Polana

Owszem, Aymi była silna, potężna nawet z perspektywy niektórych osób, nie uważała się jednak za jakiegoś mega wojownika. Miała potencjał, rozwijała się i rosła w siłę, by chronić własną rodzinę przed zagrożeniami. Nic więcej, nic mniej. Nie zależało jej na tym, by być wszechpotężną, by pokonywać przeciwników jednym uderzeniem, tylko by jej siła wystarczyła do obrony tego, co kocha - bliskich. Zaliczał się do nich także Mirai, dlatego też prosiła bożka o pomoc. To ona urządziła tak brata i choć zrobiła to na jego prośbę - wciąż bała się skutków tego czynu. Bała się, że chłopak może nie przeżyć.
- Rozumiem, lećmy więc - odpowiedziała Unmeiowi, dobrze już znając technikę teleportacji, jaką stosowali kaioshini. Nim jednak do niej doszło, w domu pojawiły się trzy kolejne osoby. Zmarszczyła nieco brwi, widząc padającego z nóg Ranzoku, bardziej jednak martwiła się stanem córki. Luna drzemała sobie spokojnie, więc Ay wzięła ją delikatnie na ręce, uśmiechając się lekko. Dopiero po chwili dotarł do niej sens słów Haricotto.
- Zaraz... co? - spytała tępo, czując, jak narasta w niej gniew. W następnej sekundzie cała grupa znalazła się już w zupełnie innym miejscu.
Nie rozglądała się po okolicy, wystarczył jej jeden rzut okiem, by się zorientować, że wylądowali na jakiejś polanie. Przyklęknęła, odkładając wciąż jeszcze śpiącą małą na trawę, po czym wyprostowała się i zgromiła ojca wzrokiem.
- Ty... - syknęła, a moment później znalazła się przed saiyaninem, chwytając przód jego koszuli i przyciągając go bliżej siebie. Skrzywiła się wyraźnie, czując mieszaninę zapachu alkoholu i rzygowin z ust mężczyzny. Zgrzytnęła zębami. - Zabrałeś moją córkę na wyspę Kame tylko po to, by urządzić tam sobie libację alkoholową?! Ona nie ma nawet dwóch lat, a ty miałeś jej pilnować! Wiesz w ogóle, co to znaczy?! Zdajesz sobie sprawę, że gdyby cokolwiek jej się stało, to byłaby twoja wina?! Mogła się przykładowo utopić, a ty byś nawet tego nie zauważył, bo byłeś zajęty sake z kumplem! Ostatni raz zostawiłam cię samego z Luną! Już nawet Shade lepiej się sprawdza w roli ojca, choć daleko mu do ideału!
Nie hamowała gniewu. W kwestii bezpieczeństwa córki była stuprocentowo poważna i nic, absolutnie nic nie mogło jej zatrzymać, gdy to bezpieczeństwo było zagrożone. Może dlatego nie zauważyła wyładowań, jakie z każdym kolejnym wypowiadanym słowem co raz bardziej się uwidaczniały. Nawet jej włosy, początkowo płomienne, później migające zielenią, nastroszyły się od nadmiaru energii, jaka mimowolnie była przez nią emitowana. Stała na granicy transformacji, z której nie korzystała od dobrych kilku lat. Wystarczyła jeszcze tylko jedna iskra, krótki zapłon...
- Oka-chan, czemu ksycys na dziadzia? - usłyszała nagle nieco zaspany głos małej dziewczynki, która właśnie siadała na trawie, przecierając oczka. - Dziadzia nabroił?
- Tak, nabroił - odpowiedziała sucho, ale od razu się uspokoiła. Nadal była zła, ale wszelki wpływ jej emocji na otoczenie czy jej własną osobę ustał. Puściła koszulę Hariego, odpychając go lekko od siebie, a potem odwróciła się na pięcie. - Unmei-san, przepraszam za to. Pomóżmy, proszę, Miraiowi.
Podeszła do córki, biorąc ją od razu na ręce, a potem spojrzała na kaioshina i wciąż nieprzytomnego brata. W tej chwili odpowiedzi na wcześniej zadane przez ojca pytania były tak istotne, jak śnieg po zimie sprzed siedmiu lat - wcale.

Świadomość, że jej własny ojciec wolał raczyć się sake z kumplem zamiast opiekować wnuczką, jak należy, doprowadzała ją do szału. Była przeczulona na punkcie córki, bo sama wiedziała, co znaczy wychowywać się samotnie i w cierpieniu po stracie, a nie chciała, by Luna podobnie cierpiała. Kiedykolwiek. Widząc jednak zlewcze zachowanie Hariego, miała ochotę go rozszarpać. I pewnie by to zrobiła, gdyby nie pobudka małej. Zgrzytnęła więc tylko zębami, uspokajając się, w końcu Luna była wciąż za młoda, by pokazywać jej jawną przemoc wobec członków rodziny. I chyba dobrze, że nie miała pojęcia o nieproszonych gościach, z którymi na oczach wnuczki ścierał się saiyanin.
- Pod wpływem alkoholu spada drastycznie percepcja, mógłbyś nawet się nie zorientować, że coś jest nie tak - mruknęła jeszcze, obrzucając bruneta srogim spojrzeniem. - A to, że ją czułeś, nie znaczy, że miałeś ją w zasięgu wzroku. Swojego zdania nie zmienię i tak.
I tyle w temacie. W tej chwili i tak ważniejszy był Mirai i jego stan. Nie musieli czekać długo, by w okolicy pojawili się inni bogowie. Od razu rozpoznała niższego z nich, witając oboje skinieniem głowy. Nie była nigdy zbyt religijna, w dodatku miała już na pieńku z Kamim (a raczej on miał na pieńku z nią), więc też nie podchodziła do nich z jakąś czcią, po prostu okazywała szacunek. Chociaż biorąc pod uwagę ich marną pomoc (lub relatywny jej brak) w walce z Breakersami, nie miała właściwie powodu do szacunku względem któregoś z nich. Mimo wszystko miała kulturę osobistą i potrafiła rozpoznać drabinkę hierarchii w świecie. I chyba w jej rodzinie była jednak jakaś czarna owca, a imię jej - Haricotto. Zdzieliła ojca przez łeb.
- Zachowuj się, jesteśmy tu gośćmi. Jaki przykład dajesz wnuczce, co? - syknęła w jego stronę, zaraz potem zwracając się ku bogom. - Wybacz jego brak manier, Shin-san, wywietrzały mu przez lata.
Nie musiała wyjaśniać celu ich wizyty, bo Unmei zrobił to za nią, a do tego sam Shin zauważył ich dwóch nieprzytomnych towarzyszy. Po chwili zatem ten drugi, Kibito, przykucnął przy jej bracie oraz urżniętym w trzy dupy androidzie, obejmując ich ciała jasną aurą. Moment później czerwonowłosy odzyskał przytomność, a blondyn... Cóż, nim Aymi się nie przejmowała, więc nawet nie zwróciła uwagi na wygłupy ojca. Luna to co innego, chichotała cicho pod nosem, ale nie zbliżała się. Wolała zostać z mamą. Mirai zorientowawszy się w sytuacji, oczywiście poderwał się do pionu i skłonił kaioshinom. Ay na ten widok tylko przewróciła lekko oczami, ale nie komentowała.
- Mirai, to jest właśnie Luna, moja córka. Skarbie, poznaj wujka Miraia, to młodszy brat mamusi - przedstawiła sobie nawzajem małą i braciszka, a dziewczynka grzecznie się ukłoniła, podobnie jak wcześniej sam chłopak.
- Miło cię poznać, wujku Milaju! - wyszczerzyła się w uśmiechu, a Ay tylko lekko poczochrała jej włosy, samej również delikatnie się uśmiechając.
Przyszła jednak pora wyjaśnień, a dwójka przybyszów z przyszłości miała co wyjaśniać. Płomiennowłosa nie wiedziała w prawdzie, że podróże w czasie są zakazane, wszak już wcześniej Mirai cofnął się, by uchronić ją przed staniem się zabawką TB, ale sam fakt, dlaczego ta dwójka znajdowała się tu i teraz, należało wytłumaczyć.
- Nie powinniśmy też zawiadomić Chronoi-san? - spytała tylko w ramach wtrącenia. - No wiecie... jest przecież kaioshinką czasu, czy coś.
Czy coś... Pięknie powiedziane, Aymi. Naprawdę pięknie...

Słysząc słowa ojca, tylko przewróciła oczami. Nie miała pojęcia, w jakich chorych urojeniach widział ją latającą po lesie bez gaci, ale chyba wolała nie znać szczegółów. Jedyny okres, w którym mogła latać z gołym tyłkiem, to wczesne dzieciństwo, a w nim Haricotta stety niestety nie było.
- Nie wiem, co i kiedy ci się śniło, nie wnikam - mruknęła, nawet na niego nie patrząc. - I nie mam pojęcia, jak matka z tobą wytrzymywała.
Naprawdę, czasem miała dość jego dziecinnego zachowania. W większości przypadków, znacznej większości gwoli ścisłości, to ona bardziej mu matkowała, niż on wywiązywał się z roli ojca. Chociaż może to domena saiyan, że nie przejmują się zupełnie swoimi dziećmi? W końcu Shade też zachowuje się tak, jakby miał w głębokim poważaniu, na kogo wyrośnie ich córka. I co ona w nim widziała? Westchnęła ciężko.
Przedstawiła sobie brata i córkę, przyglądając się, jak na twarzy obojga szerzy się uśmiech i oboje zbijają żółwika. Wyglądało na to, że się polubili, więc może choć Mirai podejdzie do spraw wychowawczych względem Luny z jakąś większą powagą niż reszta. W końcu miał te same geny po matce co i ona. Może to ich właśnie różniło od typowych małp saiyańskiej rasy?  Mieszanka krwi ludzkiej niwelowała odpały wśród potomstwa? Być może.
Unmei zażyczył sobie spotkania z Dai Kaioshinem, a po chwili ten zwany Kibito zniknął, zapewne w celu sprowadzenia wyżej wymienionego jegomościa. Moment później Shin odpowiedział na jej pytanie odnośnie Chronoi, wspominając coś przy okazji o wahaniach w czasoprzestrzeni. Aymi zerknęła na brata i jego przyjaciela, ale nie odezwała się. Może dlatego, że w tej samej chwili wrócił Kibito z jeszcze jednym gościem, który to musiał być tym Dai Kaioshinem. Dziewczyna skłoniła z szacunkiem głowę na jego przywitanie, na co Luna ukłoniła się grzecznie. Wiedziała, że mama rzadko kiedy się kłania, a bardziej właśnie robi ten gest głową, należało więc ładnie się przywitać z panem grubciem. A potem schować się za mamusią, gdy uśmiech pana grubcia zmienił się w poważny grymas.
Ay przysłuchiwała się słowom nowoprzybyłego, zastanawiając, kim właściwie są ci cali Zeno i Beerus. Mimo wszystko milczała, pozwalając Unmeiowi wyjaśnić sytuację. W końcu to on i Mirai złamali jakieś prawo i to do nich kierowane były słowa mężczyzny. Nie zamierzała się wtrącać. Jeszcze.

Na szczęście wszystko szło w dobrym kierunku. Tak jakby... Dai Kaioshin zweryfikował prawdomówność Unmeia, wierząc w jego wytłumaczenie, jednakowoż mimo wszystko musiał zawiadomić Lorda Beerusa, Boga Zniszczenia, o zaistniałej sytuacji. Wychodziło na to, że sprawie trzeba się lepiej przyjrzeć i dokładnie ją zbadać. Ay słyszała oczywiście tę całą wzmiankę o Turnieju Mocy, ale nie wnikała. To nie jej sprawa, nie miała zamiaru się wtrącać bez wyraźnego powodu. Dlatego też milczała, gdy Mirai dopytywał o Beerusa i Zeno, słuchała, jak Dai Kaioshin wszystko tłumaczy i tylko przewróciła oczami na reakcję własnego ojca. Taa, niech jeszcze stanie przed tym całym Bogiem Zniszczenia i zaproponuje mu sparing! Unicestwienie murowane!
Grubasek poleciał po Beerusa, a reszcie pozostało ogarnąć tutejszy bajzel do jego powrotu. Jaki bajzel? Ano głównie zalatujący sake blondyn, no i napalony na walkę z silnymi gośćmi saiyanin, który nie potrafi się zachować odpowiednio. Dlaczego? Bo ma to w dupie. Trzeba nazywać rzeczy po imieniu, prawda? Shin chyba też uważał, że lepiej byłoby się tej dwójki pozbyć na czas wizyty Boga Zniszczenia, co łatwo załapał Mirai, sugerując, by Kibito zabrał obydwu gdzieś indziej, na wyżerkę.
- Tak, leć, zanim z głodu zaczniesz zżerać tutejszy trawnik - mruknęła jeszcze płomiennowłosa, machnąwszy ręką, jakby było jej wszystko jedno. Gdy zaś cała trójka zniknęła, odetchnęła z ulgą. Do wtóru z bratem i kaioshinem. - Rozumiem powagę sytuacji, nie będę się wtrącać nieproszona - zapewniła jeszcze.
Zaraz potem Aymi przykucnęła przy córeczce, nakazując jej, by również była cicho i nie wychylała się w miarę możliwości. Mała tylko przytaknęła i znów wtuliła się w matczyną nogę. A w następnej chwili w błysku pojawił się Dai Kaioshin w towarzystwie jeszcze dwóch gości... z czego jeden był wyliniałym kotem. Super. A żeby było jeszcze lepiej, kocur ten zażądał przedstawienia Miraia i Unmeia pod groźbą "wymazania wszystkich". Po prostu pięknie. Ay poczuła mocniejszy chwyt na nogawce.
- Oka-chan, boję się pana kota... - chlipnęła cicho Luna, na co matka zareagowała od razu - przykucnęła i objęła ją ramionami, chroniąc w nich. Wzrok jednak miała skupiony na Beerusie.
- Ciii, maleńka, mamusia nie da ci zrobić krzywdy - szepnęła małej na ucho. Kocur może i był jakimś wielkim Bogiem Zniszczenia, ale nie zamierzała pozwalać mu zrobić cokolwiek Lunie. Co to, to nie.

Aymi przeczuwała, że sprawa z Beerusem będzie problematyczna. Wskazywała na to już jego "kapryśność", jak to określił Shin. Zaś pojawienie się kocura w towarzystwie jeszcze jednego gościa (pomijając Dai Kaioshina, który ich tu ściągnął) i postawione przez niego ultimatum tylko podkreśliły negatywny odbiór tego bożka.
Wezwany do przysłowiowej tablicy Unmei przyklęknął przed Beerusem, przedstawiając siebie i swojego protegowanego. Ay widziała, jak wzrok kocura na krótką chwilę zawisa na niej i jej córce. Skrzywienie kocich warg wystarczyło, by dziewczyna nawet bez usłyszenia podszeptów skierowanych do Whisa odpowiednio je zinterpretowała. A to stawiało kolejną kreskę na osobistej liście "lubię/nie lubię" przy imieniu wyliniałego kota. Szczególnie nie spodobało jej się podsumowanie zachowania dwójki z przyszłości. Według niego mieli tam zostać i dać się pozabijać?
Wyglądało na to, że pan Bóg Zniszczenia wydał na Unmeia wyrok. Cokolwiek jednak chciał mu zrobić - przeszkodził mu Mirai. Ay widziała kątem oka, jak jej brat wybija się z ziemi, by po chwili znaleźć się między skazańcem a katem. Luna tylko mocniej wtuliła się w matkę, gdy "pan kotek" pstryknięciem palca posłał wujka w siną dal. Płomiennowłosa zaś zgrzytnęła zębami, słysząc kolejne słowa Beerusa. I ona ma niby stać i czekać, aż ten wyliniały kot zabije wpierw Unmeia, a zaraz potem Miraia? I to wszystko na oczach Luny?! Niedoczekanie.
- Skarbie, usiądź tu wygodnie i pod żadnym pozorem się stąd nie ruszaj, dobrze? - poprosiła córkę, a gdy tylko ta posłusznie przysiadła na trawie, Ay wyprostowała się. W momencie zaś, gdy kocur zaczął odliczanie, przestąpiła krok do przodu i zabrała głos.
- To nie była ucieczka tylko odwrót taktyczny - stwierdziła rzeczowo, tym samym skupiając na sobie uwagę Boga Zniszczenia. - Gdyby tam zostali, zginęliby i nikt już by nie uratował ich świata przed moją alternatywną wersją. Tą samą, która dostała się w łapy Time Breakersów i działała najpewniej na ich polecenie. Brejkersi to, zdaje się, problem każdej linii czasowej, nieprawdaż? Mirai zabrał Unmei-sana w ten czas, bo miał nadzieję, że pomogę mu stać się silniejszym, by mógł wrócić do siebie i rozprawić się z zagrożeniem. Twoim zdaniem powinni byli tam zostać i zginąć? A co, jeśli kolejnym celem jest nasz świat? Dzięki tej dwójce przynajmniej wiemy, że mogą zaatakować. W przyszłości zginęli wszyscy kaioshini, gdzie zatem byłeś ty, o wielki Boże Zniszczenia? Siedziałeś przed telewizorem, oglądając anime i opychając się chrupkami? Ach, nie, ty też ponoć tam zginąłeś. Chyba że szanowny Dai Kaioshin raczył kłamać, w co wątpię.
Tak, igrała z ogniem. Tak, mogła zaraz sama stać się celem. Nie obchodziło jej to jednak. Ten wyliniały kocur śmiał nazywać jej brata tchórzem tylko dlatego, że uciekł przed pewną śmiercią, szukając pomocy w tych czasach, podczas gdy on sam w tamtym świecie poległ. Skoro był takim wielkim i potężnym stworzeniem (a z pewnością był, skoro ledwie pstryknięcie zrobiło z Miraiem to, co zrobiło), to dlaczego oczekiwał od słabszych i osłabionych, że dadzą się zabić jak on?
Stała tak wyprostowana, z głową uniesioną i hardym spojrzeniem. Niezależnie od tego, jaką pozycję w tym świecie zajmował Beerus, nie zdobył on jej szacunku, nie zamierzała się więc przed nim płaszczyć. Nie zamierzała się płaszczyć przed nikim tu. Miała swoją dumę. Nie saiyańską dumę wojowniczki, a najzwyklejszą kobiecą dumę, po prostu.

Wieloma epitetami określano już płomiennowłosą. Głupia, niedojrzała, emocjonalna, nierozsądna. To jednak było przed laty, dziś była właściwie inną wersją siebie. Pewne jej cechy pozostały jednak niezmienne, wśród nich zaś wielkie przywiązanie do bliskich jej osób i jeszcze większa chęć ich ochrony. Dlaczego? Bo sama wiedziała, co znaczy stracić tych, których kochała, nie zamierzała nigdy więcej być aż tak słaba, by patrzeć na cierpienie i śmierć członków rodziny. W skład tej rodziny wliczał się także Mirai, któremu w tej chwili pewien wyliniały kot groził wymazaniem egzystencji. Właśnie dlatego postanowiła się wtrącić.
Upewniwszy się, że Luna pozostanie w bezpiecznej (w miarę) strefie za jej plecami, zbliżyła się do Beerusa, zabierając głos. Starała się wyjaśnić sytuację na tyle klarownie, by wielki Bóg Zniszczenia przestał uważać pojawienie się Unmeia i Miraia w tym czasie za zbrodnię karaną najwyższą ceną. Musiał zrozumieć, że ma to także swoje plusy w postaci ostrzeżenia. Jednak mimo tego, że Ay w ciągu ostatnich kilku lat naprawdę wydoroślała, wciąż zdarzało jej się palnąć nieświadomie jakąś nieodpowiednią w danej chwili kwestią. Takie rzeczy po prostu jej umykały. Dlatego więc ciągnęła swój mały wywód zupełnie nieświadoma rosnącej irytacji rozmówcy.
Nie zdążyła jednak powiedzieć wszystkiego. Zdążyła jedynie się zdziwić, gdy kocur nagle pojawił się tuż przed jej nosem. No, może jeszcze cofnęła w odruchu nogę, nie uchroniło jej to jednak przed tym, co nastąpiło chwilę później. Została spoliczkowana. Nie był to jednak zwykły plaskacz. Zwykły plaskacz nie powaliłby jej z taką siłą na glebę. Wiedziała, że swoimi słowami może nadepnąć komuś na odcisk, nie przewidziała jednak podobnej reakcji. Na krótką chwilę ją zamroczyło. Cios był naprawdę silny, a mogła sobie dać rękę uciąć, że był wykonany na odlew. Kiedy ostatnio się tak czuła? Siedem lat temu na Papayi? Później, podczas walki z Belialem? Czy może na terenie lodowych gór, gdy nie mogła sięgnąć Daimao? Została posłana do parteru ze świadomością, że mimo posiadanej siły może być za słaba w tym starciu. Nienawidziła tego uczucia.
Słyszała płaczliwe wołanie córki, czuła, jak mała potrząsa jej ramieniem, wyraźnie się martwiąc i jednocześnie denerwując. Ay czuła to wahanie energii u małej - gniew mieszający się z rozpaczą. Nie chciała, by mała to czuła. Uniosła się więc nieco chwiejnie na łokciach, w pierwszej chwili sprawdzając szczękę i kark, dopiero potem się odezwała.
- Nic mi nie jest, skarbie, już wstaję, widzisz? - rzuciła uspokajającym tonem, a nawet spróbowała się uśmiechnąć. Byle dać Lunie do zrozumienia, że nic złego jej się nie stało. I może to wszystko by zadziałało również na nią, gdyby nie kolejne zdarzenie.
Mirai transformował się w super saiyanina i ruszył na Beerusa z mieczem w ręku w odwecie za krzywdę siostry. W następnej jednak chwili ów miecz rozpadł się w pył po zetknięciu z zaledwie kocim pazurem, w następnej zaś nastąpił cios, który momentalnie znokautować chłopaka. Trzask - dawno zapomniana klatka zaczynała powolutku pękać pod naporem do tej pory od lat uśpionej Furii. Ay patrzyła, jak z ciała brata ulatuje złota aura przemiany, a on sam pada bez przytomności na ziemię. Po jej skórze przeskoczyła iskra, potem kolejna, wyraźnie oddziałując na otoczenie. Zacisnęła ze zgrzytem zęby, gdy oczami wspomnień znów ujrzała śmierć ojca, dwukrotną zresztą, rozpacz Rock na widok niszczonego przez Daimao robotycznego ciała Szesnastki, a zaraz potem śmiertelny cios wymierzony Miraiowi przez Miirę. Postawiła stopę na ziemi, podnosząc się nieco chwiejnie, ostatecznie jednak stanęła twardo z rękoma zaciśniętymi w pięści. Wyładowania coraz częściej przeskakiwały po jej ciele, gdy z istną Furią w oczach patrzyła na kocura. Włosy nastroszyły się, migając raz po raz jasnością i blednąc, ziemia zadrżała od naporu mocy. Od bardzo dawna nie czuła takiej wściekłości.
- Khh... Ty... - wysyczała przez zaciśnięte zęby, już ledwo hamując wybuch. - Nie dotykaj mojego brataaaAAAA!!!!
I moc eksplodowała. Jej ciało oblekła upstrzona wyładowaniami zielonkawa aura, włosy przybrały podobną barwę, a przestrzeń wokół zadrżała w posadach. A gdy wreszcie jej krzyk się urwał, stała w pełnej krasie z butami wbitymi w popękaną ziemię. Wzrok utkwiony miała w postaci Beerusa, twarz wyrażała zaciętość, mimo wszystko nie ruszyła do ataku. Dawniej z pewnością puściłaby Furię wolno, dziś jednak nie był jej czas. A przynajmniej jeszcze nie. Chciała po prostu pokazać Beerusowi, że wbrew pozorom nie jest marnym, słabym robakiem, za jakiego chyba uważa ją, Miraia, a może i nawet Unmeia, nie wspominając o Lunie. Chyba właśnie ze względu na nią nie ruszyła do ataku. Nie to chciała pokazywać córce, ot co.

Jej moc wybuchła, co do tego nie było wątpliwości, wszak wszyscy to widzieli. Mimo wszystko nie ruszyła wściekle na Beerusa. Już nie była tak lekkomyślna i narwana jak dawniej, poza tym miała pod opieką córkę, której nie zamierzała pokazywać, że wszystko sprowadza się do mordobicia. Zrobiła po prostu mały pokaz siły, ot co.
Kocur starał się ją sprowokować, ona jednak nic sobie z tego nie robiła. Tylko ukradkiem zerkała na stojącą z tyłu Lunę, poniekąd ją osłaniając. Jednego się nie spodziewała - że znów zostanie znokautowana. Usłyszała tylko krótki komentarz Boga Zniszczenia, w następnej sekundzie zaś poczuła uderzenie w kark, a świat wokół został skąpany w mroku. Jeden ruch, zaledwie jeden cios rozłożył ją na łopatki. Zielonkawa aura wyparowała, a bezwłasne ciało nieprzytomnej już płomiennowłosej padło głucho na ziemię.

Mała Luna przyglądała się całemu zdarzeniu ze strachem w oczach, nie odważyła się jednak zbliżyć do matki. Nie, kiedy obok był ten straszny Pan Kot! Dopiero gdy zniknął wraz z tym drugim Panem Wesołkiem, podbiegła do nieprzytomnej rodzicielki, wtulając się w nią z płaczem.
- Oka-chan... Oka-chan, wstawaj... Wracajmy do domu... - łkała żałoście, matka jednak wciąż się nie ruszała, leżąc tak z zamkniętymi oczami. - Oka-chan, obudź się...
Cóż więcej mówić... Cios Beerusa był na tyle silny, że pozbawił Aymi przytomności w zaledwie ułamku sekundy, potrzebowała ona zatem nieco więcej czasu, by ją odzyskać, prawda?