Punkt Informacyjny

MG Mode

MG mode

Aymi przecięła niebo nad kontynentem kierując się w kierunku West City. Czuła na swej twarzy  przyjemną mieszankę gorących promieni słońca i łagodzącego chłodnego wiatru. Sama nie mogła tego widzieć, ponieważ znajdowała się zbyt wysoko nad ziemią, lecz wiele osób widziało ją tego dnia i wskazywało ją sobie palcami pytając czym jest. Sama dostrzegała to co znajdowało się pod nią niczym miniaturowe obrazy prawdziwego świata. Czasem zdarzało się, że dostrzegała gdzieś przejeżdżający pojazd, lecz ludzie zdawali się zbyt mali by móc ich rozróżnić.

Wszystko to zmieniło się po dotarciu do West City. Ogromne miasto zaczęło majaczyć na horyzoncie jeszcze długo nim Aymi miała do niego dotrzeć, z każdą jednak chwilą wieżowce stawały się coraz większe i wyraźniejsze, a dochodzący z miasta hałas coraz mocniejszy i nieznośny. Samo lawirowanie po mieście było o wiele trudniejsze od podróżowania poza nim, trzeba było uważać nie tylko na wysokie budynki, ale i na przelatujące gdzieniegdzie helikoptery. Po krótkim przemierzaniu miasta, nasza bohaterka mogła dostrzec swój cel Capsule Corporation.

W budynku panowało niemałe poruszenie. Pełno było tu ludzi w białych kitlach biegających z jednego pomieszczenia do drugiego, czy też ludzi ubranych w stereotypowe ogrodniczki, jakie nosili mechanicy. Ci ostatni przenosili skrzynie z materiałami do dalszych części budynku, gdzie zapewne miały służyć do magii którą uprawiano w tym budynku pod postacią technologii. W pierwszej chwili nikt nie zwrócił na nią uwagi, dopiero po chwili ktoś zatrzymał się przy niej.

- Pani nie jest stąd - zauważył rezolutnie jegomość który wyglądał jak każdy i nikt, ot taki randy random, jakich miasta były pełne.
- Czy mogę jakoś pomóc? - zapytał przyglądając się Aymi uważnie, szczególnie zdawał się interesować go jej ogon.

Frunęła ponad lasami, polami i wszystkim tym, co akurat mijała po drodze do West City. W dalszym ciągu pozostawiała swój szósty zmysł czujny na wypadek, gdyby w pobliżu Shade'a coś jednak się działo. Nie miała ochoty później użerać się z tym całym Kenzuranem, który pewnie znów zacznie coś bredzić o perfekcyjnym androidzie i innych bzdetach. Ufała Cieniowi, mimo wszystko wiedziała, jakie ma on podejście do różnych spraw. Chociaż fakt, że wyciszył energię, skłaniał ją ku myśleniu, że chyba tym razem weźmie się za zadanie na poważnie. Nie musiała się o niego martwić, umiał sobie radzić. Jej szósty zmysł obserwował więc wahania ki Kenzurana i pozostałych obcych w rejonie gór.
Wreszcie dotarła w obręb miasta, obniżając nieco lot i zmieniając kierunek. Ostatecznie wylądowała gładko tuż przed wejściem do Capsule Corp. Trzeba było jak człowiek wejść do środka, prawda? Już w samych drzwiach zauważyła, że po budynku krząta się zdecydowanie więcej ludzi niż zazwyczaj. Tu jakieś skrzynie przenoszą, tam ktoś z papierami lata z miejsca na miejsce. Jednym słowem - działo się. Stanęła trochę przy ścianie, żeby nie wchodzić w drogę pracownikom, w którymś jednak momencie zatrzymał się przy niej mężczyzna. Z twarzy podobny do nikogo, to jednak było najmniej istotne. Uśmiechnęła się do niego pogodnie i przywitała się, jak nakazuje kultura.
- Dzień dobry, szukam Ai... znaczy... Rockbell - poprawiła się od razu. W końcu po tej całej sprawie z amnezją zmieniła swoje personalia, prawda? - Rockbell jest mechanikiem. Nieco niższa ode mnie, włosy we wszystkich kolorach tęczy, niebieskie oczy, z dużym prawdopodobieństwem czarny kot na ramieniu lub za pazuchą. Widział pan dziś kogoś takiego? Nie jestem pewna, czy jest dziś w pracy...
Tak, to był ten problem, że nie dało się jej wyczuć, więc Ay nawet nie wiedziała, czy jest w pobliżu. Jeśli nie... trzeba będzie sobie jakoś zorganizować czas.

Mężczyzna zlustrował Aymi od stóp do głowy, wyraźnie nad czymś się zastanawiając. Nie czuł się chyba do końca przekonany, ponieważ zaczął rozglądać się dookoła, poszukując wsparcia wśród innych ludzi. Nikt jednak nie przychodził z pomocą, co jeszcze bardziej skonsternowało mężczyznę.

- Wydaje mi się, że widziałem Rockbell w nowopowstającym pokoju nasłuchowym… - przerwał nagle i walnął się otwartą dłonią w czoło.

- Nie powinienem tego mówić. Proszę zapomnieć co pani tutaj usłyszała, niestety nie znam pani i nie powinna pani wchodzić nigdzie dalej - Wyciągnął dłonie w protekcjonalnym geście, zagradzając Aymi dalszą drogę. Wyglądało na to, że dalsza droga była zamknięta dla pół-saiyanki, gdy nagle ratunek przyszedł ze strony drugiego randego randoma. Pojawił się niczym duch, wyłaniając się w ostatniej chwili spomiędzy zwartego tłumu po prawej stronie Aymi.

- Daj jej spokój, widziałem ją kilkukrotnie jak rozmawiała z profesorem. - Mężczyzna, który nie chciał przepuścić Aymi, opuścił dłonie i spojrzał na nowoprzybyłego mężczyznę z niedowierzaniem. Powiedział coś cicho, co brzmiało jak „przepraszam” po czym odszedł znikając w tłumie.

- Słyszałem, że szukasz Rockbell, nie widziałem jej od jakiegoś czasu, lecz to zapewne dlatego, że ostatnio przebywa w laboratorium lub w pokoju kontrolnym. Chodź, zaprowadzę cię - Zaproponował, po czym poprowadził Aymi przez żywe morze ludzi.

W Pomieszczeniu do którego została zaprowadzona córka Haricotto, panowało poruszenie porównywalne do tego co można było dostrzec na zewnątrz. Miejsce to było duże. Jedna ze ścian, przeciwległa do tej gdzie znajdywały się drzwi, wyłożona była ekranami, na których wyświetlana była głównie czerń, na której widniało mnóstwo linii i kropek. Część z tych kropek była podpisana, a centralnym punktem tych bazgrołów była kropka podpisana jako „Ziemia”. W pokoju poustawiano kilkadziesiąt biurek z wbudowanymi komputerami. Część z nich działała i siedzieli przy nich już naukowcy, inne dopiero były montowane przez mechaników.

- No, to ja wracam do swoich obowiązków. Nie widzę tutaj osoby której szukasz, ale tam stoi profesor - mężczyzna wskazał podbródkiem w kierunku gdzie stał wąsaty właściciel całego tego miejsca i jeden z największych, jeśli nie największy geniusz na całej Ziemi Dr. Briefs. Mężczyzna ukłonił się jeszcze raz na pożegnanie i opuścił pomieszczenie.

Aymi chciała tylko wiedzieć, czy Aiko tu jest. Właściwie to nawet nie chciała za bardzo przeszkadzać, widząc ten cały rozgardiasz, mimo wszystko musiała zapytać, by poznać odpowiedź. Mężczyzna przed nią chyba był nietutejszy, w dodatku miał długi jęzor. Płomiennowłosa tylko przewróciła oczami na wzmiankę o pokoju nasłuchowym i tym, że gość w ogóle nie powinien o nim wspominać. Gorzej, że nawet nie chciał jej przepuścić, by mogła spytać kogoś bardziej obeznanego. Całe szczęście znalazł się w tym towarzystwie maści wszelakiej ktoś, kto ją kojarzył i postanowił wyjść z inicjatywą pomocy.
- Pan Briefs ma doktorat, nie jest profesorem - poprawiła odruchowo, wcale nie złośliwie, a potem tylko przytaknęła na kolejne słowa mężczyzny, od razu ruszając za nim.
Nie rozglądała się za bardzo. Bywała tu już tyle razy, że znała rozkład korytarzy, choć nie do wszystkich pomieszczeń miała dostęp. Nie ma się co dziwić, skoro nawet tu nie pracuje, prawda? W końcu trafiła do obszernego pomieszczenia ze ścianą pokrytą ekranami i równie sporym tłumem co na zewnątrz. Każdy tu uwijał się ze swoją robotą jak mrówki w mrowisku. Stalowooka rozejrzała się w poszukiwaniu tęczowych włosów, niestety nigdzie takowych nie znalazła. Westchnęła cicho.
- Dziękuję za pomoc, miłego dnia - tymi słowami pożegnała mężczyznę, by zaraz ruszyć do przodu. Starała się nie wchodzić nikomu pod nogi i względnie zachowywać się, jakby jej tu nie było. W końcu jednak dotarła w wyznaczony punkt w pobliżu gospodarza tego przybytku i pomachała ręką, zwracając na siebie jego uwagę.
- Dzień dobry, doktorze Briels. Wiem, że jesteście zajęci, a nie chcę za bardzo przeszkadzać, ale... była tu dziś Aiko? - spytała po prostu. Wolała przejść od razu do konkretów, zamiast rozwlekać się w rozmowie. Chciała znaleźć Rock, tylko tyle. A może aż tyle?

Właściciel tego miejsca nie od razu zorientował się skąd dochodził wołający go głos. Rozejrzał się dookoła, poprawiając sobie okulary i poszukując źródła. Widząc pół-saiyankę rozłożył ręce na boki, niczym ojciec witający swe dziecię i przywołał ją do siebie.

- Witaj moje dziecko, co cię do nas sprowadza - Jego sumiasty wąs i wiecznie wisząca w ustach fajka, podskakiwały synchronicznie z każdym wypowiedzianym słowem. Wysłuchał uważnie powodu, dla którego gościł tak znamienitą osobę i potarł swoją brodę wydając pomruk zastanowienia.

- Nie widziałem jej dzisiaj… Podejrzewam, że dołączyła do jednej z drużyn, które wyruszyły by dokończyć ostatnie elementy ziemskiego systemu obronnego.- Spauzował. Wyciągnął papierosa z ust i zgasił go w popielniczce, tylko po to by zaraz sięgnąć do lewej kieszeni, z której wyciągnął pogniecioną paczkę fajek. Używając jedynie swoich zębów wyciągnął kolejnego papierosa z paczki i tym razem sięgając do prawej kieszeni, wyciągnął pudełko zapałek. Wybrał jedną i zamaszystym ruchem odpalił ją od draski by odpalić papierosa. Jeszcze tylko, wciąż milcząc, zamaszystym ruchem zgasił ogień i zaciągnął się.

- Jeśli zechcesz, postaram się ją namierzyć… - Jego wzrok przeniósł się na ekrany, a brwi zbliżyły się do siebie w geście zaniepokojenia. Wyciągnął papierosa z ust.

- Czy byłabyś tak miła i w międzyczasie pomogła nam z jedną sprawą? - Zapytał, lecz nie czekał na odpowiedź. Obrócił się całkiem w kierunku ekranów i wskazał końcówką papierosa na migającą i przesuwającą się kropkę.

- Od kilku tygodni obserwujemy ten obiekt przez całą jego drogę od Pasa Kupiera aż tutaj. Początkowo nie byliśmy pewni co to jest, lecz w miarę szybko udało się nam ustalić, że jest to planetoida dość pokaźnych rozmiarów. Znajduje się ona na torze kolizyjnym z ziemią i co prawda nie jest zdolna ona zniszczyć naszego domu, ale sama na pewno się domyślasz, że wolelibyśmy uniknąć kolizji. Niestety tarcza nie jest jeszcze gotowa. - Jego wzrok przeniósł się na dziewczynę, a wolna dłoń wyciągnęła z jednej z kieszeni pudełko z kapsułkami.

- Miałem w tej kwestii skontaktować się z twoim mężem, ale skoro już tu jesteś, to może byś mogła się tym zająć? Mam tutaj skafander, który uchroni cię przed wpływem próżni- zaproponował, wyciągając jednocześnie jedną z kapsułek.

Znaleźć Aiko. W teorii sprawa prosta, zapytasz i dostaniesz odpowiedź. W praktyce... Cóż, wygląda na to, że tęczowowłosa chwilowo pozostaje nieuchwytna.
- Rozumiem... czyli raczej jej już tu dziś nie zastanę... - mruknęła pod nosem Ay z lekkim zawodem. Lekkim, bo i tak nie przychodziła z czymś ważnym, po prostu chciała spędzić z przyjaciółką nieco czasu, gdy miała chwilę wolnego od opieki nad córką. W końcu Luna była teraz pod opieką dziadka, prawda? Z nim była całkowicie bezpieczna. Chyba...
- Proszę się nie kłopotać, panie Briefs, to naprawdę nic pilnego, co miałoby ją odciągać od pracy - uśmiechnęła się delikatnie. Bo przecież nie chciała przeszkadzać, skoro wszyscy tu pracowali usilnie nad systemem obronnym planety. Płomiennowłosa nie znała się aż tak dobrze na tych wszystkich elektroniczno-systemowych sprawach, ale też nie było jej to do niezbędne.
Doktor Briefs zainteresował się czymś na ekranach, wychodząc po chwili z prośbą pomocy. Ay podeszła bliżej, przyglądając się wskazanemu na ekranie punktowi, który ewidentnie był elementem zbliżającym się do Ziemi. Bo ta kulka w centrum to była Ziemia. Słuchała uważnie kolejnych słów staruszka, notując sobie wszystko w pamięci i od razu analizując. Taka już była, zawsze musiała sobie wszystko przekalkulować po swojemu. Zastanowiła się chwilę.
- Czyli w stronę Ziemi zmierza jakaś planetoida, która mogłaby wyrządzić niepotrzebne zniszczenia gdzieś na planecie, więc należałoby się jej pozbyć - podsumowała zwięźle i zerknęła na trzymaną przez mężczyznę kapsułkę. - Shade jest aktualnie troszkę zajęty, więc myślę, że mogę się z tym uporać osobiście. Jak daleko jest ta planetoida? - spytała jeszcze.
Znając odległość i przybliżoną wielkość obiektu, mogła ustalić plan działania i niezbędne do jego realizacji środki. Jeśli planetoida jest w tej chwili znacznie odległa od ziemskiego globu, będzie musiała się dostać jej pobliże statkiem, bądź kapsułą. Potem wystarczy rozwalić kamulec pociskiem energetycznym z odpowiednio dobraną mocą i ewentualnie obrócić w pył większe odłamki. Zastanawiała się, czy skafander nie będzie jej przypadkiem przeszkadzał...
Wzrost mocy. Chwilowy, ale wyczuwalny, w dodatku z okolic gór. Jej głowa automatycznie przekręciła się w odpowiednim kierunku. Co ten Shade wyprawia? Miał się pozbyć tego kretyna, a nie bawić z nim w swoje gierki. Skrzywiła się lekko. Jeśli on tego nie załatwi, sama się tam pofatyguje i wykopie Kenzurana na orbitę. A po wszystkim ktoś dostanie w łeb za niewypełnienie prostego zadania. Naprawdę... czasem zastanawiała się, co jej mąż ma w głowie...
Teraz jednak musiała się skupić na sprawach bieżących. Pokręciła więc lekko głową, wracając spojrzeniem na doktora Briefsa.
- Co z transportem? Skafander nie będzie krępował ruchów? - dopytywała. - W prawdzie za często nie zdarzało mi się wychodzić poza orbitę ziemską, ale na odpowiedniej transformacji powinnam wydzielać odpowiednią ilość energii, by nie zamarznąć w próżni. Pozostanie więc chyba tylko kwestia tlenu.
Briefs wiedział, że nie była do końca człowiekiem. Nie kryła się ze swoim na wpół saiyańskim pochodzeniem, tym bardziej ze swoimi zdolnościami. Oczywiście nie każdy to rozumiał, ale było tych kilka osób wtajemniczonych w temat "kosmicznych wojowników" i całej otoczki. W końcu to oni ratowali Ziemię z opresji tyle razy, prawda?

Zgodziła się, to dobrze… to bardzo dobrze. Oszczędzało to doktorowi wiele zachodu z poszukiwaniem jakiejś kompetentnej osoby, która mogłaby… no uratować Ziemię, a przynajmniej jej część. Czy planetoida była daleko? No cóż.

- Blisko, nie chcieliśmy fatygować nikogo z was za daleko od Ziemi. - Briefs zaczął od końca, czyli od wytłumaczenia swojego wyboru. Dopiero po chwili przeszedł do tego co dziewczyna właściwie chciała dowiedzieć się najpierw.

- Planetoida tydzień temu minęła orbitę Marsa. Wtedy też rozpoczęliśmy dokładniejsze obliczenia, z których wywnioskowaliśmy, że jesteśmy na kursie kolizyjnym. Aktualnie zbliża się właśnie do orbity księżyca - No, czyli to było już ustalone. Pozostała jeszcze kwestia skafandra i transportu. Czy doktor Briefs wiedział, że nie była człowiekiem? Oczywiście. Zdawał sobie sprawę z tego do czego była zdolna, a przynajmniej do części rzeczy. Jednak czy zdawał sobie sprawę z tego, że była zdolna przeżyć w próżni, jeśli tylko dostarczy się jej powietrze? Nie i pomimo swej ogromnej wiedzy, wciąż nie mógł tego pojąć. Nie chodziło przecież tylko o brak tlenu czy niską temperaturę. Był też problem gwałtownej dekompresji. Lecz Aymi była w swych słowach tak pewna siebie.

- Hm, możemy zapewnić ci kapsułę która dostarczy cię na miejsce. Jeśli natomiast chodzi o skafander… nie powinien mieć większego wpływu na twoje ruchy… choć nie był projektowany jako ubranie do walki w kosmosie. - potarł swego wąsa końcami palca wskazującego i kciuka, zataczając koło wokół ust i kończąc na brodzie. Koncept ciała wytrzymałego na tyle by wytrzymać próżnię bez dodatkowych zabezpieczeń zdawał się pochłonąć go całkiem.

- Jeśli obawiasz się użyć skafandra, możemy zaproponować ci jeszcze jedno rozwiązanie. - sięgnął po drugą kapsułkę.

- Zestaw składa się z maski tlenowej zasłaniającej nos i usta oraz butli tlenowej zaizolowanej by czynniki zewnętrzne miały na nią jak najmniejszy wpływ. Powietrza starczy ci na pięć godzin. Jeśli będziesz oddychać mocniej, wtedy ilość powietrza skróci się o trzy godziny. - wyjaśnił. Następnie dodał, że właściwie w skafandrze powietrza jest więcej tylko o godzinę, więc nie robi to wielkiej różnicy. Lecz w kapsule jest zainstalowana pompa napełniająca.

- Do tego dorzucimy jeszcze słuchawkę dla zapewnienia komunikacji. Weź jednak pod uwagę, że z powodu odległości, będą występować kilkusekundowe opóźnienia między nami - dorzucił jeszcze na koniec.

[Z/T] -> Kosmos

Jej misja zakończyła się sukcesem. Pozbyła się zagrażającego planecie kosmicznego kamulca i mogła na spokojnie wracać do domu. Trochę to jednak miało potrwać, postanowiła więc w drodze nieco się zdrzemnąć, by czas lotu jakoś szybciej jej minął. Usadowiła się wygodnie w fotelu i przymknęła oczy, na moment odpływając. Z transu na krótką chwilę wybudził ją komunikat z Ziemi, skwitowała go jednak cichym pomrukiem, którego i tak nikt poza nią nie usłyszał, a potem zasnęła już całkiem.
Lądowanie było... cóż, z pewnością inne, niż to z wyprawy z Shadem sprzed lat. Statek w końcu nie miał żadnych awarii i nie trzeba było samemu zatrzymywać go w powietrzu, by nie zrobił w powierzchni ziemi dziury. Tak czy inaczej znów mogła stanąć na stabilnym gruncie i wielce się z tego cieszyła. Zaraz jednak jej dobry humor prysł, bo wyczuła w pobliżu JEGO. Shade jak zwykle spieprzył, albo w trakcie zapomniał, o co go prosiła. Powinna się chyba przyzwyczaić... Odbyła jeszcze krótką rozmowę z doktorem Briefsem, upewniając się, że jej pomoc nie jest już potrzebna, a Ziemi nie zagraża inna kosmiczna skała. Zorientowała się także, że po Aiko również nie było śladu, czyli będzie musiała jej poszukać inaczej, albo w innym terminie. Trudno.
- Przepraszam, był tu może gość przypominający wojownika? Gęba z kilkoma bliznami, długie, rozczochrane czarne włosy? - spytała kobietę na recepcji. Ta spojrzała na nią znad któregoś z dokumentów i zastanowiła się chwilę.
- Hm, tak, był chyba ktoś taki. Chciał się chyba widzieć z doktorem Briefsem. Jeden z laborantów zabrał go ze sobą, bo miał dla niego zadanie czy coś. Nie słuchałam uważnie, byłam zajęta. Wciąż jestem. Coś jeszcze? - wyjaśniła zwięźle, wciąż oglądając się na stertę papierów, którą musiała jeszcze przejrzeć. Ay nie zamierzała jej w tym przeszkadzać.
- Nie, dziękuję za informację, poradzę sobie - odparła z lekkim uśmiechem i skierowała się do wyjścia. Skoro tutejsi ludzie się z nim ugadują to nie zamierzała się wtrącać. Nie miała jednak w zamiarze odpuścić, a skoro Shade nawalił, będzie musiała się tą sprawą zająć osobiście. Wszystko w swoim czasie...
Wyszedłszy z budynku Korporacji, starała się odnaleźć ki Cienia. Nic jednak nie wyczuła, czyli najpewniej obniżył jej emisję do minimum, jak zawsze. Nie pozostało jej nic innego jak wrócić do domu i sprawdzić, czy Haricotto i Luna już wrócili. Jeśli nie... cóż, będzie musiała się pofatygować na wyspę Kame. Z tym jednak aż tak jej się nie spieszyło...

W życiu tak to już bywa, że na drodze do celu stają nam rzeczy nieoczekiwane. W normalnym, zwykłym świecie są to normalne, zwykłe rzeczy. Jak spóźniony autobus, korki na mieście, budzik, który jakimś cudem nie zadzwonił o ustalonej porze, albo małe dzieci, które zgubiły swoją mamę i które żal było zostawić bez pomocy. I choć powody były różne, efekt zazwyczaj sprowadzał się do tego samego - spóźnienia.
Wpadłaś zatem na terytorium Capsule Corp. zziajana, dając sobie chwilę na unormowanie oddechu, nim wejdziesz do budynku. Poprawiłaś włosy, doprowadziłaś się do względnego porządku i przekroczyłaś próg, jaki otworzyły przed tobą automatyczne drzwi. Wnętrze raczej cię nie zdziwiło swoim wyposażeniem, w końcu już tu byłaś, gdy składałaś papiery o staż, prawda? Mimo wszystko zdziwić mogła ilość ludzi plątających się po holu. Tu ktoś niósł jakieś pudła, tam szedł z dokumentami, jeszcze gdzieś indziej wydawał polecenia lub odsyłał ludzi do konkretnych miejsc z konkretnymi rzeczami. Z tego, co zasłyszałaś, głównie transportowano tu jakiś sprzęt. Może dlatego przed budynkiem stała ta wielka ciężarówka? Cóż, to chwilowo nie było twoją sprawą.
Podeszłaś zatem do kontuaru umiejscowionego w centrum pod ścianą, zauważając po drugiej jego stronie brunetkę w fartuchu przeglądającą akurat jakieś dokumenty. Widać było, że jest zajęta pracą, mimo wszystko uniosła na ciebie badawcze spojrzenie, gdy przedstawiłaś siebie i cel swojej wizyty. Zmrużyła lekko ciemne oczy, po czym wstukała coś na klawiaturze i znów przerzuciła spojrzenie na ciebie.
- Przykro mi, ale nie znalazłam pani nazwiska na liście, panno de la Rosa - oznajmiła krótko. Tylko co to miało oznaczać?