne instynkty alarmowały, jednogłośnie nawołując: "Uciekaj!", a jednak nie mogła tego zrobić. Ryu był ostatnią bliską jej osobą. Gdyby teraz uciekła jak wcześniej, skazałaby go na zagładę. Straciłaby i jego, a na to nie mogła pozwolić. Nie mogła stracić Ryu. Widziała, jak biała aura wsiąka w ciało chłopaka wraz z ostatnim uderzeniem pięści o ziemię, z ostatnim rozpaczliwym wołaniem imienia mistrza. Potem znów eksplodowała.
Aymi chciała krzyknąć, by ktoś złapał Kurisu, nie zdążyłaby nawet. Sama została zepchnięta na skraj krateru. Patrzyła z trwogą na przyjaciela spowitego mleczną aurą, na której pojawiały się krwiste wyładowania energii. Nawet nie spostrzegła powrotu czarnego Jaszczura, który teraz zbliżał się powoli do bruneta, coś do niego mówiąc. Ona jednak widziała dzikość w tym nieludzkim teraz spojrzeniu chłopaka.
- Ryu! - zawołała i wbrew wszelakim instynktom ruszyła do przodu na pełnej prędkości, zatrzymując się między Jirrim a przyjacielem. - Ryu, przepraszam! Wiem, że to boli! Nie chciałam tego!
W jej oczach lśniły łzy, zrobiła niepewny krok naprzód, choć ciało protestowało. Nie chciała, by do tego wszystkiego doszło. By przez nią ginęli najbliżsi. Ale każda wina wymaga kary. Przyszedł czas, by przyjęła własną.
- Ryu, jeśli... jeśli musisz się na kimś wyżyć to... To stoję przed tobą! - zakończyła początkowo niepewne zdanie wręcz z wyzwaniem. Dezaktywowała moc super saiyanina, robiąc kolejne kroki naprzód. - Wyżyj się na mnie, bo to wszystko moja wina!
Zacisnęła pięści, nadal drżała z trwogi, lecz nie miała zamiaru się wycofywać. Cokolwiek zrobi teraz Ryu... Zamknęła oczy.
- Przepraszam... tato... - wyszeptała jeszcze, oczekując pierwszego ciosu. Być może dla niej ostatniego, ale to nie miało już znaczenia. Niech się dzieje.

MG - SAGA

Dotknięta ręka mistrza Ryu zaczęła się sypać, by po chwili miejsce dotknięcia, które się zapadło, rozprzestrzeniło swą kruchość po całym ciele, aż w końcu w miejscu, w którym leżało "ciało" był sam popiół. W momencie przemiany, Ryu był już zupełnie innym człowiekiem. Jego ciało otoczone było przez szalejącą niczym huragan aurę, która wędrowała ku górze, całe jego ubranie mocno chepotało na wietrze, unosząc się nieco w górę, a dziecinna twarz wojownika przybrała bardzo poważny wygląd. To nie był już Ryu, to nie był już człowiek...
- Iwaru, natychmiast do bazy! - Krzyknęła Bulma przez komunikator.
Jirri zaczął mówić do Ryu, o tym, że można przywrócić życie jego przyjacielowi, jednakże szybko zorientował się, że czeka go walka. Przygotował się na najgorsze... Wtedy przed nim znalazła się Aymi, która z ogromnym bólem stwierdziła, że Ryu ma wyładować swoją wściekłość na niej...
Co się wydarzy teraz?

Serce Ryu było przepełnione smutkiem, rozpaczą, lecz przede wszystkim nienawiścią. Nienawiścią, która sprawiła, iż jego racjonalne myślenie zatraciło się. Przestał działać jak człowiek, stał się zwierzęciem, bestią. Bestią działającą pod wpływem instynktu. Nadal nie poruszał się, a ręce jego zwisały bezwładnie wzdłuż ciała. Wyglądało na to, że nie docierały do niego żadne słowa tak jakby był zwyczajnie głuchy. Kątem lewego oka dostrzegł dwie postacie, których nie był w stanie rozpoznać. Były dla niego całkowicie nieznajome. Poczuł, iż znajduje się w niebezpieczeństwie i natychmiast odskoczył do tyłu. Lądując upadł na dłonie jak i stopy. Spojrzał na nich, a z jego obydwojga oczu nie dało się wyczytać nic poza zwykłym szałem. Teraz mógł się im nieco lepiej przyjrzeć. Pierwszą osobą z ów wcześniej wspomnianej dwójki była jakaś kobieta o długich i rudych włosach. Posiadała ogon takiej samej barwy jak jej włosy. Druga osoba wyglądała całkowicie inaczej. Prawdopodobnie był mężczyzną. Posiadał kilka rogów na głowie, a na plecach dzierżył miecz. On także posiadał ogon. Chłopak czuł, że na niego musiał uważać najbardziej. Wydawał się bardzo niebezpieczny dla naszego bohatera. Z pewnością chciał wykorzystać swoją broń, aby zaatakować Ziemianina, jednakże póki, co Ryu pozostawał w bezpiecznej odległości od niego. Bestia okazała swe zęby i po chwili z jej gardła wydarł się samotny smoczy ryk kierowany ku tamtej dwójce. Chciał, żeby go pozostawili samego. Byli dla niego zagrożeniem. Tamta nieznajoma dziewczyna zbliżyła się do chłopaka, a ten odruchowo machnął swą prawą ręką. Chciał dać jej do zrozumienia, że powinna odejść. Nagle przed oczyma bruneta pojawił się obraz przedstawiający uśmiechniętego Saiyanina imieniem Haricotto. Z oczu młodzieńca zaczęły wypływać łzy. Biała aura powiększyła się jeszcze bardziej. Kły znajdujące się na szczęce zaczęły stopniowo rosnąć wydłużając się o kilka centymetrów. W tym samym czasie z paznokciami u dłoni jak i stóp zaczęło dziać się to samo. Powstały pazury. Całemu temu zdarzeniu towarzyszył ból. Brunet zaciskał zęby najmocniej jak mógł starając się wytrzymać. Wyglądało na to, że całkowita przemiana dobiegła końca. Ryu zadarł głowę do góry i ryknął ponownie tak jakby tuż obok znajdowało się mistyczne stworzenie – smok. Jego wzrok powędrował na kobietę, która podeszła zdecydowanie za blisko. Zbyt blisko. Nie poruszała się, jednakże instynkt podpowiadał naszemu bohaterowi, iż ona tylko czekała na odpowiedni moment do ataku. Postanowił dłużej nie czekać, w każdym momencie mógł umrzeć, jednakże ona nie wydawała się dla Ziemianina zbyt dużym zagrożeniem. Bardziej obawiał się tego drugiego.

Po chwili ruszył wybijając się dłońmi i stopami w kierunku nieznajomej. Gdy się przy niej już znalazł wyciągnął swą prawą dłoń w celu złapania jej twarzy, a następnie wykonał obrót i wyrzucił ją poza krater. Nie tracąc ani sekundy rzucił się w kierunku tego drugiego. Podbiegł do niego z rękoma rozłożonymi na boki, aby ostatecznie złapać swymi dłońmi za jego najdłuższe rogi. Zamierzał się podciągnąć dzięki nim, aby sprzedać mu podwójne kopnięcie kolanami w żuchwę. Potem podbiega za jego plecy w celu złapania jego ogona i wyrzucenia go w ścianę krateru.

Jeżeli to się nie udało to chłopak zwyczajnie w świecie odskakuje do tyłu i podskakuje w lewy bok przeciwnika lądując na dłoniach i stopach, aby rzucić się na niego z zamiarem uderzenia go trzy razy. Raz w głowę, a pozostałe dwa razy w brzuch. Wykonuje podskok i kopie go w głowę lewą nogą. Łapie go za rogi, unosi nad siebie i wykonuje potężny zamach mający na celu rzucenie przeciwnika w ścianę krateru.

Gdyby przeciwnik chciał zaatakować ręką w głowę/tors Ryu to ten wykonuje unik w lewy bok.
W przypadku, którym oponent zechciałby zaatakować nogą w głowę/tors bruneta to ten drugi pada na ziemię niczym pies, a następnie wybija się w powietrze i kontynuuje atak, jeżeli został przerwany.

Jeżeli chciałby atakować ogonem od boku lub góry to chłopak odbiega do tyłu w celu znalezienia się poza jego zasięgiem i podskakuje do niego kontynuując ofensywę.  

Jeśli nieznajomy chciałby użyć jakiegoś promienia, pocisku energetycznego lub czegokolwiek innego to chłopak wykonuje unik w prawy bok.

Nieprzyjemny obraz wojny po chwili minął, dziwne napięcie przeminęło, zrobiło się cicho i spokojnie. Obraz w jej oczach zaczął się zniekształcać, a po chwili widziała jasne, błękitne niebo, na którym leniwie rozlewały się białe chmury. Rozejrzała się wokół i zdała sobie sprawę z tego, że znajduje się na jakiejś polanie ciągnącej się aż po sam horyzont. To nie była Papaya, to było pewne. Wstała na proste nogi próbując się wyprostować. Chciała się uspokoić, więc uniosła swoją głowę do góry przymykając swoje oczy i zaczęła brać głębokie oddechy. Brakowało jej tej chwili spokoju, kiedy nagle coś ją przerwało. Poczuła czyjąś obecność za swoimi plecami, po czym poczuła ucisk na swojej szyi. Próbowała zabrać rękę tajemniczej osobie i wyrwać się, ponieważ zaczęła się dusić, ale to było na marne.
- Wiesz kim jestem? - Usłyszała zapytanie oraz poczuła nieprzyjemny uśmiech kierowany w jej stronę. Dobrze wiedziała kim on jest.
- ... A... ghh... thh... - Chciała wypowiedzieć imię na ''A'', ale nie mogła. Nie wiedziała tylko do końca dlaczego. Czy miała jakąś zaćmę w swojej pamięci? Czy może było to spowodowane stresem oraz tym, że nie mogła złapać powietrza?
- W sumie mam lepsze pytanie. Wiesz, kim Ty jesteś? - Nie mogła już dłużej wytrzymać ze wstrzymywaniem powietrza, ale tajemnicza osoba nagle puściła, a Kurisa energicznie wyrwała się z jego chwytu i odskoczyła od niego na bezpieczną odległość łapiąc się za szyję i zachłystując się powietrzem. Widziała wtedy ogoniastego saiyanina w wojskowym pancerzu ze sterczącymi włosami uniesionymi ku górze. Jego kolor oczu był inny niż można było zauważyć u innych saiyan, ale nie był on w trakcie żadnej transformacji.
- Jesteś słabszą wersją mnie. Gdyby było inaczej, to rozmawialibyśmy ze sobą w innych okolicznościach. - Odpowiedział sam na zadane wcześniej przez siebie pytanie. Kurisa nie wiedziała jak rozmawiać z tą osobą i jak reagować na jej zachowanie, dlatego tylko się na niego wpatrywała próbując zachować ostrożność.
- Dlaczego chcesz ochraniać słabszych? Dlaczego nie dołączysz do silniejszych? Wróć do swojego prawdziwego domu, do Vegety. Pokażemy ci jak w pełni wykorzystywać saiyańskie ciało. Pokażemy ci potęgę, którą niewielu może okiełznać...
- Mój dom jest na Ziemi... wśród zwierząt. - Odpowiedziała mu stanowczo przerywając jego wypowiedź. Na jego twarzy pojawiło się zniesmaczenie. Zaczął powoli podchodzić do saiyanki, która wolnym krokiem oddalała się do tyłu.
- Nie możesz wiecznie przede mną uciekać. Jestem częścią ciebie i doskonale o tym wiesz. Nie pozbędziesz się mnie.
- Mylisz się. - Odpowiedziała stanowczo. Stanęła w miejscu i patrzyła się na niego ze złością. Miała go dosyć.
- Nie mam z tobą nic wspólnego. Moją jedyną rodziną jest Haricotto... i Kamesenin. Nie masz tutaj czego szukać. - Saiyanin wyraźnie zdenerwował się na ostatnie słowa saiyanki. Na jego twarzy pojawiła się nienawiść. Wydarł się w jej stronę, zamachnął się rękoma. Przemienił się w super saiyanina, ziemia pod jego nogami zaczęła pękać i załamywać się tworząc małe kratery pękające w stronę saiyanki.
- UDERZYŁAŚ SIĘ W GŁOWĘ?! WIDZĘ, ŻE CZAS CI PRZYPOMNIEĆ TWOJE PRAWDZIWE POCHODZENIE!

W rzeczywistości Kurisa nic nie robiła. Leżała dalej jak zabita. Spała.

Jirri przełknął lekko ślinę, wpatrywał się w niepohamowaną Moc. Bo nie był to już najwyraźniej Ryu-san. Była to niepohamowana Moc, zamknięta w ciele człowieka. Całkowicie pozbawiona jakiejkolwiek kontroli, dzika energia, gotowa do zniszczenia wszystkiego na swojej drodze. Moc odskoczyła i wylądowała na czterech kończynach. Podobnie jak Jirri, przybrała postawę obronną. Wyglądała inaczej, dziko, drapieżnie. Moc była dzikim zwierzęciem, kierowała się dzikim instynktem. Czy wszyscy członkowie tej rasy mają w sobie takie zwierzę? Czy odpowiednio duży gniew i moc są w stanie z każdego wyciągnąć tę dzikość? Ze skroni chagelinga spłynęła kropla potu, gdy nagle przed nim pojawiła się... Aymi-chan!
- Co robisz?! Aymi-chan, uciekaj!
O czym ona mówi? Co to znaczy "wyżyj się na mnie"? Przecież to nie jej wina... Znaczy, nie było go tutaj, nie wiedział, co się stało, ale z pewnością nie doprowadziłaby do śmierci przyjaciela specjalnie. Może była za słaba, by coś na to poradzić, ale to nie znaczy, że to jej wina. Zacisnął zęby, z jego skroni spłynęła kolejna kropla potu. Zacisnął pięść. W tym momencie z gardła Mocy wyrwał się potężny ryk. Ciało, które Moc przyjęła jako swoje, zaczęło się zmieniać. Zęby przekształcały się w kły. Paznokcie w pazury. Moc dostosowywała swoją formę, do zwierzęcej natury. Changeling spiął wszystkie swoje mięśnie. Wiedział, że zaraz rozpocznie się walka. Walka, której nie chce wygrać, ale której też nie może przegrać. Jeśli przegra, straci życie, Aymi-chan pewnie też. Jeśli wygra, życie straci Ryu-san, opętany przez Moc. Wiedział, że nie może walczyć mieczem. Przynajmniej nie teraz, gdy nie jest pewien, czy Moc ma nad nim przewagę. Możliwe, że później będzie do tego zmuszony. Póki co musi wykorzystać tradycyjną walkę wręcz. Brak kontroli Mocy miała swoje plusy i minusy. Plusem było to, że najpewniej jej ruchy będą nieprzemyślane, gorzej, że najpewniej ciężko będzie je przewidzieć. W tej sytuacji musi zaufać swoim umiejętnościom. Zacznie od defensywy. Musi zobaczyć, na co stać Moc. Później dopiero będzie mógł przejść do ofensywy.
Moc wystartowała...
Jirri wystartował...
Aymi-chan dzieliła ich. Jirri musiał uwierzyć w swoją szybkość. Jego planem, było złapać ją szybko obiema rękoma i obrócić się, uderzając Moc ogonem. Tu niestety najlepszą obroną był atak. Po tej akcji, wręcz wyrzuca Aymi-chan za siebie, chociaż nie tak mocno, by zrobić jej krzywdę, przecież tego nie chciał. Następnie obrót i szybki powrót do walki. Wykonuje póki co tylko bloki. W razie łapania, zbija dłonie przeciwnika, by ten nie mógł go za nic chwycić. W razie jakichkolwiek ciosów prostych, czy prostych kopnięć, zbija je lekko na bok, jednocześnie uchylając się w stronę przeciwną. Ciosy od boku blokuje zwyczajnie rękami, lub, jeśli jest w stanie, uchyla się. Jeśli zauważyłby, że ma bardzo dużą przewagę szybkości, przechodzi do uników na boki, przy ciosach prostych i do tyłu, przy ciosach od boku (sierpowych). Wówczas, gdy Moc uderzy pięścią, on po uniku natychmiast przybliża się i uderza własną pięścią w jej bok, po czym się odsuwa, najszybciej jak się da. Ręce cały czas w gardzie. Wykonuje taki atak tylko raz, poza tym tylko się broni. Tylko na jak długo to wystarczy? Wkrótce trzeba będzie zmienić taktykę.

Śmierć, strata, wina, lęk, osamotnienie, niepewność. Niby zwykłe słowa, a dla Aymi były w tej chwili zobrazowaniem rzeczywistości. Straciła ojca. Choć zginął z rąk grubego Sakanianina, to siebie samą obwiniała za tę sytuację. To jej fatum dopadło Haricotta, odbierając mu życie. Znów odebrano jej kogoś ważnego, kogoś, kogo pokochała. Znów czuła się samotna, nie wiedziała, co przyniesie dzień jutrzejszy. Bez saiyanina nie mogła nawet potwierdzić tego, kim sama jest, bo tylko jemu mogła w tej kwestii zaufać.
Łzy żalu spływały po jej policzkach, ale nie było czasu na rozpacz. Nie tylko ona przeżywała tę stratę, choć z nią nie działo się to, co z przyjacielem. Wszystkie jej instynkty nawoływały do ucieczki, ale nie mogła tego zrobić. Wtedy straciłaby nawet jego. Musiała ponieść konsekwencje, ona, nikt inny. Właśnie dlatego stanęła między Ryu i Jirrim, chcąc, by to na niej brunet wyładował swe emocje. On zdawał się jednak nawet jej nie poznawać, od razu odskoczył niczym dzikie zwierzę wyczuwające zagrożenie. Zrobiła krok naprzód, co spotkało się z gwałtownym machnięciem "łapą". Wtedy też Ryu zaryczał, jego aura zgęstniała, kły i pazury wydłużyły się. Był teraz dziką bestią, ale ona nie zamierzała się wycofywać mimo próśb Jaszczura. Czekała na atak bestii, jej pierwsze uderzenie.
Ryu ruszył w momencie, gdy jej powieki opadały, lecz nie dosięgła jej mleczna aura upstrzona krwistymi wyładowaniami. W zamian za to poczuła na ramionach uścisk, później szarpnięcie, a zaraz potem leciała bezwładnie w powietrzu, ostatecznie zderzając się z podłożem. Przeturlała się po nim kilka razy, zatrzymując się w pewnej odległości. Uniosła się na łokciach, potrząsnęła głową i spojrzała w stronę, z której została wyrzucona. Walczyli. Jaszczur ze Smokiem walczyli między sobą, a ona ledwo dostrzegała ich ruchy. Czyżby znów okazywała się najsłabszym ogniwem w drużynie? Właściwie... czy ta drużyna jeszcze miała prawo bytu, gdy nie było z nimi Hariego? Czy cokolwiek jeszcze tworzyli?
Była słaba, nawet słabsza niż sądziła. Co z tego, że Święta Woda dała jej moc, skoro okazała się ona niewystarczająca, by uchronić jej bliskich. Zwiesiła głowę, jej palce ryły po ziemi z bezradności, zbierając w pięściach piasek. Słone krople skapywały z jej jasnych oczu, wsiąkając w glebę. Co mogła zrobić? Nie była nawet w stanie powstrzymać obecnie trwającego starcia. W porównaniu z nimi była niczym...
- I gdzie podziała się moja mała, uparta Ay-chan, która zawsze pakowała się w kłopoty? - głos, znajomy, ciepły, przywodzący na myśl jej ulubione naleśniki z jagodami i świeżo wyciskany sok z rana. - Czy to nie ty chciałaś zawsze bronić swoich bliskich?
- To na nic, mamo... wszystkich tracę... - szepnęła pod nosem. - Byłam za słaba, by chronić ciebie, teraz nie byłam w stanie ocalić taty... nie mogę powstrzymać Ryu...
- "Nie mogę", ciągle tylko "nie mogę". Jedyne, czego nie możesz, to pozwolić sobie na kolejną stratę. Wiem, że cierpisz, ale nie ty jedna. Twój przyjaciel ma w sercu wyrwę, to ona odbiera mu rozum. Musisz go zawrócić z tej ścieżki.
- Ale on mnie nawet nie poznaje! - załkała, przygryzając wargę. - Jest szybszy, silniejszy... nie pokonam go...
- Maleńka, a kto ci każe go pokonać? - zaśmiała się matka w jej głowie. - Przypomnij mu te wszystkie wspólnie spędzone chwile. Odciągnij jego myśli od smutku i zastąp go momentami szczęścia. Przecież razem częściej się śmialiście, niż płakaliście, prawda?
- Ale... jak? Jak mam go przekonać?
- Rób to, co zawsze. Idź za głosem serca - odpowiedział jej głos, a ona poczuła okalające ją matczyne ramiona. - Przecież nie chcesz stracić i jego, prawda?
Nie chciała. Tego jednego nie chciała za nic. Otarła zalane łzami oczy przedramieniem, bo w końcu miała zadanie do wykonania, prawda? Wszelkie wątpliwości nagle ją opuściły, a ona wręcz wyczuwała, jak czuwający nad nią duch matki się uśmiecha. Krwiste włosy uniosły się nieco, przybierając barwę lnianego blondu, a ona podniosła się z ziemi. Może nie była szybsza, może nawet i słabsza, ale to nic nie zmieniało. Jej serce mówiło jednoznacznie, że musi chronić to, co kocha, nie zważając na konsekwencje. Determinacja była ostatnią rzeczą, która jej została, w której nikt jej nie przerośnie. Nie pozwoli nikomu skrzywdzić swojego przyjaciela, nawet jemu samemu. Wyostrzyła wszystkie zmysły, spięła mięśnie do skoku. I ruszyła.
To był moment, krótkie mignięcie, a jednak to dostrzegła. Pojedyncze uderzenie Jaszczura, które przyhamowało Smoka. To była jej jedyna szansa, a jeśli się nie uda... Nie, nie mogło się nie udać. Po prostu nie mogło. Znalazła się za plecami bruneta, obejmując go w pasie i przyciągając do siebie. W żaden sposób nie krępowała jego ruchów, po prostu zacisnęła dłonie na białym materiale i trzymała z całych sił. Nawet ogonem stabilizowała uścisk, może chociaż teraz przyda się do czegoś innego niż skakanie wśród drzew...
- Ryu! To ja, Aymi! - zawołała wprost do niego, ani myśląc puszczać. - Jesteśmy przyjaciółmi, pamiętasz?! Kiedy się poznaliśmy podczas walki Tensy i Haricotta, byłam równie dzika jak ty teraz! Syczałam na ciebie, pamiętasz?! Bałam się, ale już się nie boję! Bo mam ciebie a ty mnie! Mimo że taty już nie ma, nadal mamy siebie! Przetrwamy to razem, słyszysz?! RAZEM! Ty i ja! Kocham cię! Już nikogo więcej nie stracę! Nie pozwolę na to! Więc wróć do mnie, Ryu! Wróć do mnie! Potrzebuję cię!
Jedyna szansa... Tylko tak mogła przywrócić mu rozum. Musiała dobić się do Ryu, którego znała, i pomóc mu się opanować. Właśnie dlatego nie mogła odpuścić. Trzymała najmocniej, jak tylko potrafiła, nie poluzowując uścisku nawet na moment, nawet gdyby przyjaciel próbował się wyrywać.
- Ryu, proszę, wróć!

Młody android mógł zrozumieć co czuli tamci goście - jego sojusznicy. Smutek, strach, niepewność, żal i nienawiść. To właśnie coś takiego było przyczyną przemiany Ryu. Iwaru także poczuł coś w rodzaju smutku, ale nie na taką skalę. Nie znał Haricotto tak długo... Ale gdyby to jego przyjaciele umierali, albo Kami-sama nie dopuść, jego rodzina... to pewnie także gniew i furia byłyby w stanie przebudzić podobną przemianę. Znaczy nie był tego pewny. Nie był już w końcu człowiekiem. Może na androidy to nie działało? Nie zamierzał jednak tego sprawdzać, bo cena takiego "testu" byłaby straszliwa. Ceną byłaby bowiem śmierć najbliższych i chociaż Iwaru nie bał się śmierci, bo przecież w Królestwie Kaioshinów dowiedział się co nieco o tym drugim świecie, to jednak nie zamierzał tam wysyłać nikogo poza swoimi wrogami. Ale teraz musiał coś postanowić. Z jednej strony była Bulma i jej rozkazy, którym teoretycznie musiał być posłuszny, to jednak z drugiej strony był Ryu... i ta rudowłosa, a także jaszczur Jirri. Dziewczyna widocznie bardzo kochała chłopaka. Obejmowała go właśnie. Iwaru już wystawił ręce do przodu, by wystrzelić salwę pocisków i tym samym spowodować, że dzika bestia w ciele człowieka po prostu straci przytomności. Jednak tam była sojuszniczka... Nie zamierzał strzelać.
"Noote... Lucio... Gdybyś tutaj była, chętnie bym posłuchał Twojego rozkazu..."
Lucia była dziewczyną, w której Iwaru w pewnym momencie naprawdę się zadurzył. Była też niezwykle potężna. Służyła w Time Patrolu i prawdopodobnie osobiście znała Wielką Kaioshinkę Czasu. Gdyby tylko Noote tutaj była, na pewno wiedziałaby jak tą sytuację rozwiązać. Ale jej nie było... Iwaru jednak postanowił, że spróbuje ją wezwać. Skoncentrował myśli i powtarzał tylko:
"Noote... przyjdź. Noote... przybądź."
Jednak jeśli widział, że to nie działa, postanowił nie popadać w obłęd (A kto wie? Może to podziała i Lucia przybędzie?). Postanowił się póki co wycofać zgodnie z rozkazem Bulmy. Nie mógł nic poradzić na stan Ryu. Krzyknął tylko:
- Jirri-san! Ja się póki co wycofuję. Biorę tą drugą ze sobą, by była bezpieczna! Zamierzam wrócić do swojej bazy wojskowej i zdać raport przełożonemu! Na pewno wrócę ze wsparciem!
Iwaru po tych słowach zbliżył się do Kurisy i wziął ją delikatnie na ręce. Następnie zbliżył się do pojazdu, którym przybyła pierwsza ofiara mocy Iwaru. Ten Sakan-jin, który przywiązł sprzęt. Sprzęt ciągle znajdował się na pojeździe. Wystarczyło wsiąść. Położyć nieprzytomną dziewczynę gdzieś obok, tak by nie wypadła i była bezpieczna, a potem spróbować uruchomić ten pojazd. Kaszka z mleczkiem, prawda? Iwaru w każdym bądź razie spróbował to wszystko zrobić... Co będzie to będzie. Jeśli mu się to udało, to zakomunikował.
- Android Iwaru wraca do bazy. - komunikat ten oczywiście nadał komunikatorem i jego odbiorcą miała być Pani Bulma. - Z przykrością informuję, że przywiozę ze sobą nieprzytomną sojuszniczkę. Czy dałoby radę skołować jakąś pomoc medyczną?
Iwaru autentycznie martwił się stanem Kurisy. Nie mógł jej tam zostawić. Kto wie co mogłoby by się stać? Mogła oberwać od rozszalałego Ryu. Mogła też oberwać od jakiegoś Belliala czy innego cholerstwa... W każdym bądź razie - bez względu na to co powie Bulma - Iwaru odpalił maszynę i zaczął zmierzać w stronę Capsule Corporation.

z/t?

MG

Ryu ruszył w kierunku Aymi. Jego dłoń złapała za twarz dziewczyny, wykonując obrót nie zrobił jej krzywdy, jedynie wyrzucił ją kilka metrów dalej, złapał ją Jirri. Ryu został uderzony ogonem, przy próbie zaszarżowania, ale ruszył raz jeszcze, Jirri nie miał na rękach już Ryu, który zamierzał uderzyć go w głowę i brzuch. Jednakże wszystkie trzy ciosy Jirri zablokował, a potem zaatakował Ryu w bok, co doszło do skutku... Nie spodziewał się jednak, że rozszalały Ryu przyjmie cios, ale jego agresja i determinacja będzie tak wielka, że i tak zaatakuje, będąc samemu atakowanym... Jirri dostał kopniakiem w głowę, lewą nogą. Gdy głowa Jirriego odlatuje lekko na bok w wyniku uderzenia, Ryu łapie za jego rogi i wykonuje zamach, rzucając jaszczurką w stronę krateru.

Kurisa, gdy tylko będzie chciała, może się obudzić i wstać, jej ki powinno zostać lekko zregenerowane...

Czy rozszalały Ryu w ogóle usłyszy w wirze walki słowa Aymi, czy zareaguje na nie w jaki sposób?

___________
Iwaru z/t baza.

Była dalej we śnie, wewnątrz swojego umysłu albo w zakątkach wspomnień. Ciężko było teraz to stwierdzić, bo w jej głowie działy się różne rzeczy. Nic nie widziała, ponieważ miała przymknięte oczy, ale nie przejmowała się tym. Czuła, że jest pod wodą. Dryfowała sobie w niej bezwładnie, nawet nie starając się ruszyć w jakikolwiek sposób. Słyszała bulgotanie wody, więc mogła się tak tylko domyślać. W rzeczywistości mogła to być jakaś inna substancja. Słyszała znajome głosy, prawdopodobnie z zewnątrz, ale nie mogła z nich nic zrozumieć. Po chwili poczuła ciepło. Przyjemne, ogrzewające jej ciało ciepło. Było bardzo przyjemne i sprawiało chęć pozostania w tym stanie cały czas.
- Czy to ty mamo? - Zapytała cicho pod nosem. Nie oczekiwała odpowiedzi. Czuła, że to jest właśnie matczyne ciepło. Zaczęła się zastanawiać, po czym już zrozumiała, w czym tkwi. Przeżywa to drugi raz, prawda? Po chwili zaczęło brakować jej tchu. Otworzyła swoje oczy i ujrzała przed sobą szklaną powłokę, o którą zaraz się oparła i pchnęła, aby ją rozbić i wyjść. Upadła na kolana obok kawałków szkła, woda ze zbiornika wylała się na podłoże, a ona zaczęła ciężko dyszeć. Wstając na nogi uniosła swoją głowę do góry. Zobaczyła wtedy postać, którą nie potrafiłaby opisać słowami. Postać ta wyglądała jak zwykły, czarny cień. Po chwili mogła usłyszeć głos wydobywający się od tajemniczej postaci.
- Ah, więc już przbyłeś Obiekcie N7? Zlikwidowałeś już tego changelinga, który się napatoczył po drodze? - Stanęła jak wmurowana. Skąd on znał jej prawdziwe imię? I skąd wiedział, że Kurisa spotkała wcześniej changelinga?
- Kim jesteś? - Zapytała niepewnie. Długo na odpowiedź nie musiała czekać. Postać zaczęła odpowiadać saiyance tak, jakby był jakimś programem, pieprzonym komputerem.
- Kim? Nikim. Nie jestem osobą, lecz funkcją. Nie można mnie też nazwać programem, ani komputerem. Jestem komórką w twoim mózgu, zaprogramowaną genetycznie do spełniania wyznaczonych mi zadań. Ludzie pewnie nazwaliby mnie pilotem lub coś do tego podobnego. - Saiyanka nagle wszystko zrozumiała. Zrozumiała wszystko, co było dla niej niejasne. Wiedziała już, dlaczego zachowywała się w innych momentach inaczej niż chciała i nie mogła nad tym zapanować i wytłumaczyć tego innym. To coś... ją ograniczało. Sprawiało, że dalej jest na smyczy mimo tego, że jest teraz bardzo daleko od tych cholernych saiyan. Na jej twarzy zaraz pojawiła się złość, a ona zrobiła kilka kroków w przód, aby się do niego zbliżyć.
- A więc to przez ciebie zachowywałam się inaczej! To wszystko twoja wina! - Po chwili usłyszała cichy śmiech i poczuła na ramieniu czyiś dotyk. To znowu był ten saiyanin, który ciągle namawiał ją do złego.
- Dokładnie. To on zmusza ciebie do wykonywania rozkazów. Dalej będziesz się ich słuchać, huh? - Powiedział do niej, jakby cała ta sytuacja sprawiała mu niezłą frajdę.
- Spełniam tylko wyznaczone mi zadania. - Odpowiedział tajemniczy cień, który odwrócił się w jej stronę. Opuściła swoją głowę ze smutkiem na twarzy, wtedy saiyanin postanowił ją pocieszyć na swój sposób.
- Pragniesz wolności, prawda? Jest tylko jeden sposób, abyś mogła poczuć się wolna i być sobą... - Dziewczyna spojrzała się na niego. Na twarzy dziewczyny pojawiła się nadzieja. Postanowiła posłuchać go dalej.
- ... musisz go zabić. - Powiedział stanowczo chłodnym głosem.
- Ale... musi być jakieś inne rozwiązanie. Nie trzeba nikogo zabijać, żeby dojść do porozumienia... - Wtedy saiyanin pokręcił przecząco głową.
- Ah, naiwna... W tym przypadku nie ma innego rozwiązania. Tak długo, jak to coś jest w twoim mózgu i żyje, tak długo będziesz kontrolowana. - Poklepał ją po ramieniu, po czym lekko popchnął do przodu, aby zrobiła swoje.
- No dalej. Nie przejmuj się. On nie jest nawet żadnym stworzeniem. To tylko pasożyt.
- Nie możesz mnie zniszczyć. Jestem ci potrzebny, abyś osiągnął, Obiekcie N7, ostateczny zamysł swoich twórców. Jestem niezbędny... - Wtedy Kurisa rzuciła się na niego całym swoim ciężarem. Razem upadli na podłoże, tylko, że on leżał rozłożony na podłodze, a saiyanka przyciskała go do gleby.
- Zamknij się! - Krzyknęła w międzyczasie. Z jej policzków wypływały łzy, które kapały na ''twarz'' postaci.
- Przepraszam za wszystko. Ja nie chcę zabijać... nie jestem morderczynią... ja... chcę tylko być w końcu wolna. - Saiyanin podszedł do ryczącej saiyanki, po czym pomógł jej w dokonaniu tego czynu. Wziął jej ręce, a następnie położył je na jego ustach, aby saiyanka go udusiła. Łzy spływały litrami, a ona czuła, jak coś się od niej odrywa. Bardzo ją to bolało, chociaż nie miała do końca pewności, czy to przez czyn czy samą świadomość. Wydarła się wniebogłosy wyrzucając z siebie cały ten ciężar i ból. Cieniowata postać po chwili zaczęła się rozpływać w otoczeniu. Nawet nie opierała się przed czynami saiyanki. Wokół niej zaczęła rozrastać się intensywnie zieleń. Wszystko wokół niej zaczęło wyrastać i kwitnąć. Cała, rosnąca w mgnieniu  oka zieleń sprawiała wrażenie, jakby w jej umyśle miał zaraz wyrosnąć gęsty las.

Kiedy Iwaru spojrzał w pojeździe na bok, na saiyankę, wtedy mógł dostrzec, że z jej nosa zaczęła lecieć krew. Mógł się jedynie domyśleć tylko tyle, że było to spowodowane intensywnym śnieniem.

Zt>z Iwaru.

Ryu ostatecznie udało się rzucić przeciwnika w ścianę krateru. Jednakże on sam został trafiony dwa razy, a wszystkie jego uderzenia zostały zwyczajnie zablokowane. Mimo to udało mu się kopnąć tego mężczyznę. Ziemianin stał zaciskając pięści i wpatrując się w miejsce, w które posłał swego oponenta. Ugiął lekko nogi, rozłożył ręce na boki z otwartymi dłońmi i zgiął palce najmocniej jak potrafił. Wyciągnął głowę do nieba i ryknął. Nie upłynęło wiele czasu i nagle poczuł jak coś go złapało w okolicach talii. Cofnął się nieco do tyłu, ujrzał parę rąk oraz ogon. Chciał się jak najszybciej uwolnić. Zaczął się rzucać na boki z zamiarem wyrwania się. Poczuł coś dziwnego. Coś bardzo dziwnego. Ciepło. Poczuł miłe ciepło bijące z okolic jego talii. Czuł się bezpiecznie, jakby wiedział, iż mógł zostać ochroniony przed każdym zagrożeniem. Nie potrafił tego zrozumieć. Spojrzał znów na siebie, zrozumiał, że to właśnie od tych rąk i ogona musiało pochodzić to tajemnicze ciepło. Dotknął swą prawicą trzymającą go prawą dłoń. Usłyszał głos, dziewczęcy głos. Tak dziwnie znajomy. Nie wiedział, do kogo należał, jednakże coś mu podpowiadało, iż już kiedyś miał okazję go usłyszeć. Parę sekund później przed jego oczyma pojawiła się czarna kobieca sylwetka biegnącą w nieznanym kierunku. Miała czerwone włosy oraz ogon tej samej barwy. Zatrzymała się, a następnie stanęła odwrócona spoglądając na młodzieńca. Trwało to kilka sekund, potem postać ta pobiegła dalej rozpływając się.  Doznał wizji. Zobaczył siebie leżącego pod drzewem. Usłyszał jakieś warknięcie i spoglądnął na gałęzie. Znów ujrzał tę postać, która tym razem siedziała na jednej z ów wcześniej wspomnianych gałęzi. Czym lub kim była? Te włosy jak i ogon zdawał się brunetowi znajomy. Obraz zniknął w przeciągu chwili. Pojawił się w jakimś nowym miejscu, wyglądało ono jak wyspa. Widział jak szedł w kierunku tej tajemniczej sylwetki. Ta jednak zasyczała na niego. Czuł jakby… jakby już to wszystko widział. Znalazł się przed jakąś chatką.
- Ryu!
Zaczął się rozglądać, znów ją zobaczył. Biegła w jego stronę machając do niego. Coś się jednak zmieniło w niej. Jej skóra pozostawała czarna, jednakże ona sama nosiła na sobie ubrania. Pomachał do niej wykrzykując coś, lecz nie było to słyszalne. Wizja została zastąpiona kolejną. Ujrzał troje osób. Dwójka z nich była Sakanami, zaś trzecia była to ta ogoniasta postać, a w zasadzie to dziewczyna. Teraz tylko jej twarz była pokryta czernią. Jej ubrania były zniszczone, a z jej ciała kapała krew. Widział jak w nim samym zaczęła kipieć złość. Był gotowy do tego, aby ich zniszczyć, aby zapłacili za to, co jej zrobili. Poczuł, że była dla niego ważna, nie wiedział, dlaczego. Usłyszał jak ktoś w świecie realnym woła go, ktoś znajdujący się za nim. Skojarzył tę osobę z jakąś dziewczyną, jednak nie wiedział, kim ona była, nie był w stanie rozpoznać czyj głos ten był. Mimo wszystko czuł, że był przy niej bezpieczny. Czuł, iż była dla niego kimś ważnym, że była jego przyjaciółką. Znów dotknął tą samą dłonią tamtą dłoń.
- Przyjaciółka…
Przed jego oczyma pojawił się kolejny obraz. Leciał gdzieś z tą ranną dziewczyną o włosach koloru czerwieni. W pewnym momencie, z jego oczu zaczęły wypływać łzy, te zaś spływały po jego policzkach, a następnie spadały na twarz poszkodowanej. Ostatnia spadająca łza sprawiła, iż czerń na twarzy dziewczyny zaczęła stopniowa zanikać. Pojawił się na jakiejś wieży. Znajdował się tutaj z czerwonowłosą. Brunet wyciągał właśnie coś z woreczka. W tamtym momencie udało się coś usłyszeć Ziemianinowi. Nie było to wiele, ponieważ było to tylko jedno słowo. Jakie? ''Aymi''. Ujrzał twarz dziewczyny, Ryu mógł przysiąc, iż ją już gdzieś widział. Przed jego oczyma zaczęły przelatywać wszystkie wspomnienia związane z ogoniastą. Nie było w nich już tej czarnej sylwetki. Była ona. Wspomnienia przeplatały się z dziewczęcym głosem, który usłyszał wcześniej. Te włosy, ten ogon, głos, ta twarz. Młodzieniec przyłożył do dłoni dłoń i złapał ją nie puszczając nawet na chwilę.
- A…
Usłyszał dziewczęcy chichot, a po nim zobaczył uśmiechniętą twarz czerwonowłosej.
- A…
Nagle przed nim pojawiła się właśnie ona, we własnej osobie z wyciągniętą ku niemu lewą dłonią. Za nią znajdowało się jasne światło. Uśmiechała się.
- Chodźmy, Ryu.
Była to jego przyjaciółka - Aymi. Brunet odwzajemnił jej uśmiech i podał jej swą dłoń. Rudowłosa pociągnęła go w stronę światła.
- Wracajmy do domu.
Po tych ostatnich słowach, które padły z jej ust biała aura oraz czerwone wyładowania elektryczne zniknęły.
- Aymi…
Odzyskał swą świadomość, na powrót stał się sobą. Oczy, kły oraz paznokcie zaczęły powoli powracać do swego poprzedniego stanu, do stanu sprzed transformacji. Upadł na kolana. Był zmęczony, bardzo zmęczony. Jego powieki zaczęły mimowolnie opadać.
- Przepraszam… nie panowałem nad sobą… Przepraszam…
Potem nie widział już nic.

Oczy jaszczura rozszerzyły się, gdy Moc złapała twarz Aymi-chan. Nie był dostatecznie szybki. Teraz Moc gotowa była zmiażdżyć jej czaszkę, uśmiercić ją w ułamku sekundy... Na szczęście nic takiego się nie stało. Zamiast tego dziewczyna została rzucona, na co Jirri zaraz zareagował. Złapał ją w locie, a szarżująca moc została uderzona ogonem. Niemniej jednak to nie wystarczyło. Walka trwała dalej. Jirri zablokował trzy wymierzone w niego ciosy, ponadto był dość szybki, by wykonać kontratak, ale niestety jego przeciwnik też nie był byle kim. Poczuł, jak noga Mocy zderza się z jego głową, przeciwnik łapie go za rogi i rzuca w stronę ściany krateru. Kurz na moment przesłonił mu wizję. Słyszał tylko głośny ryk. Tak szybko, jak tylko mógł, zamachnął się ręką, przez co kurz rozwiał się... Aymi-chan wtuliła się w ciało Mocy... Pierwsze, co poczuł, to otrzęsienie. Chwilowe zauroczenie prysło. W jednej chwili zniknęło to dziwne złudzenie. Po pierwsze, nawet nie za dobrze ją zna. Po drugie - ta kobieta nie ma instynktu samozachowawczego. Drugie, co poczuł, to przerażenie. Ruszył na stojącą dwójkę. Przecież Moc jest nieobliczalna. Zaraz nie będzie czego ratować. A jednak. Jedno słowo go uspokoiło. Przyjaciółka. Zatrzymał się i obserwował coś niezwykłego. Ryu-san przebijał się przez barierę, która pozornie była nie do pokonania. Barierę własnego gniewu. Zmieniał się powoli w swoją zwykłą postać. Nienawiść znikała. Wreszcie padł na kolana. Wyglądał już normalnie. Przeprosił. Padał na ziemię... Nie upadł. Jirri go podtrzymał. Spojrzał na biednego człowieka. Czuł jego ból. Wiedział, co on czuje. Wiedział, że nie mógł nic zrobić. Ale wiedział też, że wszystko to, co się stał, można naprawić. Haricotto-san wróci do życia... Podniósł człowieka i przerzucił go sobie przez ramię. Spojrzał na Aymi-chan i gestem kazał jej podążać za sobą. Wszystko im wyjaśni, gdy Ryu-san się obudzi. W Kame House. 


z/t

Zderzenie z ziemią było bolesne, choć nie fizycznie a bardziej psychicznie. Drobnych otarć skóry właściwie nie odczuła, w zamian za to pękało jej serce. Tak nagle i niespodziewanie straciła ojca, a teraz traciła przyjaciela, który zatracał się w szale rozpaczy. A ona była zbyt słaba, by cokolwiek zrobić.
Błąd. Mogła zrobić tylko jedno, w czym uświadomił ją czuwający nad nią duch matki. Mogła i wręcz musiała to zrobić. Przywrócić Ryu do normalności, sprawić, by znów był sobą. Nie mogła pozwolić, by zatracił się w szaleństwie, musiała mu pomóc. A szansę na to miała tylko jedną. Pamiętała dobrze każdą chwilę spędzoną z brunetem. Wspólny śmiech, treningi, jego reakcję, gdy przyprowadziła do domku Shiro. Nie mogła tego zaprzepaścić, nie teraz.
Wykorzystała moment, w którym Smok rzucił Jaszczurem w dal, pojawiając się za jego plecami i obejmując w pasie. Reakcja była natychmiastowa - rozszalały chłopak próbował się wyrwać, ona jednak postawiła wszystko na jedną kartę, trzymając się z całych sił. Próbowała się do niego przebić, dotrzeć do pogrążonego w rozpaczy chłopaka, którego ogarnęła destruktywna moc. I wyglądało na to, że jej się to udaje. Poczuła jego dłoń na własnej, gdy przestał wierzgać, nie ustawała jednak w nawoływaniu go do powrotu. Szalejąca aura zdawała się przyhamować, a z ust bruneta usłyszała jedno ciche słowo: przyjaciółka. Jego chwyt na dłoni płomiennowłosej wzmocnił się, choć nie był gwałtowny. Moc powoli wyparowywała, gdy Smok próbował powiedzieć coś jeszcze, jak się okazało - jej imię.
- Już wszystko dobrze, jestem tu - szepnęła, nie poluzowując uścisku. Wylądowała wraz z nim na kolanie, lecz nie pozwoliła mu upaść. Słyszała jego przeprosiny, tłumaczenia, nie miało to jednak znaczenia, gdyż znów był sobą. - Wszystko będzie dobrze, Ryu...
Spojrzała na Jaszczura, który znalazł się blisko nich. On również nie pozwolił brunetowi paść zupełnie, podtrzymując go. Uśmiechnęła się nieznacznie w podzięce, słowa nie były tu potrzebne. Nie protestowała, gdy Jirri podniósł nieprzytomnego chłopaka, zarzucając go sobie na ramię. Zostawanie tu nie miało najmniejszego sensu. Skinęła głową na znak, że rozumie, nim jednak wystartowała, obejrzała się jeszcze na oddalającego się z tamtą saiyanką androida. Przeczuwała, że to jeszcze nie koniec...

[z/t] z Jirrim i Ryu -> Kame House

Kenzuran zadając pytanie swojemu towarzyszowi, nie spodziewał się że za chwilę usłyszą jakiś dziwny głos, a przecież mieli czekać na coś tam, tak jak Guts powiedział. Czarnowłosy ma nadzieję, że mu się nie oberwie, tylko dlatego że zostali przeniesieni, gdyż jego rodak zawsze myśli, że to właśnie JEGO wina. Wiadomo że tak nie było, Czarnooki nie potrafił przenosić nigdzie osób oraz siebie w różne lokacje, a teraz nawet nie wiadomo gdzie byli, wiedział że jest tutaj sporo zieleni. Mężczyzna z utraconym ogonem postanowił wstać, a potem przybrał pozycję obronną, mimo iż był wykończony jeszcze po walce ze swoim pobratymcem, ale nie wiedział czego się ma spodziewać. Odczuwając jeszcze zmęczenie, delikatnie krzyknął i wszedł na stan Super Saiyanina, nie chciał ryzykować niespodziewanym atakiem ze strony nieznanego mu jeszcze przeciwnika.--=-olor=#666633]Cholera! Co się dzieje, mam nadzieję że to nie twoja sprawka, Guts! Jeśli nie, to bądź tym razem gotowy i nie zostawiaj mnie jak ostatnio przy androidach! - zakrzyknął w jego stronę, by pobudzić wszystkie jego saiyańskie instynkty. Za chwilę jednak Wojownik dostrzegł jakieś inne osoby nieopodal, które to chyba także tutaj zostały przeniesione. Syn Kellana widział, że jest tam jakiś inny Czarnowłosy jegomość, a dalej jakaś bestia oraz człowiek? Nie rozumiał co tutaj w ogóle się dzieje, dlatego też jakby jego kolega nie był gotowy, zakrzyknął w stronę Osobistości na pagórku:
-Hej ty! Wiesz co się tutaj dzieje!? Chyba że to ty nas przeniosłeś! - oczywiście tak zawsze mogło wyjść, że osoba która stała na górce, użyła jakiejś techniki czy czegoś innego by ich sprowadzić w zupełne inne miejsce. Gdyby tylko Brat Klen miał fasolkę senzu, gdyż teraz narażał się na niebezpieczeństwo, które nie wiedział jak bardzo silne jest.

Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć Kenzuranowi na temat kapsuły, to nagle poczuł się jakby spadał w czarną, niekończącą się otchłań. Ktoś ich atakował? Guts właśnie jakimś cudem umarł? Chłopak był zdezorientowany tym wszystkim, lecz całe szczęście, okazało się, że został tylko albo aż przeteleportowany w jakieś inne miejsce. Zamrugał kilka razy i rozejrzał się wokół. Nie znał tej okolicy, ale to definitywnie wyglądało na Ziemię. Okazało się również, że nie został tutaj przeniesiony sam. Razem z nim był Kenzuran... I ten gość w pomarańczowym Gi z Patrolu Czasu? Do tego jakaś bestia trzymająca innego mężczyznę z dziwną fryzurą. Z tego, co Guts zaobserwował, to żadna z obecnych tutaj osób nie wiedziała co tutaj robią i jak się tutaj znaleźli. Bezogoniasty nawet wskoczył na Super Saiyanina, co dało się zrozumieć. Ogoniasty chciał kazać mu się uspokoić, lecz zanim cokolwiek z siebie wyrzucił, to trybiki w jego głowie zaczęły pracować. Parę błyskawic pojawiło się wokół jego ciała, lecz szybko zniknęły, a on sam stał się Super Saiyaninem. Nie przyjął pozycji bojowej, tylko warknął w stronę wszystkich tutaj obecnych.
-Który z was mnie tutaj sprowadził?-
Będąc tu, na tym miejscu nie wiadomo gdzie nie mógł chronić budynku Korporacji Kapsuła, a to oznaczało, że jego kapsuła była zagrożona. Jego krótki lont został zapalony po raz kolejny i teraz jego twarz nie wyrażała zdezorientowania, tylko irytację powoli przeradzającą się w gniew.

Gdy już miało wszystko być skończone, już miał iść zjeść i sobie odpocząć. To nie, naglę pojawił się gdzieś indziej. Odstawiając Mr.Satana na bok, wilczek stracił w nim całe zainteresowanie. Bardziej jego uwagę przykuło dwóch głośnych osobników, których raczej nie kojarzył. Słysząc skierowane  ku niemu słowa, mógł stwierdzić, że nie wiadomo kto ich tutaj przeniósł. Olewając Satana, Wilku spoglądał na dwójkę czarnowłosych. Wyglądali dość podobnie, bracia? Kto to wiedział.
- Raczej nie miałbym w tym celu.
Odpowiedział krótko, następnie kolejna rzecz przykuła jego uwagę, a mianowicie jeden nieznajomy, który to zmienił kolor włosów. A cóż to mogło być? Ciężko było to określić, ale Wilk wiedział iż na razie nie chce zadzierać z nieznajomymi. Nie ma w tym celu, ani tym bardziej rozrywki. Bardziej interesowało go, kto stoi za tym całym bajzlem. Na pewno nie Mr.Satan, on nie ma takich możliwości. Chociaż kto wie.
No ale pomyślmy przez chwilę, na całym tym zbiorowisku było kilka podejrzanych osób. Jednym z nich był rudy dzieciak, który do tej pory go wkurza. Dziewczyna? W sumie nie ma co myśleć nad tym, pewnie niedługo sami się dowiedzą. No ale wracając do obecnej sytuacji, WIlk skierował się spokojnym krokiem do nieznajomej mu dwójki.
- Nie ma co się złościć, przynajmniej nie teraz. Skoro żaden z nas nie wie kto za tym stoi, to pozostaje nam poczekać.
Czasami drażniło go, że urodził się w ten sposób. Każdy był dla niego niski, ciężko było rozmawiać twarzą w twarz. No ale cóż, ktoś tutaj musi wyglądać jak duży zły wilk. Spoglądając na złotowłosego, Crim przez chwilę obczaił go wzorkiem z każdej możliwej strony.
- Ciekawi mnie ta twoja nagła możliwość przefarbowania włosów, czyżby nowa odżywka, która działa dość błyskawicznie? Czy może po prostu nie pochodzisz z ziemi?
Zawsze są dwie wersję, chociaż rzadko kiedy i trzy. Jednak raczej tutaj wchodzi inne pochodzenie, cała ta presja i nawet odrobinę atmosfera się zmieniła odkąd osobnik aktywował blond mode.

Haricotto w jednej chwili znajdował się w West City, czerpiąc radość z walki pomiędzy Ranzoku i Shroomem, a w drugiej, zupełnie po chwili, po jednym mrugnięciu oczami, znalazł się na zielonej polanie. Rozglądając się dookoła, miał dziwne wrażenie, że już kiedyś tutaj był.
Widząc wilkoczłeka i wąsatego jegomościa, Saiyanin zapytał ich, o co chodzi, ale nie dostał jednoznacznej odpowiedzi. Wtedy też, poczuł dziwne ukłucie z tyłu głowy, jakby przypomniał sobie coś bardzo, bardzo ważnego.
- Hmm, chyba tu umarłem... - pomyślał sobie, rozglądając się dalej. Wzruszył ramionami, nic sobie z tego nie robiąc, ale cieszył się, że sprawa dziwnej znajomości tego miejsca została rozwiązana.
Nie kojarzył ani Crimsona, ani Satana, co więcej kolejna dwójka osób, która się tutaj znajdowała, znana mu była tylko połowicznie. Znał Gutsa, rozmawiali o Vegecie i kilku innych, mniej lub bardziej ważnych, sprawach. Na jego widok, w tej niecodziennej sytuacji, uśmiechnął się szeroko i podniósł rękę, machając do niego. Dużo czasu nie minęło i zaraz znaleźli się bliżej siebie.
- Oi, Guts! Ciebie też przeniosło? Ciekawy jestem, gdzie Aymi i reszta... - zmarszczył swoje brwi, drapiąc się ręką z tyłu głowy.
- Widzę, że grubo jest, skoro się przemieniłeś. Cóż, lubię stopniowo zwiększać siłę, ale lepiej też to zrobię. - uśmiechnął się zadziornie, a od jego ciała buchnęło powietrze, zabierając ze sobą niektóre źdźbła trawy i pomniejsze kamyczki. Złocista aura spowiła całe ciało, ruszając się delikatnie i majestatycznie w górę. Czarne włosy pokryły się złotem, a oczy przybrały turkusowy kolor. Każdy kosmyk na głowie falował, wprawiany w ruch przez wydobywającą się na wierzch energię. Ogon zachowywał się podobnie. Haricotto zaczął podwijać rękawy koszuli, a to oznaczało gotowość do pracy.
- Gdzie przeciwnicy? - zapytał, uśmiechając się zadziornie. Nie wątpliwym było to, że była to sprawka Łamaczy Czasu, którzy zamierzali się pojawić. Najsilniejsi ziemscy wojownicy mieli stanąć z nimi do walki. Właśnie w tym celu wszyscy udali się do West City. Nikt jednak nie spodziewał się, że zostaną przeniesieni na drugi koniec świata.
_____
Koniec treningu

Wszyscy wojownicy i osoby o innych, ale równie ważnych zdolnościach, zostali zabrani z terenów West City i przeniesieni w losowe miejsca. Crimson, Guts, Haricotto, Satan i Kenzuran wylądowali na wyspie Papaya, gdzie kiedyś, zanim Armia Czerwonej Wstęgi opanowała Ziemię, odbywały się turnieje Tenkaichi Budokai (Turniej o tytuł Najlepszego pod Słońcem). Na tej samej polanie, dobry kawał czasu temu, miała miejsce walka z najeźdźcami z kosmosu. Do dziś widoczne są pozostałości po niej, choć zdecydowana większość terenu zdążyła już zarosnąć trawą.
Trójka Saiyan przemieniła się, pokrywając się złotą aurą. Wilkoczłek i Satan, niestety, nie mieli takiej możliwości.
Pogoda była dobra, słońce świeciło, ptaszki ćwierkały, a w oddali słychać było szum wody. Istna sielanka, praktycznie Pola Elizejskie. 
- C-co tu się wyrabia? - zapytał Satan, podchodząc bliżej czwórki wojowników. Złote aury, a raczej ich podmuchy, poruszały jego czupryną we wszystkie strony, burząc jej strukturę i tym samym super, hiper, ultra świetny i przystojny look obrońcy Ziemi.

Spoiler:

Kenzuran nie wiedząc co się zbytnio dzieje, musiał być ostrożny. Nie podobało mu się to, że od tak nagle zostaje gdzieś przeniesiony i nikt nic nie wie. Za chwilę Złotowłosy usłyszał swojego towarzysza Gutsa, który chyba także był zniecierpliwiony zaistniała sytuację, która naglę nastąpiła. Niestety nikt z nich nie dostał pozytywnej odpowiedzi. Niebieskooki nie wiedział kim jest tamten dziwny osobnik z futrem na twarzy oraz wąsacz, pierwszy raz na oczy ich widział, aczkolwiek chyba skądś kojarzył mężczyznę ubranego w brązowe Gi. Nie pamiętał gdzie go ostatni raz widział, możliwe że to było wtedy, kiedy walczył z Ranem u boku przeciwko Armii Czerwonej Wstęgi, nie mógł wszystkiego spamiętać. Mężczyzna z utraconym ogonem usłyszał głos Wilkoczłeka, który powiedział że on nie maczał w tym palców. Zaraz kolejne słowa dodał, żeby się niepotrzebnie złościć, to raczej było wiadome do kogo powiedział. Wojownik postanowił, że przejdzie kilka kroków w stronę rozmówcy i nagle usłyszał zapytanie skąd ta nagła zmiana włosów i pytał czy może niechcący nie pochodzą z Ziemi.
-Zgadłeś, nie pochodzimy z tej błękitnej planety, jesteśmy dumną rasą Saiyan-jinów! - zacisnął pięść przed nim i pokazał swoją moc, tworząc wokół siebie jeszcze większą aurę.

Za chwilę Osobnik na pagórku odezwał się w stronę Gutsa, czyli oni się znali, ale skąd? Syn Kellana nie przejął się tym, chciał wiedzieć czemu został przeniesiony i jakim cudem jego stan zdrowia się odnowił, czyżby nieznany przeciwnik chciał walczyć fair? Za chwilę Mężczyzna w białej stójce odezwał się ponownie do kolegi Brata Klen i także się przemienił, kolejny Saiyanin!? Kenzurana chyba już nic teraz nie zdziwi, dlatego też zaśmiał się pod nosem i rzekł w stronę trzeciego Złotowłosego:
-No proszę, jaka ta galaktyka mała, kolejny Saiyanin i widzę że już się z nim zapoznałeś, Gutsie... - nie podobało mu się to, ale nie chciał teraz tym zalewać swojej głowy. Kolega Gutsika dodał jeszcze zapytanie gdzie znajdują się przeciwnicy, ale tylko Złotowłosy wzruszył ramionami, że nie wie. Teraz przyszła kolej na Wąsatego Pana, który nie wiedział co się tutaj dzieje.
-Nikt z nas nie wie co się tutaj dzieje, starcze... - powiedział do niego i w sumie nie obchodził go jego wiek, ważne że wąs sprawiał iż wyglądał na dużo starszego od Niego samego. Niebieskooki po dłuższej ciszy, usłyszał jakiś jeszcze dodatkowy głos i kiedy się tam obrócił, zobaczył kolorowe istoty i jedna przemówiła. Odskoczył z powrotem do miejsca gdzie stał jego towarzysz Saiyański i przybrał pozycję obronną.

Nie obchodziło go to co jeszcze mają do powiedzenia, ale ostatnie słowa delikatnie wkurzyły Wojownika. Syn Kellana wyprostował się i stając dumnie, rzekł w jego stronę:
-Nie mamy szans powiadasz, najwyraźniej dużo o nas nie wiecie. Wpierw mi wytłumacz, czemu miałbym się poddawać, a następnie gadaj czego od nas chcecie i czy wy stoicie za sprawką tej teleportacji nas tutaj, hmm?? - rzekł w jego stronę i jego mina od razu spoważniała. Wyjątkowo tym razem, nie zamierzał pierwszy atakować, był ciekawy o co tutaj chodzi, bo jeśli rogaty osobnik nie będzie chciał zniszczyć Ziemi, nic tu po nim. Jeśli jednak Brat Klen dowie się o tym, że Król Demonów Dabura będzie chciał zniszczyć Ziemie, nie będzie miał innego wyboru jak zacząć walkę.

Pierwszy odezwał się ten dziwny stwór. Guts obrzucił go badawczym spojrzeniem i zaczął oceniać czy można mu ufać. Nie wyglądał jak Ziemianin, ani nie wyglądał na kogoś, kto był dobrą duszką. Trzeba na niego uważać nawet, jeśli jego poziom mocy nie jest aż tak imponujący. No i irytowało go to ciągłe wypytywanie o Super Saiyanina pierwszego poziomu. Bardziej od tego jednak denerwujące było to, że Kenzuran zwyczajnie się przedstawił jakiemuś nieznajomemu stworowi. Niestety, nic z tym nie można poradzić, przynajmniej nie teraz. Zabijanie go przysporzyłoby tylko kłopotów, zero pożytku. No i straciłby potencjalnego tymczasowego sojusznika. Cóż! Będzie jeszcze okazja.
Ogoniasty usłyszał jak ktoś woła jego imię, więc od razu odwrócił się w kierunku źródła, by zobaczyć jak Haricotto właśnie zmierzał w jego stronę.
-Dobre pytanie. Im szybciej się pojawią, tym szybciej będziemy mieli to z głowy.-
Zignorował pytanie mężczyzny z afro. Nikt nie wiedział co się działo, a Guts tylko bardziej się przez to denerwował. Z niecierpliwością czekał na pojawienie się sprawcy tego wszystkiego. W końcu ktoś musiał mieć w tym jakiś cel, nie? Całe szczęście, że nie musiał oczekiwać zbyt długo.
Od razu odwrócił się w kierunku źródła głosu. Zastał tam... Wysokiego, czerwonoskórego gościa i dwójkę kucających chochlików? Ogoniasty zmrużył oczy, skupiając się na każdym z nich i sprawdzając ich moc. Jednocześnie cofnął jedną nogę do tyłu i wycelował w przybyszów otwartą prawą dłonią, szykując w niej Ki Blasta. Nic jednak nie powiedział, nie zagroził, ani o nic nie zapytał. Tylko czekał na rozwój wydarzeń. Na dodatek... Miał dziwne wrażenie, że ten stwór, który również został z nimi teleportowany, współpracował z Łamaczami.

Osób zbierało się coraz więcej, czyżby jakaś część całej tej zabawy z miasta? W sumie wszystko było możliwe, ale to nie miało znaczenia. Było ciekawe, że na tej planecie są osoby z innych światów. Przynajmniej nie jest jedynym.
Sayiajin, wyglądają na dość ogarniętych w boju. Można już nawet stwierdzić po ciałach i dodatkowo tej energii, która z nich się uwalnia. Szkoda, że stworek nie jest wstanie dokładnie określić jaka przepaść ich dzieli. Jednak też nie ma sensu tego sprawdzać, teraz ważniejsze są wytłumaczenia. Tylko kto będzie się tłumaczył z tego wszystkiego?
Wyłapując wszystkie słowa i pojawienie się nowego osobnika, który widocznie też był Sayianem. Zwłaszcza, że ten pierwszy wspomniał o kolejnym. Plus znamy nazwę blondyna, Guts. Czyli mamy trzech Sayianów, nieznana siła i nieznane intencje. Dość sporo wiedzy jak na pierwsze spotkanie, jednak wciąż za mało.
Spotkanie oczywiście zostało przerwane przez kolejne nieznajome osoby, tym razem bardziej przypominające coś innego niż człowieka. Gdy kolejne słowa okryły powietrze, a sam wilk mógł usłyszeć coś na temat króla demonów. To był znak, że robiło się dość ciekawie i niebezpiecznie. Sam fakt sprowadzenia tutaj dość nieprzeciętnych osób, musiał o czymś świadczyć. Tylko o czym? Raczej na pewnie nie obędzie się bez bitki. Spoglądając na demony, wilkowi tylko jeden wpadł najbardziej w oko. Mały czerwony demon z goglami, był dość uroczy. Czyżby dziś można było zapolować na coś bardziej ciekawego niż człowiek? Przekonajmy się.
Odchodząc na bok, wilczek wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów. Tradycyjnie włożył sobie jednego pomiędzy ząbki, by następnie go przysmażyć ogniem z zapalniczki. O trójkę Sayijanów nie ma co się martwić, raczej będą wstanie zrobić więcej niż on sam.
Ogólnie cała sytuacja go troszkę mało interesowała, ponieważ wzrok skupił się na małym demonie w goglach. Thief? Może to jego ksywka.
Crim postanowił przykucnąć, następnie otwartymi dłońmi zaczął delikatnie klepać się w kolanka.
- Hej malutki w goglach, chcesz się pobawić.
Spytał troszku się śmiejąc pod nosem, nigdy nie spotkał demona a chciałby się troszkę o nim dowiedzieć. Zwłaszcza jak smakuje jego energia życiowa, choć Sayijanie też wyglądają na smakowite kąski. Jednak nie będzie teraz łapczywy, wpierw jedno.
Wiadomo, że było to dość ignoranckie podejście do sprawy. Jednak miał podzielną uwagę, więc cały czas słuchał o czym rozmowa się kręciła. Być może jest to jakiś większy spisek i ktoś przez przypadek dodał go do listy? Kto wie, teraz to nie jest ważne.

Haricotto uśmiechnął się do Gutsa i skinął do niego głową porozumiewawczo. Na słowa Kenzurana nie odpowiedział, bo niewiele było do skomentowania. Nie powinien go dziwić kolejny Super Saiyanin. Ostatnimi czasy namnożyło się wojowników, którzy bez problemu przezwyciężali mocą tę przemianę.
Widząc Satana, Haricotto zrobił wielkie oczy. Kojarzył go z balonów, które noszone były przez dzieci. To właśnie na nich namalowana była jego podobizna. Czyli to był ten człowiek, który wyszkolił tych, którzy pokonali Armię Czerwonej Wstęgi?
- Oi, to Ty jesteś tym gościem, który widniał na balonach! Sa... Sata... Satan, nie? Pewnie jesteś silny, co? - zapytał, podchodząc do niego i obchodząc go dookoła, tym samym sprawdzając jego sylwetkę i ogólny wygląd.
Słysząc nieznajomy głos, dochodzący gdzieś z oddali, Haricotto i wszyscy inni skierowali swe spojrzenia w kierunku jego źródła.
Głos należał do tajemniczego jegomościa, odzianego w niebieski kombinezon i pelerynę. Miał rogi na głowie, więc od razu sprawiał wrażenie kogoś złego i niedobrego. Towarzyszyły mu dwie osoby, młodzieniec i starzec. Jeden był bardzo rozgadany, a drugi wręcz przeciwnie. W dodatku coś zapisywał, będąc w swoim świecie, tak jakby w ogóle go nie obchodziła zbliżająca się konfrontacja.
Gdy największy z nich, Dabura, postawił ultimatum, Haricotto wyciągnął rękę i wskazał na niego palcem, że to właśnie do niego mówi.
- Ej, Abrakadabra! Daję Ci jedną, jedyną szansę. Odejdź stąd i zostaw tę planetę w spokoju! - krzyknął, uśmiechając się delikatnie. Zaczął sprawę pokojowo. Co prawda, przemieniony był w Super Saiyanina, który jest przeciwieństwem spokoju i pacyfizmu, ale to był tylko środek zapobiegawczy, który był, niestety, obowiązkowy i przeskoczyć się go nie dało. Po chwili, już dużo ciszej, odezwał się do Gutsa i reszty.
- Pewnie na to nie przystanie, więc... Chcecie walczyć po kolei czy wszyscy na raz? - zapytał, mając na myśli grę w Kamień, Papier, Nożyce, ale zaraz dotarło do niego, że nikt poza nim może jej nie znać. W końcu, cała ta trójka nie spędziła tyle czasu na Ziemi, co on. Tak przynajmniej mu się wydawało, bo gdyby było inaczej, to spotkałby ich dużo, dużo wcześniej.
Haricotto cały czas się uśmiechał, czując rosnącą ekscytację na samą myśl skrzyżowania pięści. Jego krew wrzała, a ciało wręcz paliło się do działania. Ostatnio stoczył walkę z Solaris, ale jego głód bitki i adrenaliny, wcale a wcale nie został zaspokojony.

Trójka przybyszy jedynie czekała na odpowiedzi ze strony zgromadzenia. Dabura po prawdzie został zignorowany przez połowę osób tutaj, praktycznie miał ochotę wysadzić całą planetę w drobny mak. Zresztą widać było jak bardzo się irytował, jednak jeden z Jego towarzyszy przypomniał mu co tak naprawdę tutaj robią, ukazując rzecz jasna należny mu szacunek. Lekko ostudzając tym samym zapał Demona. Zwrócił swe oczy w kierunku Kenzurana, a następnie Haricotto, ignorując prowokacyjne słówka tego drugiego.
- Haha! Żałosne kreatury! Daję wam ostatnią szansę! -
Po czym wycelował dłonią w Haricotto, Gutsa i Kenzurana, kumulując w ręku pokaźną ilość energii. Sam Satan ze smarkami w nosie obserwował to wszystko z przerażeniem. Starszy rogacz jedynie pomachał głową na boki patrząc jak bardzo impulsywny jest Dabura. Niebo nagle pociemniało, co nie zwiastowało niczego dobrego.
- Co to za chore sztuczki?! -
Rzekł wystraszony Satan. Dyskretnie oddalał się krok po kroku, następnie upadł na cztery litery i spoglądał w szkarłatną wręcz magiczną kulkę!


Kula energii była gotowa do wystrzelenia, wszystko zależne od tego jaką decyzję podejmą wojownicy. Ważna tutaj była reakcja na tą niekomfortową sytuację. Może pójdą po rozum do głowy?! Brodaty maluch póki co jedynie obserwował to co tutaj się wyrabia. Tylko dlaczego pozostaje tutaj bierny?
- Hihi! Ja się zabawię z Tobą! Ciekawe czy będziesz w stanie dotrzymać mi kroku, szpetny smrodzie! -
Rzekł Beelzebub do gangstera, który wyraźnie prowokował przeciwnika. Lepiej żeby tego potem nie żałował. Nagle, wręcz do gardła Crimsona skoczył mały rogacz. Atakując z rozpędu, Beelzebub po udanym ciosie powtórzył ten atak odskakując do tyłu i ponownie nabierając impetu przy atakowaniu facjaty Mafioza. Powtarzał to aż do momentu, kiedy Crimson postanowi zareagować, lecz czy będzie to wystarczające skuteczne?

__________
Od tego momentu jest 72h na odpis (licząc od mojego posta MG). W innym wypadku osoba ta będzie pomijana.
Kolejność bez znaczenia (jak na razie).