Plac ćwiczebny

Jak dziecko, na swoim własnym, prywatnym placu zabaw, prawda? Ale nie wszystkie zabawki widać działały tak, jak powinny. Przynajmniej nie za pierwszym razem. W prawdzie nie widziałaś gołym okiem, by coś utknęło w lufie, mimo wszystko należało ją przeczyścić, więc za to się zabrałaś. Zabezpieczyłaś broń, upewniając się, że w bębnie nie został żaden nieproszony pocisk, a potem zabrałaś się za przepychanie tej rurki, jaką była lufa. I rzeczywiście wycior po chwili wyłapał jakieś drobinki, których szybko się pozbyłaś, mogłaś zatem wrócić do testowania i sprawdzić, czy teraz będzie lepiej.
Tymczasem Leone skończyła kolejną serię testową, zapisując ostatnie wyniki, po czym odłożyła broń do pudła, oznaczyła i zaczęła szukać kolejnego kandydata do testu. Nagle jednak przystanęła, a sekundę później z jej gardła wyrwał się przeciągły pisk. No wiesz... taki, jaki przeciętne panienki nastolatki wydają na widok swojego idola. Jeden wielki pisk podniecenia.
- Jest! W końcu! Wreszcie go skończyli! Choć do mamusi, moje ty małe cacuszko!~~ - zawołała, dopadając do jednego z pudeł, z którego wyciągnęła coś na wzór małej snajperki z jakimiś dziwnymi częściami przy rękojeści i spuście. - Zdalnie ładowany karabinek z dyfuzorem energii ki z baterią o pojemności od jednego do półtorej tysięcy jednostek!~~ Czekałam całe wieki, aż Bulma puści cię wreszcie do testów!
Widziałaś w jej złotych oczach błysk podniecenia, gdy z fascynacją i wręcz uwielbieniem oglądała tę broń ze wszystkich stron. Dosłownie wszystkich. Zerkała na panel z instrukcją, z dzikim uśmiechem przełączając kolejne ustrojstwa.
- No oczywiście, że bateria pusta, nie może być idealnie, prawda? - mruczała do siebie, a potem tak po prostu stanęła na pozycji do strzału, ujmując broń tak, jakby miała jej zaraz użyć - z lufą lekko pochyloną ku dołowi, jeszcze nie celowała. - Zobaczmy, czy nie wyszłam z wprawy...
Odetchnęła głębiej, przymknęła powieki i po prostu zastygła w bezruchu. Przez dwie-trzy sekundy właściwie nic się nie działo, zaraz potem usłyszałaś charakterystyczny dźwięk ładowania, delikatny pisk czy syk, któremu towarzyszyło delikatne pobłyskiwanie na pasku załadowania. Czerwona kreska, dwie trzy, potem pomarańczowe, żółte, aż wreszcie kilka zielonych, po zaświeceniu których karabin dał sygnał pełnego naładowania.
- Świetnie! Czyli wciąż pamiętam! A teraz przejdźmy do zabawy!~~ - blondynka uniosła broń do strzału, oblizując lubieżnie usta. Przełączyła coś przy spuście, wycelowała i strzeliła.
BUUUUM! Potężna wiązka wyfrunęła z zawrotną prędkością z lufy karabinu, uderzając w tarczę i niszcząc całą ścianę, Leo zaś poleciała w tył, lądując plecami na kilku kartonach. Mogłaś zauważyć, jak bariera wokół placu błyska falami światła, niwelując destruktywną moc tego wystrzału. Złotooka podniosła się do siadu i z szokiem wymalowanym na twarzy przyglądała swojemu dziełu.
- Ups... - wypaliła, drapiąc się z tył głowy, i wytknęła przy tym lekko język. Ktoś tu chyba przesadził z mocą...

Zajęłaś się swoją częścią roboty, w duchu ciesząc się z farta, jakiego miałaś dzisiejszego dnia. W końcu spóźniłaś się i to ostro, a do tej pory nie spotkała cię żadna większa reprymenda. No, może czegoś w tym rodzaju doświadczyłaś już przy recepcji (panno "nie mam pani nazwiska na liście" de la Rosa), ale ostatecznie nie było tak źle, nie? No i zamiast ślęczeć nad jakimiś papierami, czy nosić kawę, co podobno bardzo często jest rolą stażystów - parzenie kawy - ty miałaś całkiem przyjemne zajęcie. Nic tylko się cieszyć, prawda?
Wyczyściłaś lufę i ponowiłaś próby testowe, które teraz plasowały się na o wiele lepszych wynikach. Zapisałaś wszystkie uwagi i wysłałaś w pliczku na serwer, chcąc się zabrać za kolejną broń do testu. Nim to jednak nastąpiło, usłyszałaś pisk podniecenia w wykonaniu blondynki. Przyglądałaś się z uśmiechem, jak twoja aktualna przełożona rozpływa się nad jakimś wypasionym karabinkiem, oglądając go z dosłownie każdej strony. Twoją uwagę przykuło jednak jedno sformułowanie odnoszące się do źródła mocy tej broni - energia ki. Cóż to takiego było? Nie miałaś pojęcia, a przecież na studiach przerabiałaś chyba wszystkie znane ludzkości źródła energii. Czym więc była ta tajemnicza ki? Nowatorski rodzaj pocisków brzmiał całkiem nieźle, mimo to Leo rzeczywiście nie szukała magazynka, a i sama broń nie wyglądała, jakby takowy posiadała. To jednak nie przeszkadzało blondynce w ustawieniu się niemal do strzału mimo prawie pustego stanu naładowania baterii. Baterii, która moment później zaczęła się samoistnie ładować?
Mogłaś się zastanawiać, jak do tego doszło, skąd się wzięła energia, która naładowała broń, albo czym właściwie była ta tajemnicza ki. Tajemnicza, bo właściwie nigdy o niej nie słyszałaś, a przecież powinnaś, prawda? Na studiach profesorowie wykładali o praktycznie wszystkich źródłach energii, prawda? A jednak...
Dużo czasu na rozmyślania ci nie dano, bo oto doznałaś kolejnego szoku - pocisk, a raczej wiązka energii, która wyleciała z lufy, była na tyle potężna, że zniszczyła doszczętnie tarczę wraz ze ścianą, na której ta była umieszczona, a także odrzuciła samą strzelającą. Destruktywną moc tej broni obrazowała również reakcja bariery nad waszymi głowami. Wyszedłszy z tego chwilowego szoku, postanowiłaś sprawdzić stan Leone. Kobieta siedziała wśród porozwalanych kartonów, z których powypadało kilka sprzętów, nie przejmowała się jednak nimi, a oglądała z uwagą karabin.
- Idiotka ze mnie, powinnam była zmniejszyć moc przed strzałem... - mruczała pod nosem, wciskając jakieś guziczki na bocznym panelu. - Ale kto normalny daje do testów prototyp z domyślnym ustawieniem maksymalnego poboru ki? Bulma chyba zwariowała...
Chyba nawet zapomniała o twojej obecności, a przynajmniej do momentu, aż się nie zbliżyłaś i nie odezwałaś. Podniosła na ciebie nieco zdziwione spojrzenie i zamrugała kilka razy. Dopiero po tych dwóch, trzech sekundach oprzytomniała i zaczęła się podnosić.
- To nic takiego, zwykły odrzut, gorsze rzeczy przechodziłam, nie martw się - rzuciła z wesołym uśmieszkiem i odruchowo potarmosiła ci włosy. Chwilkę jej zajęło, nim zdała sobie z tego sprawę, szybko więc zabrała rękę, przepraszając krótkim "sorki". I już właściwie miała odpowiedzieć na twoje pytanie, gdy od strony budynku dobiegł rozdrażniony kobiecy głos.
- Kto, do kurwy nędzy, puścił na testy mój prototyp blastera?! Mówiłam tym kretynom, żeby niczego nie dotykali! Banda konowałów bez mózgu! Natychmiast oddajcie mi ten karabin!
Wściekła Bulma Briefs niemal dosłownie buchała piorunami na wszystkie strony. Leo skuliła się na moment, przeczuwając kłopoty, zaraz potem jednak przeszła do przodu, ręką sygnalizując ci, byś trzymała się z tyłu. Wyszła rozwścieczonej kobiecie naprzeciw.
- Dobra, mój błąd, nie sprawdziłam poboru mocy przed strzałem, ALE! - przerwała niebieskowłosej, nim ta zdążyła się wtrącić. - Bulma, wiesz dobrze, że karabin jest gotowy do testów, a nie ma nikogo lepszego ode mnie, kto ci wyłuska wszystkie możliwe mankamenty tego cacka!
- Nie obchodzi mnie to! Nie dopuściłam broni do testów, bo jeszcze nad nią pracuję! - warknęła rozeźlona panna Briefs, na co Leo aż nazbyt wyraźnie przewróciła oczami.
- Od pięciu lat coś przy niej majstrujesz i ciągle poprawiasz! - odwarknęła równie ostro. Czy to właściwie była rozmowa między pracownikiem a pracodawcą? - Tyle razy ci mówiłam, że bez testów nie skończysz tego prototypu! Daj mi chociaż dokończyć ten jeden głupi test, skoro już i tak naładowałam go swoją ki, dobra?!
- Żebyś rozwaliła cały kompleks? Ha, dobry żart. Lepiej zajmij się swoją podkomendną, a nie stawiasz mi warunki - zakomenderowała wynalazczyni, wyciągając rękę po swoje dzieło. Jednak ku jej zdziwieniu, a zapewne również przerażeniu, blondynka zamiast oddać broń w jednym szybkim manewrze dobyła jej i wycelowała w niebieskowłosą. Niebieskowłosą, która aż odskoczyła w tył, unosząc dłonie w obronnym geście.
- Skończę ten test, czy ci się to podoba czy nie - oznajmiła twardo złotooka, szybko zmieniając ustawienia karabinu. - Zawsze kończę to, co zaczęłam, pamiętasz?
Leone odbezpieczyła broń, co poskutkowało zaciśnięciem powiek trzymanej na muszce kobiety, nie została ona jednak odstrzelona. Leo w jednym płynnym ruchu obróciła się w stronę kolejnej ścianki z tarczami i puściła serię pojedynczych strzałów. Widziałaś, jak błękitne wiązki energii przemykają w powietrzu, zderzając się z hukiem z celem, a strzelec przesuwa lufą raz w jedną, raz w drugą stronę, namierzając kolejne tarcze, które w ułamku sekundy przyozdabiane były pięknymi dziurami w samych środkach. Karabin zapikał, blondynka oddała ostatni strzał, po czym zabezpieczyła broń, a następnie wcisnęła w ręce wciąż roztrzęsionej twórczyni.
- Skończyłam - rzuciła po prostu, a potem zawróciła w stronę kartonów, gdzie upadł jej tablet. Wprowadziła kilka danych do panelu, wysłała, a potem spojrzała groźnie na ciebie. - Co tak stoisz, mała? Do roboty. Sprzęt sam się nie przetestuje.
I wcisnęła ci w ręce coś, co na pierwszy rzut oka przywodziło na myśl suszarkę do włosów, ale z pewnością nią nie było. Sama zaczęła szukać innej broni do przetestowania, a jej postawa jasno wskazywała, że chwilowo nie jest w nastroju na pogawędki. Bulma w tym czasie stała w miejscu z zszokowaną miną, nie wiedząc do końca, czy właśnie jej życie było zagrożone, czy może jednak nie. Szybko jednak otrząsnęła się z tego marazmu, odchrząknęła i bez zbędnych słów opuściła plac. Ona i jej prototyp.
- Głupia, uparta flądra... - mruknęła jeszcze pod nosem blondynka, choć niespecjalnie kryła się z tym komentarzem. A potem znów wycelowała w tarcze i zaczęła strzelać.
Cóż, twoje pytania będą musiały jeszcze poczekać na uzyskanie odpowiedzi. A może jednak warto zaryzykować małe starcie z rozdrażnioną złotooką? Twoja wola~~

Mogłaś martwić się stanem nowej koleżanki, wszak pierwszy raz byłaś świadkiem podobnego zdarzenia, prawda? Wyglądało jednak na to, że z Leone naprawdę było wszystko w porządku. Ruszała się normalnie, więc chyba żadnego większego urazu nie doznała.
- Serio, nie musisz się martwić - rzuciła jeszcze, następnie odruchowo tarmosząc cię po głowie. Gdy jednak usłyszała twój mały komentarz, to ona uniosła ku górze brew w lekkim zdziwieniu i już otwierała usta, żeby odpowiedzieć, gdy nadszedł huragan.
Powiedzieć, iż Bulma Briefs była wkurzona, byłoby niedopowiedzeniem stulecia. Z drugiej strony zaś starła się ona słownie z blondynką, która chyba nie dopuszczała słowa "nie" w konwersacji. Ostra wymiana zdań skończyła się nieomal tragedią, choć tylko z pozoru, mimo wszystko zachowałaś czujność gotowa wkroczyć w razie potrzeby. Takiej jednak nie uświadczyłaś. Leo ostrzelała pobliskie tarcze, rozładowując tym samym broń, spisała wyniki testu (na który nie dostała i tak zgody), a potem wcisnęła karabin w ręce jego twórczyni, wracając do swojej roboty. Oczywiście nie obyło się przed reprymendą dla ciebie, w końcu stałaś jak ten kołek, zamiast pracować, co nie? Dostałaś w ręce pseudosuszarkę, a po chwili zostałyście na placu już tylko we dwie.
Mówi się, żeby nie drażnić lwa, bo ugryzie. Ty ewidentnie pociągnęłaś za ogon już wkurzonego lwa swoimi kolejnymi słowami. Złotooka, zmarszczyła brwi, patrząc na ciebie ze złością, a im więcej mówiłaś, tym wyraźniejsza była jej złość. Widziałaś, jak odwraca się w twoją stronę, odkłada trzymaną w ręku broń i... sekundę później była tuż przed tobą, z twoją koszulką w garści. A ty chwilowo nie miałaś gruntu pod stopami.
- Ty mała, pyskata dziewczyno, myślisz, że wszystkie rozumy pozjadałaś? - warknęła ci prosto w twarz, a w jej złotych oczach dostrzegłaś dziwne błyski. - Nic nie wiesz o naszej relacji, o czymkolwiek, a już rzucasz opiniami z przedszkola, co? Jakbyś nie zauważyła - Bulma nie udzieliła zgody na test, a i tak go dokończyłam. Zastrzeliłam ją? Nie. I wbrew pozorom nie zrobiłabym tego. Mogę komuś grozić bronią, ale nie jestem mordercą, więc daruj sobie te...
~~PIK PIK PIK~~ Połączenie przychodzące ~~PIK PIK PIK~~ - rozległ się nagle elektroniczny głosik, który swoje źródło miał na nadgarstku blondyny. A dokładniej - w zegarku na nim umieszczonym. Leo zgrzytnęła zębami, ale zaraz odstawiła cię na miejsce i kliknęła coś na panelu zegarka.
- Czego? - warknęła z wyraźną irytacją, niemal miażdżąc cię swoim spojrzeniem. Odpowiedział jej męski głos z zegarka.
- Wow, wow, wow! Co tak ostro, Lwico? Aż taki zły dzień w robocie? Myślałem, że dziś testujesz broń, a przecież uwielbiasz strzelanki.
- Lubbie, streszczaj się, o co chodzi? - mruknęła z lekkim przewróceniem oczami, ale mogłaś zauważyć coś jeszcze - już nie wydawała się taka wściekła.
- Za parę minut powinnaś kończyć, co nie? Więc pomyślałem, że wyskoczymy razem na jakieś piwko czy coś. Co ty na to? Aka też będzie... chyba. Ma jeszcze coś do załatwienia. Ale kazała sobie zamówić ciasto, więc raczej się z nami wybierze. Więc?
Blondynka zerknęła na godzinę, dziwiąc się nieco, że już tak późno, a potem westchnęła.
- Zobaczę, co da się zrobić, muszę jeszcze nową stażystkę odstawić do Avy - mruknęła tylko, kątem oka zerkając na ciebie.
- Stażystka? Ładna? Zabierz ją ze sobą! - zawołał wesoło chłopak po drugiej stronie, co u Leo wywołało kolejny przewrót oczami.
- Raczej irytująca, ale niczego sobie - rzuciła lekko, a potem obróciła się na pięcie i ruszyła w stronę budynku. - Mała, fajrant na dziś. Odłóż sprzęt i leć się zameldować, ja zaraz dołączę!
I tyle z rozmowy, blondynka po prostu cię tu zostawiła, znikając w środku. Swoją drogą serio zrobiło się już późno. Zostało ci piętnaście minut przepisowego czasu pracy, więc może lepiej rzeczywiście podskocz do pani Silvy i się zamelduj? Chyba pamiętasz numer pokoju, prawda?

Bardzo łatwo jest się przeliczyć, gdy nie znasz możliwości drugiej osoby. W tej chwili igrałaś z ogniem i robiłaś to właściwie specjalnie. Czy jednak mogłaś przewidzieć, że Leone będzie aż tak szybka, iż nawet się nie zorientujesz, kiedy się do ciebie zbliży? Słowa rozwścieczonej blondynki nie robiły na tobie wrażenia. W sumie taki był twój cel - by wyżyła się na tobie, nie kimś innym. Czy to nie czyni z ciebie masochistki? Albo niedoszłej samobójczyni? Nie mogłaś wiedzieć, gdzie leży granica, prawda? A jednak uniknęłaś egzekucji.
Wybawienie przyszło wraz z połączeniem, którego autorem był znajomy blondyny, niejaki Lubbie. W trakcie rozmowy zgromadzony w kobiecie gniew zaczął ustępować, ulatywać wręcz, a ty mogłaś odetchnąć z ulgą. Komplement, a raczej coś na jego kształt, nie uszedł twojej uwadze, nie miałaś jednak szansy na reakcję większą niż sam uśmiech. Złotooka po chwili po prostu ogłosiła koniec pracy i zniknęła wewnątrz budynku. Tobie pozostało właściwie już tylko zgłosić się do przełożonej z raportem dzisiejszej pracy, a potem fajrant. Ruszyłaś zatem w stronę pokoju z numerem dwadzieścia osiem.
Nim jeszcze weszłaś do środka, usłyszałaś dwa głosy - kobiece. W sumie oba mogłaś rozpoznać, bo miałaś już do czynienia z tymi paniami, mimo wszystko zastałaś je w trakcie poniekąd prywatnej rozmowy.
- No nie rób mi tego, obiecałaś... - mruknęła Leo z wyraźną pretensją.
- Wybacz, ale naprawdę nie mogę. Widzisz przecież, że mam jeszcze trochę papierów do obrobienia, zanim będę mogła wyjść - tłumaczyła spokojnie Silva, rozmasowując skronie. - Nadgodziny są upierdliwe, ale spadają na mnie jako szefową wydziału. Wynagrodzę ci to jutro, Leo.
Wzrok szatynki powędrował w bok, na twoją osobę, co też nie umknęło blondynce. Złotooka obrzuciła cię przeciągłym spojrzeniem, a potem westchnęła i skierowała się do wyjścia.
- Zapomnij, nie było tematu - rzuciła tylko, wymijając cię bez żadnego więcej słowa.
- Leo, to nie... - próbowała coś jeszcze dodać Ava, nawet wstała zza biurka, nie zdążyła jednak. Drzwi za blondynką zdążyły się już zamknąć. Westchnęła ciężko, przecierając dłonią twarz. - Czasem jest tak cholernie uparta, że mam ochotę ją udusić... Przepraszam, z pewnością nie przyszłaś tu słuchać sprzeczek. Z dzisiejszego dnia będziesz musiała sporządzić raport pracowniczy, tam są druki.
Machnęła ręką na regał, gdzie widziałaś skrzętnie opisane półki z odpowiednimi formularzami. Szybko znalazłaś ten okraszony pięknym nagłówkiem "Raport pracy" i mogłaś się w niego zaopatrzyć. Rubryczki były dość jasno opisane, nie będziesz raczej miała problemu z samym wypełnieniem druku.
Podrzuć mi uzupełniony raport jutro, jak tylko przyjdziesz do pracy. Leo sprawdzi poprawność, pokwituje i tyle, dzień zaliczony. A teraz wybacz, ale mój dzień pracy jeszcze trochę potrwa...
Uśmiechnęła się lekko, choć mogłaś dostrzec w tym uśmiechu zmęczenie. Cóż, fucha na takim stanowisku potrafiła być męcząca, co nie? Tak czy inaczej twoja rola na dziś się skończyła, mogłaś zatem iść, gdziekolwiek cię nogi poniosą. Silva i tak już skupiła całą swoją uwagę na przeglądanych dokumentach.
Gdy wychodziłaś, gdzieś na końcu ulicy dostrzegłaś blond czuprynę Leone, a tuż obok chłopaka o lekko przydługich acz zielonych włosach, który chyba coś jej tłumaczył. Oboje jednak po chwili zniknęli za zakrętem i tyle ich widziałaś...