Pałac Enmy Daio

Pobudka w dziwnym, wręcz bajkowym miejscu niekoniecznie była pobudką, a przynajmniej z takiego założenia wyszła płomiennowłosa. Sęk w tym, że nawet we śnie zaczynała być głodna, w końcu nie miała nic w ustach od... nawet już nie pamiętała. Czy to jednak było istotne? Skoro człowiek jest głodny, a śpi, to należałoby się obudzić i coś zjeść. Ze snami był jednak ten problem, że były jak labirynty, trzeba było znaleźć drogę wyjścia. Co więc zrobiła? Oczywiście zapytała!
- Wielki Enma Daio? - powtórzyła trochę niepewnie, rogacz jednak miał tu chyba jakąś rolę strażnika, bo tylko machnął na nią ręką i zaczął wykrzykiwać coś w stronę... jednego z obłoczków? Cóż, sny rządziły się własnymi prawami, których ona podważać nie zamierzała.
Szła zatem ścieżką razem z całą masą białych chmurek, kierując się w stronę jakiegoś budynku. Sporego budynku, mówiąc szczerze. Aymi widziała już wiele budowli (które w większości omijała szerokim łukiem - uroki życia w dziczy), ale ten był szczególny. Wydawał się wręcz ogromny, a do tego ozdobiony mnóstwem detali. W sumie przyglądając się szczegółom, nawet nie zauważyła, kiedy znalazła się na samym początku kolejki. Stanęła przed wejściem i zawahała się. Wchodzić? Nie wchodzić? W prawdzie tamten rogaty mówił, że musi stanąć przed tym całym Enmą, ale hałas w środku niespecjalnie zachęcał. Może przyszła nie w porę? Cóż, nie pozostało jej zbyt wiele do wyboru, więc odetchnęła głębiej, podeszła do wrót i pchnęła je do przodu.
- Halo! Jest tu kto? - zawołała, przekraczając próg i rozglądając się dookoła. - Miałam stanąć przed Wielkim Enmą Daio, żeby się obudzić. Dobrze trafiłam? Nie chcę przeszkadzać... czy coś...
Podrapała się niezręcznie za głową, ocierając przedramieniem o coś nad nią. Gdy jednak uniosła spojrzenie, nie zobaczyła nic poza sufitem. Czyżby jej się wydawało? Cóż, to sen, więc chyba nie ma większej różnicy, skoro i tak zaraz się obudzi, prawda?

Czego właściwie spodziewała się po wejściu do tego wielkiego budynku? Z pewnością nie wielkiego, i to dosłownie, rogatego mężczyzny siedzącego za równie wielkim biurkiem. W sumie wyjaśniało to kwestię Wielkiego Enmy Daio, choć do tego momentu nie sądziła, że ten tytuł można brać dosłownie. Już wchodząc do środka, zauważyła, że chyba jednak przeszkodziła wielkoludowi w czymś... czymś ważnym, zdawać się mogło. I już właściwie miała zrobić w tył zwrot i wrócić za chwilę, gdy już wszystko tu się wyjaśni, wtedy jednak usłyszała głos jegomościa przed biurkiem, którego przytrzymywała dwójka rogaczy pokroju tego stróżującego na ścieżce. I zamarła. Pamiętała ten głos, pamiętała trwogę, jaką wywołała konfrontacja, a teraz ON był tutaj, w jej śnie. I znów nie była w stanie wykonać żadnego ruchu, po prostu patrzyła wprost na jasnowłosego.
To z pewnością był Belial, choć teraz nie przypominał demona a człowieka, w dodatku nie miał tych pierzastych skrzydeł. Odruchowo się cofnęła, gdy spojrzał w jej stronę i uśmiechnął się, obnażając kły. Moment później podłoże pod jego stopami się otworzyło, dosłownie go pochłaniając, a ona zamrugała kompletnie zbita z tropu. Wpatrywała się w miejsce, w którym jeszcze chwilę temu stał ten, przez którego musiała stracić ojca, nie słyszała nawet skierowanego do niej pytania. Dopiero wypowiedziane na głos jej własne imię nieco ją otrzeźwiło. Zrobiła kilka niepewnych kroków naprzód, wsłuchując się w słowa olbrzyma, który chyba coś czytał. Od bardzo dawna nie słyszała imienia własnej matki, ale to był drobny szczegół. Nie zrozumiała właściwie nic z tego, co zostało powiedziane. Nie zwróciła nawet uwagi na rogacza opuszczającego pomieszczenie na polecenie Enmy. Gdy wreszcie padło coś na kształt wyroku, otworzyła lekko usta, by coś powiedzieć, brakło jej jednak słów. Starała się przetrawić wszystko to, co zostało powiedziane.
- Ja... nie wiem, co znaczą te słowa... - zaczęła trochę niepewnie. - Zamordowana... odkupienie... występki... Dlaczego mam iść do tego... Nieba? Tamten... pan z rogami mówił, że jak stanę przed Enmą Daio, to się obudzę. Chcę się obudzić. Proszę.
Była skołowana, lekko wystraszona, a oczy zaczynały jej się szklić. Nie wiedziała, co się właściwie dzieje, ale przeczuwała, że stało się coś złego. Sam fakt, że wielkolud znał imię jednego z saiyan, z którymi utknęła na tamtej planecie...

Łup, trzask, ukłucie bólu, ciemność.

Jak właściwie się tu znalazła? Przecież była z Anticalem i tym Gattsem, chciała z tym drugim porozmawiać, a potem... potem... Nie wiedziała, co było potem. Po prostu ocknęła się tu, wśród tych obłoków. Sama założyła, że to sen. W końcu na taki wyglądał, prawda? Teraz jednak wątpiła w ten jakże oczywisty wniosek. To nie był sen. We śnie nie byłoby Beliala, a przecież go widziała. Antical mówił, że technika Ryu ścięła mu głowę, więc stracił życie. A skoro ona była w miejscu, gdzie był też on...
- Nie... - szepnęła, padając na kolana z szokiem wymalowanym na twarzy. - To... niemożliwe... Ja nie mogłam...
W jej oczach wezbrały łzy, które po chwili zaczęły płynąć samoistnie po jej policzkach. Została zabita, co do tego nie było wątpliwości. Straciła życie, straciła kulę, którą miała strzec, straciła szansę na odzyskanie ojca, straciła wszystko. Blondyn odebrał jej wszystko.
Zgrzytnęła zębami, gdy do głosu doszła złość. Teraz pamiętała wyraźnie. Najpierw kopniak w twarz, jeszcze na Ziemi, podczas starcia z Belialem, później dziwne mignięcie z boku, gdy szła w stronę Gattsa. To musiało stać się wtedy, nie było innej możliwości. Zacisnęła pięści, nawet nie zauważając nagłego wzburzenia własnej energii. Jej serce nagle wzmogło pracę, pompując krew z jeszcze większą werwą, tym samym przyspieszając oddech, ale i tego nie zauważyła. Myślami była gdzie indziej, na tamtej planecie, przed Anticalem, którego chciała zniszczyć za to wszystko, co przez niego straciła bezpowrotnie. Uderzyła pięściami w podłoże.

I wybuchła. A cała reszta nie miała już znaczenia...

Nie mogła dać się tym mackom ściągnąć z powrotem do piekła, co to to nie. Musiała dostać się do ojca i żadne piekielne moce jej w tym nie przeszkodzą. Wypuściła z ciała falę skoncentrowanej energii, co pozwoliło jej uwolnić ręce i nogi, i od razu wystrzeliła w górę. Szybko jednak cienie znów ją zatrzymały, choć wciąż starała się przeć naprzód, w górę. Wiedziała, że wyrywanie się nie przyniesie porządanego skutku, nic więcej jednak jej nie zostało. Przynajmniej do momentu, gdy nie usłyszała własnego imienia.
Spojrzała w dół, dostrzegając postać spowitą złocistą aurą super saiyanina. Musiała nieco przymrużyć oczy, by go rozpoznać, ale nie miała wątpliwości - dziadek przybył jej z odsieczą! Widziała, jak jego dłoń pokrywa się energią ki, a on sam tnie tuż przed nią. Odruchowo chciała zrobić krok w tył, choć w powietrzu było to raczej słabe zobrazowanie, a cieniste macki i tak blokowały jej ruch. Przynajmniej do momentu cięcia, gdyż właśnie wtedy poczuła, że cienie ustępują. Patrzyła zaskoczona, jak macki skupiają się na Brocco i już chciała lecieć mu z pomocą, kiedy usłyszała jego głos.
- Ale... - zaczęła i urwała. "To rozkaz!" było aż nad wyraz dosadne. Wahała się jeszcze przez moment, przypominając sobie żołnierzy z Armii, a także to, co wiedziała o saiyanach. Rasa kosmicznych wojowników zdawała się działać podobnie jak struktury RR, co znaczyło, że podwładny miał obowiązek wykonać rozkaz przełożonego. Przygryzła wargę, zaraz jednak się wyprostowała.
- Aye-aye, sir! - zawołała, wykonując salut, jaki nieraz widziała wśród żołnierzy, choć sama nie miała zbyt zadowolonej miny. - Nie daj się zabić, dziadku! - dodała jeszcze i wystrzeliła w górę, wedle rozkazu.
Mimo że z oczu ściekały jej łzy, nie odwracała się za siebie. Dziadek zabronił jej wracać, a z pewnością by to zrobiła, gdyby choć spojrzała. Tak jak tata stawał w jej obronie, tak dziś zrobił to dziadek, choć nie był typem łatwo okazującym emocje. Obiecała sobie, że nigdy nie zapomni jego poświęcenia, cokolwiek teraz miało go czekać...

Żółte chmury zniknęły, odsłaniając ciemność. Ay zatrzymała się na chwilę, ocierając zawilgocone oczy. Z Przyspieszonym oddechem walczyła z chęcią zawrócenia i pomocy dziadkowi, wiedziała jednak, że to był jedyny sposób, by mogła wydostać się z piekła i znaleźć ojca. Wzięła głębszy wdech, przyklepując własne policzki, a potem spojrzała w górę na pasmo jasności. Podleciała bliżej, zauważając, że to jakieś wąskie przejście, za którym zapewne świeci słońce. Przyspieszyła, po chwili będąc już przy szczelinie, zaczęła badać grunt, który wydał jej się dziwnie płaski, ale - co ważniejsze - zdatny do przesunięcia. Pchnęła mocno jeden z brzegów, przeciskając się przezeń, i wylądowała w jasności.
Zawisła w powietrzu, pocierając zalane światłem oczy, podświadomie też obniżając nieco lot, aż w końcu wylądowała na czymś płaskim. Z przymrużonymi wciąż oczami starała się zorientować w otoczeniu. Jej oczy w końcu przywykły do światła, a ona zdała sobie sprawę, że już była w tym miejscu. Obróciła się dookoła, zatrzymując spojrzenie na wielkiej postaci siedzącej na równie wielkim krześle. To był...
- Enma Daio! - zawołała nieco zaskoczona, zaraz jednak w jej oczach pojawiła się nuta złości. - Okłamałeś mnie! Mówiłeś, że trafię do nieba, a wylądowałam w piekle! Tam wcale nie jest miło! A tamten rogaty powiedział, że nie mogę spotkać się z tatą, bo jestem w piekle! Znaczy byłam... Teraz jestem tutaj...
Ochłonęła nieco, choć wciąż było po niej widać, że rozzłościła ją cała ta sytuacja. Teraz jednak patrzyła na olbrzyma ze swego rodzaju urazą w oczach. W końcu powiedział jedno, zrobił drugie i poniekąd ją oszukał, co jednak w skali ogólnej nie miało aż takiej wagi jak oszustwo Kamiego. Klapnęła na tyłek i rozczochrała własne włosy, chcąc chociaż tak się wyładować. Potem znów spojrzała na Enmę.
- Skoro już nie jestem w piekle... mogę spotkać się z tatą? - spytała już całkiem spokojnie. - Podobno jest u jakiegoś... Północnego Kaio? Jakoś tak mu chyba było...

Znalazłszy się przed obliczem wielkoluda odgrywającego rolę sędziego nad każdą duszą po śmierci, nie omieszkała wyłuszczyć mu swojego niezadowolenia faktem, że miast dostać się do nieba została zesłana w odmęty piekielne. Reakcja Enmy nieco zbiła ją z tropu. Co miało znaczyć, że sama jest sobie winna?
- Wariować? Ale... - starała się przypomnieć tamtą chwilę, całość zdarzenia. Rzeczywiście wtedy to Furia przejęła kontrolę, co wiele tłumaczyło. - Nie panowałam nad sobą... teraz już chyba kontroluję nową moc.
Przeciągnęła pasmo zielonkawych włosów do przodu, przyglądając się mu uważnie, a moment później odetchnęła, wracając do stanu pierwotnego. Zdawała sobie sprawę, że ta nowa transformacja to coś innego niż forma super saiyanina, czy też ten super saiyanin drugiego poziomu, którym miała się stać według Kamiego. Nie wiedziała, czym to właściwie jest, ale ta moc sprawiała, że czuła się niemal niepokonana.
Wróciła do spraw bieżących, pytając o możliwość spotkania z ojcem. Wspomniała też o tym całym Północnym Kaio, co wywołało u wielkoluda dość specyficzną reakcję. Czyli ten Kaio to jednak ktoś ważny.
- W porządku, zaczekam... - odparła z braku lepszego pomysłu, choć nie wiedziała właściwie, o co chodziło z tym "zadzwonię do niego". Nie miała raczej okazji korzystać z telekomunikacji.
Enma podniósł wielkie coś, co z obu stron miało zaokrąglenia, i przystawiając jedną końcówkę do ucha, wklepał jakieś cyferki w urządzenie, z którym owe "coś" było połączone kablem. Spojrzała na cały sprzęt z lekko przekrzywioną głową, kiedy usłyszała nowy głos, a po nim wymianę zdań z Enmą. Było coś o królu światów północy, czy jakoś tak, potem ten nowy ktoś pytał o nazwę mokrej łąki, a gdy sam sobie odpowiedział... Cóż, po krótkiej pauzie olbrzym nagle zaczął się śmiać, choć widać było po nim, że wcale nie chciał i nic go nie rozbawiło. Jej zresztą też. Bo jak można pomylić łąkę z polaną, co? Rozmowa wróciła na temat ucznia i wtedy gdzieś w tle usłyszała głos ojca. Nim jednak zdołała otrząsnąć się z chwilowego szoku, wielkolud już zakończył połączenie, odkładając słuchawkę na miejsce.
- Chwila! Czekaj! - zawołała, wręcz podbiegając do telefonu i podnosząc znów słuchawkę tak, że spadła z wyznaczonego jej miejsca. - Tato, słyszysz mnie?!
Jednak zamiast głosu bruneta słyszała tylko ciche pikanie. Spojrzała na Enmę Daio i jego wielki kubek kawy. Co on właśnie powiedział?
- Przebyć wężowe co? - nie za bardzo rozumiała, ale uniosła się w powietrze i przelewitowała kawałek we wskazanym kierunku, rozglądając się za jakimś wężem. Poza ogromem żółtych chmur dostrzegła parę platform, mnóstwo obłoczków dusz, a także długą, krętą ścieżkę niknącą gdzieś w dali.
- Mówisz o tym wywijasie tam w dali? - dopytała dla pewności, nie chciała bowiem zbłądzić gdzieś po drodze. - I jak przebędę tę drogę to trafię do taty, tak?
Znów obejrzała się na ścieżkę, próbując wypatrzyć jej koniec, na nic się to jednak zdało. Droga była kręta i tak długa, że Ay nie była pewna, czy tak właściwie ma ona ten koniec.
- W takim razie wyruszam! - oznajmiła i machnęła Enmie na pożegnanie. - Do widzenia, panie Enma!
I wystartowała w stronę początku drogi. A początki przeważnie bywają trudne...

z/t -> Wężowa Droga