Góry Tsurumai-Tsuburi

Była otoczona powidokami Miraia, wiedziała jednak, jak znaleźć wśród tych widm tego prawdziwego. Gdy tylko go poczuła, wystartowała ze swojego miejsca, chcąc zaatakować. Nie przewidziała tylko jednego - uniku. Już wbijała się w niego przedramieniem, już zaczynała sekwencję ciosów, kiedy poczuła, jak energia chłopaka przesuwa się w bok, a ona sama przenika przez widmową postać. Zdążyła tylko obrócić lekko twarz, podążając spojrzeniem za umykającym chłopakiem, w następnej zaś chwili poczuła uderzenie.
Potężny kopniak posłał ją na spotkanie ze zmrożonym gruntem. Osłoniła twarz na tyle, na ile była w stanie, i zaryła w pokrytą zlodowaciałym puchem ziemię. Pęd był na tyle duży, że pchał ją dalej, aż nie odbiła się kilka razy od podłoża, ostatecznie hamując z palcami wczepionymi w lodową pokrywę. Zatrzymała się w przysiadzie gotowa od razu wybić się i ruszyć z natarciem, nie zrobiła tego jednak.
Mirai stał tam, a w jego dłoniach migotała błękitna energia fali uderzeniowej. Popisowej techniki jej ojca, tej samej, którą chciała mu pokazać tamtego dnia, kiedy zginął. Tej samej, którą wystrzeliwała później raz za razem, chcąc choć w pewnym stopniu pozbyć się tego palącego uczucia gdzieś na dnie żołądka. Tego żalu, tej goryczy po stracie jedynej osoby, której nigdy nie wahała się ufać. Haricotto znów był żywy, ale był gdzieś daleko, a ona się zawahała. Wtedy też gdzieś z tyłu jej głowy zawył alarm, ostrzegając przed niebezpieczeństwem. Dlaczego? Bo właśnie poczuła za plecami tę wielką moc, którą wcześniej czuła w górach. Tę samą, której sygnaturę poczuła u tego szarego gumiaka, choć była wtedy dziwnie wyciszona, ledwie wyczuwalna. A teraz znów była w całej swej okazałości, tak blisko, tak niebezpiecznie blisko...
Stała w miejscu z szokiem wymalowanym na twarzy, nie mogąc choćby drgnąć. Sparaliżowało ją, jakby w tym jednym ułamku sekundy coś albo ktoś zatrzymał ją w czasie i tak pozostawił. Wszystko w całym jej jestestwie krzyczało wręcz "Uciekaj!", ona jednak nie była w stanie ruszyć się z miejsca. Stała jak wmurowana w podłoże, a do jej uszu powoli docierały głosy, choć zdawały się wpierw przechodzić przez jakiś dziwnie tłumiący filtr. Przekręciła głowę nieco w bok, słysząc dziwnie znajomy głos, i wtedy go zobaczyła. Wyglądał identycznie jak w momencie, gdy patrzyła na niego przez kulę Arisu, chociaż w tamtej chwili obserwowała bardziej Ryu. Ryu, którego tutaj nie było, a który być powinien. W końcu ojciec mówił, że się zjawi, w odpowiedniej chwili przybędzie i pomoże, że będzie wiedział. Gdzie zatem podziewa się Ryu? Co zrobił z nim Kami? Nie... Daimao? Tak go nazwał Ranzoku, więc zapewne to było prawdziwe imię Wszechmogącego. Zatem... co zrobił ze Smokiem?
Obróciła się twarzą znów w stronę Miraia akurat w chwili, gdy z ust tamtego nieznanego jej chłopaka wystrzelił strumień energii. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że był on saiyaninem, w dodatku na drugim poziomie super. Energia eksplodowała, a Ay musiała osłonić twarz przez rozbryzgami unoszącej się wraz z powietrzem masy śniegu. To ją trochę otrzeźwiło i na szybko przekalkulowała obecną sytuację. Z dwójki Brejkersów został jeden, ranny, drugiego wyeliminował Szary. Szary był potężny, ale ogoniasta nie wiedziała, czy może go skreślić z listy potencjalnych wrogów. Daimao z niej na pewno nie zniknie, tego była pewna całkowicie. Tym bardziej nie po słowach, jakie właśnie padały z jego ust. Zacisnęła pięści, zęby zgrzytnęły o siebie, gdy po ciele przeskoczyła iskra. Mirai zdawał się wciąż znajdować pod wpływem grubasa, choć bez jego wyraźnego rozkazu nie zrobi nic, w końcu nie wystrzelił tej fali uderzeniowej, prawda? Jak się jednak okazało, wciąż stanowił zagrożenie. Już po chwili stał tam, rycząc wściekle a jednocześnie agonalnie, na drugim poziomie przemiany, a dziewczyna podjęła decyzję. W duchu przeprosiła Eri, nie było innego wyjścia. Moc chłopaka zaczęła rosnąć, Szesnasty zarządził zmianę planów, a ona w tej samej sekundzie uwolniła pełnię mocy i z pełną prędkością wystartowała. Nie na Miraia, do którego po chwili zaczął lecieć rudzielec, a na tłuściocha, który sprawiał przyjacielowi Arisu cierpienie i wykorzystywał go jak zabawkę do walki z nimi. Żarty właśnie się skończyły, koniec kompromisów. Miała zbyt dużo do stracenia. Gdzieś tam moc Szarego obniżyła się gwałtownie, a to dało jej jasną odpowiedź: manipulował nią, ukrywał, gdy była taka konieczność. Gdzieś z tyłu głowy pojawiła się myśl, że ona też musi się tego nauczyć. Teraz jednak skupiała się na swoim celu.
Wleciała z kolanem prosto w twarz grubasa, pchając go w tył. Nie zwalniając ani na chwilę, zaczęła okładać go wściekle kopniakami, obracając przy tym ciałem, a w dłoniach przyciśniętych do boku kumulując błękitną energię. Cios, cios, kopnięcie od góry i...
- HAAA!
Krótkie warknięcie towarzyszyło wystrzeleniu wiązki ki, która uderzyła w przeciwnika z całą swoją mocą w i tak krótkim dystansie. Obserwowała miejsce, w które posłała wroga, upewniając się, że już więcej nie będzie sprawiał problemów. Jednocześnie przeskanowała swoim szóstym zmysłem najbliższą okolicę, chcąc wiedzieć, kto, gdzie i jak silny jest. Upewniwszy się, że tłuścioch nie wstanie, zerknęła najpierw na Daimao, posyłając mu wyzywające spojrzenie, a zaraz potem na Szesnastego, który... został przebity na wylot?! Tego się nie spodziewała! A na pewno nie tych wszystkich mechanicznych części, jakie z niego wystawały po przebiciu. Czyli... naprawdę był robotem... i to dlatego nie czuła jego ki. Czy to znaczyło, że Aiko też..? Zerknęła w stronę damskiej części towarzystwa. Czy to naprawdę robiło jej jakąś różnicę? Dla niej brunetka nie była jakąś maszyną, tylko przyjaciółką, tego też miała zamiar się trzymać i to chronić. Wystrzeliła z miejsca, zaraz lądując koło dziewczyn.
- Wszystko u was w porządku? - rzuciła krótko, wciąż obserwując całe pole bitwy. Dopóki była na Ziemi, miała zamiar bronić tego, na czym jej zależało. Choćby to miało trwać tylko ten jeden dzień, po którym resztę nie-życia spędzi tam, skąd ją wysłano - w zaświatach.

Tu nie było szans na kompromisy, na jakiekolwiek wahanie. Stawka była zbyt wysoka, a zagrożenie zdawało się mnożyć. Zmiotła grubasa falą uderzeniową, nawet nie zadając sobie pytania, czy mógł to przeżyć. W tej chwili jej to nie obchodziło. Mogła brzydzić się zabijaniem, mogła nie zaliczać go do listy kar dopuszczalnych, mimo wszystko wiedziała też, że musi w końcu dorosnąć. Nie może wiecznie być tą naiwną dziewczyną, głupiutkim dzieciątkiem, które brzydzi się uśmiercaniem. Zabijanie ludzi to jedno, zabijanie wroga, który z ludźmi nie ma właściwie nic wspólnego (poza podobną fizjonomią ciała) - to zupełnie inna kategoria. Nie zawsze sytuacja pozwala obyć się bez ofiar śmiertelnych, z pewnością nie dziś.
Pojawiła się przy dziewczynach, obserwując rezultaty wspólnych działań, wyniki planu Szesnastki. Ranzoku wystrzelił błękitną falę energii w Miraia, a powstały wybuch na moment przesłonił wszystkim widok. Gdy chmura pyłu po eksplozji opadła, wszyscy to zobaczyli. Maska pękła, częściowo się krusząc, wciąż jednak znajdowała się na twarzy aktualnie nieprzytomnego chłopaka. A wszędzie wokół rozrzucone były... części. Zerknęła na Aiko, widziała wyraźnie jej reakcję. Domyśliła się, że Szesnastka był nie tylko jej ochroniarzem, ale też przyjacielem, a teraz go traciła. Daimao pojawił się tuż przy oderwanej głowie rudzielca i zmiażdżył ją po chwili. Ay widziała, jak przyjaciółka się podrywa, wiedziała też, że gdyby nie bariera, w tej samej sekundzie biegłaby do niego ze łzami w oczach. Tak jak ogoniasta wtedy na Papayi...
Zgrzytnęła zębami, zaciskając mocniej pięści. Gniew wzbierał w niej coraz bardziej, a wraz z nim przed oczami pojawiały się kolejne sceny, niczym oliwa podsycająca ten buchający żarem ogień. Ciało ojca znikające w eksplozji, jej własna rozpacz, słowa Kamiego nim weszła do Pokoju Czasu, serce ojca przebijane ramieniem generała sakana. I Furia. Teraz pamiętała i znów czuła, jak Furia się przebudza. Przez tego zielonego drania Aiko płakała! W tej chwili nie tylko ona czuła wzrastającą furię. Ranzoku także.
Szary zaczął coś mówić, ten ciemny saiyanin też, ale żaden z nich nie mógł powstrzymać kolejnych zdarzeń.
- Ciemny, kryj! - warknęła w momencie, gdy aura wokół jej ciała znów eksplodowała wyładowaniami. W tej samej sekundzie wystrzeliła przed siebie, wyprzedzając również nacierającego blondyna. Leciała na pełnej prędkości wprost na Daimao, łącząc przed sobą obie pięści. Miała zamiar wbić się w niego niczym taran, by zaraz zalać go gradem ciosów na tors i głowę. Późniejsze kopnięcie w potylicę miało posłać go w stronę nadlatującego Ranzoku, by wraz z nim mogła zamknąć drania w nawale ataków z obu stron. Razem mieli większe szanse, a ich gniew współgrał ze sobą niczym dopasowane elementy jednego mechanizmu. Mogli tego dokonać, mogli go ukarać. Furia w niej wzrastała, przyćmiewając nikłą myśl, że właśnie zaatakowała twórcę smoczych kul, dzięki którym mogła odzyskać życie. W tej chwili czuła się żywsza niż kiedykolwiek wcześniej, a jakiś durny krążek nad głową zdawał się nawet nie istnieć. Nigdy nie pytała, co się z nią stanie, gdyby jakimś cudem ponownie zginęła. Taka myśl nawet jej nie zaświtała, nie miała pieprzonej racji bytu. Tym, który może dziś zginąć, będzie nie kto inny jak sam Daimao - kłamca, manipulator, niszczyciel. Tym razem to ona zniszczy jego, z pomocą blondyna, ale jednak.
Miała tylko nadzieję, że saiyanin zrozumiał przesłanie i będzie osłaniał Rock i Ari...